Ποιος χρόνος;

Η Εαρινή Σύνοδος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έφερε στο προσκήνιο τα ζητήματα του ελληνικού χρέους, των μεταρρυθμίσεων αλλά και της συμμετοχής του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.
Το μήνυμα, που θέλησε να στείλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στους Ευρωπαίους εταίρους είναι σαφές: Μην καθυστερείτε άλλο τη συμφωνία για το χρέος. Αλλά και από την Αθήνα ζητά να επιταχύνει το βηματισμό της στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και να επανεξετάσει το μείγμα πολιτικής. Μένει να φανεί εάν αυτή η παρότρυνση θα μεταφραστεί σε συγκεκριμένο αίτημα για επίσπευση της μείωσης του αφορολόγητου.
O χρόνος τελειώνει, κατά τον “σκληρό” του Ταμείου, Πολ Τόμσεν. Ποιος χρόνος όμως τελικά; Εδώ και τόσα χρόνια, η κοινωνία μας, περιμένει το τέλος του “χρόνου”. Το τέλος των θυσιών, της λιτότητας. Μία ακόμη ημερομηνία, η 21 Αυγούστου – που βγαίνουμε(!) μετά από επτά χρόνια από τα μνημόνια, περιλαμβάνεται σε αυτές που χαρακτηρίζονται ορόσημα, σηματοδοτώντας ένα “τέλος”, και μία “νέα αρχή”.
Σαφώς, όμως, η πρώτη μέρα μετά τα μνημόνια θα “βρει” μια κοινωνία η οποία έχει αλλάξει ριζικά αλλά και μία χώρα η οποία, τελικά, θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει αλλάξει και μπορεί να σταθεί στα πόδια της.