Ποιος έκλεψε τα παραμύθια;

Ητανε λέει μια φορά και έναν καιρό ένας Ελληνας μονάχος στην ξενιτιά.
Τη ζωή του την είχε τακτοποιημένη, μα η επιθυμιά της πατρίδας έτρωγε την καρδιά του.
Στην Ελλάδα είχανε προβλήματα πολλά, φτώχεια και κακοριζικιά βασάνιζε τον περήφανο λαό.
Ολοι οι φίλοι του, του λέγανε: «Κάτσε εδώ, γύρευε τη δουλειά σου, μην αποζητάς να γυρίσεις πίσω. Εκεί τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ!».
Κι όταν χανότανε στη φραγκιά ανάμεσα σε κοτσονάτους ανθρώπους ξεχνούσε τη στεναχώρια του, μα όταν γύριζε στο σπίτι αποκαμωμένος από φλυαρίες και εξαλλοσύνες πρόσκαιρες, η ψυχή του αναζητούσε με λαχτάρα την πατρίδα.
Είχε κοντέψει να ξεχάσει και τη γλώσσα του.
Για ώρες ξεχνούσε λέξεις και έσπαγε το μυαλό του να τις θυμηθεί.
«Η γλώσσα, έλεγε, είναι ο κόσμος μας ολάκερος! Αμα την ξεχάσω, χάθηκα».
Εκείνες τις ώρες της μοναξιάς ήτανε που βασανιζόταν.
Τότε, πιότερο από ποτέ, η Ελλάδα γύρισε τρυφερά μέσα στο κεφάλι του, όλα, μα όλα, ανακετευότανε, η θάλασσα, ο ήλιος, οι στιγμές, οι φίλοι του, οι νεανικοί έρωτες.
Και τότε λύγιζαν τα γόνατα, η ντροπή γινότανε φωτιά, ακόμη και να κλάψει δεν μπόραγε.
Ετσι είναι η Ελλάδα, σαν την Παναγιά αλλοίμονο, αν δεν την πεθυμήσεις…