«Η φλόγα της καλής αντρειάς, του δίκιου ο δυναμίτης
κι ακέραια η γης εβρόντηξε κι ο κόσμος εφωτίστη».
Γιάννης Ρίτσος, βραβείο Λένιν
Σήμερα ο Ελληνισμός εορτάζει την 75η επέτειο του “ΟΧΙ” της 28ης Οκτώβρη του 1940.
Είναι πια ξεκάθαρο πως ο λαός μας είναι αυτός που ξεσηκώθηκε ενάντια στον πανίσχυρο εχθρό και με ανυπέρβλητο ηρωισμό που έκαμε όλο τον κόσμο να σαστίσει, απόκρουσε την εισβολή του Μουσολίνι, πέρασε στην αντεπίθεση και καθήλωσε τις φασιστικές δυνάμεις για έξι μήνες στα αλβανικά βουνά.
Με την κήρυξη του πολέμου η μεταξική στρατηγική ηγεσία δεν πίστευε πως ο ελληνικός στρατός θα μπορούσε να αντέξει την ιταλική επίθεση και να περάσει σε αντεπίθεση.
Ομως, τα στρατευμένα παιδιά του λαού και οι πατριώτες αξιωματικοί, ξεπερνώντας αυτές τις εκτιμήσεις του μεταξικού επιτελείου, δεν παραδώσανε την Ηπειρο αμαχητί, αλλά υπερασπίστηκαν σθεναρά τα ιερά εδάφη των προγόνων τους, έδωσαν τον «υπέρ πάντων» αγώνα κι όχι «για την τιμή των όπλων» που λογάριαζε ο δικτάτορας.
Σύσσωμος ο ελληνικός λαός, που πίστευε στην ιστορία του, δεν συμβιβάστηκε.
Είκοσι επτά ιταλικές μεραρχίες, αεροπλάνα, άρματα μάχης και πλοία, γνώρισαν τη συντριβή και την ταπείνωση.
Η Κορυτσά, το Τεπελένι, οι Αγιοι Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, έψαλαν το “Υπερμάχω”.
Εκπληκτη η οικουμένη, διαπίστωσε πως ο Αξονας δεν ήταν ανίκητος. Ο Μεταξάς αρνήθηκε να αποφυλακίσει τους αντιπάλους του καθεστώτος του που ζητούσαν να σταλούν στο μέτωπο να πολεμήσουν κι ακόμη αρνήθηκε να επιστρατεύσει τους δημοκρατικούς αξιωματικούς που ήταν απότακτοι παρά τις αιτήσεις τους και απέφυγε να κάμει γενική κινητοποίηση όλων των εθνικών δυνάμεων.
Είναι πια ξεκάθαρο ιστορικά ως το μεταξικό φασιστικό καθεστώς ούτε πίστευε ούτε ήθελε τη νίκη.
Γιατί, εκτός των άλλων, σκεφτόταν και τι τύχη θα είχε και το ίδιο με το τέλος του πολέμου, αν η νίκη πήγαινε με το μέρος των αντιφασιστικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Ο λαός, όμως, που μισούσε θανάσιμα τον εσωτερικό φασισμό, με ψυχραιμία, θάρρος και αποφασιστικότητα και μ’ ένα αίσθημα ανακούφισης πως ήρθε πια η ώρα να λυτρωθεί απ’ τον εσωτερικό φασισμό, ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος για να υπερασπισθεί την εθνική του ανεξαρτησία και τη λευτεριά του.
Γι’ αυτό, με την είδηση, στις 28 Οκτώβρη 1940 πως η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας σύσσωμος ο ελληνικός λαός έτρεχε στα κέντρα επιστράτευσης και να δηλώνει “παρών” στον αγώνα. Ο λαός αυτός, το πρωί εκείνο, έπαιρνε την τύχη και την τιμή στα χέρια του.
Γι’ αυτό αιφνιδιάστηκαν όλοι και Ιταλοί και Γερμανοί και κυβέρνηση και Γενικό Επιτελείο και σύμμαχοι.
Και τον αιφνιδιασμό αυτό τον έκαμε ο μέγας ελληνικός λαός που δημιούργησε όχι μόνο το αλβανικό έπος, μα και το έπος της Μάχης της Κρήτης αργότερα και το έπος της εθνικής αντίστασης ’41 – ’44.
Ο λαός αυτός, παρά την τριπλή Γερμανο-Ιταλο-Βουλγαρική φασιστική κατοχή που δέχτηκε επίσημα η προδοτική κυβέρνηση του στρατηγού Τσολάκογλου, δεν είχε υποταχθεί. Συνέχισε τον αγώνα όρθιος και περήφανος.
Οργάνωσε την αντίσταση, εμπόδισε τους Γερμανούς να στείλουν τα παιδιά του στο μέτωπο της Ρωσίας, έσωσε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές από την πείνα, βοήθησε τους συμμάχους στον αντιφασιστικό αγώνα απασχολώντας δεκάδες χιλιάδες Γερμανο-ιταλικά στρατεύματα στον ελλαδικό χώρο.
Αυτός, ο μέγας ελληνικός λαός, είναι που είπε το “ΟΧΙ” στον φασισμό και όχι ο φασίστας Μεταξάς, όπως διατείνονταν οι απολογητές της δικτατορίας του.
*συνταξιούχος δάσκαλος
