Ποιος φοβάται τη δημοκρατία;

Προ των πυλών βρίσκεται η διαδικασία ψήφισης των αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση στον “Κλεισθένη”, με κύριο επιχείρημα την εξασφάλιση της κυβερνησιμότητας στους Δήμους και στις Περιφέρειες.
Την ακυβερνησία, βέβαια, δεν τη ζήσαμε καθώς οι αλλαγές έρχονται να θεραπεύσουν… προληπτικά τις αδυναμίες του συστήματος.
Κι αυτό αναμφίβολα αποτελεί πλήγμα για τη δημοκρατία, δεδομένου ότι οι πολίτες κλήθηκαν να ψηφίσουν στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου νόμου για την Αυτοδιοίκηση αλλά θα κυβερνηθούν υπό το καθεστώς ενός άλλου.
Φαίνεται πως η απλή αναλογική που εισήγαγε ο “Κλεισθένης” και η ανάγκη συνεργασιών και συμπράξεων που επιτάσσει, εξακολουθεί να τρομάζει κάποιους.
Παραβλέπουν, ίσως, οι θιασώτες των αλλαγών ότι ιστορικά τα συγκεντρωτικά συστήματα που θωρακίζουν την ισχύ του πρώτου, δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη διακυβέρνηση: Το είδαμε αυτό στην κεντρική πολιτική σκηνή με τα σοβαρά πολιτικά λάθη που διέπραξαν πανίσχυρες ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες λειτούργησαν με την αλαζονεία που τους έδινε η αίσθηση ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Το είδαμε και πρόσφατα σε τοπικό επίπεδο, όταν κραταιές δημοτικές πλειοψηφίες έπεσαν θύματα εσω-παραταξιακών παραγοντισμών που τις μετέτρεψαν σε… σκορποχώρι.
Αντί, λοιπόν, να ξορκίζουμε την απλή αναλογική και την κουλτούρα των συμπράξεων που επιχείρησε να φέρει ο “Κλεισθένης”, θα ήταν πιο ωφέλιμο να καλλιεργήσουμε μια νοοτροπία δημοκρατικότερης λειτουργίας των θεσμών.
Αυτό θα ήταν κάτι που θα μπορούσε να μας πάει ένα βήμα πιο μπροστά.