Ποιος θ’ αποθέσει και για σένα ένα λουλούδι
στο περιγιάλι που ξεψύχησες έρμο, παιδί,
εσύ που με λευκόφτερο έμοιαζες αθώο αγγελούδι
κι άνθος που ευώδιαζε από τη μυρωδιά σου όλη η γη.
Δεν φταίνε τα παιδιά με τη ζωή τους να πληρώνουν
φιλοδοξίες κι αμαρτίες σ’ όλη τη γη των δυνατών
με δίχως οίκτο οι ανάλγητοι να καμαρώνουν
μετρώντας τα κορμάκια των νεκρών παιδιών.
Είναι πλασμένα τα γλυκά κι αγγελικά ματάκια τους
για ν’ αντικρίζουν τις αιθέριες του πλανήτη μας ‘μορφιές
κι όχι θωρώντας στις αυλές και στα σοκάκια τους
οργή που ανοίγει στις ψυχούλες τους πληγές.
Ποιος θ’ αποθέσει ένα λουλούδι και για σένα
στης προσφυγιάς που έσβησες παιδί, καταυλισμό
από την πείνα και τη δίψα μακριά σε μέρη ξένα
δίχως να νιώσεις της μανούλας σου το σπαραγμό.
Οι μάνες που έχασαν παιδί έχουν τον ίδιο πόνο
μες στην ψυχή τους και την ίδια έχουν πληγή
και κείνη που θωρεί τον κόσμο απ’ ένα θρόνο
κι αυτή που οργώνει με τα νύχια της τη γη.
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
