Εννιά μέρες πριν από τις κάλπες, δύο είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου. Από τη μια φανατισμός και στα δύο μεγάλα “στρατόπεδα”. Από την άλλη αξιοσημείωτη μερίδα ψηφοφόρων να είναι “μετέωροι”, γεγονός που αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις με τους αναποφάσιστους να ξεπερνούν το 12%.
Καλείται, λοιπόν, ο «δεν ξέρω/δεν απαντώ» να επιλέξει πού θα ρίξει την ψήφο του. Εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα.
Ξεκάθαρα το προκείμενο για όλους είναι η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη για την προσωπική τους ζωή. Εκεί ο καθένας “ζυγίζει” την κατάσταση πριν λάβει την κρίσιμη απόφαση.
Να διαβάσεις προγραμματικές δηλώσεις; Σάμπως πόσες εφαρμόστηκαν στο παρελθόν;
Να ψηφίσεις με βάση την ιδεολογία; Μια ματιά στις μετεγγραφές που κάνουν σχεδόν όλα τα κόμματα δείχνει ξεκάθαρα ότι μάλλον ζεις μόνος σου στον… πλανήτη των διαχωριστικών γραμμών.
Να ψηφίσεις με βάση τα διαφημιστικά σποτάκια; Ισως, αν αφορούσε βραβεία σεναρίου ή σκηνοθεσίας, να το έκανες.
Να ψηφίσεις με βάση την προσωπικότητα που ηγείται κάθε κόμματος; Μα, ο κύριος “κανείς” είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός.
Να στηρίξεις τα μικρότερα κόμματα; Μα δεν “επιβίωσαν” και πολλά μέσα στο κλίμα πόλωσης. 18 εκλογικοί σχηματισμοί συμμετέχουν σε αυτές τις εκλογές, έναντι 31 που συμμετείχαν τον Μάιο του 2012.
Δύσκολο να βγάλεις άκρη. Σε κάθε περίπτωση ο αναποφάσιστος θα είναι ο ρυθμιστής των εκλογών. Αν όχι της πρωτιάς, τότε σίγουρα της αυτοδυναμίας.
Οκτώ και σήμερα, μέχρι να αποφασίσεις. Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις…