Κάθε Πάσχα, σε όλην την Ελλάδα, ακούμε ή διαβάζουμε για αρκετούς ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους ή ακρωτηριάστηκαν εξαιτίας της (ασυλλόγιστης και έκνομης) χρήσης βεγγαλικών και πυροτεχνημάτων. Η χρήση βεγγαλικών είναι, λένε οι υποστηρικτές της, έθιμο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ευφορία των πιστών κατά τη βραδιά της Ανάστασης. Οι πιο πολλοί, όμως, από όσους θέλουν να “εορτάσουν” με τον τρόπο αυτό τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης με την απροσεξία και την επιπολαιότητά τους την “αμαυρώνουν”!
Τα κατά καιρούς οδυνηρά “ατυχήματα” δεν έχουν γίνει δυστυχώς “μαθήματα” σε όσους επιμένουν να “ασχολούνται” με πυροτεχνήματα. Κάποιοι εξακολουθούν να τα ρίχνουν στην αγορά και να τα διακινούν με σκοπό το κέρδος και κάποιοι -όχι μόνο έφηβοι παρασυρόμενοι από την ηλικία τους, αλλά και ενήλικες απερίσκεπτοι!- να θέλουν να “δείξουν τη χαρά τους” χρησιμοποιώντας τα παρά τις απαγορεύσεις από τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας.
Η χρήση των πυροτεχνημάτων, όμως, δεν είναι -νομίζω- ένα έθιμο που αν πάψει η ελληνική παράδοση θα χαθεί, ούτε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι που η ανάληψη του ρίσκου διασκεδάζει. Εάν ήταν μια νοσηρή παρόρμηση της στιγμής που οδηγεί το άτομο σε βλαβερές για το ίδιο και το κοινωνικό περιβάλλον πράξεις, θα συμφωνούσαμε όλοι πως δε θα μπορέσει ποτέ να τιθασευτεί με απλές απαγορεύσεις. Οι χρήστες τότε θα χρειάζονταν ψυχική υποστήριξη ώστε να μπορέσουν να διοχετεύσουν τη ζωτικότητα και την ενεργητικότητά τους σε κοινωφελείς πράξεις.
Η απαγόρευση των πυροτεχνημάτων, λοιπόν, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας ακόμα κανόνας που καταπιέζει τους ανθρώπους και περιχαρακώνει τις ελευθερίες τους. Είναι από τους νόμους που πρέπει να τηρούνται γιατί είναι φύλακες της ζωής των μελών του κοινωνικού συνόλου και συμβάλλουν στην αρμονική κοινωνική συνύπαρξη. Η αείμνηστη μάνα του πατέρα μου συνήθιζε να λέει, “έχουμε το θάνατο στην τσέπη μας, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει..”. Όσοι “διασκεδάζουν” με τα πυροτεχνήματα βρίσκονται ή φέρνουν άλλους ανά πάσα στιγμή κοντά στον θάνατο, ακόμη κι αν τη γλυτώσουν τώρα, δεν ξέρουν τι θα γίνει την επόμενη φορά! Εάν λοιπόν σκεφτούν, χωρίς τον νομικό “μπαμπούλα” άνωθέν τους, ήρεμα και νηφάλια ότι μπορεί αυτό το “παιχνίδι” ίσως κάποια στιγμή θα αποβεί θανατηφόρο και εάν διδαχτούν από τα μέχρι σήμερα εξαιτίας των πυροτεχνημάτων δυστυχήματα, πιθανότατα εφ εξής να πάψουν να “παίζουν” και να σοβαρευτούν…
