Η πρακτική θανάτωσης κρατουµένων στην ηλεκτρική καρέκλα ξεκίνησε -επισήµως- κατά τον 19ο αιώνα και συγκεκριµένα το 1890. Οι χώρες που χρησιµοποιούν τη συγκεκριµένη «µέθοδο» εκτέλεσης είναι κυρίως οι ΗΠΑ και οι Φιλιππίνες. Ο καταδικασµένος δένεται σε µια ξύλινη καρέκλα και δέχεται ηλεκτροπληξία µέσω ηλεκτροδίων που συνδέονται στο κεφάλι και το πόδι του. Η «µέθοδος» θεωρήθηκε πιο «ανθρώπινη εναλλακτική» στις συµβατικές εκτελέσεις της εποχής (σ.σ: τότε συνηθίζονταν οι απαγχονισµοί).
Αρχικά θεωρείτο ότι ο θάνατος προκαλείται µέσω εγκεφαλικής βλάβης, αλλά το 1899 αποδείχθηκε επιστηµονικά ότι ο το τέλος ερχόταν εξαιτίας καρδιακής ανακοπής. Στις µέρες µας η χρήση της ηλεκτρικής καρέκλας έχει µειωθεί διότι στο µεταξύ βρήκαν ως καλύτερη µέθοδο εκτέλεσης τη θανατηφόρο ένεση. Για την ιστορία όµως, έχει ενδιαφέρον να γνωρίζουµε ότι ορισµένες πολιτείες των ΗΠΑ διατηρούν και σήµερα την ηλεκτρική καρέκλα ως νόµιµη µέθοδο εκτέλεσης, ενώ στη Νότια Καρολίνα, συνεχίζει να είναι η κύρια µέθοδος εκτελέσεων!
Προσωπικά είµαι ξεκάθαρα κατά της θανατικής ποινής. Θεωρώ πως είναι ό,τι πιο παράλογο να τιµωρείς κάποιον εκδικητικά «πληρώνοντάς τον» µε το ίδιο νόµισµα, ιδίως εφόσον η δολοφονία θεωρείται – και νοµικά και ηθικά- αδίκηµα. Με άλλα λόγια, είναι αστείο να επιβάλλεις σε κάποιον µια ποινή ίδια µε εκείνο για τον οποίο τον κατηγορείς! Επίσης είναι τουλάχιστον αστείες οι επιφάσεις περί «ανθρωπιστικού τρόπου» εκτέλεσης. Μια εκτέλεση είναι πάντα µια (απάνθρωπη) εκτέλεση. Και τέλος, το προφανές: υπάρχει πάντα η περίπτωση λάθους, δικαστικής πλάνης και άρα θανάτωσης ενός αθώου.
Σήµερα, οι Ιστορίες από τον Κόσµο, κάνουν µια έρευνα στη σκοτεινή εφευρετικότητα των ανθρώπων και παρουσιάζουν στοιχεία για την ηλεκτρική καρέκλα που πιθανότατα δεν γνωρίζατε µέχρι σήµερα.
Ο πόλεµος των ρευµάτων
Η ηλεκτρική καρέκλα προέκυψε από τον πόλεµο δυο εφευρετών, των Τόµας Έντισον και Τζορτζ Γουέστινγκχαους. Ο πρώτος θεωρούσε καλύτερο το -δικό του- συνεχές ρεύµα (σ.σ: στα αγγλικά DC) και ο δεύτερος το -δικό του- εναλλασσόµενο (σ.σ: στα αγγλικά AC). Προκειµένου να κερδίσει τον πόλεµο, ο Έντισον, που ήταν αποδεδειγµένα πολύ επιθετικός όσον αφορούσε στις εφευρέσεις του και την κατοχύρωσή τους, αποφάσισε να πείσει ότι το εναλλασσόµενο ρεύµα ήταν πολύ επικίνδυνο για τους ανθρώπους και µπορούσε να προκαλέσει άµεσο θάνατο. Έτσι, πήρε µε δόλιο τρόπο µια από τις γεννήτριες εναλλασσόµενου ρεύµατος του Γουέστινγκχαους και δηµιούργησε µε αυτή µια ηλεκτρική καρέκλα. Λέγεται µάλιστα, ότι περί τα 50 σκυλιά και γατιά θανατώθηκαν στην καρέκλα, όσο εκείνος και οι συνεργάτες του έκαναν τα πειράµατά τους… Στη συνέχεια πέρασαν στις δηµόσιες «επιδείξεις» σκοτώνοντας άλογα και αγελάδες. Τελικά, ο Έντισον πρότεινε στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης να χρησιµοποιεί την καρέκλα µε το εναλλασσόµενο ρεύµα ως «ανθρωπιστική µέθοδο» εκτελέσεων. Τον Αύγουστο του 1890 ο Γουίλιαµ Κέµλερ κάθισε σε µια τέτοια ηλεκτρική καρέκλα και θανατώθηκε. Ο Κέµλερ ήταν καταδικασµένος σε θάνατο, κατηγορούµενος ως δολοφόνος.
∆ιαβάστε επίσης: www.historytoday.com/archive/first-execution-electric-chair
Ο πιο µικρός θανατοποινίτης που κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα
Ένα δεκατετράχρονο µαύρο αγόρι, ο George Stinney ήταν ο νεότερος θανατοποινίτης που κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα. Με ύψος µόλις 1,5 µέτρο και βάρος περί τα 40 κιλά, ο Stinney είχε καταδικαστεί σε θάνατο για τη δολοφονία δύο λευκών κοριτσιών το 1944. Το αγόρι δεν είχε καµία πιθανότητα να αντικρούσει τις κατηγορίες των ενηλίκων της γειτονιάς, παρότι η µόνη «απόδειξη ενοχής» του ήταν ότι τα κορίτσια είχαν σταµατήσει στο σπίτι του για να ρωτήσουν από πού να µαζέψουν λουλούδια. Με συνοπτικές διαδικασίες, το αγόρι συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή. Το δικαστήριο (µε όλους τους νοµικούς και δικαστές λευκούς), χρειάστηκε µόλις δέκα λεπτά για να τον κρίνει ένοχο και να τον καταδικάσει σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα. Φηµολογείται πως λόγω του ύψους του (ήταν ακόµη παιδί!) χρειαζόταν να σταθεί σε µια στοίβα βιβλία για να καθίσει στην καρέκλα. Εβδοµήντα χρόνια αργότερα, η καταδίκη του Stinney θεωρήθηκε άκυρη διότι το δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι νοµικοί «απείχαν θεµελιωδώς της δέουσας διαδικασίας». Ο Stinney είναι το νεότερο άτοµο που εκτελέστηκε -αναίτια, όπως φάνηκε- στις ΗΠΑ τον 20ο αιώνα.
∆ιαβάστε περισσότερα εδώ: https://deathpenaltyinfo.org/remembering-the-execution-of-14-year-old-george-stinney-80-years-later
Ο Andy Warhol και η κριτική του στην καρέκλα µέσω του έργου του
Ο Andy Warhol είναι γνωστός για τα έργα του µε τη Marilyn Monroe, τα κουτιά σούπας Campbell και… την ηλεκτρική καρέκλα! Το 1964, ο Warhol κυκλοφόρησε µια σειρά από δέκα έργα µε «πρωταγωνίστρια» µια ηλεκτρική καρέκλα σε διαφορετικά χρώµατα ως µέρος µιας σειράς έργων µε τίτλο «Death and Disaster». Τα υπερβολικά χρώµατα και η επανάληψη της ίδιας εικόνας ήταν ουσιαστικά η αντίδρασή του και η κριτική του απέναντι στη θανατηφόρο ηλεκτρική καρέκλα και το σύστηµα δικαιοσύνης των ΗΠΑ.
∆ιαβάστε περισσότερα και δείτε τα έργα του Warhol στο: www.masterworksfineart.com/artists/andy-warhol/electric-chair-series-1971
Όταν η ηλεκτρική καρέκλα αποτυγχάνει να κάνει τη «δουλειά» της
Τίποτα δεν είναι σίγουρο στον κόσµο µας, και αυτό -ειρωνικά- ισχύει ακόµη και για τις εκτελέσεις. Υπάρχουν πολλές ιστορίες στην πορεία των αιώνων µε απαγχονισµούς που πήγαν στραβά (οι µελλοθάνατοι συνέχιζαν να αναπνέουν παρά το σπάσιµο στο λαιµό τους) σφαίρες που δεν σκότωσαν, αλλά έριξαν σε κώµα τους καταδικασµένους και χρειάστηκε να τους… σκοτώσουν ξανά και άλλες τροµακτικά παραδείγµατα που στοιχειώνουν το ήδη σκοτεινό θέµα των εκτελέσεων. Η ηλεκτρική καρέκλα δηµιουργήθηκε επειδή προσφέρει -θεωρητικά- έναν πιο γρήγορο και λιγότερο επώδυνο τρόπο για να εκτελεστεί ένας θανατοποινίτης, όµως υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που επέζησαν (ή ταλαιπωρήθηκαν πολύ πάνω στην καρέκλα µέχρι να ξεψυχήσουν) παρά το ρεύµα που τους διαπέρασε. Το διασηµότερο παράδειγµα χρονολογείται στο 1946, όταν ο 17χρονος Γουίλι Φράνσις άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο µετά το «θανατηφόρο» ρεύµα που τον χτύπησε στην ηλεκτρική καρέκλα του Σωφρονιστικού της Πολιτείας της Λουιζιάνα. Ο νεαρός δεν σκοτώθηκε, αλλά πόνεσε φρικτά. Αργότερα, αποκαλύφθηκε πως ο δεσµοφύλακας που ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεσή του 17χρονου ήταν µεθυσµένος εν ώρα υπηρεσίας και κάτι έκανε λάθος! Η δικαιοσύνη στις ΗΠΑ όµως είναι τόσο…. ανθρωποκεντρική, που αντί να αφήσουν τον νεαρό να ζήσει στη φυλακή, το δικαστήριο απέρριψε την έφεσή του και λίγους µήνες αργότερα, ο έφηβος δολοφονήθηκε -µε επιτυχία αυτή τη φορά- στην ίδια καρέκλα που την πρώτη φορά δεν κατάφερε να «κάνει τη δουλειά».
∆είτε περισσότερα και στο: www.cla.purdue.edu/academic/communication/cspan/ccse/civics-literacy-initiative/4-death-by-installments.html
Με την ελπίδα κάποια µέρα σύντοµα η θανατική ποινή να αποτελεί µόνο κακή πρακτική του παρελθόντος
