Η εποχή όπου οι μεγαλοφυΐες ταπείνωναν ηθοποιούς στο θέατρο – πετώντας τους τασάκια, μάλλον έχουν περάσει.
Όπως μάλλον πέρασε και η εποχή που στο θέατρο η ταμπέλα στην είσοδο έγραφε “Αγαμέμνων” και μέσα ξελαρυγγιαζόταν μια ροκ μπάντα.
Το ντόμινο καταγγελιών δείχνει πως κάτι συμβαίνει πίσω από τις κουίντες, εκείνα τα πλάγια παραπετάσματα στη σκηνή, που κρύβουν τη θέα προς τα παρασκήνια.
Εντάξει, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό.
Το θέατρο είναι μια δουλειά που θέλει πολύ μεράκι και ταλέντο. Κούρασαν τους ηθοποιούς και το κοινό οι “ιδιοφυΐες”. Σιγά τα ωά. Μέσα στην πανδημία, όλοι ψάχνουν να κάνουν ένα μεροκάματο. Γι’ αυτό δεν περνάει το τυραννικό ύφος.
Είναι το θέατρο χώρος εργασίας; Προφανώς και είναι. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός;
Προφανώς, δεν γυρίζουμε τον “εξολοθρευτή” που λέει «Έλα μαζί μου για να ζήσεις».
Οι ηθοποιοί πατούν πρώτη φορά το σανίδι σε μια ηλικία εξαιρετικά ευαίσθητη κι αυτό πρέπει όλοι να το σεβαστούν.
Αφήστε το Θέατρο στην Τέχνη του.
