Οι Τούρκοι διακηρύσσουν με αυθάδεια τα θέλω τους, στην προοπτική της ολοκλήρωσης του διπολικού συστήματος, που οικοδομείται στη Νέα Παγκοσμιότητα, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Aπευθύνονται, τόσο στον πόλο της Δύσης, όσο και σ᾽ εκείνον της Ανατολής.
Γνωρίζουν οι Τούρκοι, ότι τα θέλω τους, είναι συμβατά με τους στόχους του πόλου της Ανατολής. Όχι μόνον για λόγους καταγωγής. Η συμβατότητά τους με τα υπόλοιπα μέλη του πόλου της Ανατολής, είναι καθαρά πολιτισμική και εστιάζεται στον τρόπο πολιτικής διαχείρισης της πορείας της ανθρωπότητας, προς το μέλλον. Έναν τρόπο που απέχει, από την αντίληψη των Δυτικών, για την έννοια της ελευθερίας, την έννοια της δημοκρατικής διακυβέρνησης και σαφώς, το περιεχόμενο και την ουσία των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Όσα θέλω της Τουρκίας σχετίζονται με την Ελλάδα, δεν είναι κυρίαρχα, μόνον για τους Έλληνες. Είναι κυρίαρχα, επίσης, για τους δύο παγκόσμιους πολιτικοστρατιωτικούς πόλους, που εν δυνάμει δημιουργούνται.
Συνεπώς εκείνο που προέχει για την Ελλάδα, είναι να εργαστεί, στο να καταστεί γρήγορα, ορατό και σαφές, σε ποιον πόλο θα ενταχθεί τελικά η Τουρκία. Όλα τα άλλα είναι γνωστά, ή προβλέψιμα.
Στο προηγούμενο πλαίσιο, πρέπει από την πλευρά μας, να καθίσταται συνεχώς σαφές στους συμμάχους μας, ότι τα θέλω της Τουρκίας, που αφορούν στην Ελλάδα, είναι για μας και πρέπει να γίνουν και για εκείνους, αδιαπραγμάτευτα. Αδιαπραγμάτευτα, τόσο με την Άγκυρα, όσο και με όσους από τους συμμάχους μας, τα συνυπολογίζουν ανταποδοτικά, για την επίλυση άλλων-σοβαρών επίσης, γεωπολιτικών προβλημάτων, της Ευρώπης.
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Τώρα είναι η ώρα και για τους λογαριασμούς και για τις ξεκάθαρες φιλίες. Τώρα, πριν βιώσουμε την εισβολή που διακηρύσσουν οι Τούρκοι, σε εδάφη μας, ή στις θάλασσές μας.
Τώρα, πρέπει να μπούμε εμπράκτως, απέναντι σ’ όσους συνεχίζουν την πολιτική των ίσων αποστάσεων, παραβλέποντας τον εμφανή παραλογισμό, τον διακηρυγμένο αναθεωρητισμό και τις καθημερινές απειλές πολέμου, του Ερντογάν.
Τα όσα μας είπε τελευταία ο κ. Γενς Στόλτενμπεργκ, αποτελούν μια-την τελευταία ίσως, ευκαιρία μας. Την ευκαιρία μας-να αποκαλύψουμε και να αναδείξουμε-όχι μόνον τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας-αλλά και όσων συνεργών της, καταγγέλοντάς τους, επίσημα και δημόσια. Καταγγέλλοντάς τους, για το ρόλο τους στην αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ, στην απορρύθμιση της ΕΕ και στην επέκταση της Τουρκίας Δυτικά, κατά τα πρότυπα 15ου αιώνα.
Τώρα είναι λοιπόν, η ώρα, να πούμε τα πράγματα επώνυμα, δημόσια και μ’ όλη τη δύναμη της φωνής μας, αρχίζοντας, από τον κ. Στόλτενμπεργκ. Όχι, μόνο, για να κλείσουμε το στόμα του, σε σχέση με την Ελλάδα, τα δεδομένα της και την Ιστορία της. Να μπούμε απέναντι καθαρά, επίσημα και δημόσια κυρίως, για να προλάβουμε. Να απομονώσουμε και συνεπώς να ακυρώσουμε τη σχεδιασμένη εισβολή των Τούρκων και κυρίως, την πιθανότητα να δεχθούμε μαχαιριές πισώπλατα, αύριο. Να βρούμε, δηλαδή μπροστά μας, κάποιον κ. Στόλτενμπεργκ, ως διαμεσολαβητή-ειρηνοποιό. Διαμεσολαβητή, για αναζήτηση ειρήνης, σε έναν πόλεμο, κατά της Ελλάδας. Στον πόλεμο, που ο κ. Στόλτενμπεργκ σπρώχνει την Τουρκία, με τις ανεκδιήγητες παρεμβάσεις του, «περί διαλόγου» σήμερα και πιθανόν «περί αποδεκτών ανησυχιών» της, αύριο.
Υπάρχει, βέβαια και η μεγάλη εικόνα, με το νέο διπολικό παγκόσμιο σύστημα, που χτίζεται και το ρόλο της Τουρκίας, σ’ αυτό. Μικρές οι δυνατότητές μας να σταματήσουμε την προοπτική της οικοδόμησής του. Μπορούμε, όμως, να επηρεάσουμε χρονικά, την οριστικοποίηση της σύνθεσής του-ειδικότερα, σε σχέση με την Τουρκία. Με άλλα λόγια, μπορούμε με επιλογές μας, να επιταχύνουμε την αποκάλυψη των πραγματικών-σχετικών στόχων-της Τουρκίας και των συνεργών της, για να βρεθεί όπου και όπως της αξίζει. Χωρίς αναθεωρητικά παιχνίδια, όμως, σε βάρος της Ελλάδας, αν βρεθεί μαζί μας. Και με μια νέα γνώση, αν βρεθεί απέναντί μας.
Τη γνώση, ότι τα σύνορά της Δυτικά, σταματούν στα ανατολικά νησιά μας, που θα αποτελούν και σύνορα του δεύτερου πόλου της Νέας Παγκοσμιότητας· του πόλου της Δύσης.
