Aδυναμία ονομάζεται!
Και είναι η απεγνωσμένη, ανυπέρβλητη επιθυμία του ανθρώπου, να παραδοθεί στο πάθος του, να καεί μέχρι και το τελευταίο του κύτταρο, στη φωτιά της αμαρτίας του.
Απεγκλωβίζουμε την λέξη “αμαρτία” από τη θρησκευτική της ερμηνεία και την ορίζουμε ως πράξη , κενή Ηθικής, Αξιοπρέπειας κι Ελεύθερης βούλησης κι έμπλεη Μαζοχισμού, Σαδισμού κι Ασυδοσίας.
Πράξη, που βλάπτει αυτόν που επιδίδεται σε αυτήν -ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνεται- πχ. αλκοολισμός,τζόγος,ναρκωτικά ,αλλά και πράξη, κατά την οποία, ένας άνθρωπος, επιβάλλει με το έτσι θέλω,τη δική του αδυναμία, σε άλλα άτομα, π.χ. βιασμός, παιδοφιλία.
Τι τραγική ειρωνεία! Η αδυναμία, να σε κάνει να αισθάνεσαι παντοδύναμος!
Να πίνεις και να οδηγείς μεθυσμένος με 1000,χωρίς να σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί να σκοτωθείς ή να σκοτώσεις!
Να ληστεύεις την οικογένεια σου προκειμένου να αγοράσεις τη δόση σου και να μη σου περνά από το μυαλό,ότι θα μπεις φυλακή!
Να βιάζεις ανυπεράσπιστες γυναίκες αφού μόνο έτσι μπορείς να βιώσεις την κυριαρχία του φύλλου σου και να μη σου περνά από το μυαλό,πως είσαι ένα ρετάλι αξιοθρήνητο, αφού ποτέ στη ζωή σου δε θα νιώσεις την ομορφιά του έρωτα και της αγάπης!
Να κακοποιείς και να ασελγείς σε παιδιά! Πιστεύοντας ότι το ράσο, η στολή, το επώνυμο,το επάγγελμα σε καθιστούν παντοδύναμο…
Τρόμος,φρίκη, απογοήτευση,ακύρωση,ματαίωση !
Μια ολόκληρη κοινωνία,ή μάλλον, ένα μεγάλο,υγιές κομμάτι της, άλλη δουλειά δεν κάνει το τελευταίο διάστημα ,παρά να πέφτει από σύννεφα!
Η αρχή έγινε με την υπόθεση Πισπιρίγκου..Είπαμε τότε «Αφού μια μάνα το έκανε αυτό, τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσει πλέον!’»
Και πέσαμε από το πρώτο σύννεφο..
Μετά, ακούσαμε για μια άλλη μάνα,που ήξερε ότι ο σύντροφός της, σκότωσε και πακέταρε το παιδί της,μέσα σε μία εργαλειοθήκη.
Δεύτερο σύννεφο μας άδειασε..
Από το τρίτο σύννεφο πέσαμε με την υπόθεση Μίχου ,ο οποίος βίαζε κι εξέδιδε τη δωδεκάχρονη εν γνώση της μητέρας της και πριν προλάβουμε να γλείψουμε λίγο ,σαν τα σκυλιά,τις πληγές μας από τις …νεφοπτώσεις, σκάει η υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου!
Πείτε μου,ποιός ήταν αυτός,που δεν καμάρωσε την καταπληκτική χορωδία των παιδιών που φιλοξενούσε,ποιός δεν αισθάνθηκε περήφανος που ένας ιερωμένος,νέος κι ανοικτόμυαλος, έδινε στέγη,αγάπη και στοργή σε ταλαιπωρημένα παιδάκια,ποιός δεν θα βοηθούσε με όποιο τρόπο μπορούσε αυτή τη δομή;
Όλοι μας! Γιατί, είναι χαρακτηριστικό του υγιούς συναισθηματικά και πνευματικά ανθρώπου, να χαίρεται με τη χαρά, να αποζητά την αγάπη να καρπίζει γύρω του κι αυτός να καμαρώνει τα έργα της!
Δεν ξέρω αν ο παπα-Αντώνης, είναι αθώος ή ένοχος! Δεν είμαι δικαστής,δεν είμαι εισαγγελέας, δεν είμαι δικηγόρος. Η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί.
Ξέρω όμως, ότι βαθιά μέσα μου, θέλω να είναι αθώος! Ούτε τον γνωρίζω,ούτε φίλοι είμαστε..
Μα έχω κι εγώ μια…αδυναμία. Πιστεύω στους Ανθρώπους!
Κι αυτή την πίστη, δε θέλω να την καταστήσω υποχείριο,της χαιρεκακίας κανενός διαμορφωτή κοινής γνώμης,κανενός τηλεμαιντανού και καμίας τηλεπερσόνας!
Αυτών ,που μόνο το δάκτυλο ξέρουν να υψώνουν και ως αυτόκλητοι και αυτοδιόριστοι τηλεδικαστές, κρατούν για τον εαυτό τους το ρόλο του άμεμπτου και του τιμητή των πάντων και συλλήβδην καταδικάζουν!
Όλοι οι πολιτικοί απατεώνες, όλοι οι εκπαιδευτικοί άχρηστοι, όλοι οι γιατροί χρηματίζονται, όλοι οι καλλιτέχνες ανώμαλοι!
Κι ο δείκτης εκεί…Προτεταμένος!
Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα,των υπεράνω υποψίας, ”υποκυψάντων” σε αμαρτωλές επιθυμίες.
Σκοτώνουν τις έννοιες των λέξεων Αγάπη,Σεβασμός, Αξιοπρέπεια, ασελγούν στην ψυχή της κοινωνίας, βιάζουν την πίστη μας στο Ανθρώπινο Θαύμα,στην Υπερβατικότητα της καλοσύνης!
Στην πρωινή καλημέρα στο γείτονα,χωρίς στο μυαλό μας να κλωθωγυρίσει η σκέψη ”Τώρα αυτός,τι καπνό φουμάρει άραγε; ”
*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος, καθ. Φυσικής Αγωγής
