Κι είναι η ψυχή, μιά πεθυμιά νομάδας. Που πάει από σκέψη σε σκέψη. Από απόφαση σε απόφαση. Από απουσία σε απουσία. Που δε μένει πουθενά. Μα μένει παντού. Κι αυτοσαρκάζεται το λιόγερμα. Φορώντας της αυγής τα ρούχα. Και μοιάζει το ξεδιάλεγμα, κατάρα κι ευλογία. Και ξέρω πως μπορεί να είμαι λάθος. Αλλά είμαι το δικό μου λάθος. Κι αν λάθεψα, το ‘ζησα όμως. Κι όντε ζεις, λαθεύεις κιόλας. Μα δε πειράζει. Αξίζει. Κι σκέψη είναι γερακίνα. Που χάνεται. Στο φως. Σα προσευχή. Το καλημέρα. Σ’ ότι έρθει. Διότι όλα τα ταξίδια, ιερά είναι. Κι έσπασα σε χίλιες πατρίδες. Και σκορπίστηκα σε φευγάτα φυλλοκάρδια.
Και σε πενιές ρεμπέτικες. Κι έγινα ρέμπελος. Χα’ί’νης. Μα είναι ντροπαλοί. Όσοι ξέρουν. Και αξίζουν.Κι όντε ζαλιστείς, τις ρίζες σου γύρεψε. Και να ξέρεις. Ότι το χάρισμα του καθένα, η ελεημοσύνη του Θεού είναι. Παρηγοριά στους μοναχικούς. Και απόκληρους. Κι είναι το εσύ και ‘γω, το μαζί οι δυό μας, ο κόσμος όλος. Κι είναι ο κόσμος όλος, τόσο μεγάλος. Ωστε να χωρά, μόνο τους δυό μας. Μα οι καιροί, πηραν να σκοτεινιάζουν. Και το μόνο που σώζει, είναι αυτό που πάντα έσωζε. Το χαμένο εμείς. Καθένας και μιά πληγή. Κι οι πληγές είναι ιερές. Να τις σέβεσαι. Οι στάλες της βροχής, φέγγουν στο νου. Ομίχλη κατεβαίνει από τα όρη. Και μοιάζουν όλα. Βουβό ξωκκλήσι. Και νομίζεις πως, επειδή δεν είναι εκεί ένας, δεν υπάρχει κανείς. Λάθος ψυχή μου. Λάθος. Και σ’ έφερα στο νου μου. Και μύρισα ολόκληρος, καπνισμένο πορτοκάλι. Και τσάι του βουνού. Με κανέλα και μπόλικη νοσταλγία. Μα κοίτα.
Όντε γελούν πονεμένα παιδιά. Γελά ο ουρανός. Και ντύσανε γιορτινά την ερημιά. Και τη κρυγιότη. Μα αυτή γδύθηκε τα παράταιρα, ξένα ρούχα. Τι τα θέλει ο μαχητής, τα ψεύτικα και υποκριτικά λαμπιόνια. Όντε, γύρω, η κραυγή γυμνή είναι. Κι έγινε σήμαντρο το λιόγερμα. Και ‘γω ντρέπομαι. Που είμαι στα ζεστά. Ενώ η κραυγή, γυμνή είναι. Και ότι θεωρούσαμε τίποτα, τα πάντα είναι.
Στα δικά μας ερείπια, τα πουλιά, φτιάχνουν ακριβή φωλιά. Αχ.. Παναγιά μου… Γίναν οι ψυχές, βουβό ξωκκλήσι.
Το είπαμε πολλές φορές πως δεν διαθέτουμε το χάρισμα του δοκιμιογράφου για την καλή λογοτεχνία και την κριτική ικανότητα της ποιητικής τέχνης: ΩΣΤΟΣΟ, δεν μπορείς να μείνεις απαθής μπροστά στο συγκλονιστικό και σπαρακτικό ποιητικό κείμενο της Όρσας Δρετάκη: Τόσο δυνατή κραυγή κι ένας αλλόκοτος χορός δυνατών συναισθημάτων -πώς αντέχονται;- που κυκλώνουν ολάκερη τη ζωή και πού και πώς να βρουν αδιέξοδα; Φαίνεται, το δίδυμο κι απόλυτο μέγεθος της Ελευθερίας και της Αγάπης είναι που αναπαράγει το μοναδικό, διαφορετικό, ανεπανάληπτο κι ασύλληπτης αξίας ανθρώπινο πρόσωπο, απανταχού της γης, κι ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών του υπαγωγών – καταβολών.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια και τις καλύτερες ευχές για καλή υγεία και συνέχιση του ποιητικού της έργου. Πώς να μην αγαπάμε τους συνανθρώπους μας κι ολάκερη τη φύση και τα πλάσματα της!!… Με εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, ΧΑΝΙΑ.
Συγγνώμη, είναι προφανές το λάθος: Αντί “αδιέξοδα”, διαβάστε παρακαλώ το ορθόν: διέξοδα. Ευχαριστώ θερμά Γ.Κ ΧΑΝΙΑ