Πλαστικό χρήμα ίσον… καθόλου χρήμα!

Τώρα τελευταία αγοράζω τα πάντα με πλαστικό χρήμα! Με τη καρτούλα μου δηλαδή, που την εισάγουμε στο μηχάνημα του μαγαζιού, πατάνε εκείνοι μερικά κουμπιά, πατάω κι εγώ τον κωδικό, βγαίνουν στο λεπτό οι αποδείξεις, σου στις βάζουν στο χέρι,  σου δίνουν και τη γεμάτη σου σακούλα, και αποχωρείς…
Καλό το σύστημα δε λέω, ειδικά αν σ’ ένα πρωινό κάλυψες όλες σου τις ανάγκες και καμμιά έγνοια δεν είχες για το άδειο σου πορτοφόλι που σε άλλες εποχές όλο τ’ άνοιγες και μετρούσες δεκάρια, εικοσάρια και πενηντάρια και βεβαίως όλα  σου τα ψιλά, ανησυχώντας μήπως και δεν φτάσουν  για να καλύψουν τις ανάγκες της ημέρας.
Τέτοιες έγνοιες, πια δεν έχεις… Το χρήμα κυλά -ή  μάλλον πετά!- αλλάζει χέρια στο λεπτό χωρίς κανένα χέρι να τ’ ακουμπήσει, προς μεγάλη απογοήτευση  των κάθε λογής πορτοφολάδων που είχαν αναγάγει σε υψηλή τέχνη την αφαίρεση των πορτοφολιών σε συνωστισμένους χώρους ή μη.
Και τι τρομάρα ήταν αυτή που παίρναμε, αφού, εκτός απ’ τα λεφτουδάκια μας, έκαναν φτερά κι οι ταυτότητες, τα πολύτιμα σημειωματάρια μας, διάφορες αποδείξεις, τηλέφωνα και άλλα πολλά που στριμώχναμε εκεί μέσα.
Τώρα όλα γίνονται με ασφάλεια, ταχύτητα και συνέπεια μέσω συντονισμένων κουτιών που όλα τα ξέρουν κι όλα τα ‘χουν προβλέψει και φροντίσει! Έτσι ακριβώς!
Αλλά για πέστε μου, γιατί παρόλα αυτά… δεν ησυχάζω; Γιατί όλο πιάνω τον εαυτό μου να μετρά  και να ξαναμετρά τα πολλά και διάφορα  που αγόρασα μαζεμένα; Τι μ’ έπιασε πια, κι όλη μέρα λογαριάζω, κι άκρη δεν βγάζω; Μήπως επειδή η ευκολία του πράγματος μου στοίχισε ακριβά; Μήπως το πλαστικό  χρήμα -έτσι αόρατο που είναι!- καταλήγει τελικά σε… μη χρήμα;
Καλά δεν θα κάνω την επόμενη φορά που θα βγω απ’ το σπίτι να… μην πάρω την κάρτα μαζί μου, τουλάχιστον μέχρι να φτάσω τα 70, οπότε θα ψωνίζω… κανονικά και δεν θα κινδυνεύω πια…