Ο Πλατανιάς της ιστορίας και του θρύλου. Ο Πλατανιάς της παράδοσης και των αγώνων. Ο Πλατανιάς των αναμνήσεων και των γλαφυρών αφηγήσεων. Ο Πλατανιάς της νοσταλγίας και της γαλήνης που δεν έχει καμιά σχέση με αυτόν της κοσμοσυρροής, του θορύβου και των φώτων. Ο Πλατανιάς των Πλατανιανών που επανέρχεται στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, αλλά και αναβιώνει στην καθημερινότητα τις μέρες του χειμώνα. Ο Πλατανιάς του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ο Πλατανιάς του φίλου μου του Τιμολέοντα Κ. Φραγκάκη, έτσι όπως τον ανασταίνει στις 264 ιδιαίτερα επιμελημένες (χάρη στη “βιβλιοπλαστική” δεξιοτεχνία της Ελένης Σταυρίδη) σελίδες του βιβλίου του “Ο Πλατανιάς της ιστορίας και των αναμνήσεων”. Κομμάτι του εαυτού του το άψογο από κάθε άποψη αυτό βιβλίο, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα. Μα και ολόκληρος ο Πλατανιάς ταυτόχρονα, όπως έγραψα τις προάλλες και “στα πεταχτά”. Σαν τοπίο που ανασαίνει, μα και σαν τόπος που “ακούνητος” πορεύεται μ’ όλους τους καιρούς και μ’ όλους τους ανέμους στους αιώνες. Διάκονος, μα και γνήσιος εκφραστής ταυτόχρονα, του πλατανιανού εμείς έτσι όπως διαχρονικά έχει διαμορφωθεί ο Τιμολέων. Μέσα από την εφημερίδα, την εφημερίδα του, “Η φωνή του Πλατανιά” που συνεχώς και αδιαλείπτως εκδίδει από το 1994, ξεπερνώντας κάθε λογής δυσκολίες. Και τώρα, μέσα από το βιβλίο του, που είναι κι αυτό έργο ζωής. “Αυτό το γοητευτικό ταξίδι στην ιστορία, τη ζωή και τα εσώψυχα του χωριού μας, είχε ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια”, γράφει, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογό του ο συγγραφέας. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά: “Αμέτρητες σημειώσεις, αποκόμματα, χαρτάκια, φωτοτυπίες και φωτογραφίες κατέκλυζαν ντουλάπια, τσάντες και συρτάρια στο σπίτι. Και πολλές φορές διερωτήθηκα. Αυτά είναι σωστό να τα κρατήσω μόνο για μένα; Είναι ιδιοκτησία μου; Είναι πρέπον να μείνουν στην αφάνεια και να ξεχαστούν εντελώς σε κάποια χρόνια; Εχω αυτό το δικαίωμα;”. Εντελώς ρητορικά, βέβαια, τα παραπάνω ερωτήματα. Αβίαστες και από μόνες τους οι απαντήσεις. Οχι! Δεν μπορούσε να τα κρατήσει μόνο για τον εαυτό του. Οχι! Δεν μπορούσε να είναι αυτός που έτυχε να του μεταφέρουν κάποιες πληροφορίες και μαρτυρίες και να μην τις μοιραστεί με άλλους…
Ο Πλατανιάς της ιστορίας και των αναμνήσεων (2)
Ενα συναρπαστικό, μα και ταυτόχρονα, νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν του Πλατανιά από κτίσεώς του μέχρι σήμερα είναι σε τελευταία ανάλυση το περί ου ο λόγος στις σημερινές “εύφημες μνείες” βιβλίο. Οχι μόνο για τους όπου γης Πλατανιανούς, στους οποίους πρωτίστως απευθύνεται, που συναντούν στις 264 μεγάλου σχήματος σελίδες του οικεία πρόσωπα και πράγματα, τις ρίζες που πηγάζουν οι μνήμες τους και τις μνήμες που έχουν σταυροδεθεί με τις ρίζες τους, αλλά και για όλους εμάς τους αποδέλοιπους που είχαμε την ευλογία να γεννηθούμε σε χωριό. Οφείλουμε κι εμείς χάριτες στον Τιμολέοντα γι’ αυτό του το λίαν “αγαπητικό” πόνημα. Και γιατί μας συγκινεί η λογοτεχνικά δημοσιογραφική και δημοσιογραφικά λογοτεχνική γραφή του και γιατί μας δείχνει τον δρόμο μιας διαρκούς επιστροφής στον γενέθλιο τόπο.
Να κλείσω, όμως, με μια από τις “Ιστορίες με ονοματεπώνυμο” που παραθέτει στο τέλος του βιβλίου του ο Τιμολέων, που πολύ μου αρέσουν: «Πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Ο παπα-Γιώργης μπαίνει στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία νύχτα στις 4.30 τα ξημερώματα. Δεξιός ψάλτης στον Αγιο Δημήτριο ο Μιχάλης Μαυρομάτης και αριστερός ο πάντα ανταγωνιστής του, ο γερω-Προγούλης. Αγουροξυπνημένοι και οι δύο προχωρούσαν τη Θεία Λειτουργία με τεντωμένα νεύρα. Κατά το τυπικό της εκκλησίας τα Χριστούγεννα μετά τα “Αγια” και το “Εξαιρέτως” ακολουθεί το τροπάριο “Μεγάλυνον ψυχή μου…” αφιερωμένο στη Θεοτόκο. Ομως ο Μαυρομάτης στη νύστα του κάνει λάθος και αρχίζει το αντίστοιχο που ψάλεται το Πάσχα. “Ο Αγγελος εβόα…”. Οπότε και ο Προγούλης που τον περίμενε στη γωνία, με την μπάσα βαριά φωνή του, του λέει δυνατά που ακούγεται απ’ όλο το εκκλησίασμα: “Είντα καλιτσούνια έφαες;”».
Ο Τιμολέων Φραγκάκης γεννήθηκε στον Πλατανιά το 1954 από τον Κωστή και την Ελευθερία (το γένος Σαρρή). Τη στοιχειώδη εκπαίδευση έλαβε στον Πλατανιά και τη Μέση στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων. Είναι πτυχιούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών. Υπήρξε μέλος της Φοιτητικής Ενωσης Κρητών (Φ.Ε.Κ.). Εργάστηκε επί 35 χρόνια στην Αγροτική Τράπεζα, στα καταστήματά της στην Ιεράπετρα, τον Βάμο και τα Χανιά. Από το 1994 είναι υπεύθυνος ύλης στη δίμηνη τοπικού ενδιαφέροντος εφημερίδα “Η Φωνή του Πλατανιά”. Ασχολείται με την έρευνα, καταγραφή και συλλογή αρχειακού υλικού και ερασιτεχνικά με την ψαλτική τέχνη. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στα “Χανιώτικα νέα”, τον “Κήρυκα” κ.α. Από το 2006, που με πρωτοβουλία πολλών συγχωριανών του ανασυστάθηκε ο Πολιτιστικός – Αναπτυξιακός Σύλλογος Πλατανιά, κατέχει τη θέση του προέδρου του. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες.
