Πλατωνική υποκειμενική ιδεοκρατία

Ο “ιδεοκράτης” Πλάτων εδίδασκε πως μόνο με τη διαίσθηση και την υψηλή πνευματική εξάσκηση προσεγγίζει κανείς την αλήθεια γιατί όλα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις και την λογική μας είναι σαν σκιές των αληθινών πραγμάτων. (Περιβόητη η σχετική αλληγορία του για μια σπηλιά στην οποία οι εντός αυτής βλέπουν μόνο τις παραμορφωμένες σκιές των αντικειμένων που είναι ή περνούν έξω από αυτήν).
Οι “φυσιοκράτες” φιλόσοφοι (Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Ηράκλειτος*, Δημόκριτος μα και ο Αριστοτέλης κ.λπ.) διαφωνούσαν και δίδασκαν το απολύτως αντίθετο! Οτι βάση όλων των ιδεών (ή ιδεοληψιών) μας για τα πάντα είναι η υλική πραγματικότητα που υπάρχει αντικειμενικά ανεξάρτητα από την όση και όποια πλάνη των αισθήσεών μας και από το πώς και πόσο την κατανοούμε υποκειμενικά. Διακήρυξαν με απτά και ορθολογικά παραδείγματα την δυνατότητα ανακάλυψης βήμα βήμα, σε ένα αιώνιο ερευνητικό ταξίδι χωρίς τέλος, της επιμέρους έστω, μα απόλυτα χρηστικής, πρακτικά εφαρμόσιμης και έτσι αποδείξιμης και όχι αποφθεγματικής και δογματικής σαν την ιδεοκρατία του Πλάτωνα, επιστημονικής αλήθειας για τη Φύση, τη γνωσιμότητα μέσω της επίπονης, συχνά αντιφάσκουσας με παλαιότερα δεδομένα, δύσκολης, σχετικής και μεταβαλλόμενης με νεότερα δεδομένα, επιστημονικής έρευνας και ανακάλυψης. Γι’ αυτό και είναι μη δογματική αλλά διαλεκτική (μόνο) η φυσιοκρατική φιλοσοφία! Αυτή επαληθεύεται εξάλλου με όλα τα επιτεύγματα (θετικά και αρνητικά) της επιστημονικής γνώσης. Ολα τα τεχνικά μέσα που χρησιμοποιούμε, από τα πιο απλά ως τα πιο περίπλοκα, η διαστημική τεχνολογία, η ηλεκτρονική τεχνολογία είναι επιτεύγματα της επιστημονικής έρευνας και όχι δα της… διαίσθησης και της… ενόρασης! Με αυτές ασχολούνται τα… μέντιουμ. Οσον αφορά τον χαρακτήρα και την ανασφάλεια του ίδιου του κατά τ’ άλλα μεγάλου φιλοσόφου Πλάτωνα ως προς την (εξωραϊζόμενη κι εκθειαζόμενη από συστήματα εξουσίας που έχουν συμφέρον να μη σκεπτόμαστε με διαλεκτικό ορθολογισμό) δογματική αγνωστικιστική κατ’ ουσίαν ιδεοκρατία του, μιλά γι’ αυτό η κάθε άλλο παρά αρμόζουσα σε ελεύθερο και ανώτερο πνεύμα πράξη του, της καύσης των συγγραμμάτων του Δημόκριτου! Κανείς φυσιοκράτης φιλόσοφος, αντίθετα με τη θλιβερή πλατωνική αυτή ηθική, δεν έκαψε ποτέ συγγράμματά του…
Θεωρούσαν ανήθικο και απόδειξη έλλειψης λογικών επιχειρημάτων το να μην αντικρούεις την αντίθετη άποψη με λόγο και αντίλογο αλλά προσπαθώντας είτε να την αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις είτε (ακόμα χειρότερα) απαγορεύοντάς την και βίαια φερόμενος προς αυτήν…
Ο Ηράκλειτος μίλησε και η σκέψη μορφώθηκε! «Η σκέψη αρθρώθηκε», γράφει ο Κώστας Αξελός, έγινε λόγος. Μέσα σ’ αυτό που καλείται αδιευκρίνιστα “περιέχον”, υπάρχει ο άνθρωπος. Μα δεν υπάρχει μόνο αυτός. Τίποτα αποσπασματικό, τίποτα απομονωμένο και μερικό δε θα μας βοηθήσει να νοήσουμε τη μόνη αλήθεια που είναι ότι όλα είναι ένα. «ουκ εμού, αλλά του λόγου ακούσαντες σοφόν έστιν εν πάντα είναι» (απ. 50). Η αλήθεια ενυπάρχει στην ολότητα και είναι η ολότητα. Μέσα στο όλον που αλλιώς ονομάζεται Κόσμος, τα πάντα γίνονται, είναι, δημιουργούνται, αποκτούν νόημα σε ένα αέναο, διαρκώς μεταβαλλόμενο και αλληλεπιδρόν γίγνεσθαι των μερών και του όλου. Ο Κόσμος αυτός είναι αιώνιος. Δεν έχει αφετηρία ούτε τέρμα χρονικό.Δεν υπήρξε κάποια στιγμή “δημιουργίας” του.
Ο κορυφαίος όλων των ζώντων αστροφυσικών Στήβεν Χώκιν, σε αυτό ακριβώς το επιστημονικά αποδεικνυόμενο κατ’ αυτόν συμπέρασμα κατέληξε μετά από έρευνα και μελέτη δεκαετιών και το διακηρύσσει σήμερα, όπως έπραξαν και πολλοί άλλοι κορυφαίοι ξένοι και Έλληνες σύγχρονοι φυσικοί.
«Κόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων, ουδέ τις θεών μήδ΄ ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα» όπως ακριβώς δίδαξε ο Ηράκλειτος… (απ. 30)