Στο σημερινό μας σημείωμα, σκέφτηκα να «φιλοξενήσω» ποίηση του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (1893 – 1930). Στίχους που έχουν πάντα και παντού, όπως θα καταλάβετε και θα συμφωνήσετε μαζύ μου, κάτι πολύ σπουδαίο να διδάσκουν στις ευαίσθητες ψυχές, τα φίλεργα σώματα και στον καλοδουλεμένο νου των ανθρώπων που ζουν και αγωνίζονται σε όλη τους τη ζωή για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς πόνο, ψυχικό ή σωματικό, να μην παύουν στιγμή τον αγώνα τους ενάντια σε όλους όσοι θέλουν να μας βλάφτουν.
Εκείνων που κάθε στιγμή – ακόμα και όταν οι αποδέλοιποι, από φόβο ή άγνοια, αποστασιοποιούνται, σιωπούν ή κοιμούνται – ορθώνουν το ανάστημά τους και μοχθούν με όλες τους τις, ψυχοσωματικές και πνευματικές, δυνάμεις, αψηφώντας τις κάθε λογής δυσκολίες, τους δυσπροσπέλαστους φράχτες ή τα παγιδοφόρα εμπόδια, για έναν κόσμο δίχως αυθεντίες και αφεντικά, χωρίς καιροσκόπους και φίλαυτους σκλάβους της ύλης και των σωματικών παθών, για ένα ανθρωπολόι δίκαιο και τίμιο, με αρχές, ιδέες και αξίες, για μιαν ζωή γεμάτη σεβασμό, αγάπη και αλληλοβοήθεια, γιατί αυτά τα τρία (: αληθινό σέβας, ανυπόκριτη αγάπη, άδολη συνεργασία), κατά τη γνώμη τους, είναι συν θεώ ο πραγματικός μονόδρομος για την ατομική προκοπή και τη συνολική ευημερία όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.
«Ελευθερία έκφρασης» λέγεται το ποίημα που θα σας μεταφέρω από το site http://ithaque.gr/eleftheria-ekfrasis/:
Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Και επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.
