Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν τον πόνο, την αγωνία, τον πανικό. Είναι κάποιες περιπτώσεις που αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχουν λόγια για να εκφραστείς, που πιστεύεις ότι ποτέ δεν θα ξεπεράσεις αυτό που είδες.
Η φωτιά στο Μάτι ακριβώς ένα χρόνο πριν, είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις. Πόνος, αγωνία, πανικός, θυμός, αναπάντητα γιατί.
102 χαμένες ανθρώπινες ζωές. Δεκάδες τραυματίες. Εκατοντάδες περιουσίες κατεστραμμένες. Μια πυρκαγιά που πολύ γρήγορα, κατέστρεψε πολλά περισσότερα από όσα θα πίστευε ποτέ κανένας.
Ενα χρόνο μετά και ακόμα η πυρκαγιά στο Μάτι για τους περισσότερους φαντάζει εξωπραγματική.
Στην πολιτική όμως ελληνική πραγματικότητα, νυν και πρώην υπουργός Υγείας βρήκαν αφορμή να συγκρουστούν για το αν οι κάτοικοι στο Μάτι είχαν δωρεάν πρόσβαση σε φαρμακευτικό και υγειονομικό υλικό προκειμένου να καλύπτουν τις ανάγκες που προέκυψαν μετά τη φονική πυρκαγιά.
Νομίζω ότι αυτό είναι που “πονάει” εξίσου όσους έζησαν την τραγωδία στο Μάτι. Η πολιτική “σπέκουλα” (εκατέρωθεν) πάνω σε ένα τραγικό γεγονός, που έναν χρόνο μετά δεν θα έπρεπε να έχει καμία “σκιά”.
Ενα χρόνο μετά σε ένα οργανωμένο κράτος θα υπήρχε σαφής εικόνα για τους υπαίτιους των γεγονότων και όλες τις πτυχές της τραγωδίας. Θα είχαν ξεκαθαρίσει οι παροχές και θα είχαν εξαλειφθεί οι παράταιρες γραφειοκρατίες.
Oχι με ευχές αλλά με πράξεις.
