Πλησιάζουν Χριστούγεννα! Έφτασαν, λοιπόν, έξω από την πόρτα μας και οι φετινές ημέρες της Γέννησης του Χριστού, που όλη σχεδόν η ανθρωπότητα θα τιμήσει και θα εορτάσει με την πρέπουσα ευσέβεια και την αναλογούσα λαμπρότητα. Κάθε Χριστούγεννα, από τα παιδικά μου χρόνια ήδη, περνούν από το μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις.
Σκέψεις που συνοδεύονται με ευχές για να φέρει ο γεννώμενος Χριστός ειρήνη, γαλήνη και αγάπη στον κόσμο. Σκέψεις για το πώς όλοι μαζύ οι άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της γης μονοιασμένοι θα μπορούσαν να φέρουν επιτέλους την κατάπαυση των αδελφοκτόνων πολέμων, την εξάλειψη των δυσκολογιάτρευτων ασθενειών και της σαρκοφάγου φτώχειας, των κάθε είδους μισάνθρωπων διακρίσεων και της στυγνής – με το δίκαιο της γροθιάς – εκμετάλλευσης κάθε αδύναμου συνανθρώπου μας από τους οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά πιο δυνατούς από αυτούς…
Τα χρόνια περνούν. Καθώς μεγάλωνα, έβλεπα και βλέπω ότι πολλά από τα προβλήματα των ανθρώπων της παιδικής μου ηλικίας ορισμένοι άλλοι δεν τα ήθελαν και δε θα τα θέλουν λυμένα. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ο κόσμος να μορφώνεται, να είναι οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητος, γιατί η γνώση δυναμώνει τον άνθρωπο και η ανεξαρτησία τον βοηθά να χαράξει μόνος του και να ακολουθήσει εκούσια το δρόμο για τη διά της ατομικής προκοπής κοινωνική ευημερία.
Έτσι, του όρθωναν εμπόδια, είτε καλλιεργώντας μέσα του τη ζήλεια για το συνάνθρωπό του, είτε γεμίζοντάς τον ανάγκες που δεν έχουν αφενός καμία σχέση με την πραγματική ζωή του και ο αγώνας για την εκπλήρωσή τους αφετέρου μοιάζει με το πάθημα του Σίσυφου και την πέτρα που όλο την σπρώχνει προς την κορυφή και όλο του ξαναπέφτει στους πρόποδες του βουνού. Και όσο ήμουν παιδί, μαθημένος από τους παππούδες και τους γονείς μου, πίστευα ότι μονάχα ο Θεός, φτάνει να πιστεύεις ολόψυχα σε αυτόν, μπορεί να βοηθήσει την ανθρωπότητα να υπερνικήσει τις καθημερινές δυσκολίες και να αποτινάξει το «ζυγό» των κάθε λογής «δυνατών και προστατών» της. Από την ενηλικίωσή μου, όμως, και έπειτα από την ένταξή μου στο κοινωνικό σύνολο που με περιβάλλει, προσεύχομαι – για να πετύχει ο αδιάκοπος κάθε στιγμή αγώνας των ανθρώπων για τη σωματική ελευθερία, την πνευματική καλλιέργεια, την ψυχική ολοκλήρωση σε μια ζωή και μιαν κοινωνία χωρίς δυνάστες, «αυθεντίες και αφεντικά» – η γονική στοργή και η ανίκητη δύναμη του Θεού να βρίσκει πάντα, χρήσιμους και ακούραστους, αρωγούς και την ειλικρινή και γονιμοποιό αυτογνωσία – αυτοκριτική του καθενός μας, μα και την άδολη αγάπη και την ανεπηρέαστη από εφημερολαγνείες εμπιστοσύνη όλων των συνανθρώπων μας μεταξύ τους…
Με τέτοιες σκέψεις, λοιπόν, ξαναδιάβασα, στο τελευταίο προ των φετινών Χριστουγέννων σαββατοκύριακο, τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Και διάλεξα τρία, βραχύτατα μεν, μεστά σοφίας και αλήθειας δε, αποσπάσματα να σας μεταφέρω, μαζύ με τις ευχές μου για ειρήνη, αγάπη και υγεία με την ευλογία του Θεού στη δημόσια, στην οικογενειακή και στην προσωπική ζωή κάθε συνανθρώπου μας όχι μόνο για τις προσεχείς εορτές, αλλά και για κάθε στιγμή της δύσκολης όσο και απρόβλεπτης ζωής μας. Πρώτ’ απ’ όλα, λοιπόν, ας σταθούμε σε τούτο που γράφει ο Παύλος στην «Προς Κορινθίους Α’» επιστολή (κεφ. ι’, 24): «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον. Αλλ’ έκαστος τα του άλλου».
Κατόπιν, θα μεταβούμε στην «Προς Φιλιππησίους» επιστολή, σε ένα εδάφιο από την οποία ο απόστολος μάς προτρέπει: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων, διά να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω» (κεφ. β’, 14 – 15). Και θα κλείσω το παρόν σημείωμά μου με τούτη τη συμβουλή του Παύλου προς όλο το ανθρωπολόι: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν, διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δεόντι καιρώ» («Προς Γαλάτας» Επιστολή, κεφ. στ΄, 9).
