Πλειστηριασμοί

Οι δανειστές έθεσαν ως προαπαιτούμενα, να μην γίνει νομοθετική ρύθμιση για τους πλειστηριασμούς, όσον αφορά την πρώτη κατοικία. Υπάρχει σιωπηρή συμφωνία μεταξύ κράτους και τραπεζιτών, να μην εκπλειστηριάζονται “ακίνητα κάτω των 220.000 ευρώ”, πράγμα που δεν συμβαίνει για το ίδιο το κράτος, όχι μόνο για αποδεδειγμένως κακοπληρωτές, αλλά και για οφειλέτες, που δικαιολογημένα δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Πρόκειται για τους συνεπείς μέχρι, που η κρίση τους έκανε, ν’ απολυθούν απ’ τις δουλειές τους, να κλείσουν τα μαγαζιά τους και οι μισθωτοί και συνταξιούχοι να χάσουν πάνω απ’ το 40% των αποδοχών τους. Οσοι απ’ αυτούς έγιναν δανειολήπτες πριν τα μνημόνια, αλλιώς είχαν υπολογίσει τα εισοδήματά τους και μετά την ύφεση βρέθηκαν επί ξύλου κρεμαμένοι.
Δάνεια για κατοικίες, και επιχειρησιακά, όπως και καταναλωτικά εδίδοντο αφειδώς, στα πρώτα με ενέχυρο ακίνητα και στα τελευταία χωρίς καμιά εγγύηση. Ηρθε, όμως, η κρίση και οι αποπληρωμές δεν εγένοντο απ’ τους δανειολήπτες, ούτε αντιμετωπίζονται λογικά απ’ τους τραπεζίτες. Οταν στελέχη των τραπεζών αποφάσιζαν λάθος χορηγήσεις δανείων, εδημιουργήθηκε πρόβλημα μετά την κρίση, να πέσουν έξω οι τράπεζες, οπότε το κράτος, ο λαός δηλαδή, τις βοήθησε. Τρεις φορές ανακεφαλαιοποιήσεις έγιναν με δεκάδες δισ. ευρώ, αλλά αυτό μόνο προς όφελος των τραπεζιτών. Εγινε προσαρμογή γι’ αυτούς και για το Δημόσιο και καθόλου για όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν. Οι Ελληνες από λαός καταθετών έγινε λαός δανειοληπτών.  Σήμερα οι τιμές των ακινήτων, τα οποία αγοράστηκαν με αντικειμενικές αξίες του 2008 έχουν καταρρεύσει, αλλά τα όρια που τέθηκαν ως προστασία της πρώτης κατοικίας απ’ τον νόμο (βλέπε νόμο Κατσέλη και τροποποίηση Κατρούγκαλου) δεν αναπροσαρμόσθηκαν.
Και επειδή οι τράπεζες δεν θεωρούνται επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, να περιμένουμε μέσα στο 2018, να δούμε πωλήσεις πακέτων δανείων στα Funds, “κοράκια” είναι που περιμέναν, και αλλοίμονο σ’ όποιον δεν είναι στο νόμο Κατσέλη. Το ‘χασε!!
Οι πλειστηριασμοί γίνονται με τις νέες τεχνολογίες και ηλεκτρονικά, μέθοδος αμφιλεγόμενη. Μπαίνουν σ’ αυτό το φάσμα Εφορίες, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και Δήμοι. Οι αντιδράσεις των πολιτών προβλέπονται βίαιες, αφού θεωρούν, ότι διώκονται από το κράτος, το οποίο δεν φθάνει που τους έχει αδειάσει τις τσέπες, τους βγάζει “στο σφυρί” και το σπίτι, πράγμα που θα ‘χει πολιτικές επιπτώσεις.
Οταν θα ’ρθει αυτή η ώρα του λογαριασμού, κανείς δεν θα μπορέσει, να προσαρμοσθεί στις δημιουργηθείσες συνθήκες, γιατί στο υπάρχον σύστημα ο παρεμβατισμός του κράτους δεν θα λειτουργήσει “υπέρ του αδυνάτου”, αλλά θα ενισχύσει τους “ισχυρούς”, δηλαδή τις διοικήσεις των τραπεζών, όπως το έχει αποδείξει κατά τη διάρκεια της κρίσης. Καταδιώκεται ο αδύναμος. Αντί το κράτος να τον βοηθήσει, να σηκωθεί, που “έπεσε”, για να ξαναστηθεί στα πόδια του, του δίνει τη χαριστική βολή με τους πλειστηριασμούς. Εφ’ όσον τους κάνει το Δημόσιο, γιατί να μην τους κάνει ο καθ’ ένας, που του χρωστάει ο άλλος; Οι τράπεζες, που έδιναν τα δάνεια και είχαν τεράστιες κερδοφορίες, γιατί έπεσαν έξω; Τι έγιναν αυτά τα κέρδη; Και αντί να απαντήσουν, κουνούν το δάχτυλο και επισείουν τον κίνδυνο του πλειστηριασμού. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Οι πολιτικοί για να μην θερίσουν θύελλες, ας βρούν τρόπο, να μην εξαιρούνται οι τράπεζες του ελέγχου, όπως κάθε ανώνυμη εταιρεία.