Αγαπητοί αναγνώστες, Καλημέρα Σας!
Γράφαμε την προηγούμενη βδομάδα, ότι ο Νοέμβριος είναι πλούσιος από μεγάλες γιορτές: θρησκευτικές και εθνικές, και αναφερθήκαμε, ως ήταν επόμενο, στις ανήκουσες στην προηγούμενη βδομάδα.
Και ξεκινώντας σήμερα στα της τρέχουσας βδομάδας, παρατηρούμε με πολλή χαρά, ότι και οι ημέρες της (6-12/11) περιλαμβάνουν ένα βαρυσήμαντο εορτολόγιο· και ιδού του λόγου μας, το αληθές:
– Τη Δευτέρα (6/11) είχαμε την γιορτή του Οσίου Λουκά.
– Την Τετάρτη (8/11) την Σύναξη των Παμμεγίστων Ταξιαρχών: Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων Δυνάμεων!
Γιορτάσαμε τους Μιχάληδες και Γαβρίληδες, Γαβριλίες και ταυτόχρονα συμμετείχαμε ολόψυχα στους πανελλήνιους εορτασμούς της ηρωικής Πολεμικής μας Αεροπορίας. Οι ολόθερμες ευχές μας και ο άκρατος ενθουσιασμός μας για το πολύτιμο εθνικό έργο τους, τους συνοδεύουν πάντα. Και είναι αγονάτιστοι!
Την ίδια επίσης μέρα, στις 8 του Νοέμβρη, οι μνήμες και τα βήματά μας, οδηγούν στο πανίερο Μνημείο Ελευθερίας και Αυτοθυσίας, στο θρυλικό Αρκάδι, στο γειτονικό μας Ρέθεμνος!
Διηγούμαστε, πάνω στην ώρα, στα παιδιά μας, τα συγκλονιστικά γεγονότα της 8ης και 9ης Νοε. 1866, τη βαθύτατα κατανυκτική και με δάκρυα στα μάτια θεία λειτουργία, την ανεπανάληπτη στιγμή που ο ηγούμενος της Μονής Γαβριήλ, υψώνοντας τα χέρια και κάνοντας το σημείο του Σταυρού, φώναξε με γενναιότητα: “Παιδιά μου, θάνατος δεν υπάρχει. Ας πολεμήσουμε ηρωικά, κι ας πάμε στον Πλάστη μας, με καθαρό μέτωπο! Ζήτω ο Πόλεμος, Ζήτω η Ελευθερία!”, και οι πιστοί μ’ όλη τους τη δύναμη, φώναζαν: Ζήτω!
Τη συνέχεια τη θυμούμαστε από τα σχολεία μας. Οι πολεμιστές στις θέσεις τους, θαρραλέα, οι γυναίκες κουβαλούν πολεμοφόδια στους άνδρες, που μάχονται με αυτοθυσία, οι καμπάνες χτυπούν. Η Δασκαλάκαινα να τρέχει απ’ εδώ κι απ’ εκεί, με τις άλλες γυναίκες, μαζεύουν τα “μονετσιά” των σκοτωμένων και τα πηγαίνουν στους πολεμιστές. Ο ηγούμενος ενθαρρύνει ασταμάτητα!
Όμως η αυλή της Μονής γέμισε Τουρκιά εξαγριωμένη. Τα γυναικόπαιδα ήδη έχουν φτάσει στην πυριτιδαποθήκη. Κι ο Γιαμπουδάκης με την πιστόλα του, ανάβει τον αιώνιο πυρσό της Ελευθερίας. Η μεγάλη πράξη του αρκαδικού γεγονότος, υπογράφεται με γενναιότητα:
“… Ναι, μέσα στον αναβρασμό, που ο χάρος εβρουχάτο,
βροντή, σεισμός εγίνηκε, κι ο κόσμος άνω κάτω!
Φωθιά, καπνός και κτήρια, κορμιά κομματιασμένα,
άντρες και γυναικόπαιδα, στα νέφαλα ανεβαίνουν.
Τρόχαλος έγινε’ η Μονή, κι εσείστη ο Ψηλορείτης,
κι αντιλαλούνε τα βουνά, κι απ’ άκρη ως άκρη η Κρήτη!…”
Οι ηρωικές μορφές των αγωνιστών του Αρκαδίου, που θυσιάστηκαν πριν από ενάμισι αιώνα, είναι αθάνατοι. Κι εμείς που απολαμβάνουμε την Ελευθερία, που Εκείνοι μας χάρισαν, έχομε Χρέος ιερό, να τιμούμε την ιερή τους μνήμη, και να μην τους ξεχνούμε ποτέ! Αθάνατοι!
***
Την ίδια μέρα, 9 Νοεμβρίου, η εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη Νεκταρίου Αιγίνης, γιορτάζει η πόλη μας, γιορτάζει ο ιερός ναός Του, στα Παχιανά και βέβαια σε πολλά χωριά και συνοικίες μας.
Οι ευχές μας στον Νεκτάριο και τη Νεκταρία, ολόθερμες!
Αύριο, επίσης, Σάββατο (11/11) γιορτάζει πάνδημα ο προστάτης του Μεγάλου Κάστρου, θαυματουργός Αγιος Μηνάς!
Ο Μητροπολιτικός ναός του Ηρακλείου, λοιπόν, είναι χτισμένος μεγαλόπρεπα. Σταυροειδής εγγεγραμμένος με τρούλο. Εσωτερικά έχει στοιχεία τρίκλιτης Βασιλικής. Αρχισε να χτίζεται το 1862 και ολοκληρώθηκε το 1895. Η “θρόνιαση του έγινε στις 16 τ’ Απρίλη του 1895” όπως αναγράφεται στην πολύτιμη μελέτη του αείμνηστου Λευτέρη Αλεξίου: “Ριμάδα, για τη θρόνιαση της Μητρόπολης του Αγ. Μηνά”, στην επιστημονική περιοδική έκδοση: “Κρητικά Χρονικά” (Ηρακλείο, έτος: 10ο, Ιαν-Απρ. 1956, τευχ. Ι., σ. 101-133). Στην ως άνω μελέτη του Αλεξίου, χαίρεται και απολαμβάνει πραγματικά, ο αναγνώστης της, αδημοσίευτη μέχρι τότε ριμάδα 228 δεκαπεντασύλλαβων στίχων, του από το Χουδέτσι λαϊκού ποιητή Νικολάου Μαρκάκη, την αφιερωμένη “στην θρόνιαση τ’ αγίου Μηνά, στσι δεκάξι τ’ Απριλίου του 1895”.
Ένα μικρό δείγμα των στίχων αυτών, μαζί με την προτροπή στους αναγνώστες μας, να αναζητήσουνε το εν λόγω τεύχος από τις Βιβλιοθήκες μας, και να το απολαύσουν:
«…Όλης τση Νήσος τα χωριά, έχουνε καλεσμένα
να έλθουν, που θα υψωθεί τ’ αγίου Μηνά η σημαία.
Εστείλανε εγκύκλια σ’ όλα τα Δημαρχεία
και τα τοιχοκολλήσανε στση Κρήτης τα χωρία.
Και γράφουν, πως η θρόνιαση τ’ Αγίου Μηνά θα γίνη
κι ειδοποιούμεν παραμπρός, όχι την ώρα εκείνη.
Τσοι δεκαέξι τ’ Απριλιού, γράφουν τα συναχθούνε·
απού ’χει ευχαρίστηση, στη Χώρα να βρεθούνε.
Οι Καστρινοί ετοιμάζονται γι’ αυτό το πανεγύρι·
καθένας συλλογού(ν)τονε, πως θα ’χει μουσαφίρη.
Σπίθια, σοκάκια και τσαρσά, τώρα μορφίσαν όλα,
τώρα που ξετελεύτηκε Αη Μηνάς στη Χώρα!…».
***
Στον περιορισμένο χώρο που μας μένει, θα φροντίσουμε να Σας παρουσιάσουμε ένα ενδιαφέρον βιβλίο, από την Κύπρο μας”, έκδοση, του:
Κέντρου Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, Κύπρου:
Κωστή Κοκκινόφτα: “Τα Μετόχια της Ιεράς Μονής Κύκκου – Κύπρου, στο Εξωτερικό”, Λευκωσία, 2016, σχ. 8ο, σ. 86.
Με τον αγαπητό δ/ντη – ερευνητή του δραστήριου Κέντρου Μελετών της Ιεράς Μονής Κύκκου, στη Λευκωσία Κύπρου, κ. Κωστή Κοκκινόφτα, γνωριζόμαστε χρόνια.
Απ’ αφορμή δε το 3ο Διεθνές Συνέδριο Γόρτυνας, το τετραήμενο 28-30/9 και 1/10, που είμαστε μαζί, στις Μοίρες, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ι. Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, ως εισηγητές, αναθερμάναμε αμοιβαία τις σχέσεις μας, θυμηθήκαμε τα παλιά, και βέβαια ανταλλάξαμε κάποια βιβλία μας, ως συνήθως γίνεται, σε τέτοιες συνάξεις.
Μου χάρισε λοιπόν: “Τα Μετόχια της Ιεράς Μονής Κύκκου, στο εξωτερικό”, έργο του, που εξέδωσε το Κέντρο Μελετών της Ιεράς Μονής Κύκκου, της οποίας είναι διευθυντής – ερευνητής!
Το μελέτησα με ιδιαίτερη προσοχή, και διότι εξ’ αρχής, με είχεν προβληματίσει η αιτία της ίδρυσης και λειτουργίας αυτών των μετοχιών, στο εξωτερικό. Διαπίστωσα τον μόχθο της πραγματοποίησης της έρευνας, από τον χαλκέντερο Κώστα Κοκκινόφτα, και βέβαια το αποτέλεσμα… Είδα, μεσ’ από τις σελίδες του ωραίου αυτού πονήματος, ότι για την ίδρυση των αναφερομένων Μετοχίων της Ι.Μ. Κύκκου στο εξωτερικό, «σημαντικό λόγο και κίνητρο είχεν η αίγλη της θαυματουργής Εικόνας της Θεοτόκου της Κυκκώτισσας, έργο -κατά παράδοση- του Ευαγγελιστή Λουκά, που διαφυλλάσσεται στο Καθολικό της Μονής από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της, δηλ. από τα τέλη του 11ου αι.».
Μετόχια στην Κων/πολη, στη Βάρτζια της Γεωργίας, στην Τρίπολη του Λιβάνου, στη Μικρά Ασία (πολλαχού), στην Αμάσεια του Πόντου, στον Πάνορμο της Προποντίδας, στην Ανατολική Θράκη, στη Φιλιππούπολη της Ανατολ. Ρωμυλίας, κι από τον ελλαδικό χώρο: στην Κω Δωδεκανήσου, στη Λάρισα, στις Σέρρες, στην Ξάνθη και στην Τσέριανη της Ηπείρου.
Κλείνοντας το ενδιαφέρον αυτό πόνημα του φίλτατου Κωστή Κοκκινόφτα, σκέφτομαι την τεράστια δύναμη της Ι.Μ. Κύκκου, ώστε να επιτευχθεί όλη αυτή η δραστηριοποίηση σε περιοχές Εξωτερικού, από τον προγραμματισμό μετά βάσεως πιστών εις την Ι. Μονή, προκειμένου ν’ αξιωθούν να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Κυκκώτισσας, να καταθέσουν αφιερώματα στη Χάρη της και να παραχωρήσουν ακίνητα τους στην Ι.Μ. Κύκκου!
Ολ’ αυτά είναι ενδιαφέροντα· και ευχαριστούμε τον αγαπητό Κώστα για το έργο του, γιατί μας έδωσεν εναύσματα για σκέψεις και συμπεράσματα. Ευχόμαστε η χάρη της Παναγίας της Ι.Μ. Κύκκου, να σας ενδυναμώσει στο έργο σας, κι εμείς ν’ αξιωθούμε να ξανάρθουμε προσκυνητές της Χάρης Της, εκεί στην πανίερη Μονή Κύκκου, που δεν λησμονούμε, κι ας έχουν περάσει κάποια χρόνια, από το αξέχαστο ιερό προσκύνημα μας στην Κύπρο, με “Κρητικές Μαδάρες” και “Λύκειο Ελληνίδων Χανίων” στη διάρκεια του 6ου Φεστιβάλ Λευκωσίας (17-28/6/1981) που μετείχαμε, καθώς και το 1993 για διάλεξη μου, καλεσμένος από την Ι.Μ. Κύκκου. Μια τρίτη αξέχαστη επίσκεψη μου ήταν με τους αγαπητούς συναδέλφους και τους μαθητές Ε’ – Στ’ του 8ου Δημ. Σχολείου Χανίων, στο αδελφό τους σχολείο, του Απ. Λουκά, στις 5-7 Μαΐου 2004.
Εδώ όμως για σήμερα, τελεία και παύλα. Ευχές στους εορτάζοντες. Κι εμείς τα ξαναλέμε – συν Θεώ – την άλλη Παρασκευή· ως τότε γειά Σας!
