Δεύτερη βδομάδα του Ιούνη, στολισμένη βαρύτιμα, όπως εξάλλου και όλες οι βδομάδες του χρόνου, με μεγάλες γιορτές.
– Την Δευτέρα (11/6) είχαμε την γιορτή των Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα. Μέρα δηλ. που γιόρταζε το Φανάρι μας, το Πατριαρχείο μας, ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος, για τον οποίο η στήλη μας, έστω και λίγο καθυστερημένα εύχεται με θερμότατες ευχές, έτη πολλά, υγεία, μακροημέρευση, να συνεχίζει να ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας, σ’ όλη του τη Ζωή και η σχέση Του με την εκκλησία της Κρητης μας, να ‘ναι πάντα πατρική! Εις πολλά έτη, λοιπόν, Παναγιώτατε!
– Την άλλη μέρα το πρωί (Τρίτη 12/6) είχαμε τη γιορτή του Αγίου Ονουφρίου, του Αναχωρητή του Δ! αι. μ.Χ. στην έρημο της Θηβαΐδας. Η αρχαιοτάτων χρόνων εκκλησία Του, στο χωριό μας (Καμπανός – Σελίνου), του τέλους του 15ου αι. μ.Χ. κτίσμα, έχει πλήθος θαυμάτων και διηγήσεων, για τον ενδιαφερόμενο προσκυνητή της. Θα σας μεταφέρω ένα μικρό δείγμα, ενώ για περισσότερα σάς παραπέμπω σε σχετική μελέτη μου, στο π. “Κρητική Εστία”, (τ. 193-5, Απριλίου 1969, σ. 138 – 142). Και τώρα, το σχ. παράθεμά μας:
Α’ – «Πώς δεν έγινε τζαμί ο Αϊ-Νούφρης»: – Εκάνανε σύναξι οι Τούρκοι στον αμμαδόλακκο για να κάμουνε τον αϊ – Νούφρη τζαμί. Αποφασίσανε το λοιπός, μα έπρεπε γ’ εις Τούρκος να πάη εκειά στον πέργυρο τσ’ εκκλησίας να διαβάση το κιτάπι και να φωνιάξη τον Αλλάχ. Ο Τούρκος όμως που εμπέμπανε (=έστελναν) είχε θωρεμένο τη νύχτα όνειρο και δεν ήθελε να πάη.
Γ’ εις άλλος Τούρκος του λέει:
– Μωρέ μπουρμά γιατί δεν πάεις;
Κι εφοβήθηκε, κι εξεκίνησε! Οντεν έφτανε στου Βαγγέλη το στρατί, κι ετοιμάζουντονε να φωνιάξη το Αλλάχ, εκόπηκε η φωνή ντου κι ένας ψαρογένης και μακρογένης τον έδερνε, δίχως να τονε θωρή!
Με φωνές έφυγε φοβισμένος κι έταξε ελιές και χωράφια να γλυτώση. Ετσά αφήκανε οι Τούρκοι τον σκοπό τωνε να κάμουν τον Αϊ-Νούφρη τζαμί».
Αφηγητής: Γεώργιος Ν. Παπατζανάκης, εκ Καμπανού, ετών 82.
Β’ – “Για τον πρίνο του Αγίου: – Αλλοτες πάλι, ο Τούρκος επήγε να κόψη τον πρίνο, μα του σπασε η μανάρα (=τσεκούρι). Φέρνει κι άλλη και σπά. Και τρίτη φέρνει, μα τα ίδια!
Επαράγγειλε τέταρτη το βράδυ στον τερμιτζή κι εκοιμήθηκε.
Στον ύπνον του ο Αγιος ήρθε και τον εσυβούλεψε να παραιτηθή απού την δουλειά π’ αρχίνιξε. Ταϋτέρου – ταϋτέρου όμως, ο Τούρκος πάει. Μα κι η μανάρα έσπασε ντελόγκως και ξύλο έφαε απού τον Αγιο πολύ. Ετσά επαραίτησε τον σκοπό ντου (= την απόφασή του)».
Αφηγητής: Ονούφριος Γ. Δεκαβάλης, ετών 51 εκ Καμπανού. Αυτές τις παραδόσεις κατέγραψα και εξ άλλων γερόντων του χωρίου, με ασήμαντες παραλλαγές, προ πενήντα χρόνων (1968).
***
– Χθες, τέλος (14/6) γιορτάσαμε τον Προφήτη Ελισσαίο, κι εφτάξανε οι δυνάμενοι ως το Δρομόνερο της Κισάμου, εκεί στην εκκλησία της Χάρης Του, στο ιερό και ιστορικό εκεί ύψωμα!
– Την ίδια μέρα, χθες (14/6) είχαμε επίσης την γιορτή τοπικού μας Αγίου, του Ιερομάρτυρα Κυρίλλου, επισκόπου Γορτύνης κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα!
Σας μεταφέρουμε λίγες γραμμές για την μαρτυρική βιωτή του Αγίου, από το έργο: Ευαγγ. Λέκκου: “Γνωριμία με τους Αγίους της Κρήτης”. Γράφει, λοιπόν, ο κ. Λέκκος: “Κατά τον διωγμόν των: Διοκλητιανού, Μαξιμιανού (284-310 μ.Χ.) έγινε μέγας διωγμός κατά των Χριστιανών, συνελήφθη ο γέρων Επίσκοπος Κύριλλος και οδηγήθηκε ενώπιον του ηγεμόνος της Κρήτης Αγρειανού.
Ομολόγησε με πίστη και παρρησία την πίστη Του στον αληθινό Θεό και ως ήταν επόμενο, αποκεφαλίστηκε, γονατιστός και προσευχόμενος στον Κύριο!
Και το θαυμάσιο απολυτίκιο της εορτής Του, ψάλλει, σε Α’ ήχο:
Κυρίλλου Ιερομονάχου
Τον φωστήρα της Κρήτης και Γορτύνης τον πρόεδρον, τον ιερωσύνης την χλαίναν, μαρτυρίω λαμπρύναντα, τιμήσωμεν νυν Κύριλλον λαμπρώς, εν ύμνοις εγκωμίων οι πιστοί αναβλύζει γάρ πλουσίως τας δωρεάς, της χάριτος τοις βοώσι δόξα τω σε ισχύσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σου, πάσι τα κρείττονα.
***
– Ως προς τα Λαογραφικά των ημερών, να σημειώσουμε για σήμερα, μόνο δύο λόγια: Οτι είναι ο μήνας του Θέρους, ο Ιούνιος, που διερχόμαστε, και βέβαια ο μήνας των Κληδόνων (23-24 Ιουνίου), αλλά γι’ αυτούς, θα γράψουμε στην επόμενη συνεργασία μας.
***
σχολικές γιορτές,
με τη ληξη του σχολ. ετουσ:
Είμαστε στα μέσα του Ιούνη. Τα Δημοτικά μας Σχολεία στην περίοδο των σχολικών τους γιορτών. Το σχ. έτος 2017-18 λήγει.
– Πήγαμε προχθές 12/6 το απόγευμα, στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων, όπου τα παιδιά της Στ’ τάξης του 6ου Δημ. Σχολείου θα παρουσιάζαν το έργο του Αριστοφάνη: Λυσιστράτη – Οταν οι γυναίκες θέλουν. Παρακολουθήσαμε την παράσταση, που ήταν θαυμάσια (δ/λοι τους οι κ.κ. Φεΐμης Κώστας, Παγωνάκη Αικατερίνη).
Μας εντυπωσίασε η όλη οργάνωση της παράστασης, η αυτοπεποίθηση των ηθοποιών μαθητών, η ευχέρεια έκφρασής των, και γενικά το παράστημά τους.
– Χρέος μας να συγχαρούμε πρώτιστα, τη δ/ντρια του Σχολείου κα Σμαράγδη Κατζουράκη για την όλη της συμβολή στη δ/λία του έργου και στη γόνιμη συνεργασία της με τους συναδέλφους του σχολείου, ολοχρονίς!
– Χρεος μας να ευχηθούμε σ’ όλους τους συνάδελφους και στα παιδιά όλων των τάξεων: υγεία και καλές διακοπές.
Στα παιδιά της Στ’ καλή συνέχιση των σπουδών τους και στους γονείς όλων των παιδιών: Να τα χαίρονται και να τα δουν όπως επιθυμούν! Και τέλος: προσυπογράφουμε όσα επαινετικά είπε στον χαιρετισμό του, ο πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Σαπουνάκης, με το τέλος της παράστασης! Πάντα άξιοι!
– Για τις σχολ. γιορτές 5ου Δημ. Σχολείου και 13ου Δημ. Σχ. την άλλη Παρασκευή συν Θεώ.
***
Και τώρα, μια και τηλεφωνείτε ότι σας αρέσουν τόσο πολύ “Οι Ιστορίες μου, μιας ζωής”, που παρουσιάζω απ’ αυτή τη θέση, σήμερα, μια μικρή, επίκαιρη:
ΠΟΛΥ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
Δεκατρείς του Ιούνη του 1958, στον Αγ. Αντώνιο Καστοριάς. Εχομε προετοιμάσει απογευματινή θεατρική παράσταση μετά τις γυμναστικές επιδείξεις, στο σχολείο μας.
Το έργο που είχα επιλέξει είχε τίτλο: “Η θυσία του Παύλου Μελά” και ήταν ένα θαυμάσιο έργο μιας ώρας. Επαιρνε μέρος όλο το σχολείο. Ηταν μονοθέσιο με 38 μαθητές.
Είχαμε πάει προ ημερών στο διπλανό χωριό “Μελάς”, όπου σκοτώθηκε ο Μελάς από τους Τούρκους, 13 τ’ Οχτώβρη 1904, και είχαμε ξεναγήσει με κάθε λεπτομέρεια, τα παιδιά.
Για Παύλο Μελά είχαμε βάλει τον Παρασκευά Παπαδόπουλο, της Στ’ τάξης, ψηλό παιδί, ζητήσαμε στρατιωτική στολή αθυπολοχαγού από το διπλανό στρατιωτικό φυλάκιο Γαύρου και ντύθηκε με το πηλίκιο, θαυμάσια ο πρωταγωνιστής.
Του είχα πει από χθες, τη φούσκα με το βαθύ κόκκινο χρώμα που του ετοίμασα, να την βάλει μέσα στο πουκάμισό του και μόλις ακούσει τοι πρώτο τσάκ του Τούρκου απ’ έξω και τον πυροβολισμό πίσ’ από τη σκηνή, με το αληθινό όπλο του αγροφύλακα, να σκίσει με το νύχι του τη φούσκα με το χρώμα, να φωνάξει: “Ωχ! την έφαγα παιδιά”, να πέσει κάτω ξεψυχώντας, σκοτωμένος πια…
Ολη η σκηνοθεσία και η πορεία του έργου, ως εδώ, θαυμάσια. Ολο το χωριό καθώς και τα διπλανά: Χαλάρα, Μαυρόκαμπος, Κρανιώνα, Μακροχώρι και η στρατ. μονάδα Γαύρου, παρόντες. Το απρόοπτο ήταν η σκηνοθεσία με τον θανάσιμο τραυματισμό στην κοιλιά του Μελά, από την τουρκική φρουρά, και ο θάνατος, το πέσιμο του Μελά.
Πέφτοντας εκείνος, το πηλίκιο του μάλιστα, κατρακύλησε ως τα πόδια της μητέρας του, που λιποθύμησε εκείνη, κι έπεσε κάτω. Σύγχυση για πολλή ώρα, αναστάτωση. Κι όταν η μάνα του πρωταγωνιστή συνήλθε κι είδε το γιο της μια χαρά συνεχίσαμε και τελειώσαμε το έργο.
Ο κόσμος είχε συγκλονιστεί, ήταν όλοι τους έκπληκτοι. Το ίδιο κι οι συνάδελφοι των γύρω σχολείων. Χάρηκαν τους πρωταγωνιστές: Τον Δεσπότη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, τον Κρητικό Στρατινάκη με την συντροφιά του, τον παπά από το Πισοδέρι, και παν’ απ’ όλα το παλικάρι τον Μελά, που δεν είχε πει στο σπίτι το μυστικό, με το χρώμα στη φούσκα, που είχε ετοιμάσει με τα φλουριά – λίρες, μέσα.
Αξέχαστε Αγ. Αντώνη, εξήντα χρόνια πριν, τ’ απόγευμα σαν χθές! – Με την ευκαιρία ευχαριστώ και δεν ξεχνώ τους αγαπημένους μου Αγιαντωνίτες, που κάθε τόσο τηλεφωνούν στον γέρο Δάσκαλό τους! Να ‘ναι πάντα καλά! Θα τους θυμούμαι πάντα!
– Εδώ όμως σας αφήνουμε για σήμερα τα ξαναλέμε την άλλη βδομάδα ως τότε γειά Σας και Καλό Σαββατοκύριακο!
