Αγαπητοί αναγνώστες,
Καλημέρα σας και για αύριο Καλό μήνα!
Πριν γράψουμε έστω και μια γραμμή, έχομε πρώτο μας χρέος να ευχαριστήσουμε όλον αυτόν τον εκλεκτό κόσμο, φίλους, γνωστούς και αγνώστους μας, που ρώτησαν, ενδιαφέρθηκαν, να πληροφορηθούν τα αίτια της απουσίας της στήλης μας αυτής, ολάκερο μήνα, απ’ τα φιλόξενα: “Χανιώτικα νέα” μας. Ξεκινούμε λοιπόν, συν Θεώ, και πάλι, από σήμερα, ύστερ’ από τα προβλήματα και βάσανά μας, ολάκερο μήνα, αφού ευχαριστήσουμε τον Θεό, και στη συνέχεια όλους εσάς, για το ενδιαφέρον Σας, ευχόμενοι να ‘στε πάντα καλά…
Σήμερα, Παρασκευή (31/8) η Εκκλησία μας εορτάζει την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου κι από αύριο ξεκινάει ο ένατος μήνας του χρόνου, ο Σεπτέμβρης, η αρχή δηλ. της Ινδίκτου, του εκκλησιαστικού μας έτους, δηλαδή!
Πλούσιο και βαρύτιμο το εορτολόγιο του Σεπτέμβρη, με την γιορτή τ’ αϊ – Μάμα στις 2/9, Ζαχαρίου του προφήτου, στις (5/9), το γενέθλιο της Θεοτόκου, στις (8/9), στις (14/9) την Παγκόσμια Υψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, και έπεται συνέχεια.
Ο Σεπτέμβρης, όμως, αγαπητοί μου, που όπως είπαμε και πιο πάνω, είναι ο Τρυγητής μήνας, “ο Τρυγομηνάς”, που λέει και ο λαός μας. Είναι οι απαρχές του χειμώνα, μην το ξεχνάμε, είναι η φθινοπωρινή ισημερία. Σωστά μας λέει ο λαός μας:
“- Από Μαρθιού και Σεπτεμβριού, ίσιά ν’ τα μερονύχτια!”
Και το πιο σημαντικό για τους μαθητές και τους δασκάλους – καθηγητές των, είναι: Ο μήνας έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς!
Σαν συν/χος Δάσκαλος μια ζωή, δεν μπορώ να συνεχίσω, αν δεν ευχηθώ από καρδιάς: στους αγαπητούς συναδέλφους: Καλή χρονιά με υγεία και δύναμη για το έργο τους, το πολύτιμο· και στους μαθητές μας, από τα πρωτάκια, ως αυτά που ξεσκολίζουν: Υγεία, Πρόοδο και δυναμικά κεφάτο ξεκίνημα, για την κατάκτηση της γνώσης, το στήσιμο του καλού χαρακτήρα και σωστού ανθρώπου στη ζωή!
Για να ‘χει και το ευτράπελό της η στήλη μας, να καταθέσω στους αναγνώστες μας, ένα συγκλονιστικό βίωμά μου, ως πρωτοδιόριστου δασκάλου τον Σεπτέμβρη του 1954, στα Κορέστεια της Καστοριάς – Δυτ. Μακεδονίας, την πρώτη μέρα της σχολ. χρονιάς και την απαρχή της διδασκαλικής μου σταδιοδρομίας. Πηγαίνω, γύρω στις 9.30 π.μ. να χτυπήσω την καμπάνα της εκκλησίας, για να εμφανιστούν τα δασκαλάκια στο σχολείο, για εγγραφές, που άρχιζαν, σήμερα και τέλειωναν. Κατέφθασαν 31 μαθητούδια όλων των τάξεων· μερικά με τους γονείς των, για πρώτη γνωριμία με τον Κρητικό Δάσκαλο.
Μεσημεράκι θα ‘ταν, όταν κατέφθασε και μια μητέρα κάπως μεγάλης ηλικίας, κρατώντας το παιδί της στην πλάτη της δεμένο πιστάγκωνα με σχοινί, χεροπόδαρα και ρίχοντάς το μπροστά στην έδρα, στο πάτωμα, να μου λέει, ενώ εκείνο έκλαιγε γοερά: “Φότζα (δηλ. Δάσκαλε) κρέας, κόκαλα, σου φέρνω, κόκαλα να μου γυρίσεις”…
Τι σημαίνουν όλ’ αυτά, κυρία μου, της λέω, εγώ, θορυβημένος, ξαφνιασμένος. Και μ’ απαντά: “Σου ‘φερα το παιδί για να το μάθεις γράμματα. Όσο κι αν θέλεις δέρνε το, μόνο να μάθει και να μην του σπάσεις από το ξύλο, κόκαλο. Πρέπει να μάθει γράμματα για να το μπέψω στην Αυστραλία, που ‘ναι ο κύρης του, μορφωμένο!…”
Δεν μπορούσαν τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου, να πιστέψουν την παραπάνω εικόνα. Είχα κάμει κοινοτικός δάσκαλος στο Επανωχώρι Σελίνου, το σχ. έτος 1952-53, τέτοια εικόνα δεν είχα ξαναδεί.
Και το κακό είναι πως το μεσημέρι, είχα ακόμη μια παρόμοια υποδοχή πρωτακιού.
Ο Θεός κι η συνείδησή μου, ξέρει πόσο αγωνίστηκα εκεί και στο διπλανό χωριό – σχολείο, ως τον Ιούνη του 1959 που μετατέθηκα στην Κρήτη, στο Ροδοβάνι.
Απίστευτες εικόνες, συγκλονιστικά βιώματα, που παρά τις εξίμισι δεκάδες χρόνια από τότε, δε λένε να… σβήσουν!
Κι ενώ έβαζα το θαυμαστικό που βλέπετε, θυμήθηκα τον αξέχαστο φιλόλογό μας, στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου, το 1951, όταν ανθολογώντας στο μάθημά του, το θαυμάσιο, τον πεζογράφο Χρήστο Χρηστοβασίλη και το έργο του: “Διηγήματα του Μικρού Σκολείου”, μας διάβασε το αξέχαστο διήγημά του τεύχους: “Για πρώτη φορά, στο σκολείο” (σ. 31-33), απ’ όπου, μιας κι αγόρασα το έργο, σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα, θαρρείς και είναι εμπνευσμένο, από το πιο πάνω προσωπικό μου βίωμα. Διαβάζομε, λοιπόν, για σας, από το διήγημα του Χρηστοβασίλη, τις λίγες παρακάτω γραμμές:
«Σε λίγο ήρθε ένας χωριανός μου με το παιδί του το Γιάννη, που του φαίνονταν στα μάγουλα τα ίχνη των δακρύων, κι είπε του δασκάλου, παρουσιάζοτας τούτο:
– Δάσκαλε, κυρ δάσκαλε! “Σου παραδίνω κρέας και να μου παραδώκης κόκκαλα”.
Αυτό είταν το τυπικό της εγγραφής των μαθητών εκείνου του καιρού, πουχε παραλείψει η μάννα μου σκόπιμα.
Και ειπόντας αυτά τα λόγια ο χωριανός μου, άφηκε το παιδί του εκεί κι έφυγε.
Υστερα από λίγο ήρθε κι άλλος ένας γονής φέροντας το παιδί του, τον Μήτρο, πιστάγκωνα δεμένο, γιατί δεν ήθελε να ρθη με το καλό, κι είπε κι αυτός το ίδιο τυπικό της εγγραφής:
– “Δάσκαλε, κυρ δάσκαλε! Σου παραδίδω κρέας και να μου παραδώκης κόκκαλα!” Και ειπόντας κι αυτός αυτά τα λόγια, άφησε το παιδί του όπως είταν δεμένο κι έφυγε, και μείναμε εγώ κι η αδερφή μου δυό, ο Γιάννης τρεις, ο Μήτρος τέσσερες, ο Γιώργος το παιδί του δασκάλου μας πέντε κι ο δάσκαλός μας έξι.
Τ’ άλλα τα παιδιά του χωριού δεν πάτησαν εκείνη τη χρονιά στο σκολειό μας».
– Κι εσείς φροντίσετε να βρείτε, να δανειστείτε, να εξασφαλίσετε αυτό το έργο, για τη μελέτη του. Θα σας ενθουσιάσει!
***
Κι από τις ιστορίες του σχολειού, ας έρθουμε στα πάθη, στα μαρτύρια και στις θυσίες μας, στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής.
Αναφερόμαστε, στην ταινία του Ματθαίου Φραντζεσκάκη και της Βίκης Αρβελάκη: “Λουλούδια που μαράθηκαν νωρίς – Κακόπετρος: 28 Αυγ. 1944” και στο ομώνυμο βιβλίο, σε επιμέλεια του ξεχωριστού φίλου Ματθαίου Φραντζεσκάκη, για τα οποία όσοι έπαινοι κι αν γραφτούν, θα ‘ναι λίγοι! Γιατί, γνωρίζουμε το μόχθο της έρευνας και τις ατέλειωτες προεργασίες, ώσπου να φτάσουν στο θαυμάσιο αποτέλεσμα – ξαναζωντάνεμα μνήμης, πάνω στα συγκλονιστικά γεγονότα που αθανατίζονται. Η απάνθρωπη μανία του κατακτητή, την αξέχαστη Δευτέρα 28 Αυγ. 1944 στον Κακόπετρο, μας είναι πια στα μάτια μας, στη σκέψη μας, στην τάξη του σχολειού μας. Μάθημα συγκλονιστικό και διδαχή απαραίτητη· και δεν επαναλαμβάνομε το χιλιοειπωμένο, για όποιον ξεχνά την Ιστορία του τόπου του… Νομίζομε πως πρέπει να βρίσκονται βιβλίο και ταινία, σε κάθε σπίτι και βέβαια σε κάθε σχολείο.
Αγαπητοί μας: Μαθιέ και Βίκη, κι όσοι συμμετείχατε σ’ αυτην την προσφορά· να ‘στε περήφανοι! Κάνατε το καθήκον σας για τον τόπο, για την Ιστορία του, για τους Μάρτυρες του Κακοπέτρου. Πάντα άξιοι!
***
Παραμένουμε στον τόπο μας και μάλιστα στις Μουρνιές Χανίων, για να υπενθυμήσουμε στους αναγνώστες της στήλης μας και σ’ όλους τους παρευρισκόμενους εδώ, ότι:
Η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, το Εθν. Ιδρυμα: “Ελευθ. Κ. Βενιζέλος” και ο Δήμος Χανίων, οργανώνουν γι’ απόψε 31/8/18 και ώρα 8 μ.μ. εκδήλωση (με την ευκαιρία της επετείου της γέννησης του Εθνάρχη), στον περίβολο της Ζωοδόχου Πηγής Μουρνιών Χανίων, με θέμα: “Την εξωτερική πολιτική του Ελευθ. Κ. Βενιζέλου. Συνέχειες και ασυνέχειες μετά το 1936”, απ’ αφορμή την έκδοση του μνημειώδους έργου του Νικ. Εμμ. Παπαδάκη Γεν. Δ/ντη του Ιδρύματος Βενιζέλου: “Ελευθ. Κ. Βενιζέλος: ο άνθρωπος, ο Ηγέτης. Βιογραφία”.
Οι εκλεκτοί ομιλητές της εσπέρας, μετά τους χαιρετισμούς των διοργανωτών είναι: ο κ. Γεώργιος Σταθάκης, Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, και ο κ. Νίκος Δένδιας, Βουλευτής Β’ Αθηνών, Κοινοβ. Εκπρόσωπος Ν.Δ., οι οποίοι θα συζητήσουν για την εξωτερική πολιτική του Εθνάρχη Ελευθ. Κ. Βενιζέλου.
Χρέος μας, να παρευρεθούμε, στην ενδιαφέρουσα αυτή εκδήλωση!
Εδώ όμως – συν Θεώ – φτάσαμε στο τέλος για σήμερα. Σας ευχόμαστε Καλό μήνα με Υγεία· και θα τα ξαναπούμε την άλλη Παρασκευή· ως τόσο: Γειά Σας!
