Αγαπητοί αναγνώστες,
Καλημέρα Σας!
– Με τη χάρη του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά, που γιορτάσαμε χθες (18/10) και Γερασίμου του εν Κεφαλληνία και του Μεγαλομάρτυρα Αρτεμίου του Προστάτη και προτύπου της Αστυνομίας μας, για τα χαρίσματα, τα ιδανικά και την καρτερία του, χωρίς συμβιβασμούς, αξίες και της ελληνικής Αστυνομίας μας, που τον γιορτάζει αύριο (20/10), ξεκινούμε τη σημερινή συνεργασία μας ευχόμενοι στην Αστυνομία μας, που εργάζεται άοκνα για την ευνομία, την ειρήνη και την Ασφάλεια των πολιτών όλης της Χώρας, γεροί και πάντα άξιοι στο καθήκον!
– Είμαστε, λοιπόν και σήμερα κοντά Σας, με τη χάρη των Αγίων: Λουκά του Ευαγγελιστού και Αρτεμίου του Μεγαλομάρτυρα.
– Ξεκινώντας σας υπενθυμίζουμε επίσης, τις επίκαιρες επισκέψεις σας στα ρακιδιά και ρακοκάζανα της γειτονιάς σας, γιατί όπου να ‘ναι τελειώνουν το έργο τους, κι αρχίζουν τα λιομαζώματα, και οι προετοιμασίες των, αφού πάει προς το τέλος η σπορά των σιτηρών και των πρώιμων κηπευτικών, γιατί:
«- Τ’ άγιου Δημητράκη, μικρό ‘ναι το καλοκαιράκι του». Στα σχολεία μας, εξάλλου, οι προετοιμασίες για τις παρελάσεις και τις σχολικές επετειακές γιορτές: Σημαίας, Απελευθέρωσης της Θεσ/νίκης, και 28ης Οκτωβρίου, έχουν κι όλας ξεκινήσει από μέρες!
Ας δούμε στη συνέχεια, τι έχει να μας προυσιάσει η στήλη μας, σήμερα, από εκλεκτές πρόσφατες εκδόσεις βιβλίων και περιοδικών, κλ. εκδόσεων:
Χάρη Κ. Στρατιδάκη: “Η τροφή του Ρεθύμνου”
– “Διατροφικές συνήθειες και γευστικές μνήμες”.
Ρέθυμνο, 2018, σχ. 8ο μικρό, σ. 160 έγχρωμη και α/μ εικονογράφηση.
Ο ασταμάτητος Χάρης, ο μεθοδικός μια ζωή δ/ρας της Παιδαγωγικής, το αεικίνητο μέλος του Ιστορικού, Λαογραφικού Μουσείου Ρεθύμνης, ο επιμελητής του Σχολ. Μουσείου, ο ακάματος της συγγραφικής προσφοράς (πάνω από τέσσερις δεκάδες μετρούν τα αυτοτελή έργα του, κι εκατοντάδες οι μελέτες και πραγματείες του), μας προσφέρει αυτόν τον καιρό, το νέο έργο του, με θέμα: “Την τροφή του Ρεθύμνου”.
Θέμα ασυνήθιστο, συγγραφικά. Ομως, ο Χάρης προβληματίστηκε γόνιμα, γιατί έπρεπε να ερευνήσει και να βρει, τι έτρωγαν οι Ρεθεμνιώτες Μινωίτες, πώς ψάρευαν οι Βενετοί στις Ρεθεμνιώτικες άπλες της θάλασσάς τους και ευρύτερα, τι μαγείρευαν οι Τούρκοι στο Ρέθεμνος την εποχή των, και τόσα άλλα ερωτήματα που τον βασάνιζαν, να ερευνήσει, να μελετήσει, για να μας τα γράψει, για να μας ξεναγήσει, σωστότερα, στον οικείο του θέματος, χώρο.
Το έργο προλογίζει με ιδιαίτερη ευθύνη και ευθυκρισία, η συντοπίτισσά μας αρχαιολόγος και ιστορικός της ελληνικής διατροφής, κ. Μαριάννα Καβρουλάκη και μας τονίζει μεταξύ άλλων και ότι:
«…Από τις σελίδες ξεπηδούν μεζέδες συνοδεία μουσικής, μπουγάτσες, κρέμες, ρυζόγαλα, μουχαλεμπί, καϊμάκια, μαθητικές επιδρομές σε κήπους, αλλά και στιγμές ευωχίας, αγώνες επιβίωσης, ο τρόμος της πείνας, δηλητηριάσεις σε ακριβά ξενοδοχεία, πλοιοκτητικοί ανταγωνισμοί. Κι ακόμα, ασυνήθιστοι τρόποι ενίσχυσης των σχολικών ταμείων, φιλάνθρωποι Κρήτες μουσουλμάνοι, τεχνογνωσία και αρώματα φαγητού που έφεραν οι Μικρα- σιάτες πρόσφυγες, γαστρονομικές επιρροές Ανατολής και Δύσης.
Το φαγητό είναι καθοριστικής σημασίας για τον προσδιορισμό του τρόπου με τον οποίο συναισθηματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές οικονομικές, πολιτικές, ιστορικές και πολιτιστικές πραγματικότητες των ανθρώπων δημιουργούν ταυτότητες και ιστορία. Το βιβλίο προσφέρει υλικό για τη διερεύνηση των πραγματικοτήτων αυτών και της ενσωμάτωσής τους στη σύνθετη γαστρονομική ταυτότητα της πόλης του Ρεθύμνου.
Κυρίαρχος, ο ρόλος της μνήμης. Αλλά καθώς η μνήμη και η σιωπή δημιουργούν τις τεχνικές αναπαράστασης του παρελθόντος, ο συγγραφέας καταπιάνεται και με τις δυο. Ενώ αναζητά τα ίχνη της γαστρονομικής ιστορίας, αγκαλιάζει με τρυφερότητα τις μικροϊστορίες των ταπεινών ανθρώπων που βρέθηκαν πίσω από το φαγητό του Ρεθύμνου. Διατηρεί, έτσι, την ανάμνηση της ύπαρξής τους και τους εντάσσει στην παροντική και μελλοντική μνήμη της πόλης.
Φυσικά, κάποιες μνήμες είναι αδιαχώριστες από τη νοσταλγία και μοιάζουν με ονειροπολήσεις που πάγωσαν στον χρόνο…» (σ.7-8).
– Χαίρεται και καμαρώνει ο αναγνώστης, την μέθοδο συγγραφής του έργου, τις μνήμες που ανασύρει από το παρελθόν. Ψάχνει ασταμάτητα και βρίσκει ένα ατέλειωτο πλήθος ντοκουμέντων (εφημερίδες εποχών, διαφημίσεις, προσωπικότητες του χώρου, φωτογραφίες και λοιπό πολύτιμο υλικό!).
– Στάθηκα στο τελευταίο “αχτάρικο” του Ρεθύμνου (σ. 120-123), και χάρηκα και τα στιχάκια του, κι ύστερα γέλασα με τη διαφήμιση του “Νερού του Κουμπέ” (σ.143) κι ευχήθηκα από καρδιάς:
“- Χάρη, πάντα άξιος, πάντα ανεξάντλητος, πάντα μεθοδικός και χαρισματικός της πέννας! – Να χεις την Υγειά Σου!
***
Κι ο λόγος, στη συνέχεια, στην ποίηση:
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη:
“- Γράμματα σ’ ένα φίλο” – ποίηση.
Χανιά, 2018, σχ. 8ο, σ. 90, εκδόσεις: “Ερεισμα”.
– Ρεθεμνιώτισσα την καταγωγή (από τον πανέμορφο Φουρφουρά), νύφη εκλεκτή εδώ στα Χανιά, με τον αγαπητό φίλο από τα παλιά, και συνάδελφο Μανόλη Κωνσταντουδάκη, η συνάδελφος στην Δημοτική Εκπ/ση, αγαπητή κα Ελισάβετ, έχει το χάρισμα να γράφει ποίηση, και μάλιστα χαρισματική, εμπνευσμένη, αψεγάδιαστη!
Χρόνια τώρα, παρακολουθούμε τις δημοσιεύσεις της, σε λογοτεχνικά περιοδικά και αραιότερα σε εφημερίδες.
Ο στίχος της παραδοσιακός ενίοτε ελεύθερος και με ιδιαίτερη παρουσία στο σονέττο, αυτό το θαυμάσιο δεκατετράστιχο, που όπως μαθαίνω, σύντομα θα ‘χουμε και ομώνυμη συλλογή της, από τις καλλιτεχνικές εκδόσεις του Τόπου μας: “Ερεισμα”.
– Ενα – ένα, και τα τριάντα εφτά (37) γράμματα, της σημερινής της συλλογής, έχει τον πλούτο του, την έμπνευσή του, το μήνυμά του, την τρυφερότητά του!
– Στέκομαι, στο τέταρτο γράμμα της συλλογής της (σ.12) αν και θα ήθελα να σας παραθέσω το εικοστό τέταρτο, αλλά δυστυχώς ο χώρος με πιέζει. Στο τέταρτο λοιπόν, που σας μεταφέρω εδώ, πλήρες, χαίρομαι και εκτιμώ τα νοήματα και τις διδαχές του, τις ευαισθησίες του και τις συνανθρώπινες συμμετοχές, μεταξύ “του φίλου” και της δημιουργού του ποιήματος.
Η εμπνευσμένη καλή καρδιά της, ψάλλει:
“- Φίλε μου,
Με ζήτησες στη μαύρη μοναξιά
κι ήρθα με της ελπίδας τα φτερά
να φέρω ξαστεριά στον Ουρανό σου,
στο πικραμένο πρόσωπο χαρά.
Την άχαρη μού στόρησες ζωή σου με βάσανα καινούργια και παλιά
που γέμισαν σημάδια τη μορφή σου
κι άκαιρα γκρίζα πάχνη τα μαλλιά… Κατάλαβα πως κάποτε στους ώμους, κουβάλησες ασήκωτο “σταυρό”.
Αμίλητος, ψηλά στο “Γολγοθά σου” πώς άντεξες, Θεέ μου, απορώ.
Ρημάξανε την όμορφη ζωή σου σκορπίζοντας τριγύρω συμφορές
ενώ εσύ γι’ αγάπη τραγουδούσες
κι ολόζεστες ανθρώπινες χαρές!
Μ’ αν οι κακοί σε γέμισαν με πόνο
αν η ζωή σε πλήγωσε βαριά,
ολόστοργη στο κάλεσμά σου φτάνω
να σε γιατρέψω τρυφερή καρδιά!” (σ.12)
Ελισάβετ, έτσι αθόρυβη πάντα, και με τους χαμηλούς της παρουσίας σου τόνους, μας έχεις κερδίσει, διαβάζοντάς τις αψεγάδιαστες ποιητικές εμπνεύσεις σου. Ολο το αναγνωστικοί κοινό το λέει… Καλή συνέχεια!
Εδώ όμως, ο χώρος μας εξαντλήθηκε έτσι τα υπόλοιπα προγραμματισμένα, μεταφέρονται – συν Θεώ – στην επόμενη βδομάδα. Σας αφήνομε, λοιπόν, εδώ, με τις ευχές μας: στους εορτάζοντες των ημερών: Λουκά και Αρτέμη και βέβαια στην Αστυνομία μας!
Καλό Σαββατοκύριακο, με Υγεία: Γεια Σας!
