Αγαπητοί αναγνώστες,
Χριστός Ανέστη. Καλό μήνα!
Ο Μάιος -πέμπτος μήνας του χρόνου- μας αποχαιρετά απόψε!
Κι από αύριο έρχεται ο Ιούνιος, ολόχαρος, καλοκαιρινός και φορτωμένος με γιορτές μεγάλες. Ηδη την Κυριακή (2/6), έχομε την πέμπτη Κυριακή του Πεντηκοσταρίου, την Κυριακή του Τυφλού!
Μένει ακόμη με τη Χάρη του Θεού ή Κυριακή των Αγίων Πατέρων (9/6), και η Πεντηκοστή (16/6), του Αγ. Θεοδώρου (8/6), Ονουφρίου του Οσίου (12/6), Ελισσαίου του Προφήτου (14/6) και βέβαια το Ψυχοσάββατο (15/6) την παραμονή της Πεντηκοστής, και του Αγ. Πνεύματος!
Μέρες ιερές, κατά τις οποίες, και βέβαια όχι μόνον τότε, οι ευχές μας για τις εξετάσεις των παιδιών μας, είναι ολόθερμες!
***
Ας έρθουμε τώρα στην υπόλοιπη ύλη της σημερινής συνεργασίας μας.
Πρώτο θέμα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές: Η συγκλονιστική κι ολόπικρη ημερομηνία: 29 Μαΐου 1453-29 Μαΐου 2019=-566- χρόνια από τότε… η άλωση της Πόλης.
Εχομε γράψει και έχομε μιλήσει πολλές φορές για αυτήν την ημέρα. Χαιρόμαστε, επαινούμε και συγχαίρουμε την “Κωνσταντινουπωλειάδα” της ενορίας μας εδώ στη Νέα Χώρα Κων/νου και Ελένης, που διαβάσαμε στα έγκριτα: “Χανιώτικα Νέα” της Τετάρτης 29/5, σελ. 30, ότι μετά τον Αρχιερατικό εσπερινό και ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ.κ. Ανδρέα, θα ακολουθήσει περιεκτικότατη εσπέρα, αφιερωμένη στην Αλωση της Πόλης – 1453. Παραδοσιακά τραγούδια από τον δραστήριο Σύλλογο Μικρασιατών: “Ο Αγ. Πολύκαρπος”. Προγραμματίζομε -συν Θεώ- να παρευρεθούμε, όπως πιστεύουμε και πολλοί. Και βέβαια, οι Αρχές μας!
***
Ο λόγος τώρα σ’ ένα πολύτιμο νέο βιβλίο, πάνω στο ίδιο θέμα:
Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη: “ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ”
Ηράκλειο, 2019, σχ. 8ο, σ. 80, πλουσιότατη εικονογράφηση.
Εικοστό ένατο έργο του Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη, του πασίγνωστου “Ταχυδρόμου του Κάστρου”, το σημερινό “συναξάρι” του, για την Αλωση της Βασιλεύουσας, 29 Μαΐου 1453, δεν είναι και μικρή προσφορά!
Προσωπικά, χαίρομαι, που από τα Χανιά, μ’ αξιώνει ο Θεός, να παρακολουθώ, σωστότερα: να θαυμάζω, το έργο του, εξ’ αρχής. Και κάθε φορά, να γράφω δύο γραμμές, για τους αναγνώτες εφημερίδων και λογοτεχνικών περιοδικών, που συνεργάζομαι!
Χαίρομαι επίσης, που έχομε γνωριστεί από χρόνια και που η αλληλοεκτίμησή μας, είναι θερμή και αμοιβαία.
Ο Δημήτρης αγαπητοί μου αναγνώστες, έχει την ευλογία του Θεού!
Ευσυνείδητος ταχυδρόμος στο Μεγάλο Κάστρο, μια ζωή, πασίγνωστος σ’ όλη την Κρήτη και όχι μόνο, από το συγγραφικό του έργο, το πολύτιμο, εμπνέεται απ’ αρχής, από τις Ρίζες του τις πολύτιμες, από τη Βιάννο του την αγαπημένη, κι από τα πατρογονικά του βιώματα.
Ετσι οι γραπτές του εμπνεύσεις, είναι πολύτιμες και η ευλογία παππουδογιαγιάδων και γονιών, είναι δεδομένη. Και τους τιμά και τους κατενθουσιάζει το έργο του.
Η Βιάννος του χρωστά: Στήλη αναγνώρισης έργου!
– Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, το ίδιο!
– Η δε παράδοση της Κρήτης μας, όχι απλά το ίδιο, αλλά μιαν αντάξια αναγνώριση, που να ξεκορφίζει. Κι από κοντά η Κύπρος μας, που της αφιέρωσε το εμπνευσμένο δωδέκατο έργο του, με τον τίτλο: “Χαίρε Κύπρος”. Και βέβαια, το νοικοκυριό του, σύζυγο αγαπημένη και παιδιά, που όσο μεγαλώνουν, τα “Γράμματα στο γυιό μου, πρώτη και δεύτερη συλλογή, θα τους δείχνουν ορίζοντες, πορεία και έργο τιμημένο!
– Δημήτρη μας αγαπητέ, ό,τι και να γράψει κανείς για Σένα, είναι λίγο. Κι αν πάρουμε ένα – ένα, τα τριάντα εννέα σημερινά εμπνευσμένα ποιητικά σου δημιουργήματα για την “κουρσεμένη πόλη”, ποια συγκίνηση θα αισθανθούμε; Οντως, απέραντη!
Μελετώντας προσεκτικά, το σημερινό σου ποιητικό έργο για την “Αλωση της Πόλης”, στη σκέψη μου κυριαρχεί η βεβαιότητα για την πλήρη ιστορική σου γνώση για το θέμα, και σ’ έχει διαποτίσει σαν γνήσιο Ελληνα και Κρητικό, η αγάπη σου για τα πάτρια και οι διδαχές αιώνων της Ιστορίας μας.
Θαυμάσια η σκέψη της Δ/ρος Φιλολογίας κας Αταλάντης – Μιχελογιαννάκη – Καραβελάκη, να γράψει προλογίζοντας το έργο σου: “Εάλω η Πόλις”, ότι: «μας καθοδηγεί να βρούμε στις Ρίζες και στην Ιστορία μας, την ελληνικότητά μας, στην πιο καθάρια της μορφής!». (σ.12).
Σιγοαπαγγείλλατε το π. “Τούρκεψαν την Αγία Σοφία” (σ. 14) ή το: “Προσκυνητής του ονείρου”, (σ.19), διαβάσετε στα εγγόνια σας: “Το λυπητερό τραγούδι” (σ. 29), και για να καμαρώνουν, σαν κρητικάκια, το π. “Οι Κρήτες” (σ. 41), και πέστε μου, για τις συγκινήσεις που διαπιστώσατε. Παρακαλώ, χαρείτε το:
Οι Κρήτες
Τιμή και δόξα στον τρανό Μανούσο Καλλικράτη,
που κίνησε από τα Σφακιά τσι δεκοχτώ του Μάρτη
Πέντε καράβια αρμάτωσε κι ο ίδιος καπετάνιος,
με Κρητικούς πολεμιστές ως χίλιους πεντακόσιους
Είχε καπεταναίους του τον Κυδωνιώτη Κάρχα,
από τ’ Ασκύφου τω Σφακιώ τον Βατσιανό Μανάκη.
Ήταν από το Ρέθυμνο το τέταρτο καράβι
με τον Αντρέα τον Μακρή, το πέμπτο ’πό τη Σητεία,
τον Κισαμίτη τον Παυλή είχενε κυβερνήτη.
Και για την Πόλη κίνησαν να την υπερασπίσουν.
Τρεις πύργους στον Κεράτιο οι Κρητικοί βαστούνε,
ποτάμι αίμα χύνεται, Τούρκοι στην Πόλη μπαίνουν,
μα ακόμη οι Κρήτες πολεμούν μπαρουτοκαπνισμένοι. -Αφήστε, Κρήτες, τ’ άρματα και τέλεψεν η μάχη!
Έπεσε η Πόλη, έπεσε κι άδικα πολεμάτε.
Η Πόλη είναι του Αλλάχ, δεν είναι του Χριστού σας.
Συντεταγμένοι, με τιμή, ζωσμένοι τ’ άρματά σας,
πάρετε τα καράβια σας στον τόπο σας να πάτε.
-Δε φεύγομε, α δεν πάρομε τον ήρωα Βασιλιά μας
και με βασιλικές τιμές η Κρήτη να τον θάψει.
Πελάγη ’ναι τα αίματα, βουνά ’ναι τα κουφάρια,
ψάξανε, δεν τον βρήκανε, φύγανε λυπημένοι.
Πένθος βαρύ σηκώσανε οι Κρήτες αντρειωμένοι,
μαύρα μαντήλια φόρεσαν μαυροκρουσσαλιδάτα.
Το μαύρο για το πένθος τους, για δάκρυα τα κρούσσα.
Στον γυρισμό οι Κρητικοί νιώθανε χαρμολύπη
και τον χανιώτικο συρτό πρώτη φορά χορέψαν.
Στη συνέχεια διαβάζοντας τη “Στερνή λειτουργία” (σ.77) και κλείνοντας, με το π. “Της Ρωμιοσύνης θρύλος”, (σ.79) τα δάκρυα του ακροατηρίου σας, δεν έχουν σταματημό! Χαρισματικές εμπνεύσεις!
Η στήλη μας, σας προσφέρει κι αυτό το θαυμάσιο ποίημα, του χαρισματικού Θεοδοσάκη, μέχρι ν’ αποκτήσετε τη συλλογή του. Λέει:
Της Ρωμιοσύνης θρύλος
Ποιός είν’ αυτός ο Βασιλιάς που δεν ξελησμονιέται,
που δεν τον σβήνουν οι καιροί κι οι αιώνες που διαβαίνουν;
Οριζε τόπους μακρινούς σε χώρες με τσ’ αφούρες
Kι ήφτανε και στα νοτερά που ο ήλιος σπα τσι πέτρες
γή είχεν ασήμι και χρυσό π’ άλλος κανείς δεν είχε,
-Δεν είχε τόπους μακρινούς, μηδέ χρυσά κι ασήμια,
είχενε για βασίλειο μια μόνο πολιτεία,
που την υπερασπίστηκε σαν νέος Λεωνίδας.
-Ξέρω ποιος είν ο Βασιλιάς που δεν ξελησμονιέται,
όσοι αιώνες κι αν διαβούν, τη μνήμη του δε σβήνουν.
Είναι ο Κωνσταντίνος μας ο κυρ-Παλαιολόγος,
που είχε πολλά χαρίσματα, π’ άλλος κανείς δεν είχε.
Εζούσε σαν τον ασκητή, σαν φτωχικός πολίτης,
βασανισμένα και σεμνά κατάλυσε τη ζήση.
Για την αντρειοσύνη του και την καλογνωμιά του
και για τη φρονιμάδα του, την ταπεινότητά του,
τον αγαπούσε κι ο λαός κι οι αξιωματούχοι.
Με σέβος πολιτεύτηκε, δίχως χρυσά στολίδια,
τριμμένη και παμπάλαια φορούσε μια χλαμύδα.
Αρχοντικά χαρίσματα κοσμούν την αφεντιά του,
τροπάρι ήταν τα λόγια του κι άγια ’ταν η θωριά του.
Της Ρωμιοσύνης ο στερνός, της Πόλης Βασιλιάς μας,
έγινες θρύλος, ήρωας της Βασιλεύουσας μας
και για κορώνα φόρεσες τ’ ακάνθινο στεφάνι”.
Αγαπητέ Δημήτρη: έμπνευση, εικονογράφηση, γενική εικόνα του έργου σου, όλα θαυμάσια. Ευχές μας, από τα Χανιά, υγεία και καλή συνέχεια, γιατί έχεις πολλά ακόμη να μας δώσεις! Αξιος!
Εδώ τελειώσαμε για σήμερα. Ευχές για καλό μήνα και Υγεία!
