Αγαπητοί αναγνώστες, Καλημέρα Σας!
Βρισκόμαστε στην τελευταία βδομάδα του Γενάρη (2017). Οι καιρικές συνθήκες των ημερών, είναι ανάλογες της εποχής.
Οι βροχές που πέφτουν, τα λιπάσματα που ρίχνουμε αυτόν τον καιρό και οι λοιπές γεωργικές εργασίες της περιόδου που διανύουμε, είναι ευλογία Θεού, για το νοικοκυρεμένο σπίτι μας· όχι για τους τεμπέληδες!
Αυτή είναι η ζωή μας, οι ασχολίες μας, οι δυσκολίες μας, αλλά προ πάντων, οι ορθοί στόχοι πορείας μας! Αγωνιζόμαστε και πετυχαίνουμε! Βέβαια θυμούμαστε, γιατί τα ζούμε και μετέχουμε, πώς: Η Εκκλησία μας, έρχεται ουσιαστικός αρωγός, σ’ όλους αυτούς τους σχεδιασμούς μας! Και να: – Ενδιάμεσα της βδομάδας, εκκλησιαστήκαμε (Τετάρτη 25/1) στη γιορτή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και σήμερα (Παρασκευή 27/1) όπου γιορτάζεται η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, με τον πρωινό μας εκκλησιασμό, πήραμε την ευλογία της Εκκλησίας, συζητήσαμε -με την απόλυση- με τους χωριανούς μας, για τις ασχολίες μας και νοιώσαμε χαρά, που όλοι σχεδιάζουν και φροντίζουν το έχει τους, όπως κι εμείς! Κι έτσι δυναμωμένοι, ξεκινούμε με τα σύνεργά μας, για τα χωράφια μας, για τα σπαρτά μας, για τ’ αμπέλια μας και τις ελιές μας, που περιμένουν τις φροντίδες μας· γιατί είναι η πατρογονική μας κληρονομιά, κι έχομε χρέος να μην την εγκαταλείπουμε. Είναι υποχρέωση και συμφέρο μας!
Η συνέχεια της στήλης μας, νομίζομε πως έιναι πανεύκολη:
– Γιατί δουλέψαμε και σήμερα σ’ όλες τις παραπάνω υποχρεώσεις μας, και γυρίζουμε με τ’ απόβραδο στο νοικοκυριό μας, κατάκοποι… Εδώ, μας περιμένουν παιδιά κι εγγόνια, και τα γεραθεια του σπιτιού μας, μέσα στην ολόζεστη θαλπωρή της καμινάδας μας (του τζακιού μας), όπου η νοικοκυρά -ακούραστη μια ζωή- ετοιμάζει το βραδινό, για όλο το σπίτι. Χαρά Θεού η όλη εικόνα!
Κι ευχαριστούμε το Θεό και τους αείμνηστους γονιούς μας, που μας χάρισαν αυτήν τη βιωματική ζήση μας, στο χωριό μας (στο Σέλινο), ως την ενηλικίωσή μας, οπότε: “μεταξεσύραμε”, στην πόλη.
Ηταν ανεκτίμητης αξίας, αυτά τα χρόνια και σημάδεψαν θετικά τη ζωή μας…
– Καταλαγιάζαμε -θυμάμαι- τα μικρά, ύστερα από την απαραίτητη σχολική προετοιμασία, πλάγιαζαν κι οι γιαγιάδες μας, ώρα τους ήταν. Κι εκεί στη θέρμη του τζακιού, ένα βιβλίο συντρόφευε των μεγάλων τα χέρια, μπορεί τα δικά μας.
– Λέω, απόψε, μια και το ’φερε έτσι η κουβέντα, αυτό το βιβλίο να ’ναι ενός αγαπητού μας φίλου, στα δικά μου χέρια.., του:
Δημήτρης Ν. Θεοδοσάκη, το έργο:
“ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΒΙΑΝΝΟΣ” -από την Κατοχή και το Ολοκαύτωμα- Τόμος Β’, Ηράκλειο, 2016, σχ. 8ο, σ. 198, καλλ. επιμέλ. π. Μιχ. Πατεράκης.
Αφ’ ότου αποδειπνήσαμε… και πάνε ήδη μεσάνυχτα, εμείς συνεχίζομε τη μελέτη του, κι αξεδίψαστοι δε λέμε να πάμε για ύπνο, αν δεν φτάσουμε ως την τελευταία σελίδα του, κι ας μετρά 196. Χαλάλι του!
Τί μαρτύρια -Θεέμου- ανήκουστα και απάνθρωπα δεν περάσαμε… Λέμε, τώρα κι 74 χρόνια για τα πάθη της Βιάννου, του Κοντομαρί, της Καντάνου, των Ανωγείων, του Κουστογεράκου, του Γερακαριού, της Αγιάς, του Κερίτη, του κάθε χωριού μας, στεκόμαστε με δέος δακρυσμένοι μπρος στα μνημεία τους, μνημονεύουμε με συγκίνηση τα ονόματά τους, αποτίουμε τις πρέπουσες τιμές, μα οι σελίδες της “Μαρτυρικής Βιάννου” του αγαπητού μας φίλου Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη, του “Κάστρου του Ταχυδρόμου”, δε λένε να μας αφήσουν. Ωστε να ζούμε, τα πάθη που διαβάσαμε στις 196 σελίδες του έργου, που σύρανε τ’ αδέρφια μας στη Βιάννο, δεν ξεχνιούνται! δεν απαλύνονται! Δεν σβήνουν ποτέ από τη σκέψη μας!
Και δεν ξεχνούμε πως πλαισιώνεται το έργο και με πολύτιμο φωτογραφικό υλικό, ο δε τρόπος της παρουσίασης, του κάθε τραγικού συμβάντος, της κάθε σελίδας, σου κόβει την ανάσα και σε κάνει να συμπάσχεις στα μαρτύρια των ηρωικών Βιαννιτών!
Οι αφηγητές του -και είναι πολλοί, πάνω από πενήντα- άνοιξαν τη μαυρισμένη τους καρδιά, κι απόθεσαν στη γλαφυρή, χαρισματική πέννα του Δημήτρη, τον πόνο οτυς, τις αναμνήσεις τους, τις τραγικές! Ετσι κατάφεραν: συγγραφέας – δημιουργός και αφηγητές, να στήσουν Μνημείο Ιερό στη μαρτυρική Βιάννο, συνέχεια ξεχωριστής σημασίας του 22ου βιβλίου του συγγραφέα: “Τα καημένα χωριά της Βιάννου” και της εμπνευσμένης αφιερωματικής ποίησης του, με το μοναδικό “Δοξαστικό στη θυσία της Βιάννου”, λίγο παλιότερα…
Ακριβοδίκαια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ.κ. Ανδρέας και σοφός Πανεπιστημιακός Δάσκαλος, τονίζει στον εγκάρδιο χαρετισμό του στο έργο (σ. 11-12) και ότι: «…Ο επιδέξιος συγγραφέας δεν αρκέστηκε σε μια απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων, αλλά κατόρθωσε με κόπο και σπουδή, να συγκεντρώσει πληροφορίες και μαρτυρίες, πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό, ονόματα και διηγήσεις για τους σπουδαίους εκείνους κατοίκους της Βιάννου του 1943, που με γενναιότητα, περηφάνια και μεγαλείο ψυχής, στάθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα και θυσιάστηκαν…» (σ. 11).
Και ως προς τα γνωστά και αναγνωρισμένα απ’ όλους μας, συγγραφικά χαρίσματα του φίλτατου Δημήτρη, ο Σεβ/τος και Σοφός Πανεπιστημιακός Δάσκαλος κ.κ. Ανδρέας, τονίζει ότι: «…Με καθαρότητα και απλότητα λόγου, κατάφερε να προσεγγίσει τη μεγαλύτερη καταστροφή που προκλήθηκε στην αγιοτόκο και ηρωοτόκο Κρητική γή!…» (σ.12).
Μ’ αυτούς τους τίτλους και μ’ αυτήν την υψηλού επιπέδου αναγνώριση της προσφοράς και γραφής του έργου του κ. Θεοδοσάκη, είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα μείνει κρητικό σπίτι -και όχι μόνο- που να μην το αποκτήσει, να μην το μελετήσει, να μην το συστήσει στον κύκλο του!
– Φίλτατε Δημήτρη, για άλλη μια φορά, θαρρώ 25η, τίμησες με την πέννα και το χάρισμα σου, την Κρήτη μας, τους αθάνατους Μάρτυρές της, την οικογένεια που σ’ ανάστησε και σου κληροδότησε τα χαρίσματα που απαιτούν τα τέτοιας ποιότητας και περιεχομένου έργα σου!
Πάντα άξιος! Καλή συνέχεια!
***
Εδώ όμως τελειώσαμε για σήμερα. Τα ξαναλέμε -συν Θεώ- την άλλη βδομάδα ως τότε γεια Σας.
