Αγαπητοί αναγνώστες,
Καλημέρα σας κι ευχές στους Εορτάζοντες.
Είμαστε -συν Θεώ- στο τέλος του δεύτερου δεκαημέρου του Ιούλη. Γιορτάζομε τις γιορτές των ημερών, μετέχουμε στα παραδοσιακά τοπικά πανηγύρια, είμαστε σήμερα Παρασκευή (15/7) στην αρχαία Λισσό, νότια του Σελίνου, προσκυνητές στη χάρη των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης, από βραδίς· για να παρευρεθούμε στον κατανυκτικό εσπερινό που φέτος θα προΐστατο ο σεβασμιώτατος μας κ.κ. Αμφιλόχιος, να χαρούμε το γλέντι δίπλα στο λιόφυτο, κι αργά να πέσουμε για ύπνο, πλάι στην εκκλησία.
Λίαν πρωί εκκλησιασμός, πανηγύρι, τραπέζια, επισκέψεις στις αρχαιότητες και κατηφόρισμα για το λιμανάκι, όπου η αρχαία εκκλησία της Παναγίας. Προσκυνούμε και οδεύουμε για τις βάρκες που ήρθαν από τη διπλανή μας Σούγια, να μας πάρουν για την επιστροφή. Τέτοια βιώματα, τέτοια τόσο περιεκτικά βράδια, δεν τα ζεις εύκολα. Ας φροντίσουμε τον προγραμματισμό τους. Οι βάρκες στο λιμανάκι της Σούγιας περιμένουν. Οι εκκλησίες στη Λισσό και η επίσκεψη στις εκεί αρχαιότητες μας περιμένουν!
Γιορτάσαμε πιο πριν, 11/7, τη Μεγαλομάρτυρα Αγία Ευφημία, την επόμενη, 12/7 Παΐσιο τον όσιο Αγιορείτη. Μελετώντας τη ζωή του, π.χ. μεσ’ από τις 197 σελίδες του συγγράμματος Μιλτιάδη Γ. Βιτάλη: “Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου” (εκδ. “Ήλεκτρον”, Αθήνα, 2019) στεκόμαστε εξ αρχής στη σ. 12, όπου διαβάζουμε: «…Ο Γέροντας Παΐσιος δεν είναι μόνο Άγιος. Είναι προφήτης, Μύστης, Δάσκαλος, Απόστολος, Κήρυκας της αλήθειας Του. Είχε πολλά χαρίσματα που του τα είχε προσφέρει ο Τριαδικός Θεός. Είχε το χάρισμα Ιαμάτων κατά των δαιμονίων, το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων, το προορατικό, το διορατικό. Είχε διάκριση, θεολογικό χάρισμα, το προφητικό και το αποστολικό!
Τέτοιους Αγίους, σαν τον Γέροντα Παΐσιο, στέλνει ο Θεός στη γη, κάθε τετρακόσια χρόνια…» (σ. 13).
Στις 13/7 γιορτάσαμε τη Σύναξη Γαβριήλ του Αρχαγγέλου, στις 14/7 Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Για σήμερα Παρασκευή 15/7 γράψαμε εισαγωγικά, ενώ για αύριο 16/7 δεν ξεχνούμε την ιερή μνήμη Αθηνογένους ιερομάρτυρος, και την Κυριακή 17/7 των Αγίων 630 Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και μαζί: της Αγίας Μαρίνας της Μεγαλομάρτυρος!
Ένα εορτολόγιο, παρά Θεού ευλογημένο!
***
Μια ματιά τώρα σε Ιστορικά γεγονότα:
11/7/1867: Οι Κρήτες οπλαρχηγοί: Κωσταρός, Κριάρης, Μάντακας, με τους υπό τον Πετροπουλάκη Μανιάτες, έδωσαν σφοδρή μάχη στην Αράδαινα (Σφακίων) με τους Τούρκους υπό τον Ρεσίτ πασά 10.000 ανδρών. Έφτασαν δε: Κορωναίος και Κόρακας και έτσι διέλυσαν τον στρατό του Ρεσίτ και αποχώρησαν οι διασωθέντες για Ηράκλειο.
12/7/1878: Με μυστική συνθήκη με την Τουρκία, η Αγγλία παίρνει στην κατοχή της την Κύπρο.
13/7/1944: Ισχυρά τμήματα του ΕΛΑΣ εισέρχονται στον Μελιγαλά, όπου εξετέλεσαν πάνω από 2.000 κατοίκους και πολλούς άνδρες της Χωροφυλακής.
14/7/1867: Ο βασιλιάς Όθων αποθνήσκει εξόριστος εις την Βαμβέργην!
15/7/1920: Η Ανατολική Θράκη ευρίσκεται πλέον εις ελληνικάς χείρας και η κυανόλευκος Ελληνική Σημαία κυματίζει μόλις 30 χλμ. από την Κωνσταντινούπολη!
***
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΟΥΝ
ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΤΟΥΣ:
Το συναρπαστικό βιβλίο του αγαπητού μας Γιώργη Γ. Καπριδάκη “Ένα γομάρι θύμησες! Χρονογραφώντας γενικώς εύθυμα και σοβαρά”.
Χανιά, 2021, σχ. 8ο, σ.128, έκδοση: “Χανιώτικων νέων”.
Όταν το πάρετε στα χέρια σας, έστω και για ένα αναγνωριστικό ξεφύλλισμα, δεν υπάρχει περίπτωση να τ’ αφήσετε, αν δεν φτάσετε ως την τελευταία του σελίδα!
Σφακιανός, Ασκυφιώτης ο συγγραφέας του έργου, ο Γιώργης Γ. ο Καπριδάκης, δεν ξεχνά τις ωραίες παιδικές αξέχαστες αναμνήσεις του, τα μαθητικά του γυμνασιακά χρόνια στον Βάμο, Τη συνόλη -ως τώρα ωραία ζωή του, ευχή μας να γίνει εκατόχρονος και βάλε· την εργασία του στον ΟΤΕ, σωστούς τριάντα χρόνους, την οικογενειακή του ζωή στα Χανιά, με την αγαπημένη του σύζυγο Μαρία Αρώνη και τα παιδιά τους: Αλέξανδρο και Γιώργο.
Τα γραφτά του συναρπάζουν, συγκινούν! Μας γυρίζουν πίσω στα παιδικά μας χρόνια στο χωριό, με το συγκινητικό, συναρπαστικό περιβάλλον, που χαιρόμαστε στη σ. 11 και αλλού.
Αγαπητέ μας Γιώργη,
ξέρανε τα “Χανιωτικά Νέα”, γιατί έκαναν βιβλίο, τις “Ένα γομάρι θύμησές” σου. Μας το γραφούν μετρημένα στη σ. 5 του βιβλίου σου. Γράφουν:
«Οι ιστορίες του Γιώργου Καπριδάκη πολλές από τις οποίες δημοσιευμένες στις σελίδες της εφημερίδας μας, δίνουν την ευκαιρία στους παλαιότερους να θυμηθούν και στους νεότερους να μάθουν.
Μνήμες νοσταλγικές, όψεις της ιστορίας του τόπου μας και πολύτιμα λαογραφικά στοιχεία περιλαμβάνονται στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
Εμπειρίες βιωματικές του συγγραφέα, αποτυπώνονται με τρόπο γλαφυρό με αποτέλεσμα στο μυαλό του αναγνώστη να ξεπηδούν δεκάδες εικόνες από την ύπαιθρο και την καθημερινότητα της Κρήτης.
Εικόνες από την ενδοχώρα που τείνουν να εκλείψουν, μαζί με την ντοπιολαλιά την οποία με επιδεξιότητα χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.
Σε τούτη την προσπάθεια του εκλεκτού μας συνεργάτη Γιώργη Καπριδάκη, να συνεισφέρει στην καταγραφή πτυχών της ιστορίας του τόπου, δεν θα μπορούσαμε να μη σταθούμε δίπλα.
Κομμάτι, κι αυτό, της δικής μας “αποστολής”, της δικής μας υποχρέωσης απέναντι στο αναγνωστικό κοινό και την ιστορία του τόπου μας».
Καλή ανάγνωση.
Τα “Χανιώτικα νέα”
Στο “Αντί Προλόγου” κείμενο του συγγραφέα του έργου, διαβάζομε:
«Επειδή στο Ασκύφου που γεννήθηκα έκανε πολύ χιόνι την εποχή εκείνη, ο αφέντης μου ως γνωστικός βοσκός κάθε αρχές του χειμώνα ελάλιε τα οζά ντου με τα πόδια στο χειμαδιό μας στους Αρμένους για να ξεχειμωνιάσουν και μαζί ντου πχιέναμε κι εμείς, κουβαλώντας μ’ ένα φορτηγάκι τα τζιμπράγαλά μας για το δεύτερο σπίτι και την άνοιξη πάλι πίσω στα όρη.
Κι έτσι πέρασα τα παιδικά μου χρόνια τα καλοκαίρια στο οροπέδιο Ασκύφου και τσι χειμώνες στσι χαλέπες και στσι ποταμούς των Αρμένων… κι εκεί στσι Αρμένους έφαγα και την πρώτη μου πιτούλα σαν παιδί κι εγώ και δεν ήταν Σφακιανή.
Ήμουνα όμως και μια ουλιά αστρόλογος όπως έλεγε κι ο αφέντης μου και δεν άνοιγα και διάλε το βιβλίο όπως έλεγε κι η μάνα μου κι έκανα και καλικατσούνες γράμματα… αλλά έκανα όμως πολλούς παιδικούς φίλους και πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια με ωραίες αναμνήσεις κι από τα δυο χωριά… που ακόμη τις θυμούμαι με μεγάλη νοσταλγία κι αυτό αποτυπώνεται στα γραφτά μου…
Κοντό πατελονάκι, κοντό μαλλάκι, αδύνατα ατζάκια… ξυπόλυτοι ούλη μέρα τα καλοκαίρια, να τρέχουμε μπάλα κοντά στην φύση, κοντά στα ζώα και στα πουλιά, στα δεντρά και στσι κήπους, στα χωράφια, στις πλατείες και στους δρόμους σαν αδέσποτα, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε… να φτιάχνουμε τα δικά μας παιγνίδια, να κάνουμε πονηριές και να λέμε εξυπνάδες, να γελούμε και να κλαίμε με τα καμώματά μας… να σπούμε τσι κεφαλές μας και πάλι αύριο φίλοι.
Όλα τα φρούτα ήταν δικά μας, όλος ο κόσμος ήταν δικός μας.
Ξεκίνησα να γραντζουνώ σαν γατάκι τη λογοτεχνία τώρα και είκοσι πέντε χρόνια περίπου (με χρονογραφήματα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, ευθυμογραφήματα, λαογραφικά κ.λπ.), γραμμένα με απλή γλώσσα χωρίς περίσσιες ντοπιολαλιές, τα οποία γραφτά δημοσίευα στον τοπικό τύπο (Χανιώτικα Νέα) στην “Ελευθερόπολη” – εφημερίδα του Συλλόγου Αρμενιανών και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… το κατέχεις το άθλημα μου λέγαν πολλοί.
Για να πω δα την καθαρή αλήθεια, ποτέ μου δεν σκέφτηκα αυτά που έγραφα να τα βάλω σε βιβλίο, εγώ το έκανα για να σκοτώνω την ώρα μου και να κάνω την πλάκα μου κι όχι για να κάνω τον κάμποσο, αλλά τώρα και πολύ καιρό, πες ο ένας φίλος μού αρέσουν και κάν’ τα βιβλίο, πες η άλλη το ίδιο, πες η φιλόλογος που με σταμάτησε στον δρόμο και μου τα βαθμολόγησε άριστα… έπεφταν βροχή και τα λάικ στο διαδίκτυο με εξαιρετικά σχόλια… κόντευε να σκιστεί και η μανίκα μου από τα τραβήγματα, το αποφάσισα τελικά…
Βρε μπας κι έχουν δίκιο οι φίλοι κι αξίζει τον κόπο σκέφτηκα μια μέρα, να μείνουν για παρακαταθήκη αυτά τα όμορφα γραφτά με τις ωραίες αναμνήσεις στις επόμενες γενιές για να μην ξεχαστούν κι έτσι πήραμε την μεγάλη απόφαση να το παίξουμε κι εμείς συγγραφείς… κι όπου το βγάλει η βράση…
Μια φίλη μου φιλόλογος προσφέρθηκε να αναλαβει τις διορθώσεις πριν εκδοθεί και την ευχαριστώ, αλλά εγώ προτίμησα να παραμείνουν τα γραφτά μου έτσα ανατζούμπαλα χωριατάκια αχτένιστα όπως είναι, που έχουνε πιο πολύ το χάζι τους.
Υ.Γ. Αυτό το βιβλιαράκι αφιερώνεται στα όμορφα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, που έφυγαν τόσο βιαστικά, στην μάνα μου και τον πατέρα μου που ήταν τόσο ωραίοι άνθρωποι.!!»
Και φτάνοντας στο τέλος του έργου, διαβάζομε στον “Επίλογο” του, σ. 123 τα παρακάτω, ευχαριστώντας από καρδιάς: συγγραφέα του έργου και τον εκδότη του, για το θαυμαστό τους δώρο. Γράφει επιλογικά ο κ. Καπριδάκης:
«Τώρα που διάβασες και την τελευταία σελίδα σύντεκνέ μου μερωντικέ, απ’ αυτό το μιτσιαλό βιβλιαράκι… μην αρχίσεις να χαρείς σαν τον φιλόλογο της εποχής μου να βαταλαλείς… μα γιατί μπήκε εδώ παιδί μου το κόμμα κι όχι εκεί, και γιατί η τελεία εκεί κι όχι παρέκει, λες κι έγραψα πρόχειρο διαγώνισμα στην έκθεση και μου την διορθώνεις με τον κόκκινο στυλό… δεν είναι δα και πράμα σπουδαίο λογοτέχνημα για να το κάνουμε θέμα, ένα λιτό πόνημα είναι που λεν κι οι πνευματικοί δημιουργοί του τόπου μας… γραμμένο με μια μικρή δόση ντοπιολαλιάς χωρίς γλωσσολόγιο γιατί έτσι την είδαμε… κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε, κι όποιος δεν κατάλαβε να ρωτήξει κάνα Κρητικό. Αν σου άρεσε λοιπόν φίλε μου μπιστικέ και θέλεις να μου το παινέψεις, να σου πω μερικά που έγραψαν στο ιντερνέτι… ένας παλιός συνάδερφος μου έγραψε ότι ξενύχτησε εξαιτίας του αλλά το καταχάρηκε, το ξαδερφάκι ότι αν ήταν φαΐ θα μου ζητούσε και δεύτερο πιατάκι, ο τρίτος ο συνονόματος άγνωστος σε μένα αλλά πολύ γνωστός στην πόλη ότι το διάβασε μονορούφι και το συνιστά 101% στους αναγνώστες κι εκατοντάδες άλλοι με παρόμοια μπραβεία… αν πάλι δεν σου άρεσε ξέρεις την διπλωματική γλώσσα… βασικά δεν το διάβασα ακόμα αλλά καλό φαίνετα με μια ματιά… Τι άλλο να κάνω βρε παιδιά απαγορεύονται κι οι παρουσιάσεις βιβλίων λόγω ιού (να γεμίσει κανείς την αίθουσα από τους εξήντα και άνω, να καλέσει τον αντιπεριφερειάρχη, δημάρχους και αντιδημάρχους, κάνα δυο παπάδες και δυο τρεις ξετεχνεμένους λόγιους… να αρχίσουν όλοι μαζί τα συνήθη πένια, να φαίνομαι κι εγώ βαθιά συγκινημένος απ’ όλα αυτά… και καθάρισα από κυκλοφορία, αλλά τζίφος)… οπότε αν δεν πάρω εγώ την ντουντούκα να βγω στην αγορά μ’ ένα πανώ να το δια-λαλώ, δεν κάνουμε δουλειά… κάπως έτσι σε φαντάζομαι μέγιστε συγγραφέα, μου είπε ένας φίλος χασκογελώντας.
Καλό διάβασμα σε όλους, κι ότι γράψαμε δα, νερό κι αλάτσι..!!».
Φροντίσετε το ταχύτερο για την εξασφάλιση αντιτύπου. Στα γραφεία των “Χανιωτικών νέων” ασφαλώς θα έχουν, καθώς και ο συγγραφέας!
Εμείς συγχαίρουμε και επαινούμε! Γεια Σας!
