“Το θεόπνευστο συγγραφικό έργο του Μακαριστού Ιεράρχη Ειρηναίου Γ. Γαλανάκη, των χρόνων: 1937-2013” (Μέρος Ζ’)
Αγαπητοί αναγνώστες,
δεν χρειάζεται να ξαναγράψω ότι είναι όντως πολλά και πολύτιμα, τα πνευματικά δώρα που μας χαρίζει ο αοίδιμος πλέον Aγιος Ιεράρχης μας Ειρηναίος Γ. μια ζωή, με τον λόγο Του, όσο ζούσε και με τα γραφτά Του πλέον, στους αιώνες. Ετσι’ σ’ όποιο απ’ αυτά τα πολύτιμα δώρα κι αν σταθούμε, το όφελός μας θα είναι ανεκτίμητης αξίας. Ετσι, για σήμερα, δώρα πολύτιμα για τους αναγνώστες μας θα είναι τα ακολουθούντα δύο κείμενά Του.
Το πρώτο, το ανθολογήσαμε από το τεύχος 16 Σεπτ. – Οκτ. 1984, της περιοδικής έκδοσης της Ι.Μ.Κ.Σ.: “Χριστός και Κόσμος”, στις σελίδες του 73-74 και φέρει τον συγκλονιστικό και απρόσμενο τίτλο: “Μου φόρεσαν την κόκκινη χλαμύδα”.
Πρόκειται για το “γράμμα” που Του έστειλαν πρωτοχρονιάτικο δώρο, Ελληνες εργαζόμενοι στη Γερμανία και που οι ίδιοι ξέσκισαν και τη φωτογραφία Του, από το Ημερολόγιο του 1973, της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας, πρώτο χρόνο αρχιερατείας Του εδώ και του ‘γραψαν στην είσοδο του Μητροπολιτικού Μεγάρου στη Βόννη, την επιγραφή: “Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΡΚΟΥΔΑ”. Είχε ενθρονιστεί 6-2-72.
Αλλά ας μελετήσουμε το σχετικό κείμενο του Μακαριστού πλέον Αγίου Ειρηναίου μας, μεταφέροντάς το από το ως άνω τεύχος (αρ. 16/Σεπτ.- Οκτ. 1984, σελ. 73-74) του π. “Χριστός και Κόσμος” της Ι.Μ.Κ.Σ. ή από το μνημειώδες έργο Του: “Επί τον ποταμόν Ρήνον” όπου αναδημοσιεύεται στις σελ. 30-32 (Αθήνα, 1993, σχ. 8ο, 140).
Διαβάζουμε λοιπόν:
Α’
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΟΥ ΦΟΡΕΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΛΑΜΥΔΑ
«Μου το ‘στειλαν πρωτοχρονιάτικο δώρο (4-1-1973).
Σε κάποια πόλη της Γερμανίας Ελληνες Χριστιανοί ξέσχισαν την φωτογραφία μου από το ημερολόγιο της Μητροπόλεως Γερμανίας (1973) και την κόλλησαν στην πόρτα της Εκκλησίας που λειτουργούσαμε βάζοντάς μου τούτη την επιγραφή: ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΡΚΟΥΔΑ…
Κι ύστερα ήρθε από τους ίδιους γράμμα: “Σου δίνομε δυο μήνες προθεσμία ζωής…”. Και παράλληλα ιερέας της ενορίας… που πήγα να λειτουργήσω αυτές τις μέρες μου λέγει: “Με πήρε στο τηλέφωνο ο Διπλωματικός… και μου επιμένει αυστηρά: Το βράδυ να μου δώσεις αναφορά πού πήγε και τι είπε ο Δεσπότης σου”.
Γνωρίζω ποιοΙ είναι οι “καλοί” αυτοί χριστιανοί μας, από ποιους οδηγούνται και γιατί μου φέρονται έτσι.
Είναι κείνοι, που θα ήθελαν να ‘χουν όργανό των και μένα και τη Μητρόπολη. Είναι κείνοι, που θέλουν να σπάσουν την αντοχή μου και να εμποδίσουν το έργο της Εκκλησίας. Είναι κείνοι, που θέλουν την Εκκλησία να λιβανίζει και να στηρίζει την παράνομη εξουσία των. Αλλά μάταια οργιάζουν και απειλούνε…
Αν εκείνοι αισθάνονται δυνατοί στην εξουσία των, ο Κύριος της Εκκλησίας, πούναι και δικός μου Κύριος, είναι πιο δυνατός και παντοδύναμος. Η ρετσινιά του “Κόκκινου Δεσπότη” δεν είναι εφεύρεση του Ελληνισμού της Γερμανίας. Την κόκκινη αυτή ρετσινιά μου την πέταξαν άλλοι από τα χρόνια της “κατοχής”, που ήμουν ακόμη λαϊκός θεολόγος, με αφορμή ένα κήρυγμά μου την 21η Νοεμβρίου 1943 στη Μητρόπολη Χανίων για την Κοινωνική Δικαιοσύνη του Ευαγγελίου.
Μια ρετσινιά που μ’ έστελνε τότε στο εκτελεστικό απόσπασμα των Ναζίδων και μ’ έσωσε μόνο η δυναμική επέμβαση του τότε Επισκόπου αοιδίμου Αγαθάγγελου Ξηρουχάκη, η πολύπλευρη συμπαράσταση του Λαού των Χανίων και τυπικά ένα παράξενο πιστοποιητικό φίλου γιατρού…
Η “κόκκινη ρετσινιά” όμως θα μένει για να συνοδεύει την εκπαιδευτική μου ζωή (και την απείλησε πολλές φορές), αργότερα την ιεροσύνη μου και αυτή την αρχιεροσύνη μου ακόμη.
Κι όμως ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια και την ειλικρίνειά μου. Ο Θεός γνωρίζει τι ήμουν στα νιάτα μου και τι είμαι στα γηρατειά μου. Και σήμερο ακόμη, ύστερα από σαράντα τόσα χρόνια, μπορώ να επαναλάβω τη μαρτυρία και την ομολογία μου που έκανα μπροστά στην τότε εξουσία, στο Διοικητικό Μέγαρο των Χανίων (Γενική Διοίκηση Κρήτης): “Αθεος μαρξιστής και υλιστής δεν είμαι. Είμαι όμως χριστιανός. Και σαν χριστιανός μιλώ και μάχομαι για την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Στο σημείο αυτό δεν υποχωρώ και κάμετέ με ό,τι θέλετε”. Κι αυτή την ομολογία μου προσπάθησα να την κρατήσω ζωντανή και καθαρή σ’ όλη μου τη ζωή.
Η πρωτοχριστιανική Εκκλησία δεν ξεκίνησε σαν σωματείο ιερωμένων. Ξεκίνησε σαν “νέα εν Χριστώ” ανθρωπότητα και κοινωνία κι είχε μέσα της τα σπέρματα της αδελφότητας ανθρώπων και λαών. Το κήρυγμα της σωτηρίας του Χριστού έχει τη μεταφυσική του διάσταση αλλά και την εγκόσμια αντανάκλαση και εφαρμογή του.
Σιγά σιγά όμως οι χριστιανοί από άγνοια ή δειλία βρήκαμε εύκολο το κήρυγμα της “Βασιλείας των ουρανών” κι αφήκαμε τη γη να γίνει κόλαση.
Και φύγαμε τόσο μακριά από το νόημα της χριστιανικής σωτηρίας, που αν τολμήσει κανείς να μιλήσει για την ελπίδα που φέρνει το Ευαγγέλιο στον κόσμο, από άλλους θεωρείται οπισθοδρομικός και ουτοπιστής και από άλλους “κόκκινη αρκούδα”.
Κύριε στ’ όνομά Σου μου φόρεσαν την κόκκινη χλαμύδα.
Σε μένα τον ανάξιο δούλο σου φόρεσαν το χιτώνα του εμπαιγμού και της συκοφαντίας Σου».
Β’
Και πάμε τώρα, χωρίς καθυστέρηση, συγκινημένοι όμως προκαταβολικά, στο: “Μνημόσυνο” που τέλεσαν ο σεβ/τος Ειρηναίος, στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και θανάτων του Νταχάου, στις 19-3-1972, δηλ. ένα σχεδόν μήνα, μετά την ενθρόνισή Του (6.2.1972) στην Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας. Τον ακολούθησε μεγάλο πλήθος Ελλήνων εργαζομένων εδώ. Θυμάται λοιπόν, ο σεβ. Ειρηναίος, και γράφει:
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ
Υστερα από τη λειτουργία στην ενορία του Karsdeld με τους ιερείς του Μονάχου και τους χριστιανούς μας πήγαμε και κάμαμε μνημόσυνο στο φοβερό στρατόπεδο συγκεντρώσεως ΝΤΑΧΑΟΥ, στο οποίο μέσα στα εκατομμύρια των ανθρωπίνων υπάρξεων που θανατώθηκαν ή βασανίστηκαν από τους Ναζίδες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξαν και χιλιάδες αδελφοί μας Ελληνες και πολλοί Κρήτες.
Οπως άκουσα οι Ναζίδες περί το τέλος του πολέμου γκρεμίσανε το φοβερό αυτό κάτεργο για να μη μάθει ο κόσμος τα όργια και την κτηνωδία των, οι νικητές Σύμμαχοι όμως τους υποχρεώσανε να το ξανακτίσουν όπως ήταν στη φρικτή του λειτουργία.
Είναι ένα μεγάλο στρατόπεδο στα δυτικά του Μονάχου χιλιάδων στρεμμάτων τριγυρισμένο με υψηλή μάντρα, με σκοπιές και ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Στη μέση είναι οι παράγκες ξύλινες ή τσιμεντένιες, που μένανε οι φυλακισμένοι μελλοθάνατοι στοιβαγμένοι σαν ζώα σε δίπατα και τρίπατα σανιδένια κρεβάτια και δίπλα σε τρομερές τουαλέτες.
Στη νότια πλευρά του στρατοπέδου περνά ένα μεγάλο αυλάκι νερού που ρίχνανε τους ανθρώπους στις παγωμένες μέρες του χειμώνα και αμέσως ύστερα οι “φούρνοι” τα τρομερά κρεματόρια που φούρνιζαν ή βράζανε σε καζάνια τα θύματά των για να πάρουν το λίπος των να το κάμουν σαπούνι.
Σε σύγχρονες μεγάλες αίθουσες και σε φωτογραφίες, τοιχογραφίες των τοίχων βλέπει κανείς τις χιλιάδες των σκελετωμένων από την πείνα και το μαρτύριο ανθρωπίνων υπάρξεων, ανδρών, γυναικών και παιδιών.
Αλλά φοβερότερα είναι ακόμη τα μετάλλινα ομοιώματα των σουβλισμένων κορμιών που κρέμονται εκεί στη μέση του στρατοπέδου τεντωμένα, τηγανισμένα και παραμορφωμένα από τη φωτιά και τον πόνο. Ολα σε γεμίζουν φόβο και φρίκη για τούτη την κόλαση που η Βιβλική και η Δαντική κόλαση είναι ασφαλώς πολύ κατώτερή της. Κι όλα σε γεμίζουν φόβο και τρόμο για την κτηνωδία του ανθρώπου προς το συνάνθρωπό του.
Γιατί είναι γνωστό πως στα στρατόπεδα αυτά κλείστηκαν και μαρτύρησαν όχι μόνο οι αγωνιστές της Ελευθερίας των υποδουλωμένων από το Γ’ Ράιχ λαών της Ευρώπης, αλλά πρώτοι κλείστηκαν οι ίδιοι οι Γερμανοί, όσοι βρήκαν το θάρρος να αντισταθούνε στο φασιστικό Εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ και να καταγγείλουν τη σκλαβιά και τα εγκλήματά του.
Ενας από τους άπειρους Γερμανούς δεσμώτες των στρατοπέδων αυτών ήταν και ο περίφημος αγωνιστής πάστορας ΝΙΕΜΜΟΤΕΝ που όταν συνάδελφός του κληρικός πήγε να τον δει και να εκφράσει την απορία του γιατί να είναι φυλακή, εκείνος απάντησε: “Και εγώ απορώ γιατί εσύ είσαι έξω από τη φυλακή”.
Στη δυτική πλευρά του στρατοπέδου Νταχάου υψώνεται σήμερα ένα πανύψηλο κυκλικό κτίριο κτισμένο κι αυτό από τους μελλοθάνατους με στρογγυλές πέτρες. Λένε μάλιστα πως όσο κτιζόταν κάθε μέρα το γκρεμίζανε τη νύχτα οι Ναζίδες για να μη τελειώσει ποτέ.
Μέσα στο ξέσπετο αυτό κτίριο κρέμεται σήμερα ένας τεράστιος σταυρωμένος Χριστός ντυμένος με τα σημαδιακά ρούχα του φυλακισμένου.
Κάθε πρωί και βράδυ καλόγριες από ένα διπλανό μοναστήρι έρχονται να προσευχηθούνε για τα εγκλήματα που γίνανε στο τρομερό αυτό στρατόπεδο.
Στέκομαι κάτω από το Σταυρωμένο – φυλακισμένο Χριστό, κοιτάζω το απέραντο στρατόπεδο του Νταχάου – λογαριάζω και τ’ άλλα παρόμοια στρατόπεδα της Γερμανίας και της Ευρώπης που έγιναν στον αιώνα μας, στον περίφημο 20ο αιώνα μας στις χώρες και τους λαούς της και στοχάζομαι: Τι έγινε λοιπόν ο περίφημος ανθρωπισμός (HUMANISMOS) που ξεκίνησε από τα σπλάχνα της Ευρώπης; Τι έγινε εκείνη η εγωκεντρική πεποίθηση που κηρύχτηκε από διαφωτιστές και φιλοσόφους, ότι ο άνθρωπος είναι καλός και ικανός να λύνει τα προβλήματά του και να προχωρεί μόνος του στην τελειότητα χωρίς τη χάρη του Θεού;
Η απάντηση στα ερωτήματα είναι γνωστή και τραγική.
Η εγωκεντρική αυτή πεποίθηση ξέκοψε σιγά σιγά τον άνθρωπο από τη σχέση του με το Θεό. Του σφύριξε τη δαιμονική αντίληψη του Νιτσαϊκού υπερανθρώπου, της βάρβαρης δύναμης και γέμισε την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο με υλικά και ηθικά ερείπια.
Κανείς δεν αρνείται τη θετική πλευρά του ανθρωπισμού στην Ελευθερία και στη δημοκρατική οικοδομή του νεώτερου κόσμου, γιατί αρχικά ξεκίνησε με δυο μεγάλους οδηγούς. Την Ελληνορωμαϊκή παράδοση και τη Χριστιανική πίστη. Αλλά η βαθμιαία απομόνωσή του στον “αυτόνομο άνθρωπο” του στέρησε την πίστη και τον έκαμε στυγνό και απάνθρωπο.
Το χαρακτηριστικό του 20ου μας αιώνα, λέγει ο Γκεμερέν είναι τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων.
Μόναχο: 13-3-1972
Ο Γερμανίας ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ»
«Υ.Γ.: Τώρα που βρίσκομαι και πάλι στην πατρίδα μας και ακούω δάσκαλους και γονιούς να λένε στα παιδιά των πως ο άνθρωπος είναι Θεός (όχι με το νόημα της Καινής Διαθήκης), φοβούμαι πως μπήκαμε κι εμείς στη θεωρία του Νίτσε και του υπερανθρώπου και ποιος ξέρει ποιά στρατόπεδα και κρεματόρια ετοιμάζομε για τον αυριανό κόσμο.
Ο Κισάμου και Σελίνου
ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ»
1. Το ως άνω κείμενο, πρωτοδημοσιεύθηκε στην περιοδ. έκδοση: “Χριστός και Κόσμος” της Ι.Μ.Κ.Σ. στο τεύχος 14/Μαΐου – Ιουνίου 1984, σελ. 40-41 και στο έργο: Ειρ. Γ.: “Επί τον ποταμόν Ρήνον” (Αθήναι, 1993, σχ. 8ο, σελ. 140, στις σελ. 21-23, με σχετικό φωτογρ. υλικό).
2. Κατά την προσωπική μου επίσκεψη στο Νταχάου, τον Αύγουστο του 1982, και κατά την ξενάγησή μου, λιποθύμησα, δυστυχώς, βαριά…
3. Στέκομαι ευλαβικά, κατά την ανάγνωση των ως άνω κειμένων Ειρηναίου αρχιερέως και ξαναψιθυρίζω δακρυσμένος την μαντινάδα:
«Το χέρι απού τα ‘γραψε σκεπάστηκε με χώμα
όμως αυτά που έγραψε θα μένουν στον Αιώνα!».
Σας ευχαριστώ που τα διαβάσατε! Εμείς, όσο αντέχουμε θα συνεχίζουμε!!..
