Αγαπητοί αναγνώστες, Καλημέρα Σας!
Με τη βοήθεια του Θεού, πηγαίνει προς το τέλος του, κι ο όγδοος μήνας του χρόνου, ο Αύγουστος, με τις πολλές και μεγάλες γιορτές του, με τα φρούτα του, ευλογία Θεού, και με τις ευχάριστες καιρικές συνθήκες των ημερών του!
Αυτήν την εβδομάδα, γιορτάσαμε: τον Αγ. Ευτύχιο και τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, στις 24/8, την επομένη (25/8) τον Απόστολο Τίτο· χθες Πέμπτη (27/8), τον Αγ. Φανούριο, και στις 29/8, την αποτομή της κεφαλής Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή Κυρίου, του ριγολόγου, όπως λέμε!
Ένα από τα ονομαστά του πανηγύρια, είναι του Γκιώνα Κισσάμου. Χιλιάδες πιστοί και “τασιμάρηδες” καταφτάνουν στη χάρη Του, πεζοπορώντας ώρες. Πολλοί κάθε χρόνο, φέρνουν τα “τασιμάρικα” αβάπτιστα παδιά τους, και τα εναποθετούν κάτω από την εικόνα του Αγίου, για να βαφτιστούν. Έξω, εξάλλου, στην αυλή, δώδεκα κολυμπήθρες με ισάριθμους ιερείς, περιμένουν. Δίπλα τους κι ο ακούραστος Επίσκοπος μας. Ποιος πιστός πανηγυριώτης της Χάρης τ’ Αϊ-Γιάννη “του Ριγολόγου”, εδώ στον ερημικό Γκιώνα, ξεχνά το πολύτιμο φυλλαδιάκι, που μας μοίραζε σε όλους σαν ευλογία, μαζί με το αντίδωρο, κατά την απόλυση, ο αγιασμένος Επίσκοπος μας Ειρηναίος. Ασφαλώς κανένας…
Απ’ αυτό το φυλλαδιάκι του 1966, θυμάμαι, Σας μεταφέρουμε δώρο και ευλογία, το παρακάτω απόσπασμά του, με τον τίτλο: “Το μήνυμα” του Γκιώνα”, σ. 14-16. Έγραφεν ο αοίδιμος, σήμερα, Ιεράρχης Ειρηναίος:
«Και τώρα, Χριστιανέ μου, το “κέρδος” σου από το προσκύνημα του Γκιώνα: Έκαμες τον κόπο να οδοιπορήσεις 5-6 ώρες, να μείνεις ξάγρυπνος ένα ή δύο βράδυα, να νηστεύσεις και να ταλαιπωρηθείς σ’ αυτό τον ερημικό τόπο: Πήγες ίσως το τάσιμό σου, βάπτισες το παιδί σου, εξομολογήθηκες, κοινώνησες, τι κέρδισες όμως μ’ αυτά; Ιδού το ερώτημα που πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου οδοιπόρε και προσκυνητά του Γκιώνα. Βέβαια δεν ισχυριζόμαστε πως το προσκύνημα του Γκιώνα είναι μοναδικό και εφάμιλλο άλλων μεγάλων Χριστιανικών προσκυνημάτων της γης και δε θέλουμε να πούμε πως προκαλεί τις ίδιες συγκλονιστικές συγκινήσεις που προκαλεί το προσκύνημα των Αγίων Τόπων, στην Τήνο, στη Λούρδη κ.λπ. Όμως “κάθε Άγιος έχει το θαύμα του” και κάθε τόπος έχει την Ιστορία και τη γοητεία του. Για κείνον που πορεύευται με συνοδούς τον πόνο, τη νοσταλγία και την αναζήτηση και για κείνον που αναζητά την ειρήνη, την “επιστροφή” και την ανακαίνιση, ο ερημικός Γκιώνας έχει πολλά να πει και πολλά να μεταδώσει. Στον Γκιώνα μιλούνε πολλά πράγματα. Μιλούνε τα βουνά, η θάλασσα, η ερημιά κι η σιωπή, μιλεί η Εκκλησία και προ πάντων ομιλεί εκείνος ο Αποκεφαλισμένος Άγιος, ο φλογερός κήρυκας της αλλαγής και της μετάνοιας: Μετανοείται ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών. Πόσο φτωχά ερμηνεύουν συχνά αυτό το “Μετανοείτε” οι Ιερωμένοι και οι Θεολόγοι μας και πόσο το περιορίζουν μόνο σ’ ένα στενό κομμάτι της ζωής και της αρετής. Γιατί έτσι στενά που περιορίζομε την αρετή και την αμαρτία μόνο στη “σάρκα” το ίδιο και το μοναδικό αυτό χριστιανικό πρόσταγμα το περιορίζομε συχνά μόνο στη “σεξουαλικότητα” και το κρατούμε μακρυά από το μεγάλο βόρβορο και σταύλο της ψυχής μας. Κι όμως το “μετανοείτε” είναι ένα γενικότερο προσκλητήριο που απευθύνεται βαθύτερα σ’ ολόκληρη την ιδεολογική και την κοινωνική μας διάρθρωση και σημαίνει επανάσταση, αλλαγή πορείας κι ανακαίνιση πρώτα βέβαια μέσα στην ίδια την ψυχή μας κι ύστερα γενικότερα στις σχέσεις μας και στη ζωή μας με τους άλλους ανθρώπους. Όμως “αμαρτία” δεν είναι μόνον το γενετήσιον πάθος, η κλοπή κι ο φθόνος, κι “αμαρτωλοί” δεν είναι μόνον οι φονιάδες, οι πόρνοι, οι κλέφτες και οι χρηματολάτρες: Αμαρτωλοί είναι και κείνοι, που δεν εκάμανε ίσως κανένα από τα σφάλματα αυτά, δεν εκάμανε όμως και ποτέ στη ζωή των μια πράξη αγάπης και θυσίας και δεν υψώσανε ποτέ την ψυχή των πάνω από τη στενόκαρδη φαρισαϊκή αρετή. Έτσι, αμαρτωλός δεν έιναι μόνο εκείνος που βλαστημά το Θεό, αλλά και κείνος που δεν τον αγαπά “εξ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της καρδίας του”. Αμαρτωλός δεν είναι μόνο κείνος που σκοτώνει το κορμί του ανθρώπου, αλλά και κείνος που σκοτώνει “την ψυχή του ανθρώπου”. Αμαρτωλός δεν είναι μόνο κείνος που πήρε την τιμή των άλλων, αλλά και κείνος που δεν έδωσε ποτέ τιμή στους άλλους. Αμαρτωλός δεν είναι μόνο κείνος που κλέβει το ψωμί και το ρούχο του άλλου, μα και κείνος που δε δίνει το δικό του για να ντυθούν και να θραφούν κι οι άλλοι. Αμαρτωλός δεν είναι μόνο κείνος που μισεί και συκοφαντεί μα και κείνος που δεν αγαπά και δεν ευλογεί και τον ίδιο τον εχθρό του. Αμαρτωλός δεν είναι μόνο κείνος που σκέπτεται το κακόν, μα και κείνος που δεν σκέφθηκε ποτέ του το καλό και το υπέροχον και δεν έβαλε στην καρδιά του τη μεγάλη φλόγα του ιδανικού και της σωτηρίας. Αμαρτωλός δεν είναι μόνο εκείνος που ζει στο σκοτάδι, μα και κείνος που δεν έδωσε ποτέ το δικό του φως για να μη ζουν οι άλλοι στο σκοτάδι. Αμαρτωλός δεν είναι μόνο κείνος που κυλίστηκε στη “λάσπη” αυτού του κόσμου μα το ίδιο αμαρτωλός είναι και κείνος που πέρασε από τον όμορφο αυτό κόσμο του Θεού και δεν είδε ποτέ την ομορφιά του, και δεν μπήκε ποτέ στο βαθύτερο νόημα της ζωής του και δεν σήκωσε μια φορά τα μάτια του ψηλότερα ν’ αναστενάξει για κείνο που είναι πέρα και πάνω από το παροδικό και το εφήμερο. Κι αφού αυτή είναι η αλήθεια και η αρετή, τότε Θέε μου, τι μένει πλειά; Ποιός είναι ο αθώος και δίκαιος; Ποιός είναι ο τέλειος και “ενάρετος”; Ποιός είναι “φτασμένος” και λυτρωμένος; Και ποιός δε χρειάζεται τη μετάνοια και την επιστροφή; “Εάν ανομίας παρατηρήσης, Κύριε Κύριε, τις υποστήσεται…”; Εάν λογαριάσεις Κύριε όλα τα κρίματα μας ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά σου;
Προσκυνητή του Γκιώνα (και συ αναγνώστη που διαβάζεις αυτό το κείμενο). Σε βλέπω να γυρίζεις, ύστερα από το προσκύνημα αυτό, πίσω στο σπίτι σου με μια ικανοποίηση στο πρόσωπό σου, με μια ικανοποίηση ίσως πως πήγες και γύρισες “πεζός”, πως αξιώθηκε να προσκυνήσεις τον Άγιο, πως άκουσες την ωραία λειτουργία, πως χόρεψες, πως “κέρδισες”, πως, πως… Όμως θα θελα την ικανοποίηση σου αυτή να την κάμεις βαθύτερη και μονιμότερη. Θα θελα Εκείνος ο Αποκεφαλισμένος Άγιος που τόσες φορές ίσως ασπάσθηκες και θύμιασες, ν’ απευθύνει το κήρυγμα της αλλαγής του ως μέσα βαθειά στην ψυχή σου. Όποιος κι αν είσαι κι ό,τι κι αν είσαι εκείνος ο βαρυσήμαντος λόγος που είπε μια φορά ο Χριστός σ’ έναν φιλότιμο νέο, “ετι εν σοι λείπει”, νομίζω ότι θα ταιριάζει και στη δική σου την ψυχή. Ερεύνησε βαθειά τη ζωή και την ψυχή σου και θα το βρεις. Και μακάρι αυτό που μας λείπει να ναι μόνο “εν”. Γιατί όταν στ’ αλήθεια και σοβαρά αρχίζωμε να σκαλίζωμε και να λογαριάζωμε τι μας λείπει, τότε το “ένα γίνεται δυό και τα δυό γίνονται πολλά και άπειρα. Κι εδώ ακριβώς είναι το πρώτο σκαλοπάτι της αλλαγής και της μετάνοιας. Και θέλω ακόμη να πως εδώ πως όλοι εκείνοι που ασχολούνται με τον άνθρωπο (πνευματικοί, παιδαγωγοί, κ.λπ.) και του τάζουν εύκολα την ειρήνη και τη σωτηρία, κάνουν ένα μεγάλο λάθος και μια μεγάλη ζημιά. Γιατί πριν να δώσωμεν στον άνθρωπο την ειρήνη και την “άφεση” χρειάζεται νομίζω πρώτα να ξεσηκώνωμε την τρικυμία στην ψυχή του, να τον τοποθετούμε μπροστά από το χρέος και την ευθύνη κι ύστερα να τον λυτρώνωμε.
Γύρισε πίσω από τον Γκιώνα προσκυνητή μου, μα γύρισε με την αλλαγή και τη “μετάνοιά σου”. Γύρισε αναγεννημένος και πνευματικώτερος. Γύρισε με την απόφαση να βρεις το βαθύτερο νόημα της ζωής σου και τον υψηλότερο προορισμό σου. Γύρισε στο σπίτι σου και στο χωριό σου καλύτερος άνθρωπος. “Ούτε, λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώπιον των Αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι” (Λουκ. ΙΕ’ 10)”
Κλείνοντας για σήμερα, στο σημείο αυτό, ευχόμαστε στους εορτάζοντες χρόνια πολλά με υγεία.
Χαιρόμαστε που καταφέραμε, από το αρχείο μας, να βρουμε και να ανατυπώσουμε εδώ, δυο συγκινητικά στιγμιότυπα από τον πανηγυρικό, όπως πάντα, εορτασμό του Αϊ-Γιάννη στον Γκιώνα, 28-29 Αυγούστου 1987.
Στην πρώτη ο αρχιερατικός εσπερινός της εορτής, έξω στην αυλή της εκκλησίας, λόγω στενάδας και ζέστης, και στη δεύτερη στιγμιότυπο της λίαν πρωί τελούμενης αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας, με τον αοίδιμο σήμερα, Ιεράρχη τότε, Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίο, και πλήθος ιερέων της Επισκοπής Του!
Ξημερώματα άρχιζε και με την ανατολή του ηλίου τέλειωνε η ιερή αυτή μυσταγωγία, που συνέπαιρνε και ευχαριστούσε όλο αυτό το μέγα πλήθος των προσκυνητών της χάρης τ’ Αϊ-Γιάννη.
Αξέχαστες ώρες, γεμάτες μεγαλείο! Ευχόμαστε σε κάθε δυνάμενο, ν’ αξιωθεί να τις ζήσει, γιατί είναι μοναδικές!
