Αγαπητοί αναγνώστες, Καλημέρα σας!
Μπήκαμε στο Τριώδιο, με τη γιορτή Τελώνη και Φαρισαίου, την Κυριακή (21/2) , τελευταία βδομάδα και Φλεβάρη. Γιορτάσαμε τον Άγιο Πολύκαρπο, Επίσκοπο Σμύρνης, τον θαυματουργό, την Τρίτη 23/2.
Εκκλησιαστήκαμε στην αρχαία εκκλησία της συνοικίας μας, στα Μπουλταδιανά Καμπανού. Ακούσαμε το θείο κήρυγμα και προσέξαμε τα της βιωτής του. Υπήρξε μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Με τη σωστή πορεία της ζωής του, αναδείχτηκε Επίσκοπος Σμύρνης επάξια.
Στη μακροχρόνια ζωή του, αξιώθηκε να κάμει πολλά θαύματα, που επηρέασαν πολλούς ειδωλολάτρες, να γίνουν Χριστιανοί.
Στα βαθιά γεράματά Του, τον συλλάβανε και τον έφεραν στον ηγεμόνα, ο οποίος του ζήτησε να αρνηθεί την Πίστη του, στο Χριστό. Κι ο άγιος του απάντησε:
«-Ογδόντα χρόνια υπηρετώ τον Κύριό μου και σε τίποτα δε μ’ αδίκησε, και τώρα να τον αρνηθώ;».
Τότε, τον έριξαν ζωντανό στη φωτιά και είδαν ότι οι φλόγες σχημάτισαν καμάρα, χωρίς να τον αγγίξουν Τότε ένας στρατιώτης, με το ξίφος του, τον θανάτωσε και το αίμα Του, έσβησε τη φωτιά. Εφυγαν οι άπιστοι.
Και οι Χριστιανοί, έτρεξαν, πήραν το άγιο λείψανό Του και το έθαψαν!…
Με το πέρας της θείας λειτουργίας, αρτοπλασίες κεράσματα και ευχές, έδιναν κι έπαιρναν, και δεν το ξεχνούμε πως στη γειτονιά μας -κι είναι μεγάλη- και στο χωριό γενικά ή Πολύκαρπο ή Πολυκαρπία, έχουν αρκετά σπίτια.
Φέτος βέβαια, λόγω κορωνοϊού, ούτε γλέντι, ούτε στα σπίτια πανηγυριώτες. Ας ευχηθούμε, η χάρη του θαυματουργού μας γείτονα Αγ. Πολυκάρπου, του χρόνου τέτοια μέρα, να είναι σαν παλιά.
Και προχωρούμε το Εορτολόγιο της υπόλοιπης εβδομάδας: Τετάρτη 24/2, πρώτη και δεύτερη εύρεση της Τιμίας Κεφαλής Ιωάννου και Προφήτου, Προδρόμου, Αγίου και Βαπτιστού Ιωάννου.
Tην Πέμπτη (25/2) του Αγ. Ρηγίνου, Ιερομάρτυρα Επισκόπου Σκοπέλου, ενώ σήμερα Παρασκευή (26/3) Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης. Aύριο Σάββατο (27/2) του οσίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου και την Κυριακή (28/2) του Ασώτου αποχαιρετούμε τον Φεβρουάριο. Να πάει στο καλό, και να μας συμπαθεί αλλά με τον απαίσιο κορωνοϊό, δε μας τα πήγε καλά.
Ευχές και καλοσωρίσματα στο Μάρτη, που από Δευτέρα θα είναι με τη χάρη του Θεού, παρέα μας, με πολλές επετείους, γιορτές και την μοναδική επέτειο των 200 χρόνων από το αθάνατο ‘21.
*** *** ***
Εις αιώνιον μνημόσυνον του πατρός Ιγνατίου Χατζηνικολάου
Υποχρέωση της στήλης, προ πάντων του συντάκτη της σας πρώτο θέμα, μετά τα καθιερωμένα εορτολογικά, να μνησθεί και να προσευχηθεί “Υπέρ αναπαύσεως της ψυχής Ιγνατίου Χατζηνικολάου, Αρχιμανδρίτου, Θεολόγου Καθηγητού και Λυκειάρχου, Συγγραφέα χαρισματικού και προ πάντων Ανθρώπου με Α κεφαλαίο”
Παραβρέθηκα στους Αγ. Πατέρες τ’ Αζωγυρέ Σελίνου, στις 8 τ’ Οχτώβρη του 1960, ημέρα τοπικής πανήγυρης και ημέρα χειροτονίας του, από τους αοιδίμους Ιεράρχες σήμερα, Ειρηναίον Κισσάμου και Σελίνου και Τιμόθεον Γορτύνης και Αρκαδίας.
Εκκλησίασμα ήταν όλο το Σέλινο, Κίσσαμος και Χανιά και όχι μόνο. Ο χειροτονούμενος Αρχιμανδρίτης υπηρετούσε και στο Γυμνάσιο Παλαιόχωρας ως Θεολόγος και στο Οικοτροφείο της Ιεράς Επισκοπής Κισσάμου Σελίνου στην Παλαιόχωρα, ως Δ/ντής. Ετσι τόσον γνωστός, τόσον σεβαστός κι αγαπητός, ποιος θα απουσίαζε; Παρόντες όλοι, γονατιστοί και προσευχόμενοι.
Στο σημείο αυτό, να θυμήσω να ευχαριστήσω και ν’ ασπαστώ το ευλογημένο χέρι του πατέρα Γεωργίου Πετράκη, εφημερίου Σταλού, Αρχιερατικού Επιτρόπου και ομιλητού μετά την νεκρώσιμο ακολουθία, στην Ιερά Μονή Γωνιάς, για το απόπασμα του λόγου του χειροτονηθέντος π. Ιγνατίου, στους Αγ. Πατέρες, 7 τ’ Οχτώβρη του 1960, που μας είχαν κάνει να δακρύσουμε όλοι: «…- Τι να Σου προσφέρω Θεέ μου;… Πλούτη δεν έχω… είμαι πτωχός! – Γνώσεις… όλες όσες έχω… είναι δικές Σου. Σπίτι…δεν έχω. Εχω μόνο μια γωνιά σ’ ένα έργο Σου, στο Οικοτροφείο στην Παλαιόχωρα και ξεκουράζω εκεί, την καρδιά μου…».
Και συνέχισε, και μας είχεν όλους συνεπάρει. Και πέρασαν τα χρονια, κι ήλθε στα Χανιά κάπου στα Δικαστήρια πιο κάτω, συνταξιούχος τώρα και γερασμένος. Κανένα απόγευμα, γύρω στις 6 μ.μ. δεν πέρασε χωρίς να μιλήσουμε, για τα γραψίματά του, για τις επισκέψεις του, για τα προβλήματα υγείας του, και στη συνέχεια για τα δικά μου, να μου δίνει κουράγιο και δύναμη και να προσεύχεται.
Η κυρία Αννα, θυμάμαι, πάντα ακούραστη, υπομονετική βοηθός θαυμάσιος, μοναδικός. Ο Θεός να την ανταμείψει, για την υπομονή και το κουράγιο της.
Πατέρα Ιγνάτιε, ξεκουράστηκες. Είσαι στους Ουρανούς στη χάρη του Θεθού, ότι το έργο σου το τελείωσες την Πίστη σου την τήρησες, “δι ο απόκειται συ, ο της Δικαιοσύνης στέφανος!” Ο Θεός να Σ’ αναπαύσει!
*** *** ***
Δεν θ’ αλλάξουμε θεματικό κύκλο, κλείνοντας σήμερα. Απλά θα οδοιπορήσουμε ως τα Σφακιά κι ας είναι και χειμώνας. Πάμε να συναντήσουμε μια μοναδική υπερπολύτεκνη μορφή ιερέα των Σφακίων που η επί γης παρουσία του, έγραψε Ιστορία. Σ’ όλες τις εκκλκησίες της απέραντης και απόμακρης Ενορίας του, λειτουργούσε, έκανε τους εσπερινούς και τις παρακλήσεις. Ανέβαινε στα όρη, κατέβαινε στα φαράγγια. Δεν άφηνε “άγιο παραπονεμένο” όπως έλεγε. Αυτος ήταν ο αείμνηστος Σφακιανός παπά Γιώργης Χιωτάκης από τις 21-2-2016+
Λειτουργεί το πρωί στην Αράδενα είναι το μεσημέρι στη Νομαρχία και το βράδυ στο πλοίο για ν’ ανέβει στη Θεσσαλονίκη, όπου συνεδριάζει το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα.
Παίρνει μάλιστα και το λόγο, παραπονούμενος για την πενιχρή προβολή της θυσίας των Μακεδονομάχων μας. Λέει ονόματα και τόπους θυσίας των. Κι όλοι τελικά δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στα λεγόμενά του. Κι είναι ο παπά Γιώργης Χιωτάκης από τα Σφακιά κι εκείνοι Πανεπιστημιακοί κύρους.
Σ’ αυτό το περιστατικό ήμουν παρών. Συνέπεσε με την παρουσίαση του έργου μου: “Οι Μακεδονομάχοι της Κρήτης” το 1984, που εξέδωσε τιμητικά, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, στην συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη.
Χρόνοι, πρόσωπα και καιροί περασμένοι…
Ωρα όμως μνήμης Ανθρώπων, που το διάβα τους έγραψε Ιστορία. Κι ο αείμνηστος παπά Γιώργης Χιωτάκης, ήταν ένας απ’ αυτούς. Ο Θεός να τον αναπαύσει…
Κι εδώ για σήμερα τελειώσαμε. Η επόμενη συνεργασία μας, συν Θεώ θά ’ναι Μαρτιάτικη, δηλαδή: Ανοιξιάτικη! Ίδωμεν!
