Αγαπητοί αναγνώστες, Καλημέρα Σας!
Στο τέλος της, κι η δεύτερη βδομάδα του Δεκέμβρη, μια βδομάδα καθαγιασμένη με την ιερή μνήμη της Αγ. Αννας (9/12), του Αγ. Σπυρίδωνα (12/12) και σήμερα (13/12) των Αγ. Ευστρατίου, Ορέστου, Ευγενίου Αυξεντίου και άλλων αγίων της Πίστης μας. Ως τόσο “δεκαπενταρίζει” o Δεκέμβρης ήδη μεθαύριο Κυριακή (15/12) γιορτάζεται πάνδημα η Κυριακή των Αγ. Προπατόρων και μαζί του ιερομάρτυρα Αγ. Ελευθερίου. Φτάνομε δηλ. από σιγά – σιγά στις γιορτές του Δωδεκαημέρου: των Χριστουγέννων, Νέου Ετους και Μεγάλου Αγιασμού. Γιορτές της Πίστης μας μεγάλες. Kαι το φέρνει η σύμπτωση: Να λάβουμε, να μελετήσουμε και να χαρούμε πνευματικά, ένα επίκαιρο σχετικό βιβλίο, εμπνευσμένο από το Χριστουγεννιάτικο εορτολόγιό μας. Πρόκειται για το μόλις εκδοθέν έργο, του χαρισματικού και εμπνευσμένου φίλου Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη: “Μέρες Χριστουγέννων” (Ηράκλειο, 2019, σχ. 8ο, σελ. 112, έγχρωμη εικονογράφηση π. Μιχ. Πατεράκη). Ο σεβαστός καθηγητής της Π.Α.Ε.Α. Κρήτης, κ. Απόστολος Ν. Μπουρνέλης που υπηρέτησε λίαν ευδόκιμα την εκπαίδευση και στην πόλη μας, γράφει, προλογίζοντας, το θαυμάσιο αυτό ποιητικό αριστούργημα, μεταξύ των άλλων, και τα παρακάτω: «Μετά πολλής χαράς, ευθύμως και ανυποκρίτως, χαιρετίζω την παρούσα ποιητική συλλογή “Μέρες Χριστουγέννων” του δόκιμου τεχνίτη του λόγου, του λαϊκου ποιητή και πεζογράφου Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη. Η παρούσα ποιητική συλλογή αποτελεί μια ένθερμη κατάθεση ψυχής πενήντα ποιημάτων προσφερομένη σαν ένα ποτήρι κρύο νερό στην δψασμένη εποχή μας. Το δημοσιευμένο ποιητικό και πεζογραφικό έργο του λογοτέχννη Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη, υπερβαίνει τα τριάντα έργα και έχει πολύ διαβαστεί και αγαπηθεί. Στην παρούσα ποιητική συλλογή “Μέρες Χριστουγέννων” ο ποιητής ασχολείται ενδελεχώς με τρία θέματα σχετιζόμενα με τις ευφρόσυνες εορτές των Χριστουγέννων, του Αγίου Βασιλείου και των Θεοφανείων. Σκοπός του λογοτέχνη δεν ήταν να γράψει μια σειρά ποιημάτων, αλλά να παρουσιάσει το χαμένο ήθος του ανθρώπινου κόσμου, το οποίο ευρίσκει και ανασύρει από τη Γεωργική – Κτηνοτροφική κοινωνία της Κρήτης. Η παράδοση, ο πολιτισμός, η ιστορία, ο μόχθος και οι αξίες, οι θυσίες ενός λαού χαρισματούχου και περήφανου εκφράζονται μέσα από τον ποιητικό λόγο του λογοτέχνη Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη κατά τρόπο θαυμαστό και εύληπτο. Ο λόγος του δεν είναι μία στείρα αναφορά στο παρελθόν, ούτε σε έθιμα ή καταστάσεις συντήρησης, αλλά είσοδος στο αθεάτο κάλλος ενός τρόπου ζωής αξιομίμητου», (σ. 9). Ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας – δημιουργός του έργου: Δ.Ν. Θεοδοσάκης, στον δικό του πρόλογο (σ. 11-13) σημειώνει μεταξύ των άλλων, και τα ακόλουθα: «Αν και έχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε που έφυγα από το χωριό μου και ζω πλέον στην πολιτεία, κάθε που σιμώνουν οι γιορτές η φαντασία με γυρίζει στις παιδικές μου πατρίδες. Τι ομορφιά και τι μαγεία είχαν εκείνες οι γιορτές στη μικρή μου πατρίδα, στο αγαπημένο μου χωριό! Στην καλόγεννη κοιλάδα του Χόνδρου της Βιάννου, που τη δροσοποτίζουν δυο ποταμοί. Ολη η κοιλάδα είναι ένα παραδεισένιο περβόλι, με πολλά οπωροφόρα δέντρα, λιανολιές και κηπικά. Η Μαδάρα τη δροσίζει με το μαδαροβόρι, ο γιαλός με την αύρα του και ο ήλιος ολοχρονίς της χαμογελά. Το χωριό μου, ξέμακρο από την πολιτεία του Μεγάλου Κάστρου, για πολλά χρόνια δεν είχε αυτοκινητόδρομο να το συνδέει με το Ηράκλειο. Για να πάμε στην πόλη, περπατούσαμε περίπου μισή ώρα και κάτι, μέχρι το διπλανό χωριό, την Κάτω Βιάννο, από όπου και περνούσε το λεωφορείο της γραμμής. Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αργούσαν πολύ τα αγαθά του τεχνολογικού πολιτισμού και οι μόδες της πολιτείας να φτάσουν σ’ εμάς. …Τις μεγάλες γιορτές θυμούμαι με τι λαχτάρα τις περιμέναμε και με πόση χαρά τις γιορτάζαμε. Στην μικρή μου πατρίδα οι κάτοικοι είναι φιλήσυχοι άνθρωποι, βαθιά θρησκευόμενοι, δοξάζουν το Θεό, λατρεύουν τους αγίους, βαστούνε τις παραδόσεις και τηρούνε τα ήθη και τα έθιμα. Ενας καλόβολος κόσμος που πορευότανε μ’ ένα παραδοσιακό κώδικα αξιών, ο οποίος δεν σου επέτρεπε εύκολα να ξεστρατίσεις…». Και συνεχίζει: «Σε εκείνη την εποχή του λαογραφικού παραδείσου έζησα τα αλησμόνητα παιδικά και τα πρώτα χρόνια της νιότης, που μου χάραξαν στην ψυχή την ευτυχία ενός παλιού κόσμου. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, όπως έχουν σβήσει τα παλιά Χριστούγεννα στο χωριό. Με οδηγό τη μαγεία από τις χαρές που μου χάρισε η μοίρα στα παιδικά μου χρόνια, άρχισα να γράφω “τα Κρητικά Χριστουγεννιάτικα διηγήματα”. Ενιωσα μεγάλη χαρά, που αξιώθηκα το 2006 και τα δημοσίευσα, σε ένα καλαίσθητο τόμο…· Στέκομαι με θαυμασμό στις κοινωνίες των χωριών, που γεννήσανε και μεγαλώσανε ισορροπημένες γενιές, γιους και θυγατέρες που αιματοδοτήσανε τις κοινωνίες των πόλεων, κουβαλώντας ακόμη εκείνο το παλαιό χαμένο ήθος, που όλο και λιγοστεύει στις μέρες μας», (σ. 12). Εμείς στη συνέχεια, πήραμε σελίδα – σελίδα το έργο, και χαρήκαμε: την πλούσια έμπνευση του δημιουργού του, τα παραδοσιακά βιώματά του, στο χωριό του όταν: “Κοντοσιμώνουν οι γιορτές”, ώσπου να τις ζήσουμε, να τις βιώσουμε, να τις χαρούμε, και να θυμηθούμε κι εμείς, τα ανάλογα βιώματα των παιδικών μας χρόνων, από τις “γουρουνοχαρές” ως τα “στολίσματα του σπιθιού μας” κι από “τα σπερνά των Χριστουγέννων” ως τα αξέχαστα “κάλαντα”, “τη Χριστουγεννιάτικη θεία λειτουργία και “μεταλάβωσή μας”, τα “σπιτίσια τραπέζια, μετά μ’ όλη τη φαμελιά μας παρούσα” και κεφάτη. Και στη συνέχεια, όλα τα του Δωδεκαημέρου, γίνονται εμπνευσμένες ποιήσεις, που συνεπαίρνουν κι εμάς τους μεγαλύτερους, και τα παιδιά κι εγγόνια μας, που από ώρας κάθονται δίπλα μας, στα “κουτσουράκια τους, κοντά στο τζάκι” κι ακούν κι απολαμβάνουν: “Τη Γέννηση του Χριστού, στη Φάτνη” (σ. 39), την “Αγια Φωτιά” που ζεσταίνει λυχούνα και μωρό” (σ. 41) την “απογραφή Καίσαρα” (σ. 43), “Τ’ αστέρι της Βηθλεέμ” που φέγγει και στους Μάγους να ‘ρθουν” (σ. 45) τους “βοσκούς που καμαρώνουν τα ζώα που συνομιλούν” (σ. 55) και πάνε να προσκυνήσουν τον νεογέννητο Χριστό” (σ. 57) ενώ λίγες μέρες μετά (σ. 63) θα ζήσουμε τη “Φυγή στην Αίγυπτο και της προσφυγιάς τη στράτα” (σ. 65). Και με το μήνα του Χριστού σ. 75, θα πάρουμε την ευλογία του Δωδεκαήμερου και την οικογενειακή γαλήνη του σπιτιού μας! “Παραμονή Πρωτοχρονιάς” (σ. 77), “Καλαντιστάδες” (σ. 79), κι αναμνήσεις από “παλιές Πρωτοχρονιές” (σ. 87), “τα δώρα τ’ άϊ-Βασίλη” με την “Καλή Χέρα” (σ. 89) και “του Μεγάλου Αγιασμού τη μέρα” (σ. 91). Αγαπητέ Δημήτρη: τους τριάντα πέντε χρόνους, που δίδασκα, όσο περιλαμβάνει το συναρπαστικό σου αυτό βιβλίο με τον σωστό Χριστιανικό και γνήσια παραδοσιακό Κρητικό σου τρόπου γραμμένα παίρνεις: Αριστα! Ο εμπνευσμένος σου λόγος -και σ’ αυτό το 31ο βιβλίο σου, ανοίγει ορίζοντες, συγκινεί καρδιές, διδάσκει: χαρισματικά! εμπνέει και συνεπαίρνει. Γι’ αυτό το συνιστούμε θερμά σ’ όλους και προπάντων στους συναδέλφους. Είμαι βέβαιος πως οι αρμόδιοι θα το βραβεύσουν! Εύχομαι από τα Χανιά: Καλή συνέχεια και πάντα άξιος. Και το δώρο στους αναγνώστες μας, και επίκαιρο και θαυμάσιο. Ψάλει ο ποιητής “Οντε σιμώνουν οι γιορτές” Κοντοσιμώνουν οι γιορτές κι οι μέρες το ζητούνε οι φαμελιές να σμίξουνε, τσι σκάλες να χαρούνε. Η ανεζήθια με πονεί, ’πο μέρες ανημένω νά ’ρθει και το ξενάκι μου το παραπονεμένο. Να σφάξω το θροφάρη μου και να τον-ε μαδήσω, να φάμε και να δώσομε, τσι σκάφες ν’ αλατσίσω, τα Γέννα να γιορτάσομε, πλούσο σοφρά να στέσω, με της αγάπης τη χαρά να ξεσαρακοστέψω. Και το Δωδεκαήμερο το τζάκι δεν θα σβήσει, να μου φωτίζει τ’ όνειρο, χαρές να με γεμίσει. Οι μυρωδιές απ’ τα γλυκά στο φτωχικό ν’ απλώνουν, του καντηλιού το άγιο φως τίς νύχτες να μερώνουν. Οι μέρες είναι όμορφες και τη χαρά σκορπίζουν, μα σαν θα λείπει μια ψυχή, παράπονο μυρίζουν. Χειμώνα, καλοσύνεψε, οι στράτες να περνιούνται, τ’ αλαργοξορισμένα μας να πάνε και να ’ρθούνε. Στρώσε τσι θαλασσόστρατες του γιαγερμού γλυκάδα, άπλωσε στσ’ ουρανόστρατες καλοκαιριού ομορφάδα, να ταξιδέψει μια ψυχή, ο γιος μου να γιαγείρει, του φεγγαριού τ’ ολόγεμου μάγια χαράς να σπείρει. Με τη χαρά του γιαγερμού το σπίτι να γεμίσει, των Χριστουγέννων έσμιξη το νου μου να μεθύσει», (σ. 15). Ημερολόγια πολλά και αξιόλογα, βιβλία θαυμάσια, εκδηλώσεις των ημερών, με κορυφαία την παρουσίαση του ετήσιου “Εν Χανίοις” του Δήμου μας, προχθές Τετάρτη (11/12) θα είναι από τα θέματα που θα απασχολήσουν -συν Θεώ- τη στήλη μας, από τα επόμενα. Χρόνια πολλά στους εορτάσαντες,
Καλό Σαββατοκύριακο!
