Αγαπητοί αναγνώστες,
Καλημέρα σας!
«Σ’ αυτό το δημοσίευμα, σε τούτα τα γραμμένα,
μιλούμε: για μαρτύρια, μαύρα και πικραμένα!»
Πρωί πρωί της Δευτέρας (12/4), διαβάζουμε τα «Χανιώτικα νέα», χρόνια τώρα, και μετά ξεκινούμε τις προγραμματισμένες εργασίες μας.
Σήμερα όμως, τα καθιερωμένα μας σχέδια, άλλαξαν. Οι σελίδες 24 – 25 της εφημερίδας, με το συναρπαστικό, συγκινητικό θέμα τους: «Ο τελευταίος Χανιώτης επιζών, των ναζιστικών στρατοπέδων, Χαράλαμπος Βιδάκης, από το Θέρισο», μάς ανοίγει τα βαθύτατα πληγωμένα φύλλα της καρδιάς του (στον εκλεκτό συνεργάτη των “Χαν. νέων” τον κ. Γιώργο Κώνστα), και με τα πικραμένα χείλη του, μιλά κι αναθυμάται, μνήμες κατάμαυρες, από τα χρόνια της ομηρείας του στα καταραμένα Μαουτχάουζεν, Έμπεζε, Μελκ και Νταχάου, των χρόνων της γερμανικής κατοχής.
Τον σεβαστό σε όλους μας, μάρτυρα της γερμανικής θηριωδίας Χαράλαμπο Βιδάκη, που έχει την τύχη και την ευλογία Θεού, να βρίσκεται πολύπαθος αιωνόβιος, κοντά μας σήμερα, του ευχόμαστε να ζει και να ‘ναι ανάμεσά μας για χρόνια.
Τον γνώρισα κι εγώ ως Δάσκαλος του 13ου Δημ. Σχ. Χανίων, θαρρώ το 1978 την άνοιξη, που είχαμε πάει τα παιδιά της Έκτης, στο ιστορικό και πανέμορφο Θέρισο.
Τον συναντήσαμε, θυμάμαι, στο δρομάκι, πηγαίνοντας για το σπίτι – μουσείο Βενιζέλου, απέναντι σχεδόν από την Εκκλησία και την πλατεία του χωριού, είπα σχετικά στα παιδιά, μιλήσαμε λιγάκι, και δεν ξεχνώ πως φεύγοντας για το μουσείο τα παιδιά του φίλησαν το χέρι, χωρίς εμείς να τους το έχουμε υποδείξει!
Ήταν συγκινητικό! Κι εγώ είχα γυρίσει από το Νταχάου και Μαουτχάουζεν, που είχαμε πάει εκδρομή το Καλοκαίρι και είχα τόσα πολλά και σκληρά βιώματα ζήσει. Είχα κάνει, ευτυχώς, πολλά σχετικά δημοσιεύματα. Μακάρι να είχε δει και να θυμάται, ο πολυσέβαστος γέρος Χαράλαμπος!
Αυτά τα βιώματα, που μας ξανάφερε λοιπόν, στην επιφάνεια το τόσο ενδιαφέρον δημοσίευμα του φίλου Γ. Κώνστα μέσ’ από τις σελ.24-25 των “Χαν. νέων”, της 12.4.21, είναι πολύτιμα, ενδιαφέροντα και γράφουν Ιστορία. Εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου, να μην αξιώσει ο Θεός άλλους συνανθρώπους μας να τα βιώσουν. Η καταραμένη γερμανική Κατοχή, ήταν μαρτύριο και βίωμα αξέχαστο. Και η συνεργασία του αγαπητού Γ. Κώνστα άξια επαίνων και ευχαριστιών απ’ όλους μας!..
Κι εμείς στο Ανατολικό Σέλινο, έχομε τις ανάλογες εμπειρίες ζήσει, από διηγήσεις επιζησάντων ομήρων και Μαρτύρων μας, που επέστρεψαν.
Όταν μάλιστα υπηρετούσα ως δάσκαλος στο Ανατολ. Σέλινο, πήρα την απόφαση ν’ αγοράσω μαγνητόφωνο φορητό και να γυρίζω τις Κυριακές στα καφενεία και να συγκεντρώνω – ηχογραφώ τις αναμνήσεις όσων χωριανών και κοντοχωριανών μου, ήταν ακόμη εν ζωή. Ένα σχετικό μου δημοσίευμα βρίσκεται στην ετήσια δημοτική έκδοση των Χανίων “Χανιά 1981”, στις σελ. 58-73, τετάρτου σχήματος. Η εικονογράφηση της μελέτης αυτής προέρχεται, από την επίσκεψή μου το 1978 στα απαίσια στρατόπεδα Νταχάου και Μαουτχάουζεν, όπου μετείχαμε εκδρομής. Αλησμόνητα όσα ζήσαμε και βιώσαμε από κοντά.
Οι επισκέψεις στα κρεματόρια, στους φούρνους, στους κοιτώνες τους απέραντους πάνω σε σανίδια, στις αχανείς πλατείες των προσκλητηρίων, για την επιλογή μελλοθανάτων, κλπ., και με τον επίλογο της επίσκεψής μας, που δεν ξεχνώ την παρακολούθηση προβολής ταινίας, σε αίθουσα με τον τίτλο «Μια μέρα στο Νταχάου», διάρκειας μιας ώρας. Εκεί κόντεψε να μη βγω έξω ζωντανός. Η οθόνη έδειχνε -θυμάμαι- εγχείρηση στο κεφάλι γυναίκας, χωρίς ύπνωση, που μούγκριζε… Κι εγώ… λιποθύμησα ο ταλαίπωρος. Με τράβηξαν έξω, είχε σκαλάκια θυμάμαι η αυλή, συνήλθα κάποια στιγμή και φύγαμε.
Τέτοια βιώματα, ο Θεός να μην τα δίνει σε κανένα.
Πολυσέβαστε και πολύπαθε γέροντα Χαράλαμπε Βιδάκη, μας θύμισε -όπως βλέπεις- πολλά, η πολύτιμη συνέντευξή σας, στον φίλο κ. Κώνστα. Μας έφερες στη μνήμη μας: χωριανούς, συγγενείς και γειτόνους, που είχαν την τύχη σου, μας διηγούνταν, όσο ζούσαν τα απαίσια και απάνθρωπα βιώματά των, τα πάθη των, όπως κι εσείς.
Όμως, παραμένουν αξέχαστοι και τιμημένοι, ώστε να στέκει ο κόσμος, κι όλοι εκείνοι που δεν γύρισαν που εκτελέστηκαν, που κάηκαν στους φούρνους κι έγιναν στάχτη τα βασανισμένα κορμιά τους, εκεί στα απαίσια κρεματόρια θανάτου, που είδαμε σε κάθε στρατοπέδου, μιαν άκρη…
Ο Πανάγαθος Θεός, ευχόμαστε να τους αναπαύει κοντά Του, η Πατρίδα μας να τους τιμά πάντα, και από τη σκέψη μας ποτέ να μη φεύγουν.
Χρέος όλων μας, να προσευχόμαστε: «Ποτέ πια πόλεμος», κι ο Θεός: Σκέπη και προστασία μας!
Κι ο επίλογός μας: Η ευχαριστία μας στον κ. Κώνστα, που ήταν η αφορμή, γι’ αυτές τις γραμμές μας, σήμερα.
Εδώ όμως φτάσαμε και σήμερα στο τέλος. Σας ευχαριστούμε που μας διαβάσατε. Καλό Σαββατοκύριακο!
Είναι η Ε’ Κυριακή των Νηστειών, και Μαρίας της Αιγυπτίας.
