Αγαπητοί αναγνώστες,
Χριστός Ανέστη – Χρόνια Πολλά!
Η εβδομάδα της Διακαινησίμου, που γιορτάζομε από το Πάσχα (24/4) και λήγει μεθαύριο Κυριακή του Θωμά (1/5), Πρωτομηνιά, Πρωτομαγιά, είναι βδομάδα ευλογημένη, κατάφορτη από μεγάλες γιορτές της Πίστης μας. Έτσι:
Κυριακή 24/4: Το Άγιο Πάσχα. Η Ζωηφόρος Ανάσταση Κυρίου.
Δευτέρα 25/4: Γεωργίου του Τροπαιοφόρου – Γρηγορίου του Ε΄.
Τρίτη 26/4: Μάρκου και Αποστόλου και Ευαγγελιστού, και Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, των νεοφανών Αγίων (+1463).
Τετάρτη 27/4: Συμεών, ιερομάρτυρος κ. Λεωνίδου και των συν αυτώ.
Πέμπτη 28/4: Των εν Κυζίκω 9 Μαρτύρων.
Παρασκευή 29/4: Της Ζωοδόχου Πηγής (εγκαίνια του Ναού. Τα θαύματα.).
Σάββατο 30/4: Ιακώβου του Αποστόλου.
Και η ευλογημένη Πασχαλινή πρώτη βδομάδα πέρασε, συν Θεώ!
Η κάθε θρησκευτική βδομάδα, θυμούμαστε πάντα, πως έχει και την ιστορική της ταυτότητα.
Για να δούμε, απ’ όλα όσα σημειώνονται, ποια θα ξεχωρίσουμε:
24/4/1821: Σύλληψη του ήρωα Αθανασίου Διάκου, από τους Τούρκους.
Τον οδήγησαν βάναυσα στη Λαμία (Ζητούνι), όπου και τον εσούβλισαν. Ενώ τον έκαιγαν ζωντανό, εκείνος τραγουδούσε:
«Για ιδές καιρό που διάλεξεν ο χάρος να με πάρει,
τώρα π’ ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γη χορτάρι!»/
25/4/1825: Ο Ιμπραήμ με 11.000 πεζούς και 800 ιππείς κυριεύει τη Σφαχτηρία, που είχε μόνο 1.500 υπερασπιστές!
26/4/1825: Το ελληνικό πολεμικό μας πλοίο ΑΡΗΣ βγαίνει από τον λιμένα της Πύλου, υπό σφοδρόν κανονιοβολισμόν των Τουρκοαιγυπτίων. Το ότι εξήλθε σώο, θεωρήθηκε από την Ευρώπη κατόρθωμα και προκάλεσε τον απέραντο θαυμασμό της.
Στο πλοίο, ο Αλεξ. Μαυροκορδάτος κρατούσε στο χέρι, το πιστόλι του, αν τον συνελάμβαναν, ν’ αυτοκτονήσει!
27/4/1941: Οι Γερμανοί εισέρχονται στην Αθήνα.
28/4/1941: Σκληρές οδομαχίες στις Καλάμες, μεταξύ των εισερχομένων κατακτητών Γερμανών και του εκεί πληθυσμού μας, με τους Άγγλους που οδεύανε προς υποχώρηση!
29/4/1871: Μεταφέρεται από την Οδησσό και φτάνει στην Αθήνα, το ιερό σκήνωμα του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’, και τοποθετείται εντός του Μητροπολιτικού Ναού με περικαλλή τάφο.
***
Και μετά το εορτολόγιο και το ιστορικό χρονολόγιο της βδομάδας, ας χαρούμε το περιεχόμενο των ημερών λαογραφικά.
Να θυμηθούμε τα Λαμπρόσκολα, όπως ονοματίζει ο Λαός μας τη βδομάδα του Πάσχα, τη Διακαινήσιμο.
Να γιορτάσουμε και να τραγουδήσουμε τον Άι- Γιώργη τον Τροπαιοφόρο, τον Μεγαλομάρτυρα της Πίστης μας. Και βέβαια να θυμηθούμε στίχους του τραγουδιού του, στα εγγόνια μας, που λένε:
«Άι μου Γιώργη αφέντη μου ομορφοκαβαλάρη,
που ’σαι ζωσμένος το σπαθί και το χρουσό κοντάρι,
τη χάρη και τη δόξα σου θέλω ν’ αναθιβάλω
για το θεριό που σκότωσες, τση χώρας το μεγάλο.
Ένα θεριό απού ‘τονε στση χώρας το πηγάδι,
αθρώπους το ταΐζανε πάσα ταχύ και βράδυ.
και α δεν ήθελεν του πάν αθρώπους να δειπνήσει,
στάλια νερό δεν άφηνε να κατεβεί στη βρύση.
Κι επαίζανε τα μπολεθιά, κι ότινος είχεν πέσει,
να πηαίνει το παιδάκιν του του λιονταριού πεσκέσι.
Μα ‘πεσε και το μπολετί εις τση βασιλιοπούλας,
απού ‘τον ωραιότατη μοναχορηγοπούλα.
Κι ο κύρης τση ως τ’ άκουσε πολλά του βαροφάνη,
παίρνει δαρμένα γόνατα, στση λυγερής του φτάνει.
Κι εκεί σπαθιά σερθήκανε, μαχαίρια ακονισμένα.
«Δε μπέμπεις το παιδάκι σου, μπέμπομε σκιάς εσένα».
«Πάρετε το παιδάκι μου και κάμετέ το νύφη
κι αμέτε το του λιονταριού πεσκέσι να δειπνήσει».
Εμπήκαν κι εστολίζαν την απ’ το ταχύ ως το βράδυ,
ολόχρουσα τση βάνανε, όλο μαργαριτάρι.
Τον ήλιο βάνει πρόσωπο, τη θάλασσα γιορντάμι,
την άμμο την αμέτρητη βάνει μαργαριτάρι.
Κι όντεν την κατεβάζανε εις τη μεγάλη σκάλα,
εβγήκεν η μανούλα τζη κι εφώνιαξε μεγάλα:
«Ας τάξω δε σ’ εβύζαξα ‘που τα βυζιά μου γάλα
και δε σ’ εκοιλιοπόνησα κι εφώνιαξε μεγάλα».
Κι εβγήκε και ο κύρης τση με τη χρουσή κορόνα
κι εκούμπησε την κεφαλή στση πόρτας την κολόνα
«Ας τάξ’ ο κακορίζικος δε σ’ είδα ‘γω ποτέ μου
κι έναν κεράκι αφτούμενο εκράτουν κι έσβησε μου».
Και το λαός τσ’ ακλούθηξε κι επήγαν εις τη βρύση,
δεν τ’ όρπιζ’ η μωρόνυφη πως θα ξαναγυρίσει.
Κι έτρεμε το κορμάκιν τζη και το λιγνό τζη μπόι
πώς θα τη φάει το θεριό τέθοια πανώρια κόρη.
Και ο Άι Γιώργης πέρασεν από την ίδια στράτα:
«Είντα γυρεύεις, κόρη, επά και κάθεσαι στα δάσα;».
«Πήγαινε, νιέ μου, πήγαινε, φεύγε από κοντά μου,
να μη σε φάει το θεριό σαν και την αφεδιά μου».
«Μην το φοβάσαι το θεριό κ εγώ θ’ τ’ αποθάνω,
μ’ άφησ’ με ν’ αποκοιμηθώ στα γόνατά σ’ απάνω».
Στα γόνατάν τσ’ εκούμπησε για να τόνε ψειρίσει
κι ετρέχανε τ’ αμμάθια τζη σα θολαμένη βρύση.
Την ταραχήν τ’ ως άκουσε, που ‘τρεχε να την πνίξει,
η κόρ’ απού το φόβον τζη φωνιάζ’ «Αγιέ μου Γιώργη».
Κι ο άγιος, ως την άκουσε, τρέχει να τηνε σώσει,
‘πο ‘κείνο τ’ άγριο θεριό για να τήνε λευτερώσει.
«Κόρη, που ‘μαθες τ’ όνομα; Τον Άγιο πώς κατέχεις;».
«Την ώρα που σ’ εψείριζα, ήρθ’ ένα περιστέρι
κι εβάστα ‘να χρουσό σταυρό εις το δεξιόν του χέρι
κι απάνω στο χρουσό σταυρό έγραφεν “Άγιος Γιώργης,
απ’ αγαπά τη χάρη του, ποτές δεν τελειώνει”».
Σηκώνετ’ ανατολικά και κάνει το σταυρόν του,
μιαν κονταριά του χτύπησε κι έκοψε το λαιμόν του
και ξαναπαίζει τ’ άλλη μια, ανάμεσα στο στόμα,
και τότες έπεσε στη γης κι ετάρασσε στο χώμα.
Χρουσή καδένα έβγαλε, ‘που το λαιμό το δένει,
ιδέ χαρά τη γίνηκε σ’ ούλην την οικουμένη.
«Απού τη σήμερο κι ομπρός άφοβος πάντα να ‘σαι
‘πό κείνα τ’ άγρια θεριά κιανένα μη φοβάσαι».
Απού τη χέρα την αρπά, στ’ άλογο την καθίζει,
στου βασιλέα έφταξε και του ροζοναρίζει:
«Να, βασιλιά, το τέκνο σου, όρισε το παιδί σου,
κι απού τα φύλλα τση καρδιάς του δώσε την ευκή σου».
«Να ζήσεις, καβαλάρη μου, για πε μου τ’ όνομά σου,
και χάρισμα βασιλικό να κάμω τσ’ αφεδιάς σου».
«Γιώργη Στραθιώτη λένε με, απού τη Σκαρπαθία,
κι α θες να κάμεις χάρισμα, χτίσε μιαν εκκλησία,
κι εις τη ζερβή κι εις τη δεξιά γράψ’ έναν καβαλάρη,
να προσκυνούν οι Χρισιανοί και εσύ κι όποιος κι αν πάει».
ΠΗΓΗ: Γιάνναρης 1876, σ. 1-3, Κριάρης 1920, σ. 7-10, Παπαγρηγοράκης 1957, σ. 26-27. Αποστολάκης Α. Σταμ. σ. 152-153.
Στη συνέχεια, ανοιξιάτικα, χαρά Θεού, παίρνομε τον δρόμο για τον Άι-Γιώργη στην Ασή Γωνιά τ’ Αποκόρωνα, όπου μετά τη θεία λειτουργία θα παρακολουθήσουμε την ευλογία των κοπαδιών των αιγοπροβάτων, το άρμεγμά των και τη διανομή στους προσκυνητές του γάλακτος βρασμένου ή άβραστου. Σφάζονται και αρνιά, ψήνονται στην πλατεία και μοιράζονται στους πανηγυριώτες, μαζί και με άλλα πασχαλινά κεράσματα.
Βιώματα που συγκινούν κι ευχαριστούν τους κάθε χρόνο πολυάριθμους επισκέπτες – προσκυνητές! Ευχή μας: Και του χρόνου!
***
Στον λίγο χώρο που μας μένει, σωστό είναι να ξεφυλλίσουμε και κανένα βιβλίο ποιότητος. Πάμε, λοιπόν, να χαρούμε το έργο που μας έστειλε λαμπριάτικα, εκλεκτός κι αδελφικός φίλος απ’ τα παλιά, πανεπιστημιακός δάσκαλος, συγγραφέας, ποιητής, που ξεχωρίζει και φωτίζει τον τόπο μας και τον πνευματικό κόσμο της Κρήτης μας πανελλήνια.
Το πρόσφατο έργο του είναι:
Ηλία Γ. Μετοχιανάκη, καθηγητού Πανεπιστημίου Κρήτης:
“ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ”
Αμιράς Βιάννου, 2022, εκδ. Συλλ. Φίλων Ενορίας Αγ. Γεωργίου Αμιρά, σχ. 8ο, σ. 64.
Δεν θα χρειαστεί να πούμε λέξη για το έργο εμείς· θα μας τα ειπεί ο πατήρ Εμμ. Ραπτάκης, ο εκλεκτός ιερέας της Ενορίας. Γράφει στον πρόλογο του, σ. 3-4:
«Αυτό το πνευματικό δημιούργημα που κρατάτε ανά χείρας είναι η κατάθεση ψυχής του Ηλία και της Ελένης Μετοχιανάκη, ως μια ελάχιστη ένδειξη του σεβασμού και της ευλάβειάς τους στο πρόσωπο του μακαριστού πλέον Γέροντα Ιωαννικίου Ανδρουλάκη.
Κρυφός πόθος αμφοτέρων ήταν να γίνει γνωστός στον κόσμο ο ευλογημένος Γέροντας της Εκκλησίας μας.
Είμαι σίγουρος ότι όσο ζούσε, αυτό δεν θα το ήθελε ο ίδιος, καθώς αποστρεφόταν μετ’ επιτάσεως την αυτοπροβολή, αφού όλος ο βίος και η πνευματική πολιτεία του καθώς και το έργο που επετέλεσε ήταν πάντα αφιερωμένα προς δόξαν του Αγίου Ονόματος του Τριαδικού Θεού μας διά των Αγίων Toυ. Οι Άγιοι, ξεκινούν από τη γη και φτάνουν στον Ουρανό. Άγιος σημαίνει αγωνιστής. Ένας τέτοιος μεγάλος αγωνιστής ήταν και ο γέροντας. Ξεχώριζε από τους άλλους για το θάρρος, την παρρησία και την επιμονή στην αυστηρή άσκηση.
Στους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς της εποχής μας, το παράδειγμα της άσκησης του Γέροντα αποτελεί φωτεινή πυξίδα και πρότυπο μίμησης για την καλλιέργεια των χριστιανικών αρετών, για την ανιδιοτελή του αγάπη, το ανυπόκριτο ενδιαφέρον, τις θυσίες, τη φιλανθρωπία και τις προσευχές του για τους πιστούς.
Αυτό παραδέχονται στο παρόν έργο και οι δυο συγγραφείς, οι οποίοι τον έζησαν, τον συναναστράφηκαν, τον άκουσαν, τον παρακάλεσαν για θέματα που αφορούσαν τους ίδιους και τους άλλους. Στο πρόσωπό του βρήκαν ένα αγαθό – ταπεινό λευίτη που ήταν ατόφιος αληθινός, πραγματικός και γνήσιος ορθόδοξος πατέρας όλων των ανθρώπων που απέθεταν τα προβλήματά τους σ’ αυτόν.
Ως ιερέας της Ενορίας Αμιρά Βιάννου εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον κ. Ηλία Μετοχιανάκη και τη σύζυγό του γι’ αυτήν την κατάθεση ψυχής τους για τον Γέροντα. Ευχαριστώ και τον Σύλλογο φίλων Ενορίας Αγίου Γεωργίου Άμιρά “Ο Αφέντης Χριστός”, γιατί κάλυψε τα έξοδα της έκδοσης του πονήματος. Εύχομαι και προσεύχομαι η Θεία Χάρις να επισκιάζει όλους μας».
π. Εμμανουήλ Ραπτάκης
Πρόεδρος Συλλόγου φίλων
Ενορίας Αγίου Γεωργίου Αμιρά
«Ο Αφέντης Χριστός».
Κείμενο, όπως το χαρήκατε κι εσείς, φωτισμένο, ευλογημένο! Και προχωρούμε στις σ. 5-56, όπου ο εμπνευσμένος συγγραφέας του έργου, εκλεκτός και χαρισματικός κ. Ηλίας, μας καταθέτει: Τα της πρώτης γνωριμίας του με τον Γέροντα, τα βιογραφικά του, τα της Οσιότητας της βιοτής και του ψυχικού μεγαλείου του Γέροντα, θαυμαστά γεγονότα- καρπός πίστεως και βέβαια μνήμες και βιώματα για τον Γέροντα, αθανατισμένα από την πένα της φωτισμένης, επίσης, συζύγου του αγαπητού μας Ηλία, κας Ελένης, η οποία, μάλιστα, εμπνεύστηκε και βαθυστόχαστο ποίημά της, με τίτλο “Ένας σύγχρονος Κυρηναίος”, στη σ. 43 του εν λόγω έργου!
Και βέβαια, ο βαθυστόχαστος πανεπιστημιακός δάσκαλος και συγγραφέας του έργου, αδελφικός φίλος Ηλίας, καταθέτει πλάι στις ποιητικές εμπνεύσεις της συζύγου του, και τη δική του “ακροστιχίδα” στη Μνήμη του Ιερομόναχου Αρχιμανδρίτη Γέροντα Ιωαννικίου Ανδρουλάκη, στις σ. 57-58, απ’ όπου οι στίχοι:
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΓEPONTOΣ
ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ
(Με ακροστιχίδα)
(του Ηλία Μετοχιανάκη,
καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης)
I δανικά και αρετές κοσμούν την ύπαρξή σου,
Ε ιρηνικός και δίκαιος, διαμάντι η ψυχή σου.
Ρ οδόσταμο σε ραίνομε με δακρυσμένα μάτια,
Ό μως πορεύεσαι ψηλά σ’ ονειρευτά παλάτια.
Μ αράθηκαν τα γιασεμιά, τα τριαντάφυλλά σου,
Ό λα που ευωδίαζαν με τη γλυκειά ματιά σου.
Ν εόσταλτος επέταξες στου ουρανού τα άστρα,
Α γάλλεσαι σε ονειρευτά παραδεισένια κάστρα.
X ριστού υπήρξες μιμητής, με αγάπη και ελπίδα,
Ό λους εδίδασκες διαρκώς θρησκεία και πατρίδα,
Σ ου πρέπει στον Παράδεισο περίλαμπρη μερίδα.
I άσεις και παρηγοριά στους πάσχοντας προσφέρεις,
Ώ σπου να βρουν ανάπαυση, μαζί τους υποφέρεις.
Α στείρευτη η δύναμη στο δάκρυ και τον πόνο,
Ν έους και γέρους οδηγείς στης αρετής το δρόμο.
Ν υχθημερόν γονατιστός με προσευχές, νηστεία,
I κέτης προς τον Κύριο, την Παναγιά Μαρία.
Κ αρδιάς τους πόθους ερευνάς και της ψυχής τα βάθη,
I διαιτέρως σ’ όσους ζουν χωρίς καημούς και πάθη.
Ό σο διαβαίνουν οι καιροί και προχωρούν τα χρόνια,
Σ ύ μας εμπνέεις τους πιστούς για μια ζωή αιώνια.
Α πλόχερα βοήθησες πτωχούς και πονεμένους,
Ν όμος διαρκής η προσφορά στους ταλαιπωρημένους.
Δ εχόσουν όλους με χαρά, περίσσια καλωσύνη,
Ρ ύστης οσίων μιμητής, εις την ελεημοσύνη.
Ο ρφάνεψαν τα αγαπητά πνευματικά παιδιά σου,
Ύ στατο χαίρε, αναφωνούν και βρίσκονται κοντά σου.
Λ ιγόστεψαν οι Γέροντες, Οσιακοί Πατέρες,
Α ναπτερώνουν τις ψυχές ως φαεινοί Αστέρες.
Κ αλό Παράδεισο ποθείς, τάχιστα τον κερδίζεις,
Η λιόλουστος, λευκή ψυχή, κοντά μας φτερουγίζεις
Σ ύ είσαι πρότυπο για μάς και σε ευγνωμονούμε.
Σε αποχαιρετούμε!
Ωραίο πρότυπο ζωής, και σε ευγνωμονούμε».
Και η παραπάνω θαυμάσια ακροστιχίδα του αγαπητού μας Ηλία, και το παρακάτω κείμενο του Οσίου Σισώη του Αιγυπτίου, είναι χαραγμένα στην πλάκα του Μνημείου του Γέροντα Αρχιμ. Ιωαννικίου Ανδρουλάκη.
Διαβάζομε:
«Ορών Σε Τάφε, δειλιώ σου την θέαν,
και καρδιοστάλαχτον δάκρυον χέω,
Χρέος το Κοινόφλητον εις νουν,
λαμβάνων πως ουν μέλλω διελθείν, πέραν τοιούτον;
Άι! Άι! Θάνατ, τίς δύναται φυγείν Σε;»
Και η προσωπική επιγραφή του Γέροντα στη συνέχεια:
«Είμαι αμαρτωλός, πολύ αμαρτωλός, όμως ελπίζω
στην ευσπλαχνία του Θεού!».
Και το τόσον περιεκτικό και ευλογημένο πνευματικό έργο κλείνει με τον φωτισμένο Επίλογο, των σ. 59-63, απ’ όπου το παρακάτω απόσπασμα – ευλογία στους αναγνώστες μας. Τέτοια έργα, και μάλιστα Λαμπριάτικα, είναι φως και ευλογία Θεού, για τους αναγνώστες των! Λέει το απόσπασμα που ανθολογήσαμε, κλείνοντας το βιβλίο:
«…Ο γέροντας, διανύοντας τη δέκατη δεκαετία της ζωής του (93 ετών), μας αποχαιρετά γελαστός, 6 Δεκεμβρίου 2017, πορεύεται εις τόπο αναπαύσεως και γίνεται ουρανοπολίτης, πλησίον των δικαίων και των αγίων αγγέλων.
Η εν Κυρίω κοίμησίς του, μας συνεκίνησε βαθύτατα, αλλά διατηρούμε ισχυρές αναμνήσεις και έντονα βιώματα, από την Οσιακή Του ζωή και τη μεταξύ μας σχέση και επικοινωνία. Δεν τον λησμονούμε και δεν σταματούμε να συνομιλούμε πνευματικά και να νιώθουμε την παρουσία μαζί του. Συχνές είναι οι επισκέψεις των πνευματικών του τέκνων, στο Κοιμητήριο Αγίου Μάρκου, στον Βαχό Βιάννου, όπου αναπαύεται ο γέροντας, και η ψυχή Του αγάλλεται, για την εκεί παρουσία τους…», (σ. 63).
Και με τον φωτισμένο και τόσον περιεκτικό Επίλογο του έργου “Γέροντας Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης”, του όντως χαρισματικού συγγραφέα πανεπιστημιακού δασκάλου, κι αδελφικού φίλου, Ηλία Γ. Μετοχιανάκη, κλείνει.
Είναι πολλές και θερμές οι ευχαριστίες μας. Επιθυμία μας να βρουν οι αναγνώστες μας το έργο (είναι ξαναγράψαμε: Έκδοση του Συλλόγου Φίλων Ενορίας Αγ. Γεωργίου, Αμιρά Βιάννου) και να το απολαύσουν!
Σας ευχαριστούμε! Χριστός Ανέστη και ευχές για Υγεία σε όλους!
***
Υπενθυμίζοντας, τελειώνοντας (θα γράψουμε σχετικά στο επόμενο κείμενο μας) ότι Μεθαύριο Πρωτομαγιά (1-5-22) τελείται στον Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Καστελίου Κισσάμου Αρχιερατικό Μνημόσυνο, με τη συμπλήρωση 9 ετών από την εις Κύριον, εκδημία του αοιδίμου Μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη.
Η συμμετοχή μας είναι πρέπουσα!
Ευχαριστούμε Σας, όλους!
