Αγαπητοί αναγνώστες,
Χριστός Ανέστη – Καλημέρα σας!
Η τρέχουσα βδομάδα (22-29/5) έχει στις μέρες της πλουσιότατο Εορτολόγιο.
Άρχισε (22/5) με την Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Ιωάννου Δ΄, 5-42), προχώρησε την Τετάρτη (25/5) με την τρίτη εύρεση της Τιμίας Κάρας Ιωάννου του Προδρόμου, και σήμερα: Παρασκευή (27/5) τιμάται η ιερή μνήμη Ιωάννου του Ρώσου και μαζί Θεράποντος του Ιερομάρτυρα!
Μεθαύριο (29/5) φτάνομε -συν Θεώ- στην τελευταία Κυριακή του Μάη, την αφιερωμένη: του Τυφλού και Θεοδοσίας Παρθενομάρτυρος, Υπομονής της Οσίας, Αλεξάνδρου Αρχιεπισκ., κ.α.
Ευχές εγκάρδιες στους καθ’ ημέραν εορτάζοντες και υγεία σε όλους, για να προχωρεί το Πεντηκοστάρι και στις επόμενες Κυριακές του: (5/6) των Αγίων 318 Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, και (12/6) της Πεντηκοστής, που φέτος συμπίπτει με τη γιορτή του Οσίου Ονουφρίου και την επόμενη: Του Αγ. Πνεύματος!
***
Στο Ιστορικό Χρονολόγιο της λήγουσας βδομάδας, χρέος της στήλης, να σημειώσει σημαντικά γεγονότα που δεν ξεχνιούνται:
21/5/337 μ.Χ.: Πεθαίνει στη Νικομήδεια ο Μέγας Κωνσταντίνος!
22/5/1941: Ηρωική Αντίσταση της Καντάνου – Σελίνου κατά των Γερμανών
23/5/1453: Η ηρωική απάντηση του Κων/νου ΙΑ Παλαιολόγου προς τους πορθητές του Μωάμεθ: «Δεν έχομε το δικαίωμα ουτ’ εγώ, ούτε κανείς άλλος εδώ, να παραδώσουμε την Πόλη μας, σε σας! Είμαστε έτοιμοι να αποθάνουμε και να μη λυπούμαστε πως θ’ αφήσουμε τη ζωή μας».
24/5/1827: Η Ακρόπολη των Αθηνών πέφτει στα χέρια του Κιουταχή!
25/5/1941: Φεύγουν από την Κρήτη για την Αίγυπτο: Βασιλική Οικογένεια και Ελληνική Κυβέρνηση.
26/5/1822: Συνέρχονται στους Αρμένους Αποκορώνου οι Κρήτες πληρεξούσιοι και ψηφίζουν το Α΄ προσωρινό μας πολίτευμα, με κυβερνήτη τον Μιχ. Κομνηνό – Αφεντούλιεφ.
27/5/1821: Ο Ψαριανός Παπανικολής ανατινάσσει την τουρκική φρεγάτα στην Ερεσσό της Λέσβου!
28/5/1453: Τελευταία λειτουργία στην Αγ. Σοφία. Ο βασιλιάς Κων/νος ο ΙΑ΄ μεταλαμβάνει πρώτος των Αχράντων Μυστηρίων και αποχωρεί αποχαιρετώντας με δάκρυα τους συμπολεμιστές του για τη Μάχη στην Πύλη του Ρωμανού!
29/5/1453: Με γενναιότητα οι υπερασπιστές όλοι, με τον Κων/νο ΙΑ μπροστά, πολεμούν γενναία. Όμως, κάποια στιγμή κι ενώ είναι μόνος, λέει: «Δεν υπάρχει κανείς Χριστιανός, για να πάρει την κεφαλή μου;», οπότε εδέχθη δύο κτυπήματα με ξίφος, ένα στο πρόσωπο και τ’ άλλο στη ράχη· και: κατέπεσε νεκρός. Η συνέχεια τρομερή!
***
Στη συνέχεια, η φτωχική μας παρουσίαση, του νέου έργου του χαρισματικού Κρητικού Αντώνη Σανουδάκη – Σανούδου, λογοτέχνη, συγγραφέα, ποιητή, δρα Πανεπιστημίου, καθηγητή Ιστορίας στην Α.Ε.Α. Κρήτης, που τιμά επάξια την Κρήτη με το πολύτιμο έργο και τη σύνολη παρουσία του.
Αναφερόμαστε λοιπόν στο πρόσφατο έργο του:
Αντώνη Σανουδάκη – Σανούδου: “Αντάρτικα λημέρια. Αντώνης Ι. Πατεράκης – Οπλαρχηγός Σελίνου”.
Εκδόσεις: “Ταξιδευτής”, Αθήνα, Μάρτιος 2022, σχ. 8ο. σ. 178+ φωτ. υλικό.
Στις 178 σελίδες του νέου έργου, που μας χαρίζει ο ξεχωριστός φίλος Αντώνης Σανουδάκης – Σανούδος βιογραφώντας τόσο θαυμάσια τον αείμνηστο σήμερα συγχωριανό μας οπλαρχηγό Σελίνου Αντώνη Ι. Πατεράκη, από το ηρωικό – μαρτυρικό Κουστογέρακο (θυμίζουμε πως το 1998, ο αγαπητός μας Σανουδάκης είχε εκδώσει και το πολύτιμο έργο: “Ανεξάρτητοι αντάρτες”, για την προσφορά στην πατρίδα του μεγάλου αδελφού του Αντώνη: “Καπετάν Βασίλη Πατεράκη”) μας συγκινεί βαθύτατα και συχνά πυκνά, καθώς το μελετούμε μας έρχονται στη μνήμη μας στιγμές που ζήσαμε μαζί, παρέες που μένουν αλησμόνητες. Μας διηγούνταν περιστατικά από τη δράση του και όλης του της οικογένειας, κατά τη γερμανική Κατοχή. Αξέχαστες στιγμές, τα καλοκαίρια στου Χαρέη τις παραλίες αριστερά της Σούγιας, που μας έφερνε κεράσματα από το πιο πάνω Κουστογέρακο. Ο λεβέντικος χορός και τα ριζίτικά του, οι πολεμικές αναμνήσεις των Κατοχικών χρόνων, η παρέα μας με συμπολεμιστές του τότε, τον παπά-Γιάννη Πρωτοπαπαδάκη και Νούφρη Δεκαβάλη μένουν πραγματικά αλησμόνητες, καθώς και το γλέντι μας στο πανηγύρι του Άι- Λιά, ψηλά στην Τρυπητή, 20 του Ιούλη!
Διαβάζω σήμερα, λοιπόν, το έργο: “Αντάρτικα λημέρια- Αντώνης Ι. Πατεράκης – Οπλαρχηγός Σελίνου” και συνεπαίρνομαι. Δάκρυα και συγκινήσεις, και θλίψη, γιατί να ‘χει φύγει από κοντά μας το 2013, ένας τέτοιος Σελινιώτης, χωριανός μας και ήρωας, κι ας θα ‘τανε φέτος (2022), εκατόχρονος! Τέτοιοι αγονάτιστοι πατριώτες που το ‘δειξαν, κι όλα του τ’ αδέρφια, κι οι χωριανοί του, κι η Επαρχία όλη με λεβεντιά, αντρειά και ενθουσιασμό αγονάτιστο, συνεχή, από τον Μάη του ‘41 ως τα τέλη της γερμανικής κατοχής και της Αντίστασης. Κι ανταμοιβή καμία. Ευτυχώς, μια αναγνώριση Οπλαρχηγού Γ΄ κατηγορίας, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, έλαβε (ΕΔΥΕΘΑ, 1/1963).
Ακολουθούν οι τίτλοι των περιεχομένων του έργου, για το οποίο ο λόγος:
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
2. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΤΕΡΑΚΗ
3. ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
4. ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΠΥΡΟΣ
5. ΜΑΧΗ ΚΟΥΣΤΟΓΕΡΑΚΟΥ (29 Σεπτεμβρίου 1943)
6. Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΧΛΑΔΑΣ
7. ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
8. ΣΤΟ ΛΗΜΕΡΙ ΤΗΣ ΑΚΟΝΙΖΙΑΣ
9. ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
10. TO ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ 1ης ΤΑΞΙΑΡΧΙΑΣ (1944)
11. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
12. ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΝΑΤΙΝΑΞΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ
13. ΤΑ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΒΕΝΖΙΝΕΣ (22 Ιουλίου 1944).
14. ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
15. ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (11-14 Νοεμβρίου 1944)
16. ΜΑΧΗ ΒΑΦΕ (8 Δεκεμβρίου 1944)
17. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
18. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ
19. Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ
20. ΕΚΘΕΣΗ
Τώρα, όσες σκέψεις κι επιλογές κι αν κάνομε, το ποιο κεφάλαιο να αναδημοσιεύσουμε σήμερα εδώ, που η συνεργασία μας, παίρνει μάκρος, σταματούμε με συγκίνηση στη Βιογραφία του Τιμώμενου, συνθεμένη από την κόρη του, την Ιωάννα είναι στις σ. 21-22 του τόμου:
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΤΕΡΑΚΗ
«Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1923, στο ιστορικό Κουστογέρακο της επαρχίας Σέλινου.
Ήταν το παιδί της οικογένειας του Ιωάννη Πατεράκη και είχε πέντε αδελφούς, τους Βασίλη, Μανώλη, Γιώργη, Κωστή, Βαρδή και μια αδερφή, τη Ζαχαρένια.
Από μικρός ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία και έβοσκε περίπου χίλια κατσίκια μαζί με τον πατέρα του. Είχαν το μιτάτο τους στην Αχλάδα, στο Πυθαράκι, και σαν αγριοκάτσικο διέσχιζε ξυπόλητος τις βουνοκορφές των Λευκών Ορέων. Γνώριζε τις Κρητικές Μαδάρες, σπιθαμή προς σπιθαμή.
Ήταν ψηλός, ευθυτενής, λεβέντης, αεικίνητος και ατρόμητος, δεινός σκοπευτής και δρομέας. Είχε βγει πρώτος στους προκριματικούς αγώνες της Νεολαίας Σέλινου του 1939, τρέχοντας ξυπόλυτος στα τρία χιλιόμετρα. Ήταν, επίσης, εξαιρετικός χορευτής και γνώστης του ριζίτικου τραγουδιού.
Η γερμανική εισβολή τον βρήκε στην Αχλάδα, στο μιτάτο τους, και από τότε, μαζί με τον πατέρα και τα αδέρφια του, αφιέρωσε τα πάντα στον αντιστασιακό αγώνα.
Εκπαιδεύτηκε στη Χάιφα, στη Μέση Ανατολή, στη Σχολή Κομάντος και Αλεξιπτωτιστών, και πήρε μέρος σε πολλές μάχες και σε επικίνδυνες αποστολές.
Για τις εξαιρετικές υπηρεσίες του στην πατρίδα τού απονεμήθηκε σειρά παρασήμων. Μετά τον πόλεμο ξεκίνησε να φτιάξει τη ζωή του από το μηδέν, αφού είχαν χάσει τα πάντα. Παντρεύτηκε, το 1959, τη Νίκη Γεωργιακάκη και απέκτησαν δύο αγόρια και δύο κορίτσια.
Αναγκάστηκε να φύγει από το Κουστογέρακο και να αναζητήσει δουλειά στην πόλη, για να συντηρήσει την οικογένειά του.
Αντιστασιακή σύνταξη δεν πήρε ποτέ. Χρήματα πολλά δεν απέκτησε ποτέ. Απέκτησε, όμως, πολλούς και καλούς φίλους, αφού έκανε πάνω από εκατό κουμπαριές και συντεκνιές. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό και φιλόξενο για όλο τον κόσμο, Έλληνες, ξένους, δεξιούς ή αριστερούς. Αναγνωρίστηκε οπλαρχηγός Γ’ κατηγορίας (ΕΔΥΕΘΑ, 1/1963), λόγω νεαράς ηλικίας.
Πέθανε στις 11 Φεβρουάριου του 2013, σε ηλικία ενενήντα ετών».
Ιωάννα Αντωνίου Πατεράκη
Και πάμε αμέσως μετά στο κείμενο (πίσω εξώφυλλο) όπου ο συγγραφέας του έργου, πάντα ακούραστος, μας μιλεί για το σύνολο περιεχόμενο του έργου του. Λέει:
«Στο βιβλίο “Αντάρτικα Λημέρια” παρουσιάζεται η αγωνιστική δράση του οπλαρχηγού Αντώνη Πατεράκη στην Εθνική Αντίσταση Κρήτης, με την ομάδα του Αρχηγού καπετάν Βασίλη Πατεράκη και των συνεργατών τους στις Σελινιώτικες Μαδάρες.
Με τον ανιδιοτελή αγώνα του στην Αντίσταση, τον προσωπικό του αγώνα και το παράδειγμα της ζωής του, ο Αντώνης Πατεράκης καθίσταται διαχρονικό πρότυπο για τις νέες γενιές. Το κείμενό του, προσφέρεται στους αναγνώστες, τους ιστορικούς και μελετητές. Ιδιαίτερα ο προφορικός του λόγος, άμεσος και αυθεντικός, με στοιχεία της κρητικής διαλέκτου, συμβάλλει στη σύγχρονη Προφορική Ιστορία. Το αγωνιστικό, θυσιαστικό παράδειγμά του και των αδελφών του κατατίθεται ως
διαχρονική μαρτυρία των ανθρώπων του λαού μας και της χώρας μας, για έναν κόσμο ειρηνικό, μέσα σ’
ένα γεωπολιτικό περιβάλλον επικίνδυνο και ρευστό, ειδικά στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου».
Στη συνέχεια οδηγούμαστε στην τόσο ενδιαφέρουσα Εισαγωγή του συγγραφέα του έργου, απ’ όπου τα παρακάτω αποσπάσματα:
«…Το βιβλίο, λοιπόν, “Αντάρτικα Λημέρια” περιέχει τη ζωή και δράση του οπλαρχηγού Αντώνη Πατεράκη, στο πλάι του Αρχηγού καπετάν Βασίλη Πατεράκη. Πληροφορούμεθα, δηλαδή, από το πολύ σημαντικό περιεχόμενό του, για την ιστορία της περιόδου, τη δράση του με την Ένοπλη Οργάνωση, για το μεγαλύτερο διάστημα της Αντίστασης στα Χανιά. Η Οργάνωση, μάλιστα, η δική τους του Κουστογέρακου, “Ανεξάρτητοι Αντάρτες”, ήταν ουσιαστικά η σπουδαιότερη ένοπλη Οργάνωση της περιοχής», (σ. 12).
Και συνεχίζει πιο κάτω:
«Με το νέο, λοιπόν, βιβλίο “Αντάρτικα Λημέρια” έχουμε ζωντανά τη δράση της ομάδας Πατεράκη και των συνεργατών τους στις Σελινιώτικες Μαδάρες. Τον τρόπο ζωής, τη συνεργασία με τους Συμμάχους Άγγλους. Τις μάχες στο Κουστογέρακο και της Αχλάδας, αλλά και την προσωπική δράση του Αντώνη Πατεράκη στη Μέση Ανατολή, ως κομάντος αλεξιπτωτιστής, στην καταστολή του κινήματος της 1ης Ταξιαρχίας τον Απρίλη του 1944, την επιστροφή του και τις μάχες που συμμετείχε. Είναι, λοιπόν, και εκείνος, όπως και τα άλλα αδέλφια του, ένα υπόδειγμα αγωνιστή. Διέθεσε την περιουσία του, το κοπάδι το δικό του και του πατέρα του. Μετακατοχικά δεν γύρεψε απολαβές και αποζημιώσεις από το κράτος, όπως και τα άλλα αδέλφια. Προτίμησε να γίνει εσωτερικός μετανάστης στην πόλη των Χανίων, για να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά του, ώστε να γίνουν άξιοι στην κοινωνία. Να ανοίξει ένα νέο σπίτι, στο οποίο ήταν “πάντα η πόρτα-ν-του ανοιχτή κι η τάβλα-ν-του στρωμένη”». (σ. 14)
Δεν θα συνεχίσομε με δικό μας λόγο. Θα κλείσουμε την παρουσία αυτού του θαυμάσιου, συναρπαστικού έργου, με τον λόγο του φίλτατου Σανουδάκη, που τόσα μας έχει προσφέρει, όπου τονίζει:
«…-Το κείμενο, λοιπόν, του Αντώνη Πατεράκη, ο ανιδιοτελής αγώνας του, παραδίδεται στους συναδέλφους ιστορικούς και μελετητές, τους αναγνώστες, αλλά ιδιαιτέρως στις νέες γενιές. Γιατί, θετικές θεωρούνται και ξεχωρίζουν οι νουθεσίες όχι μόνο των γονέων αλλά και των μεγαλυτέρων, καθώς και της παρεχόμενης από το σχολείο εκπαίδευσης.
…Παρεμπιπτόντως, σχετικά με το σχολείο, αρκεί να επισημάνουμε ότι ο λόγος του Αντώνη Πατεράκη, ιδιαίτερα μάλιστα ο προφορικός που καταγράφεται στο κασετόφωνο, είναι άμεσος και αυθεντικός, με στοιχεία της κρητικής διαλέκτου και συμβάλλει στη σύγχρονη Προφορική Ιστορία, την οποία αρχίσαμε ήδη από το 1977, συμποσούμενη σήμερα σε τριάντα τέσσερις προφορικές μαρτυρίες – βιβλία αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Γιατί, όπως επιβεβαιώνει και ο Αντώνης Πατεράκης: “Αλλά και η Ιστορία, αν θέλετε, η Ιστορία δε γράφεται μετά σαράντα χρόνια. Η ιστορία γράφεται αμέσως, που ’ναι νωπά…” (σ. 16)».
Είμαστε στις πρώτες, ακόμη, σελίδες του έργου κι ο χώρος τελειώνει. Όμως μπορούμε να μη γράψουμε για “Τη Μάχη της Αχλάδας”, το συγκλονιστικό αυτό συμβάν της 15-11-1943, των σ. 73-90 του βιβλίου, ώσπου να το εξασφαλίσετε και να το διαβάσετε ολόκληρο, διήγηση αείμν. Αντώνη Ι. Πατεράκη, καθώς και το ανάλογο έργο του αδελφού του Βασίλη: “Ανεξάρτητοι Αντάρτες”, έκδοση “Κνωσός”, 1998, συγγραφή κι αυτό του αγαπητού μας Αντώνη Κ. Σανουδάκη.
Το απόσπασμα από τη σ. 78 κ.ε. «…Είμαστε στην Αχλάδα, στο τυροκομείο, όπου θα εκτελέσουμε τους Γερμανούς. Την επομένη το πρωί, αποφασίζομε να τους εκτελέσομε, για δεν μπορούσαμε να κάνομε και αλλιώς. Παίρνομε την απόφαση και ο κλήρος έπεσε σε μένα και τον Μπασιά να τους εκτελέσομε, κάτι που όλοι το αποφεύγαμε. Φύγαμε πρώτοι με τον Μπασιά και πήγαμε πιο πάνω, στον τάφκο την τρύπα, εκεί που θα εγίνετο η εκτέλεση, και τους περιμέναμε. Τους είχαμε δέσει χέρι-χέρι με ένα σκοινί, τους ανηφόρισαν και τους έφεραν στο σημείο αυτό.
Όταν μας αντίκρισαν να στεκόμαστε με τα ταχυβόλα στο χέρι, κατάλαβαν τι τους περίμενε. Ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή να είχαν κάποιες ελπίδες. Έτσι τουλάχιστον ένιωσαν το βράδυ που τους είχαμε στο λημέρι και τους δώσαμε απ’ ό,τι είχαμε, από τσιγάρα και φαγητό, και συνάμα περιποιηθήκαμε τους τραυματίες.
Η στιγμή αυτή ήταν για όλους μας τραγική και φρικτή. Από τη μια μεριά δεν ήταν του είδους μας να σκοτώνομε αιχμαλώτους, από την άλλη δεν μπορούσαμε να τους κρατήσουμε αιχμαλώτους, για δεν υπήρχε περιθώριο να τους κρύψομε στην εξόρμηση που περιμέναμε. Και από άλλη πλευρά, πόσο παλιάνθρωπα και άτιμα φέρνονταν στους δικούς μας που έπεφταν στα χέρια τους. Έτσι έπρεπε κι αυτοί να πληρώσουν για τα φρικτά τους εγκλήματα.
Όταν σταμάτησαν απέναντί μας στο χείλος του τάφκου, είχε σπάσει τελείως το ηθικό τους. Άλλοι κλαίγανε, άλλοι σκέπαζαν τα μάτια τους με το χέρι και η εκτέλεση άρχισε. Αλλά αυτός που πήρε τις πρώτες σφαίρες πέφτει προς τα πίσω. Το άνοιγμα της τρύπας είχε σχέδιο χωνιού και με το κατρακύλισμα προς τα κάτω τούς τραβά ο πρώτος νεκρός δεμένους, όπως ήταν, όλους κάτω, με αποτέλεσμα να πέσουν ζωντανοί οι περισσότεροι κάτω…
…Ο αείμνηστος Νεοζηλανδός Βασίλης θέλησε καίτοι τραυματίας, να κατέβει, να τους αποτελειώσει, αλλά δεν τον άφησα, λέγοντας του: «εγώ θα κατέβω και όχι εσείς». Μαζέψαμε κορδόνια αλεξιπτώτου και ματίσαμε τις δυο άκρες, κάνοντας ένα σκοινί πενήντα μέτρα. Με δέσανε από τη μία άκρη και άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω. Στην αρχή η τρύπα έχει σχέδιο χωνιού και άνοιγμα γύρω στα δέκα μέτρα. Είχα κατέβει τρία-τέσσερα μέτρα και άρχιζε αμέσως η κατακόρυφη κάθοδος και με το βάρος που έπεσε ξαφνικά στα κορδόνια διέσυρε το κορδόνι και κατεβαίνω σα βολίδα στον πάτο, δίπλα στους Γερμανούς.
Παθαίνω εξάρθρωση λεκάνης και κατάγματα. Οι άλλοι από πάνω τα ‘χασαν. Ο πατέρας μου άρχισε το κλάμα. Ο Βασίλης τραυματίας, εγώ μες στον τάφκο ζωντανός, ο Μανώλης έλειπε προς τα Ηρακλειώτικα, δεν γνωρίζαμε αν ζούσε ή πέθανε, ο Κωστής σε αποστολή προς την Ασή Γωνιά. Έμεναν ακόμα δυο από τα έξι παιδιά που είχε. Και μπρος σ’ αυτές τις τραγικές στιγμές δεν άντεξε, λύγισε.
Αλλά σε λίγο βρήκαν σκοινιά, κάνανε ένα είδος γούμενα, δέθηκε ο αείμνηστος Νεοζηλανδός, κατεβαίνει, για να με δέσει, να με τραβήξουν απάνω.
Στο βάθος ήταν σκοτάδι και μόνο με φακό μπορούσες να δεις τίποτα. Ένας Γερμανός, βαριά τραυματισμένος, βογγούσε από τους πόνους. Φώναζε. Δεν άντεξα να τον ακούω, ίσως και ’γώ να υπόφερα περισσότερο από αυτόν, από τους πόνους, που όσο περνούσε η ώρα πλήσιαιναν στο σώμα μου. Έβγαλα το φακό από τη μέση μου, τον άναψα, είδα ποιος φώναζε, τράβηξα το τριανταδυάρι και του φύτεψα μια στο κεφάλι και ο θάνατος ήρθε ακαριαία.
Κοίταζα με το φακό και στην άκρη είδα άλλο να μην έχει σχεδόν πάθει τίποτα και νομίζοντας ότι δεν θα ξαναβγώ από ‘κεί μέσα μου πετά τις λέξεις: “Και τώρα, Γκρέκο, θα πεθάνομε μαζί-μαζί”. Δεν του μίλησα, περίμενα μέχρι που κατέβηκε ο τραυματισμένος Νεοζηλανδός και του τον έδειξα, λέγοντάς του να τον σκοτώσει, για να μην μείνει ζωντανός μέσα σε τόσους νεκρούς.
Μ’ έδεσε με τα σκοινιά και φωνάξαμε στους άλλους να με τραβήξουν απάνω. Είχε αμολάρει το σώμα μου και το βάρος, οριζόντιο, είχε διπλασιαστεί. Με τραβούσαν με κόπο. Ο Νεοζηλανδός με είχε με ένα παράξενο τρόπο δέσει, αλλά, ευτυχώς, είχαν δέσει ένα ξύλο από ξέρακα οριζόντια στο σκοινί και κρατώντας το, με τα χέρια μου απλωμένα, η θηλειά άρχιζε να απλώνει, να κρατιέται στους δυο μου αγκώνους, οπότε λίγο ακόμα και θα ξαναγύριζα, για δεύτερη φορά κάτω, και τότε “έχε γεια, καημένε κόσμε”. Με είχαν τραβήξει σχεδόν στην επιφάνεια, όταν τα χέρια μου δεν αντέχανε πλέον, αλλά πρόλαβε ο Γιάννης ο Γεντεκάκης και με πιάνει από τα μαλλιά και ο πατέρας μου από το χέρι. Με συγκράτησαν και, με τη βοήθεια των άλλων, με τράβηξαν απάνω…».
Χρέος μας να σταματήσουμε στο σημείο αυτό, κι ας μας ‘μείναν τόσα γεγονότα αμνημόνευτα. Υποσχόμαστε όμως στους αναγνώστες μας πως κάποια ώρα θα επανέλθουμε. Αναμείνατέ μας λοιπόν και σας ευχαριστούμε για την υπομονή σας.
Και στα αγαπημένα μας “Χανιώτικα νέα”, χίλια συγγνώμη για τη σημερινή μας έκταση. Δεν θα επαναληφθεί.
Καλό Σαββατοκύριακο και Υγεία σε όλους!
