Για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βλέπουμε πώς είναι η ζωή (εκτός των υπολοίπων, σοβαρότερων, συνεπειών της Covid-19) χωρίς ποδόσφαιρο, αφού από τα μέσα Μαρτίου ο πλανήτης μπήκε σε καραντίνα. Εδώ και 2 μήνες, αυτοί που ζουν και αναπνέουν και αγαπούν αυτό, το δημοφιλέστερο σπορ όλων, δέχτηκαν ένα ισχυρό πλήγμα, δημιουργώντας ένα δυσαναπλήρωτο “κενό”.
Σιγά – σιγά τα πρωταθλήματα ξεκινούν, με πρώτο το Γερμανικό, αλλά όλα μοιάζουν πλέον διαφορετικά. Οι άδειες κερκίδες, κυρίως. Τα παιχνίδια, ακόμη και τα μεγάλα ντέρμπι, θυμίζουν φιλικά προετοιμασίας, οι παίκτες αγωνίζονται μουδιασμένοι, η χαρά του παιχνιδιού λείπει από τα μάτια τους. Ακόμη και το ενδιαφέρον των φιλάθλων για την εξέλιξη κάθε διοργάνωσης, έχει λυγίσει κάτω από το βάρος της υγειονομικής βόμβας. Το ποδόσφαιρο, αυτή την στιγμή, όπως ίσως και η υπόλοιπη ζωή των ανθρώπων, θυμίζει ενα φαγητό χωρίς γεύση. Ας ελπίσουμε να μην ισχύσει και σε αυτήν την περίπτωση το “ουδέν μονιμώτερον του προσωρινού”.