Ποια είναι η ξεκάθαρη αλήθεια για τον Σταυρό

Κύριε διευθυντά,
συμπάθησέ μου που και πάλι σε μπλέκομαι να μου δημοσιεύσεις στην έγκριτη εφημερίδα σας τα “Χανιώτικα νέα” την επιστολή μου αυτή, που σκοπό έχει να μαθητευτεί η αληθινή ιστορία τση πολύ ταλαιπωρημένης και κακοποιημένης περιοχής του Σταυρού Ακρωτηρίου.
Γιατί, κύριε διευθυντά, στην περιοχή αυτή ήρθανε άθρωποι κατά περίεργο τρόπο, από σχεδόν όλα τα διαμερίσματα τση Ελληνικής επικράτειας και γινήκανε οικιστές ετσιθελικά. Κι εδά ούτε λίγο, ούτε πολύ, έρχονται να μας πούνε «έλα παππού μου να σου δείξω τα πατρογονικά σου». Κι αισθάνομαι ηθικά υποχρεωμένος, γιατί ‘μαι ο τελευταίος απου ζιω από τσ’ επιτρόπους κείνησας τσ’ εποχής απού έσκασε στα χέρια μας, απού λέει ο λόγος, η μπόμπα των διεκδικήσεων “ως κεραυνός εν αιθρία”. Για να πάψουνε επιτέλους να προκαλούνε ασεβέστατα οι κύριοι καταπατητές, και να μας αφήσουνε να συνεχίζομε τη στράτα τση ζωής μας, όθε το τέλος τση, με ηρεμία και χωρίς τύψεις. Γιατί η αλήθεια είναι πως το κάμαμε το καθήκον μας όσο καλύτερα μπορούσαμε, κι οι δυνάμεις μας αντέξανε. Και με την ευκαιρία θα εκφράσω ένα δίκαιο παράπονό μας, κι ας το θεωρήσουνε και σαν γέρου συβουλή οι δυνατοί του τόπου, πως το ρουσφέτι είναι καλό γιατί ξελασπώνει πολλές φορές ταπεινούς, άσημους κι ανήμπορους να βρούνε το δίκιο ντωνε. Μα όι, χαρώ το Θεό σας, να στηρίζετε τη παρανομία σε βάρος τση νομιμότητας, γιατί ‘ναι ντροπή κι όταν θα επικρατήσει η ηρεμία και θ’ αποκατασταθεί η γι αλήθεια τοτεσάς και μόνο θα ησυχάσουνε κι οι ψυχές των χωριανώ μου, που μαζί επηγαίναμε στ’ ανακριτικά γραφεία, είτε σαν μάρτυρες, είτε σαν εκπρόσωποι τσ’ Ενορίας μας κι αγωνιζόμεστανε για να επικρατήσει το δίκιο. Και θα ξαναβρούνε την ηρεμία τσ’ αιώνιας ανάπαψής τωνε και θα πάψουνε να τρίζουνε τα κόκαλά ντωνε από αγανάχτηση, από τα όσα γροικούνται.
Οσο για το αποτέλεσμα ας το κρίνει η γι Υπεραγία Θεοτόκος. Γι’ αυτό κύριοι καταπατητές και όσοι από τσοι δυνατούς απού εχορέψατε στσοι πλάτες των αδύναμω ενοριτών τσ’ Ενορίας Χωραφακίων. Γιατί κιανείς σας δεν ήρθε σαν εξωραϊστής τση περιοχής του Σταυρού. Ούτε εβάνε για δώρα πούλουδα και κούτες με γλυκά. Κι ακούστε επιτέλους τη καθαρή αλήθεια γι’ αυτή τη θλιβερή Ιστορία του Σταυρού και σεις ούλοι οι γι άλλοι απου πρέπει να τ’ ακούσουνε· πως η γι Eνορία δεν διεκδικούσε αυτή την περιοχή, γιατί ήτανε ιδιοκτήτρια, όπως λένε οι πληροφορίες απου έρχονται από τα παλιά, από στόμα σε στόμα κι έχουνε φτάξει και στα δικά μου αφθιά. Το έτος 1878, γεις κάτοικος Κουνουπιδιανών με το επώνυμο Παπαδάκης την έδωσε στην Εκκλησία μας (αφιέρωσε). Απόκεια κι ύστερα τηνε διαχειριζότανε η γι Ενορία μας, κυρίως σαν χειμαδιό. Και σ’ όσους εκλαδοκόβανε για Καμίνια κι είσχαστε το Τοπιάτικο, όπως το λέγανε.
Το 1935 ο ιερομόναχος Ιερόθεος Κονταράκης, εζήτησε από τσ’ εκκλησιαστικούς επιτρόπους Τσιτωνάκη Μιχαήλ του Εμμανουήλ και τον Ανδρεαδάκη Ιωάννη του Αντωνίου, άδεια για να του επιτρέψουνε να χτίσει ένα σπιτάκι σε κάποιο σημείο της περιοχής του Σταυρού. Στην πρόταση των Επιτρόπω να κάμουνε κάποιο χαρτί να υπάρχει, ο Μακαριστός Ιερομόναχος Ιερόθεος απάντησε: «Τι τα θέλετε τα χαρθιά; Μοναχός είμαι, μετά τον θάνατό μου θα περιέλθει στην Ενορία σας». Ο οποίος και ανακαίνισε στη συνέχεια και το Εκκλησάκι του Σταυρού κι έκανε ο ίδιος τσ’ Ακολουθίες για πολλά χρόνια, αποβραδίς του ‘σπερνού και ανήμερα του πανηγυριού το λειτουργούσε.
Την επόμενη χρονιά, το 1936, έχτισε κι η Επισκοπή Κυδωνίας και Αποκορώνου, Επίσκοπος Αγαθάγγελος Ξηρουχάκης, ένα, και ένα η Μονή Γουβερνέτου και άλλο ένα η Μονή Αγίας Τριάδας. Ουδέποτε ξαναενοχλήθηκε η Ενορία μας για θέματα ιδιοκτησίας, παρά εσυνεχίζανε να διαχειρίζονται ούλη τη περιοχή του Σταυρού. Μετά τον πόλεμο, τα τρία σπίθια τσ’ Επισκοπής και του Μοναστηριού ελεηλατηθήκανε απάνθρωπα κι έτσα τα βρήκε ο άστεγος Καθιανός ο Λειβαδιτάκης Στέλιος, χωρίς σκεπή και πορτοπαράθυρα κι εστέγασε την οικογένειά ντου. Μετά απου ηρεμήσανε οι γι αθρώποι από τσοι ταλαιπωρίες τω πολέμω, αρχινίξανε να αναζητούνε τόπους στην ύπαιθρο για να περνούνε τσοι μέρες των αργιών. Γι’ αυτό και ζητούσανε άδεια από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο κι εχτίζανε, με τη συμφωνία βέβαια ότι θα πληρώνανε στην Εκκλησία μας, όταν θαν’ ερχότανε ο καιρός απού ο νόμος θα μας επέτρεπε να πουλούμε. Τσοι πολλές λεπτομέρειες τσοι παραλείπω από σεβασμό προς την εφημερίδα απου φιλοξενεί την επιστολή μου.
Αλλωστε αυτά τα περιγράφω λεπτομερέστερα σε βιβλίο μου που ήδη βρίσκεται σε τυπογραφείο για εκτύπωση. Οπότε έσκασε η μπόμπα ως κεραυνός εν αιθρία. Η Επισκοπή γή η Μητρόπολη παρουσιάζεται άξαφνα και για πρώτη φορά και κάνει μήνυση σ’ ούλους απούχανε χτίσει σπίθια στο Σταυρό. Κατά την εκδίκαση τση μήνυσης πήγαμε ως μάρτυρες να καταθέσουμε ότι εμείς των είχαμε δώσει άδεια και το δικαστήριο τσ’ αθώωσε.
Οι διεκδικήσεις εσυνεχιστήκανε απόκεια κι ύστερα και κάποια στιγμή βγήκε η απόφαση, και αυτό που διεκδικούσε το Μοναστήρι τσ’ Αγίας Τριάδος τους εδόθη, και το υπόλοιπο ούλο στην Ενορία μας.
Ομως τότεσας επέσανε οι μάσκες, κι εφανήκανε οι προθέσεις και εκείνων απου εμείς είχαμε εξυπηρετήσει σαν μάρτυρες στο δικαστήριο. Και ξεσηκώσανε το δημόσιο να το διεκδικεί. Στη συνέχεια γίνονται περίεργα πράγματα. Η γι ενορία μας αποσύρεται από τσοι παραπέρα αγώνες. Και τελικά εφτάξαμε στο σημερινό αποτέλεσμα, κι εγώ δεν επιθυμώ να κάμω κιανένα περαιτέρω σχόλιο. Μόνο πως θέλω να στραφώ προς τσοι σημερινούς καταπατητές και να τσοι ρωτήξω αν στη προσευχή ντωνε λένε αυτό που και ισχυρίζονται στσοι συνεντεύξεις τωνε. Πώς θέλουνε να τους αποδοθεί το δίκαιο και το σωστό ενώ όμως οι γι ίδιοι αδικούνε; Γιατί για μένα η προσευχή ντωνε μου θυμίζει το διάλογο δυο ληστώ που πριν από πολλά χρόνια εκλέψανε το Μοναστήρι τσ’ Αγίας Τριάδος. Λέει λοιπόν ο ένας: «μωρέ, κείνονε είναι αξίας πράγμα, μα για να το πάρω πρέπει να πατήσω στην Αγία Τράπεζα», για να πάρει την απάντηση: «Καθαρή καρδιά μωρέ! Κι όπου θέλεις πάθιε».
Και τέλος να τσοι διαβεβαιώσω πως κι εγώ προσεύχομαι και γι’ αυτούς και για ούλους απού καθένας με τον εδικό ντου τρόπο αδίκησε την Ενορία Χωραφακίων. Γιατί ‘μαι βέβαιος πως «έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά» και υπερβέβαιος ότι «το άδικο ουκ ευλογείται» και απευθυνόμενος σε σας κύριε διευθυντά, σας ζητώ συγγνώμη απού εκμεταλλεύτηκα τη φιλοξενία σας και μακρηγόρησα και σας εκφράζω τα πάρα πολλά ευχαριστώ μου.

Με πολλή εκτίμηση
Κουτράκης Εμμανουήλ του Γεωργίου,
Χωραφάκια