Δημήτρης Κ. Τυραΐδής
Χανιά 2023
Δύο φωτογραφίες που στολίζουν το πρώτο φύλλο, και το οπισθόφυλλο, της νέας συλλογής ποιημάτων του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή, έχουν και οι δύο φωτογραφίες τον έντονο το ρομαντισμό, και σε προδιαθέτουν για το περιεχόμενο της συλλογής. Εύστοχες οι παρατηρήσεις στον πρόλογο όπως: «Η ποίηση… αγγίζει την καρδιά μας και μας προκαλεί να δούμε την ζωή με διαφορετική ματιά». Παρακάτω πολύ σωστά μας λέει, για τον ποιητή: «Οδηγείται από τον παλιό του εαυτό, από τα παιδικά του χρόνια, και τις αναμνήσεις από τον αγαπημένο τόπο καταγωγής του, που νοσταλγεί». Εγώ θα έλεγα πως τα ποιήματα του καλού φίλου Δημήτρη, ξαναζωντανεύουν ένα δικό του κομμάτι από το παρελθόν, και μας δίνει μια ποίηση που φτάνει τους πιο ψηλούς τόνους της τρυφερότητας, και είναι μια συλλογή με αρκετά καλοδουλεμένους στίχους με διάχυτη την αρμονία και τον λυρισμό!
Εμένα προσωπικά μου αρέσει η ποίηση του Δημήτρη Τυραϊδή και για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι είναι ποίηση καρδιάς στην οποία κυριαρχεί η απλότητα, και η ευγένεια. Θα έλεγα πως διαβάζοντας έρχεται, ασυναίσθητα στο μυαλό μου η ποίηση που λατρεύω, από την «Νέα Αθηναϊκή Σχολή» και συγκεκριμένα τον Δροσίνη, τον Προβελλέγιο, τον Πάλλη, τον Πολέμη, τον Κρυστάλλη, τον Παλαμά, τον Πορφύρα, τον Μαλακάση, τον Παπαντωνίου και άλλων ποιητών εκείνης της ποιητικής περιόδου.
Ήταν αδύνατο να παρουσιάσω το σύνολο των 89 ποιημάτων της συλλογής. Έτσι επέλεξα μερικά από αυτά που έκρινα αντιπροσωπευτικά.
«Εικόνες πολέμου»
Το ‘κρυψε η μανούλα το παιδί μέσα στην αγκαλιά της
κι έφυγαν απ’το σπίτι τους το μισογκρεμισμένο,
ωσάν τα κρέπια ανέμιζαν τα ξέπλεκα μαλλιά της,
με δάκρυα στα μάτια της και κόρφο ματωμένο.
Μα έξω στον δρόμο τον πλατύ τον αιματοβαμμένο
ξεψύχησαν κι οι δύο μαζί πλάι σ’ άλλα κορμιά,
κράταγε η μάνα το παιδί το χιλιοπληγωμένο
άψυχο μες στα χέρια της από το χέρι του φονιά.
«Ο μικροπωλητής»
Θ’ απλώσει – έλεε – κάποιος άνθρωπος το χέρι
κάτι απ’την πραμάτεια μου να πάρει…
…Τον βρήκε η νύχτα στην γωνιά του καθισμένο
να παίρνει την πραμάτεια του στο σπίτι να γυρίσει…
…Κι ότ,ι του χάρισε των ανθρώπων η συμπόνια
με γέλιο στη γλυκιά μανούλα του όλα τα δίνει…
«Στην μνήμη του δασκάλου μου,
Αρχιμανδρίτη Ιγνατίου Χατζηνικολάου, συγγραφέα».
Θε μου, με τους αγγέλους σου εκεί στο λαμπρό αστέρι
που τώρα έχει για κατοικιά, με δέος στο ζητώ,
στείλ΄του την άγια πένα του, με τ’ άγιο του το χέρι
να γράφει… όπως έγραφε εδώ, στον κόσμο αυτό!
«Ο βοσκός»
Ολημερίς στην εξοχή βόσκει τα πρόβατά του
κι έχει παρέα τα πουλιά τ’ άγρια θεριά,
ω! τ’ αναδεύει ο άνεμος τ’ αχτένιστα μαλλιά του
και τον τυλίγει ανάλαφρα η χάρη του βοριά.
«Πριχού μισέψω απ’ το χωριό»
Πριχού μισέψω απ’ το χωριό πήγα σε μια βρυσούλα
να πιω το κρύο της νερό, τη δίψα μου να σβήσω,
κι ορκίστηκα στην κουμαριά που ‘ταν σε μιαν ακρούλα
πως όσο ζω στην ξενιτιά δεν θα την λησμονήσω!
Και μιαν αυγή που γύρισα στην βρύση πήγα πάλι
να ξεπληρώσω τον βαρύ όρκο που είχα δώσει…
Σκύβω, φιλώ την κούπα της και μου ‘πε το νερό της
με το γλυκό τραγούδι του «διαβάτες δεν περνάνε»
κι είδα την έρμη κουμαριά με βάτους στον κορμό της
κι είπε η ιτιά «οι καλοί καιροί ‘φύγαν και δεν ξαναγυρνάνε!»
Θα τελειώσω με δύο στίχους από το ποίημα «Γλυκιά νοσταλγία, Οίτη με τις νεράιδές σου»
Κάτω απ’ τα πλατάνια σου να γείρω να πλαγιάσω,
ν’ ακούω τον κούκο να το «λέει» στις άγριες ρεματιές…
Πεθύμησα ένα λιόγερμα ν’ ακούσω ένα τραγούδι
από το γέρο τσέλιγκα και να χαρεί η ψυχή μου…
…ν’ αφουγκραστώ το θλιβερό του γκιώνη το μοιρολόι
κι η αυγούλα για στερνή φορά τα μάτια μου να κλείσει!»
*O Σήφης Ιωαν. Πετράκης είναι Ασηγωνιώτης λαογράφος
sifipetraki@hotmail.com
