Ποιητές & ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Μάρτης

Μάρτης
Της άνοιξης ο πρώτος μήνας
Την ελπίδα άστονε να συμβολίζει
Κι ας μας βρέχει πού και πού
Ο αιφνιδιαστής

Μάρτης
Της άνοιξης ο πρώτος μήνας
Χωρίς αυτόν δεν γίνεται Σαρακοστή
Να αγιάσουμε όλοι θέλει
Ο υποκριτής

Μάρτης
Της άνοιξης ο πρώτος μήνας
Αντίφαση είναι ώσπου ν’ αποφασίσει
Πού είναι αλήθεια πιο κοντά
Ο  αναποφάσιστος

Μάρτης
Της άνοιξης ο πρώτος μήνας
Οι μυγδαλιές απάνθισαν και φέτος
Πίσω αφήνει το χειμώνα
Ο χαμογελαστός

Μάρτης
Της άνοιξης ο πρώτος μήνας
Οι λεμονιές αρχίσανε πάλι ν’ ανθίζουν
Ολοταχώς προς θέρος
Ο σιγουρεμένος

Μιχάλης Ασημένιος

Ο Αητός

Αητός στον κάμπο χαμηλά φωλιά ποτέ δεν πλέκει,
χτίζει ψηλά την βίγλα του τον κόσμο να τηράει
ν’ ακούει θέλει τις βροντές από τ’ αστροπελέκι
κι ολόγυρα του το βοριά σαν δράκος να βογγάει.

Το ‘χει γραμμένο η μοίρα του στα όρη να φτερουγίζει,
την πάχνη να ‘ χει συντροφιά και μες στις καταχνιές
αγέρωχος, καμαρωτός με χάρη να τις σχίζει,
των αστεριών θέλει το φως σκέπασμα τις βραδιές.

Τις νύμφες θέλει του χιονιού να λούζουν τα φτερά του,
πάνω στις σιδερόπετρες τα νύχια ν’ ακονίζει,
δεν θέλει τ’ άλλα τα πουλιά να βλέπουν τη φωλιά του
και θέλει πρώτος της αυγής τα ρόδα ν’ αντικρίζει

Όπου διαβαίνει ο ίσκιος του δέος και τρόμο σπέρνει,
τ’ αγέρωχό του πέταγμα άλλο πουλί δεν το ‘χει.
Θήραμα απ’ άλλο θηρευτή αν το βρει δεν το παίρνει
μήτε πιασμένο αν το δει στου κυνηγού το βρόχι.

Θέλει να πίνει ανήλιαγο νερό απ’ τις πηγούλες
μέσα στις κακοτράχαλες κι άγριες ρεματιές
κι όταν τ’ αστέρια σβήνουνε τις ροδαλές αυγούλες
να τον θωρούνε τ’ άγρια θεριά κρυμμένα στις σπηλιές.

Τώρα που ‘γειρε ο ήλιος μου, ήθελα πριν να δύσει,
να σ’ έβλεπα από μια κορφή της Όρθρυς να πετάς
όπως τότε που ήμουν βοσκός, πριχού η δροσούλα αχνίσει,
να ισιώνεις τις φτερούγες σου σαν να με χαιρετάς.

Δημήτρης Κ. Τυραϊδής

Για τον Γιάννη Αντετοκούμπο που έγινε πατέρας

1) Το ποιο ωραίο τρίποντο… έβαλες στη ζωή σου…
Γιάννη Αντετοκούμπο μας… κ’ είναι για το παιδί σου!
2) Να βάνεις τρίποντα πολλά… για το μοναχογιό σου…
για μάνα, κύρη, Γιάννη μας… και για τη σύζυγο σου!
3) Η Μπάκς η ομαδάρα σου… πρώτη ‘ναι στον πλανήτη…
και είσαι Γιάννη, πρότυπο… στου καθενός το σπίτι…
4) Χάρες σου έδωσε ο Θεός, σε προίκισε, η φύση…
γι’ αυτό και δεν εμπόρεσε, κανείς να σε νικήσει…
5) Δώσε του Θε μου δύναμη… υπομονή και θάρρος…
που να σηκώνει μοναχός… της χώρας μας το βάρος!
6) Πρώτη ‘ναι η Μπακς, στο ντουνιά… με σένα η ομάδα…
και έκαμες πασίγνωστη… ολόκληρη Ελλάδα…
7) Αντετοκούμπο εύχομα, ο γιος σου να σου μοιάσει…
να γίνει πρώτος αθλητής και να σε ξεπεράσει!
8) Στην ευτυχία πάντοτε, να ‘χει τη θέση πρώτη…
είναι ευχή ‘πο τη καρδιά του Γιώργη Θραψανιώτη…

(Βροντοντραντοδασκαλονικογιώργης)
Γιώργης Θραψανιώτης

ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΣΤΙΧΟΙ
Άνοιξη

Άνοιξη ώρια εποχή στου κύκλου εσύ του χρόνου,
ολάνθιστα είναι τα πλουμιά του εδικού σου θρόνου.
Ο ερχομός σου είναι λαμπρός, πράσινο το χαλί σου,
το πέπλο σου ολοκέντητο και φωτεινή η μορφή σου.
Νυφούλα ροδοστόλιστη, των λουλουδιών μητέρα
που των φυτών τον λήθαργο πάντα τον κάνεις πέρα
Με σε θεριεύει η βλάστηση, κοπάζουν οι ανέμοι,
βγαίνει ο ήλιος ο γλυκός και τις καρδιές ζεσταίνει.
Τα χελιδόνια έρχονται, οι λεμονιές ανθούνε,
οι μέλισσες ανθό – ανθό τα μέλια σου ρουφούνε,
Μας φέρνεις την Ανάσταση, μοσχοβολούν οι κάμποι,
λιώνουν τα χιόνια στα βουνά κι ο κόσμος όλος λάμπει.
Γλυκολαλούνε τα πουλιά και χτίζουν τις φωλιές τους
κι οι έφηβοι ανοίγουνε φιλιές και αγκαλιές τους.
Γιατί είν’ στης νιότης τον ανθό και πρέπει να σε πιούνε
για να αρχίσουν τις χαρές της ζήσης τους να ζούνε.
Θεέ που φέρνεις πάντοτε μιαν άνοιξη πανώρια
για να ανθούνε τα φυτά και κοπελιές κι αγόρια
Εισάκουσε κάποια στιγμή τις δίκαιες προσευχές μας
και κάνε μία άνοιξη όλες τις εποχές μας!
Παύλος Πολυχρονάκης

Ο άνθρωπος στη γη

Ο Πλάστης όντεν έπλασε ετούτονε τον κόσμο
Αδάμ και Εύα πρόσταξε να σέβουντ’ ένα νόμο.
Αυτοί υποσχεθήκανε πως θα τον σεβαστούνε
μα σαν αθρώποι φαίνεται το λόγο δε βαστούνε.
Εκείνοι τον παράδεισο ετοτεσάς εχάσαν
όμως στην αθρωπότητα χρόνια σκληρά περάσαν.
Απόγονοι γνωρίσανε ο Πλάστης πως υπάρχει
σε κάθε βήμα βρίσκεται παντού Εκείνος άρχει.
Πολλοί λαοί γενήκανε, μάθανε να δουλεύουν
δε συνηθίσανε μαθώς ν’ αρπάζουν και να κλέβουν.
Όσοι εγεννηθήκαμε σε τούτηνε τη φύση
έρχεται κάποτε σειρά το στόμα μας να κλείσει.
Μερκούς ο βίος έκαμε, άρχοντες και μεγάλους
μιτσούς, φτωχούς κι ανήμπορους έκαμε ούλους τσ’ άλλους.
Όσοι καλά δουλέψανε πλησιάνανε τα δώρα
που μας εχάρισ’ ο Θεός εκειά που ζούμε τώρα.
Η πίστη κι η καλή καρδιά στον άθρωπο ‘πομένει
με ήσυχη συνείδηση τα πάντα υπομένει.
Τα έργα κι η καλή καρδιά του κάθα νιους που φεύγει
είναι σωστή δικαίωση κι άλλο να μη γυρεύγει.
Και σαν εγκαταλείψουμε τον κόσμο αυτό τον ψεύτη
η φήμη κι η υπόληψη παντοτινά θα στέκει.

Μαδαρίτης