Μην πεις…
Μη μετανιώνεις που κουράστηκες
το νου σου να πλατύνεις
κι όσα μ’ αγώνα κέρδισες καλά,
ν’ αφήσεις, μη λυπάσαι!
Μην πεις: Προς τι ο μόχθος ο πολύς
αφού η ζωή ‘ναι λίγη,
κι αφού ποτέ δεν πρόφτασε κανείς
τα νείρεται να φτάσει,
τους ανθισμένους κόπους να χαρεί
και τους καρπούς να δρέψει;
Αφού θα φύγω κάποτε κι εγώ,
τα μάτια αφού θα κλείσω,
τάχα, δεν πάει στράφι της ζωής
ο ιδρωλουσμένος μόχθος;
Όχι! όποιος ιδρώτας στη ζωή
ποτέ δεν πάει στράφι
τι άλλοι θα ‘ρθουν πίσω από μας
και ο δικός τους μόχθος,
δίπλα στο μόχθο μας θα μπει κι αυτός
κι έτσι θα συνεχίσει
να οδεύει ακατάπαυστα η ζωή
στ’ ατέλειωτο ανηφόρι,
στην αψηλότερη να βγει κορφή
που την προσμένει η νίκη
και θα λογάσαι νικητής κι εσύ
ομάδι μετά Κείνη,
γιατ’ η ζωή μαζί της κουβαλά
όλους που την συντρέξαν
(νεκρούς και ζωντανούς κι αγέννητους)
στο κορφανέβασμά της!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Πραγματικότητα
Ζούμε με τον θάνατο
πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
Ρίγη μας κυριεύουν· περιμένουμε
και αδημονούμε να ζήσουμε
ελεύθερα και να ενωθούμε
μυστηριακά ο ένας με τον άλλο.
Θλίψη και στενοχώρια·
τραγέλαφος και σκοτοδίνη.
Περπατάμε ξυπόλητοι για
να θυμηθούμε τον Χριστό
που ιερουργούσε συνέχεια.
Οι γλυκές μούσες, φοράνε
μακριά φορέματα και σανδάλια·
με συγκινούν και με γοητεύουν.
Κάποτε, το μυαλό ξεφεύγει·
κάποτε, το όνειρο και
ο όμβρος τιθασεύουν τη
δίψα μας για ζωή και δημιουργία.
Το επτά· δηλωτικό του απείρου
και της σκιάς που γίνεται
σώμα νεαρής παιδίσκης.
Το λουτρό παλιγγενεσίας
μας περιμένει, καθώς μνήμη
και λήθη, πολεμούν η μία την άλλη.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Ρύπανση του Πλανήτη Γη
Η ρύπανση τσ’ ατμόσφαιρας, τη σήμερον ημέρα,
να καταστρέψει απειλεί, ολόκληρο Πλανήτη,
αφ’ οι ταγοί δεν τείνουνε, ο γ’ εις τ’ αλλού τη χέρα,
για να γλυτώσουνε κι αυτοί και καθ’ ανθρώπου σπίτι.
Αν δεν αλλάξει δραστικά, η τωρινή ρεμούλα
σύντομα θα ‘ρθει κορεσμός, από βρομιές και ρύπους,
οι ζωντανοί οργανισμοί, θα νιώθουν αναγούλα
και θα ‘χουνε προβλήματα, με τση καρδιάς τσι χτύπους.
Θεού δημιουργήματα, ο Ουρανός κι η Γη μας,
που παραμείναν καθαρά, για χιλιετηρίδες,
μα τώρα καταντήσανε, η ανοιχτή πληγή μας
και κίνδυνος καραδοκεί, ως και για… νυχτερίδες.
Άμεση τώρ’ αντίδραση, χρειάζετ’ επειγόντως,
να δείξ’ η ανθρωπότητα, σ’ αυτήν εδώ τη φάση,
που οικολόγοι προσπαθούν, μόνοι επί του παρόντος,
λύση να βρουν να σώσουνε, την Οικουμένη πάση.
Το πρόβλημα τση ρύπανσης κι αόματος το βλέπει,
μα οι Ηγέτες των Λαών, προτάσσουν το συμφέρον,
δεν στρέφουνε το βλέμμα τους, στο μέρος όπου πρέπει,
μα το στραβοκοιτάζουνε, αλλού το ενδιαφέρον.
Συστράτευση χρειάζεται, να κάνουμε οι πάντες,
προτού να είν’ πολύ αργά, ν’ ορθώσουμε κεφάλι
και όσους αντιδράσουνε, να δέσουμε μ’ ιμάντες,
η υπερκατανάλωση, να πάψει κι η κραιπάλη.
Εννιαχωριανός
Κατάντησε ο τουρισμός τση Κρήτης
Απής ελευτερώθηκε Κρήτη απού τσί Τούρκους
οι Ερωπαίοι ήρθανε να σώσουνε τσί τόπους.
Αρχαιολόγοι μπήκανε στου Μίνωα τη χώρα,
αρχίξανε και βγάνουνε τ’ αρχαία μας στη φόρα.
Φαίνεται ν’ αναστένουνται η λευτεριά σαν έρθει
πολλά κακά πού κρύβουνται ξαφάνιση τους πρέπει.
Έξυπνοι εφανήκανε ετοτεσάς καμπόσοι
είπανε πως ετουτονέ μπορεί να μάσε σώσει.
Γένηκαν τοτεσάς πολλές καλές ανακαλύψεις
πού φέραν στο Ηράκλειο του τουρισμού τσί λύσεις.
Για τσι υπόλοιπους νομούς θα γίνουνε αργότερα
όντε τουρίστες θάρχουνται με πλοία και με κότερα.
Ετσά εμείνανε θαρρώ οι τρεις νομοί απόξω
όψιμα καταλάβανε σα να βαστούνε τόξο.
Οι Ευρωπαίοι σκάψανε του Μίνωα τσί πόλεις
και τα αρχαία βρήκανε θαρρούν τσι Κρήτης όλης.
Στον τόπο εγενήκανε κέντρα ξενοδοχεία
ούλοι ντως αποχτήσανε μεγάλη περιουσία.
Εδά πούρχεται τουρισμός Ηράκλειο πηγαίνουν
στσάλλους ρίχνουνε μιά μαθιά μονημερίς γιαγέρνουν.
Αν έλειπ’ απού τα Χανιά ο Μέγας Βενιζέλος
πράμα δε θαν’ απόμενε ούλα θάχανε τέλος.
Γράφω ετσά γιατ’ έμαθα να λέω την αλήθεια
γιατ’ είμαι βέρος Κρητικός με μιά καρδιά αντρίκια.
Μαδαρίτης
Ριζίτικα – μαντινάδες
Εγώ θα κάμω την αρχή πρώτος να τραγουδήσω
και τη καλή παρέα μας να την ευχαριστήσω.
Ριζίτικο
Ποιος είναι που τη τέργιασε τέθια καλή παρέα
Γη καπετάνιος έκαμε γη καπετάνιος είναι,
και κάλεσε όλους τσ’ Άρχοντες και τσ’ όμορφες Γυναίκες
και την εκαμαρώνομε την όμορφη παρέα.
Μαντινάδες
Ομορφα που τραγούδησες ωραίο παλικάρι
θα σε παρακαλέσωμε να τραγουδήσεις πάλι.
Τη συντροφιά σας χαίρομαι τη συναναστροφή σας
ήθελα να ‘ναι μπορετό να ‘μαι πάντα μαζί σας.
Τη λεβεδιά σου συμπαθώ και την ευγένεια σου
ευχαριστώ τη ντύχη μου που σ’ έφερε κοντά μου.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Τα μάγια του Μαγιού
Ήλιε που πιάστηκες στα μάγια του Μαγιού,
κι σκοτεινιά σε νίκησε, σου πήρε τη σκυτάλη.
Την ώρα που αγουροξυπνημένος, από τους βόμβους
των αεροπλάνων, πρόβαλες στ’ ορίζοντα την πορφυρή αγκάλη.
Κακά πουλιά προάγγελοι του πόνου, του αίματος,
κούρνιαζαν στα βάθη της ψυχής τ6ων μακελάρηδων,
προσμένοντας τις πρώτες αχτίδες σου, να πετάξουν
στην ανθισμένη γη της Κρήτης.
Πετούσαν το ηλιόλουστο πρωινό,
με απληστία ρούφαγαν τα μύρα.
Όμως, ήταν ασπούδαστοι σαυτό που αιώνες γράφητο
μες τις καρδιές η Κρητική η μοίρα
και το δικό τους αίμα γίνηκε κόκκινες παπαρούνες
σιμά σιμά με τις δικές μας στην ανθισμένη γη.
– Δεν είστε μουσαφίρηδες!!! είστε καταχτητές…
Τους λέει, ντελικάτη κοπελιά, που τσ’ αποδέχεται
με τη μάνα, με το δρεπάνι, με το ραβδί, που βρέθηκε στα χέρια τους.
– Επά που ΄ρθατε χτίζει η φιλιά ψηλά φωλιά.
Μα η έχθρα βαθύ μνήμα.
