Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Ειντάναι η κόλαση φωθιάς που ‘πιασε την Ελλάδα
Ετσά λογιώ καταστροφή απού παθ’ η Ελλάδα
τόσω χρονώ εγίνηκα ποτές μου δεν ξανάδα.
Δε φτάνει απού παλεύανε με κορωνιούς κι αρρώσιες
ανάψανε παντού φωθιές που κάψανε καμπόσες.
Τσι περιουσίες εννοώ, δάση κι όμορφα σπίθια
όπου για να ξαναγενούν θέλουν πολλά τερτίπια.
Όποιοι εβάλανε φωθιές δεν έχουνε αφήσει
πράμα απού την ξακουστή και λατρεμένη φύση.
Εβοηθήξανε μαθώς αέρηδες μεγάλοι
Θεός κατέει τουτανά μην ξαναρθούνε πάλι.
Τρέξανε, βοηθήξανε, στρατός κι αεροπλάνα
πεζοί εξενυχτήσανε να δείχνουνε τα πλάνα.
Μα πια πολλά τραβήξανε οι δόλιοι πυροσβέστες
απού εσκοτωθήκανε σαν ναν’ ιδιοχτήτες.
Ούλοι ετρέχανε μεμιάς στσι φλόγες μέσα μπήκαν
αγωνιζότανε σκληρά που περιουσίες είχαν.
Πολύ αγώνα δώκανε πεζοί και καβαλάροι
μα ‘ταν αέρας δυνατός που μπόριε να τσι πάρει.
Εγίνηκε καταστροφή σε ούλη την Ελλάδα
και όσα απομείνανε θα τα θωρούμε μαύρα.
Στα σοβαρά εμείς εδά θα πρέπει να σκεφτούμε
στην ολική καταστροφή πρέπει να βοηθούμε.
Γιατί ο κάθε Χρισιανός απούχει την υγειά ντου
ξανοίγει, σκέφτεται, θωρεί καταστροφή δικιά ντου.
Εδά προσφέρει κάθα εις την μπόρεση απούχει
καλιά ‘ναι να τα δωσ’ εκειά παρά εις το μπουζούκι.
Πράμ’ άλλο δε κατέω δα απού ‘πρεπε να πούμε
Θε μου ας μη ξαναγενεί, ούλους τσ’ ευχαριστούμε.

Μαδαρίτης

Χαμόγελο

Ένα γλυκό χαμόγελο τίποτα δεν στοιχίζει
μα κείνον που το δέχεται πάντοτε τον πλουτίζει.
Κι ενώ αυτόν που το ’στειλε ποτέ δεν τον φτωχαίνει
πλούσια γλυκιά ανάμνηση στον αποδέκτη μένει.
Κανένας πλούσιος δεν θα πει χωρίς αυτό πως κάνει
και πάντα ειν’ ο πιο φτωχός όποιος σ’ αυτόν δεν φτάνει.
Στο σπίτι μέσα συνεχώς δημιουργεί ευθυμία
δίνει χαρά μες τη δουλειά, διώχνει τη ραθυμία.
Είναι γλυκιά ανάπαυση σ’ όλους τους κουρασμένους,
χειμωνικό ηλιόφωτο για όλους τους θλιμένους.
Της φύσης το αντίδοτο ειν’ για τις στεναχώριες
και μετατρέπει τις στιγμές απ’ άσχημες πανώριες.
Ποτέ δεν το αγοράζουνε, ούτε το ζητιανεύουν
και ούτε το δανείζονται κι ακόμα δεν το κλέβουν
γιατί ένα χαμόγελο για να σε ωφελήσει
με την καρδιά του ο στέλνοντας πρέπει να στο χαρίσει!

ΠΑΥΛΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ

Που

Θέλω να γράψω μια λέξη.
Μια λέξη που
να νικά τη φωτιά
και να μη νικιέται από εκείνη.
Θέλω να γράψω μια λέξη.
Μια λέξη που
να δίνει χρώμα
στον γκρι ουρανό και στη μαύρη θάλασσα.
Θέλω να γράψω μια λέξη.
Μια λέξη που
να διώχνει τον πόνο
και να προσκαλεί την χαρά.
Δε θα την ψάξω στα λεξικά.
Στα μύχια της κάθε καρδιάς θα τη γυρεύω.
Κι αν τη βρω,
τυχερός θα νιώσω και θα είμαι…

Γ. Η. Ορφανός

Ρίμα- Ριζίτικο

Κάστρο και πουν οι πύργοι σου και τα καμπαναριά σου
και πουν οι γιαντρωμένοι σου οι άντρες γιαντρωμένοι σου
τα όμορφα παλικάρια, μα μένα οι γιαντρωμένοι μου
οι άντρες οι γιαντρωμένοι μου τ’ όμορφα παλικάρια
μα η μαύρη γης τα χαίρεται στο μαυρισμένον Άδη,
δεν έχω αμάχι τση τουρκιάς μου δε κακία του Χάρο,
μονάχο κι όργητα πολύ του σκύλου του προδότη.
Απού μου τα κατάδουδε.

Ριζίτικο

Τα έσυρα τα έπαθα το Ρήγα να κοιμήσω
να κοιμήσω το Λεβέντη, το Δίμουρο Αφέντη
και σα τον αποκοίμησα το Ρήγα το Λεβέντη τον Λεβέντη
Ξεντύνομαι τα ρούχα μου ντύνομαι τα δικά ντου, τα δικά ντου
ξεζώνομαι τα άρματα και βάνω τα δικά ντου (δις)
Του Ρήγα του Λεβέντη του Λεβέντη
Ξεστρώνω και το Μαύρον του.

Ριζίτης Μ.Τ..

Ω! Παναγία Δέσποινα!

Όπου πόνος, δυστυχία
δίψα και φτωχολογιά
όπου κίνδυνος και θρήνος
νάτη και η Παναγιά

Πότε εδώ, πότε πιο πέρα
και τη νύχτα και τη μέρα
σκύβει ένα φιλί να δώσει
σε όποιον της ζητά βοήθεια
μην σταυρώνεται η αγάπη
και στρεβλώνεται η αλήθεια

Πότε εδώ, πότε πιο πέρα
κλαίει, γελά, ή τραγουδεί
πρώτη τρέχει να αγκαλιάσει
ένα δύστυχο …παιδί
χάνεται, και πάλι νάτη
όταν την αναζητάς
κλαίει και αυτή μαζί με εσένα
και γελάει όταν γελάς

Παναγία μου !! όλοι λένε
σε μια δύσκολη στιγμή
και αυτή τρέχει να προλάβει
το κακό αυτοστιγμή

Όποιος έχει Παναγία
στην καρδιά του, στο μυαλό
δεν φοβάται, μόνο ελπίζει
και ότι δύσκολο του τύχει
ξεπερνιέται, με καλό !

Χρόνια πολλά και με υγεία
να μας βλέπει «η Παναγία.»

Μιχάλης Παπαδερός
« Η Παναγία μαζί μας »

Θάλασσα

Ησουνα θάλασσα, αγαπημένη,
Ηπιες όλη τη θάλασσα ,
Αφού πρώτα μέσα σου την έκλεισες,
τη γεύτηκες, τη χόρτασες,
τη μίσησες ίσως κάποιες φορές.
****

Ήσουν βοριάς και κύμα
Και φωτιά μαζί
Κι αυτό ανέμους γεννούσε
που τους θέριευες,
με γλώσσα πύρινη και δίκαιη.
*****
Να φτιάξεις κόσμο
Ήθελες αγαπημένη
Σε χαλασμένο πάνω γήπεδο.
ΑΔΥΝΑΤΟΝ!
*****
Πίσω από τους μύες
του δυνατού κορμιού και
του ωραίου προσώπού σου
κρυβόταν η αδικία
κι η σκληρότητα του κόσμου,
Είχε τρυπώσει η αδήριτη ανάγκη σου
Να υπάρξεις όπως για κάθε ον
έτσι επιβάλλεται να ζει:
Με αξιοπρέπεια!
*****
Και πώς να γίνει αυτό αγαπημένη
με την παιδική καρδιά
και το ανέφικτο όραμα
για έναν καλύτερα στρωμένο,
δρόμο και κόσμο,
σε μια εποχή αταξίας κι εχθρότητας;

Άρια Αθανασάκη,

Αφιερωμένο στη μνήμη της φίλης μου εκπαιδευτικού, Ευαγγελίας Κρικελά, που πέρυσι μέσα στον ωραιότερο μήνα του χρόνου, τον Αύγουστο, αιφνίδια κίνησε για ταξίδι σε άλλες θάλασσες, επουράνιες.
Δυστυχώς, άλλη μια χρονιά δεν θα είσαι κοντά μας Εύα. Μας λείπεις…