Αφιερωμένο στο νέο βιβλίο του Βαγγέλη Κακατσάκη
«Τα χελιδόνια του Μοναχού…»
Τα χελιδόνια του μοναχού
σ’ έργο μεταναστεύουν,
γιατί σε μέρες παγερές,
θέρμη κι αυτά γυρεύουν.
Δημιουργός και πλάστης τους
ο Βαγγέλης Κακατσάκης.
Διαβάστε το, χαρείτε το,
φορές εκατοντάκις,
τροφή, νερό δεν ψάχνουνε,
ψάχνουνε να διαβαστούνε,
μέσα στ’ ανθρώπου την ψυχή,
θερμές φωλιές να βρούνε.
Καλό ταξίδι να ‘χουνε,
λόγια καλά να πούνε,
όχι απλά να διαβαστούν,
μα να κατανοηθούνε.
Το έργο του Βαγγέλη μας,
στο μυαλό και την ψυχή στοχεύει,
κι όποιος δεν το κατανοεί,
τίποτα δεν πιστεύει.
Καλή επιτυχία στο έργο σου!
Ιωάννης Π. Στρατιδάκης
Επέτειος του ξεσηκωμού
Τετρακόσια χρόνια σκλάβοι είμαστε εις την Τουρκιά
κι όπως ήθελαν εκείνοι σέρναμε την αυλακιά.
Το ζυγό ‘χαμε στον ώμο κάθε ώρα και στιγμή
κι ούτε λόγος δεν γινόταν για του Έθνους την τιμή.
Οι Σελτζούκηδες οι Τούρκοι, ήρθαν εξ Ανατολών
και υπέταξαν τη χώρα των αιώνων των πολλών.
Που σε γράμματα και τέχνες κι επιστήμες γενικώς
εκρατούσε τα πρωτεία σαν εδρούσ’ ομαδικώς.
Άθλους είχε καταφέρει την παλιά την εποχή
μα αιώνες εβρισκόταν υπό Τούρκων κατοχή.
Οι προγόν’ επαναστάσεις, έκαναν κατά καιρούς
κι έπεφταν υπέρ πατρίδος σε Ζαλόγγιους χορούς.
Ωσπ’ ανθρώποι των γραμμάτων και αρμάτων τελικά
τη σκυτάλη του Αγώνα πήρανε σταδιακά.
Με την πάροδο του χρόνου οργανώσανε στρατό
με περιπ’ αναλογία δέκα έναντ’ εκατό.
Έλληνες καπεταναίοι, κλέφτες αρματολοί
κατενόησαν πως άλλη δεν σηκών’ αναβολή.
Το «ως πότε παλικάρια» αντηχεί εις τα βουνά
που σημαίνει ήρθ’ η ώρα για να φύγουν τα δεινά.
Δεκοχτώ κι εικοσιένα έτος γράφει το χαρτί
εικοστή πέμπτη Μαρτίου Παναγίας η γιορτή.
Που ανάστημα σηκώσαν της Ελλάδας τα παιδιά
της Θρησκείας και Πατρίδας τους ελκύει μυρωδιά.
Με τιτάνιους αγώνες και θυσίες προγονών
ήρθε η Ελευθερία, π’ αγαθό είναι κοινόν.
Έτσι σήμερα γιορτάζει ο Ελληνισμός ομού
τον ξεσηκωμό του Έθνους και οι πάντες τον τιμούν.
Κι αν εκλείψει κι η διχόνοια που ταράζει την Ελλάς
το χρησμό θ’ ακολουθούμε, «Θερμοπύλες να φυλάς».
Εννιαχωριανός
Ενώ λυσσομανά η θάλασσα κι ο άνεμος, κι είναι Δεκαπεντάγουστος
Η “selfie” καταγράφεται βεβαίως ως “art”,
με κύριο χαρακτηριστικό ότι αν και “real”,
μπορεί να είναι σε μεγάλο ποσοστό “fake”.
Προεκτείνετε τώρα αυτή την λειτουργία
στην πολιτική, την υγεία, την κοινωνία,
και θα έχετε την ατμόσφαιρα τού νοσηρού,
πλαστού, περιβάλλοντος που ζει ο πλανήτης.
Και ενώ ο πλανήτης πλανάται, και φωτογραφίζεται “selfie”,
ένα σημείο μένει απλανές γιά κάθε άνθρωπο…
ο άδειος τάφος τής Παναγίας.
Αυτή,
-γιά να γνωρίσουμε λίγη απ’την Θεολογία που γοητεύει τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Ζήσιμο Λορεντζάτο κ τον Οδυσσέα Ελύτη, που τής έκτισε κ Ναό στην Σίκινο- προέρχεται από το γένος το δικό μας, των ανθρώπων·
κι όταν την έθεσαν στον τάφο εκπροσώπησε εκεί όλη την ανθρωπότητα·
κι ο τάφος της, όπως αυτό είχε ανοιχτεί ως δυνατότητα μέσ’απ’τον Τάφο
τού Θεανθρώπου Υιού της, βρέθηκε -οδηγός τού μέλλοντος μας- άδειος…
την είχε υφαρπάσει ο Υψηλός Υιός της.
Υπήρχε στους παλαιούς φωτογράφους
τής κλασσικής φωτογραφικής μηχανής
-σε κάποιους απ’αυτούς-
η υπαρξιακή θεώρηση τού σκοτεινού θαλάμου·
μέσα από τον οποίο, σαν από σκοτεινή μήτρα,
ξεπετάγεται η φωτογραφική ζωή…
Το μνήμα μεσ’απ’το οποίο προβάλλει η ζωή…
Κι έρχεται μιά μέρα που το μνήμα αυτό παίρνει φώς…
Και καθώς το φώς αυτό εισρέει αδυσώπητο στον σκοτεινό θάλαμο,
δεν θα αντέξουν να μην καούν, παρά μόνον οι φωτογραφίες εκείνες
που είχαν συναφθεί μ’αυθεντικότητα…
Λάθος… ; Λάθος. Αλλά λάθος αυθεντικό και παραδεδεγμένο·
γιατί στον άδειο τάφο τής Μητέρας τού Φωτός στην Ιερουσαλήμ,
στο Ελαιοτριβείο (Γεθσημανή!), προσέρχεται κανείς κι ο ίδιος άδειος, γυμνός…
και τότε η “selfie” του, δεν είναι “fake”, αλλά αληθινός εαυτός·
καθώς αλώνει την σαθρή “selfish” τού είναι μας,
κι αναδεικνύει το ένθεο κ πραγματικό, το όμορφο κ καλό, εγώ τού καθενός,
ο Θεός τού “Εγώ ειμί το Φώς”·
και κάνει τις φωτογραφίες ημών, των…
-που θέλουμε, χωρίς να βλέπουμε πολλές φορές πως- … ακολούθων του
άξιες να απλωθούν με χρώματα σε τοίχους ναών…
Αυτός δεν είναι ο σκοπός…;
Να γίνει κανείς ο ίδιος τέχνη… τέχνη και χορός…
ζωής που μένει στον αιώνα …
…ενώ έξω απ’ το ξωκκλήσι
λυσσομανά εορταστικά η θάλασσα κι ο άνεμος,
κι είναι Δεκαπενταύγουστος .
~Χρόνια Πολλά σε όλους, στο διηνεκές…
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Ετσά μας έκαμ’ ο Θεός;
Επαέ που μας έμπεψε ένας Θεός και ζιούμε
παράδεισος ήταν σωστός μα δεν τονε θωρούμε.
Oσοι το σκέφτουνται καλά ένα νόμο τηρούνε
λέω το νόμο του Θεού που πρέπει να βαστούμε.
Την ώρα που ‘ρθαμε στη γη και ούλα τα κατέμε
ότι θέλουμε κάνουμε και λέμε ότι θέμε.
Ετσά που καταντήσαμε τουτονέ τον πλανήτη
μου φαίνεται παράξενο πως παραμένει Κρήτη.
Τα πλάσματα που ήρθανε και ζιούνε εις τσι ζούγκλες
κατένε κάποια δύναμη υπάρχει στσι χαβούζες.
Εμείς ημερωθήκαμε αφήκαμε τα δάση
πιστέψαμε πως βρέθηκε κάτι να μασε σώσει.
Γενήκαμ’ επιστήμονες εκάψαμε τα δάση
κιανένα μπλιο εμπόδιο δε μας κατασταλάσσει.
Oμως θαρρώ τα όρια τα ‘χουμε ξεπεράσει
βρίσκεται χώρος πουθενά που θα μασε στεγάσει;
Υπάρχουν βέβαια πολλοί πλανήτες στον αιθέρα
κατέμ’ όμως αν έχουνε ίδιο με μας αέρα;
Επά εις την πατρίδα μας ζούσαμ’ ευτυχισμένοι
όμως θαρρώ δεν συμφωνούν σε τουτονά οι ξένοι.
Εμείς τον τόπο που ‘χουμε δεν πρέπει να χαλούμε
τους πάντες να σεβόμαστε και να τσοι αγαπούμε.
Μαδαρίτης
Αποδοχή δακρύων
Το λυκαυγές κάνει τα μάτια μου
να τα βλέπουν όλα μπλε.
Ξαγρυπνάω· περιμένω το καλοκαίρι
να μου δοθεί σ’ ένα βαθύ πορφυρό.
Με ανακατεμένες λέξεις,θαρρώ
πως παίζω σε ταινία.
Τα σμήνη των γλάρων,
παίζουν με την επιφάνεια του θαλασσινού
νερού.
Καθώς προχωράω πάνω στο βινύλιο
τα σπαρτά αφήνουν τον ήχο τους
να μιλήσει με τα κοτσύφια.
Τώρα,τα σπουργίτια ζηλεύουν
και τ’ αηδόνια κελαηδούν
κλεισμένα στο κελάρι, με το
πολύτιμο μοναστηριακό κρασί.
Είναι ωραία η ευγένεια· είναι
ωραία να ξέρεις πως σ’ αγαπούν.
Με τις γιρλάντες και τους
ασπαλάθους, αργά θα μεταμορφωθώ
και θα γεμίσω την εφηβική
απόχη της καρδιάς μου, με δάκρυα.
