Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Η φωτιά

Η αλήθεια είναι μια φωτιά.
Όχι σαν τις φωτιές που καταπίνουν τα δάση
όχι σαν εκείνες που προκαλούν
τα σαπρά χέρια του φανατισμού,
όχι σαν εκείνες που λαθραία ανάβουν
τα μιαρά χέρια της εμπάθειας.
Είναι μια φωτιά ταπεινή, σαν εκείνη που καίει στο λύχνο
ή στο καντήλι κάποιας ψυχής,
μια μικρή κόκκινη φλόγα
πλαισιωμένη από αεικίνητες χρυσές αντηλαμπίδες.
που κατορθώνει να φωτίζει τη σκοτία της νύχτας
να παρηγορεί τα σύγκρυα του χειμώνα
να επιτρέπει στους ίσκιους να αποποιηθούν τη μοναξιά τους.
Ως πηγή φωτός και θαλπωρής
δικαιούται τον τίτλο ζώσας παρουσίας
καθώς αντιμάχεται τη σιωπή του απρόσωπου σκότους
την ακινησία της επιφύλαξης
την ακαμψία των παγερών κρυστάλλων.
Είναι η αλήθεια μια φωτιά,
ταπεινά μεγαλοδύναμη.
Είναι η ίδια που οδήγησε τον Προμηθέα
στην αλγεινή καθήλωση
-όχι επειδή την παρέδοσε στους ανθρώπους
αλλά επειδή εμπιστεύθηκε τις προθέσεις του μέλλοντος.
Σήμερα ουδείς δικαιούται
να κάνει χρήση αυτής της φωτιάς
στο όνομα ανοίκειων βλέψεων
ή να την παραδώσει
στην ιδιοτέλεια της αυθαιρεσίας.

Αυτά έλεγε στα εγγόνια του,
αιώνες πριν,
ο ασπρομάλλης γέροντας,
καθώς έφερνε το αριστερό χέρι του στα δεξιά
να ακουμπήσει κάτω από τις πλευρές,
εκεί που ένα παλαιό τραύμα
πονούσε ακόμα.

Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη

Στου Ψηλορείτη τη κορυφή

Στου Ψηλορείτη τη κορυφή
θέλω να κάνω προσευχή – μόνο για σένα.

Να χαμηλώσει ο ουρανός
κι ο ήλιος νάναι σκοτεινός – δέντρα βρεγμένα.

Να βγάλω δυνατή φωνή
για να ακουστεί όσο μπορεί – ψηλά στ’ αστέρια.

Τα λόγια νάναι λιγοστά
να τρέξουν δάκρυα καυτά – στα δυο μου χέρια.

Στου Ψηλορείτη τη κορυφή
θέλω να στείλω μια ευχή – μη με ξεχάσει.

Να μου μαζέψει τα φτερά
κείνα που αφήνουν τα πουλιά – μεσ’ τον αέρα.

Να κάμω στρώση μαλακή
κι η πονεμένη μου ψυχή – να ξαποστάσει.

Να πάψει μπλιο τσι να πονεί
να κουβαλήσει τσι χαρές – και να γελάσει.

Ουρανία Κουτουλάκη Γιατρομανωλάκη

Πάλη και πάλι

Παλεύω να κρατήσω τον εαυτό μου στην ύπαρξη.
Πολεμάω με τους λογισμούς μου
κρύβομαι κι ενίοτε φανερώνομαι.
Βαδίζω, περπατάω με σταθερά βήματα
κι η ωριμότητα έρχεται και φεύγει.
Χαίρομαι για τα κορίτσια, αφουγκράζομαι
ήχους πρωτόγνωρους, παραδίνομαι
σε μουσικές, βιβλία και λόγια ποιητών.
Μπροστά μου, μια ζωή γεμάτη λόγια,
εικόνες κι εμπειρίες καινές.
Μόνος καθώς είμαι στο δωμάτιο
γεύομαι μια γαλήνη εσωτερική.
Καθώς μπερδεύομαι, προσεύχομαι
και στ’ όνειρο το μαύρο, διακόπτω τον ύπνο μου.
Τώρα, που πλησιάζω ξανά τον
εαυτό μου, χαίρομαι, μα και φοβάμαι.
Μικρός όρκος, μικρή ζωή και
πνευματικό ανάστημα γιγαντιαίο
για να σηκώσει και να σώσει, ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Στυλιανός Γ. Ξενάκης

Ρίμα του ‘21

Δεν το ξεχνούνε οι Καστρινοί μη στο εικοσιένα
που πήγανε εις στα Σφακιά και δεν εγάρηε ένας.
Μεχμέτ Αλής ξεκίνησε εις τα Σφακιά να πάει,
κορίτσια να μαζώξει, λάλιε κι αλογοπούλαρα
τυρί να τα φορτώσει.
Στην Άμπελον επήγανε εκειά να τσαντηρώσουν
τω Σφακιανώ τσοι κοπελιές σκλάβες να τσοι μαζώξουν.
Σφακιανοπούλες λυγερές λουστείτε, χτενιστείτε,
στο Ρέθεμνος θα πάτε ‘σεις και θα χαιρετζωθείτε.
Σαν τ’ άκουσαν κι οι Σφακιανές πιάνουνε τσοι Μαδάρες
απάνω τσοι ψηλές κορφές απού ‘ν’ οι κατσιφάρες (ομίχλη).
Σαν τ’ άκουσαν κι οι Σφακιανοί οι γι αξιοτιμημένοι
αράξανε εις την τουρκιά σα σκύλοι λυσσιασμένοι.
Κόβουνε πόδια, κεφαλές ως κόβουν τσ’ αγκινάρες
τα αίματα ετρέξανε ωσάν τσοι μπουτσουνάρες.
Μα ένας αράπης έφυγε μέσα από τ’ ασκέρι
στο Ρέθεμνος επήγε αυτός και το ‘δωκε χαμπέρι.
Κι εδώ αλλάζει ο σκοπός, πάει σε μοιρολόι.
κλαίσει ντων τα χαρέμια ντου κι είναι να σκοτωθούνε
στο Γυρογιάλι πιαίνουνε πάνε για να πνιγούνε.
– Μπαμπά μου δε σου το ‘λεγα εις τα Σφακιά μη πάεις
γιατί το Σφακιανό τυρί τζάμπα δε θα το φάεις.
Και συ μπαμπά μου πήγες στα Σφακιά κορίτσια να μαζώξεις,
λάλιε κι αλογομπέγιρα τυρί να τα φορτώσεις.
Μπαμπά και πούναι ο συντζαντές που ‘βαζες στο μουλάρι
και καβαλήκευες μπαμπά κι ήσουν ένα καμάρι.
Μπαμπά μου τα στιβάνια σου και ποιός θα σου τα σκίσει
μ’ είντα ψυχή θαν’ έχει αυτός να μη βαροψυχήσει.

Ο Ριζίτης Μ.Τ.

Θυμάμαι… (Αφιέρωμα)

Θυμάμαι, όταν σ’ έπιασα πρώτη φορά στα χέρια
κι ως διάβασα στην όψη σου: ΕΡΕΙΣΜΑ -τ’ όνομά σου-
αρχίνισα σιγά-σιγά να σε φυλλομετράω,
να δω το μέσα πλούτο σου, το μέσα πρόσωπό σου…
Ώρα πολλή σεργιάνιζα στις φωτερές σου “ρούγες”
και στα “κελάρια” τ’ ανοιχτά, καμάρωνα το βιος σου!

Δρασκέλισα τα “κάστρα” σου, ροβόλησα στους “κάμπους”
μπήκα μες στα”περβόλια” σου, έσκυψα στους “μπαξέδες”,
μες στα δασιά της σκέψης σου πλανήθηκα “ρουμάνια”
τη δίψα μου λιγόστεψα στις δροσερές “πηγές” σου
τον έμμετρο και τον πεζό το λόγο σου “τρυγώντας”…

Καιρός πολύς επέρασε από τη μέρα εκείνη
μα εσύ καιρό δε σκιάζεσαι και πάντα “ολόρθο στέκεις”,
δροσιό, πολύκλωνο “δεντρί”, με “πλούτη φορτωμένο”
και κάθε μήνες τέσσερις, καρπούς καινούριους δένεις
ολοχρονίς να σε “τρυγούν” και πλούσιο ν’ απομένεις!..

…Κι ως τώρ’ αυτό το πρώτο σου, τ’ αντάμωμα, θυμάμαι,
νιώθω βαθιά μια πεθυμιά, ακέριο να σε κλείσω
σε δεκαπεντασύλλαβους, ν’ ακολουθείς το χρόνο…
Είθε μην έχει τελειωμό, τούτο σου το “ταξίδι”
γιατί πολύ ‘σαι θαλερό και για πολλά πασχίζεις!
Λόγου και τέχνης έρεισμα…

Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη

Της Ελλάδας πρεσβευτές

Μια ρίμα που ‘γραψα παλιά, προφητική εβγήκε
κι ένας μεγάλος Έλληνας, στο Πάνθεον εμπήκε.
Μιλούσα για τον αθλητή Αντετοκούμπο Γιάννη,
που εις την Υπερδύναμη επήγε για… σεργιάνι.
Τα πάνω κάτω έφερε εις τη μεγάλη χώρα
και δίκαια εισέπραξε και τση τιμής τα δώρα.
Στο ΝΒΑ κέρδισε δικαίως πρώτη θέση
και δύσκολο μου φαίνεται σύντομα πως θα πέσει.
Πρωταθλητές Αμερικής βγήκαν οι Μιλγουόκι,
χάρις στον Έλλην’ αθλητή που ‘ταν το μεσοδόκι.
Ό,τι κι αν γράψεις κι αν θα πεις για τούτο το κοπέλι,
είναι νομίζ’ ελάχιστα έστω κι αν στάζουν… μέλι.
Τη χώρα μας ετίμησε στα ξένα όσο λίγοι
κι έδειξε πως οι Έλληνες δεν είμαστε κολίγοι.
Ως θέλουν να μας θεωρούν του κόσμου τα γεράκια,
για να μας περιπαίζουνε σαν τ’ άγουρα παιδάκια.
Σήμερα υποκλίνεται σ’ αυτόν και τον Πετρούνια,
η Οικουμέν’ ολόκληρη χιλιάδες μιλιούνια.
Όπως και εις την Σάκαρη, τον Τσιτσιπά και τσ’ άλλους,
τους Έλληνες πρωταθλητές και πρεσβευτές μεγάλους.
Τση χώρας μας π’ ανέδειξε απ’ τα παλιά τα χρόνια,
πολιτισμό που στέκεται και θα κρατά αιώνια.

Εννιαχωριανός