Covid, μικρέ δολοφόνε
Ως πότε θα μας κλέβεις το φως της ζωής
και θα κρατάς τους ανθρώπους
μακριά τον ένα από τον άλλο;
Δεν κουράστηκες να θερίζεις ζωές, μικρέ δολοφόνε;
Πάνε δυο χρόνια τώρα που μας παιδεύεις
κι έχεις κάμει ανάστατη ολάκερη την υφήλιο!
Άλλαξες τους ρυθμούς της ζωής μας
έδιωξες μακριά τη χαρά
και μας έφερες τον πόνο της απώλειας
μικρέ, αόρατε δολοφόνε!..
…Μα σαν «είδες τα σκούρα»
μικρό, καταστροφικό δαιμόνιο,
άρχισες ν’ αλλάζεις, να μεταλλάζεις
για να προφυλαχτείς από τα όπλα μας
τα κλεισμένα στις μικρές αμπούλες
για να σε πολεμήσουμε όχι έξω στο φως
γιατ’ είσαι αόρατο μικρό διαβολάκι
αλλά μέσα στα έγκατα του κορμιού μας
που μπαίνεις απρόσκλητο
κι αρχίζεις το καταχθόνιο έργο σου…
Όμως, πλησιάζει το τέλος σου.
Θα σε νικήσουμε, μικρέ δολοφόνε!
…Και όποτε τολμάς να δοκιμάζεις ξανά
με τις μικρές αμπούλες θα σε υποδεχόμαστε
μέχρι ν’ αποκάμεις και να χαθείς
από το πρόσωπο της Γης
έτσι όπως κι άλλοι, μικροί δολοφόνοι, εξαφανίστηκαν!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Κρήτη: το διαμάντι της Μεσογείου
Η Κρήτη είν’ επίκεντρο τριών Ηπείρων φάλι
γι’ αυτό χορεύει στο ρυθμό που λένε πεντοζάλι.
Ευρώπ’, Ασία κι Αφρική την έχουνε στη μέση
κι αιώνες το φορεί στραβά του κουζουλού το φέσι.
Σε Αυστραλί’, Αμερική και σ’ όλο τον Πλανήτη
όπου γρικάς ριζίτικο χτυπά (η) καρδιά σου Κρήτη.
Από τα χρόνια τα παλιά που Μίνως βασιλεύει
η Κρήτη με το στόλο της ανθεί και ταξιδεύει.
Περνά ‘πο τον Ελλήσποντο κι από την Προποντίδα
στην Οδησσό δημιουργεί μια δεύτερη πατρίδα.
Μεσ’ από την Μεσόγειο οδεύει για τη Δύση
νέες ανοίγει αγορές, πολιτισμό θ’ αφήσει.
Οργώνει με τα πλοία της θάλασσες και πελάγη
και εμπορεύετ’ αγαθά που το Νησί παράγει.
Στην Τροία επολέμησε με τον Ιδομενέα
τον τότε βασιλέα της να μάχεται γενναία.
Κρήτες τον Μεγαλέξανδρο συνόδεψαν στα βάθη
τσ’ Ανατολής που άγνωστα γνωρίσανε εδάφη.
Όπου περνούν αφήνουνε πολιτισμού σημάδια
και πόλεις θεμελιώνουνε της Ιστορίας φάδια.
Από την Κρήτη πέρασε Απόστολος ο Παύλος
για Ρώμη ταξιδεύοντας ίσως ο πιο μεγάλος.
Απ’ όσους επεράσανε απ’ το Νησί τση Κρήτης
ανθρώπους που εγέννησε ο Γήινος Πλανήτης.
Μπόρ’ Ενετών επέρασε και κατοχή των Τούρκων
κι έμεν’ αιώνες μεταξύ λασπόνερων και βούρκων.
Χώρες μεγάλες θέλησαν να τη διεκδικήσουν
το μόνο που κατάφεραν νεκρούς εδώ ν’ αφήσουν.
Κι επιμένουν σήμερα με βάσεις του θανάτου
να δηλητηριάζουνε τα Άγια χώματά του.
Όμως τση Κρήτης το Νησί δεν πρόκειται ν’ αλλάξει
ήθη και έθιμα παλιά κι ως ξέρ’ έτσι θα πράξει.
Και θα κρατάει ζωντανή κι άσβεστη μεσ’ το χρόνο
Θρησκεία και Ελευθερία στο διάβα των αιώνω.
Εννιαχωριανός
Στο Κολυμπάρι…
Γύρω ως χάρτης η γη στην παλάμη Της,
κι αγιαστικά, δροσοβόλα τα κύματα
στο Κολυμπάρι σκουντούν, χτυπά η άρμη Της
τοίχους πετρόχτιστους και στεριά της παντάπαχη!
Κι ως ζωηφόρα μνημεία και μνήματα
στης Παναγίας ψαλμένα, στους τόπους της
κι απ’ τους αιώνες πελάγων που εφάνει της
αναδυόμενα ως ελπίδα ανάρπαχτη!
Να τη συλλάβουν καρδιές που πιστεύουνε
να διαλαλούν επισκέπτες που έρχονται,
πανηγυριώτες αιώνιοι αναπέμπουνε
πνευματικά αγαθά που δεν παρέρχονται…
Πεπαλαιωμένος ο χάρτης της ζήσης μας
μέσα στις χούφτες σαλεύει της Δέσποινας
στης Οδηγήτριας οι σάλοι κι οι χτύποι μας
κι αναδιπλώνεται, γέρνει στου Χτίστη μας…
Βουνά, ακρωτήρι, η ακτή με τα βράχια της
βότσαλα, χρώματα, κάμποι με στάχυα τους,
που εβαπτίσθηκαν και στέκουν στην Πίστη μας
στεριά ανιδιόκτητη κι η ποτάμια κοίτη μας…
Λένα Αλυγιζάκη
Ο Βυθός της συνείδησης
Συνειδητοποιώ πράγματα που ποτέ πριν
δεν είχα φανταστεί.
Κλυδωνίζομαι από τις σκέψεις κι η ψυχή μου
αντιδρά, αντίδικη ούσα των επιλογών μου.
Φαινομενικά μικρός, με μυαλό παιδαριογέροντα.
Πρόοδος και συντήρηση αντιμάχονται
και ‘γω παρακολουθώ σαν φίλαθλος
γαντζωμένος στα κάγκελα των γηπέδων.
Όμως, έτσι ωριμάζω, περπατάω με σκοπό
κι ατενίζω τον βυθό της καρδιάς μου.
Οι απαντήσεις θα έλθουν, η σκιά
των ονείρων θα αποκαλυφθεί, για να
γίνει ξανά ο έρωτας, η ελπίδα
που θα με κρατήσει ζωντανό, ως
τα βαθιά γεράματα.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Μωραΐτικο
Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα σε κρύο μαξιλάρι
κι ήρθε τ’ αηδόνι της αυγής κι εγλυκοξύπνησέ με.
– Ξύπνα κι εσύ καλό πουλί να κελαηδήσεις πάλι.
Στη Ρούμελη μωρέ παιδιά,
στη Ρούμελη και στο Μοριά
έχει κορίτσια λεβεδιά.
Για μια Λιδορικιώτισσα
πολλούς καημούς απόκτησα.
Εκεί ψηλά στον Άι Λιά βαρούν κλαρίνα και βιολιά.
Μωρέ παντρεύουν τη Μαρίνα κι αφήσαν τη Κατίνα,
μα παντρεύεται κι αυτή μα την άλλη Κυριακή.
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ
– Πάντα μ’ αρέσει να γλεντώ μ’ άντρες που γλεντούνε
μαθαίνουνε κι οι νέοι μας εκειά να πορπατούνε.
– Πολλά χωριά εγύρισα, πολλούς λεβέντες είδα
σαν τη δική σας λεβεδιά, αλλού ποθές δεν ήβρα.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Ελπιδοφόρος εφιάλτης
Επεριμέναμε ούλοι μας για μια δεκαετία
καλύτερη τη χώρα μας χωρίς καμία βία.
Γενήκανε οι εκλογές μια νια βουλή εβγήκε
και προσπαθούσε για να βρει ίντα λαός δεν είχε.
Ούλοι αγωνιζόντανε πράμα καλό να γένει
ήρθε στη χώρα ο ιός, χάλασε οικουμένη.
Κορωνογιό τον λέμε ‘πα ετσιδά εις την Κρήτη
μερκοί τον αγνοήσανε θαρρούν πως είναι γρίπη.
Ετουτοσάς ο κορωνιός απούχαμε παλέψει
πιστέψαμε πως μόλαρε άλλους δε θα παιδέψει.
Μα πριν να φύγει να χαθεί ο κορωνιός βερέμι
Ελλάδα πιάσανε φωθιές πράμα γερό δε μένει.
Δυο χρόνια επεράσανε απ’ εκλογές που λέω
ίντα θα κάμωμε εδά αλήθεια δεν κατέω.
Κι άλλη φορά εγράψαμε για συφορά μεγάλη
κατάρα έμπεψ’ ο Θεός πέτε μου πού θα βγάλει;
Πολλώ χρονώ εγίνηκα τη ζήση μου σαν κλείσω
ετσά τρανή καταστροφή δε θέλω να γνωρίσω.
Κάθε γενιά απούρχεται σκοπό έχει να φεύγει
έχει ψυχή και προσκυνά μέγα Θεό γυρεύγει.
Εδά μπορούν ο Έλληνες πιστά να συφωνήσουν
αγάπη, πίστη νάχουνε μέχρι να ξεψυχίσουν.
Χριστό που δούδει δύναμη κοντάναι η Παναγία
που δούδει πάντα στο λαό δύναμη κι ευλογία.
Να μην ξεχνούμε πάντοτε η Παναγιά κοντά μας
το έθος μας προστάτεψε σε κάθε συφορά μας.
