“Μίκης” Μιχάλης Θεοδωράκης
» 29 ΙΟΥΛIΟΥ 1925 – 02 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021
Φτωχά τα λόγια, ό,τι κι΄ α(ν) μ-πεις,
για τέθοιο αντρειωμένο..
Υπόκλιση με σεβασμό,
ένας πλανήτης κάνει,
για να τιμήσει ευλαβικά,
τέθοια μορφή, που χάνει!
Ούλες τσι γλώσσες του ντουνιά,
να τσι μονομεριάσεις*,
δε φτάνουνε τα λόγια ν-τως*,
να τονε περιγράψεις!
Μελωδικά εταξίδεψε,
ούλη τη ρωμιοσύνη,
στη ν-οικουμένη εφώτιζε
κι η φλόγα ν-του, δε σβήνει!
Τ’ αηδόνια εβουβαθήκανε,
τσ’ αυγές στσι ποταμίδες*,
π’ ο Θεοδωράκης μίσεψε*
και σβήσανε οι ελπίδες!
Πως να χωρέσει η μαύρη γης,
ετέθοιο αντρειωμένο,
που τ’ όνομά ν-του στο ντουνιά,
ήτονε ξακουσμένο!!!
*μονομεριάσεις: συγκεντρώσεις
*ν-τως: τους
*ποταμίδες: μικρά ποτάμια, ρυάκια
*μίσεψε: έφυγε
Βουβός αποχαιρετισμός.. Οικουμενικό ευχαριστώ.. Γαλήνια ανάπαυση..
Βαθιά η περισυλλογή..
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
Με εκτίμηση
Βολτυράκη Ηλιάνα
Καλό ταξίδι Μίκη
Tση περασιά σου τσι παθιές
ο χρόνος δε τσι σβίνει,
Ότι κι’ Άν κάνουν οι καιροί
χειμώνες καλοκαίρια.
Δεν’ είχες ταίρια στσι σκοπούς
μ ούτε και κληρονόμους,
γεννήθηκες μοναδικός
Θεού δώρο τσι Κρήτης.
Με μελωδίες μαγικές
έχεις τη γη πλουμίσει,
Που στσ’ ουρανούς
θα ξετρυπούν πού ’φυγες
δοξασμένος.
Μαρία Νίκ. Γρυφάκη
Κάντανος 4-9-2021
Στον Απόλλωνα M Ι Κ Η
Η Ελλάδα σήμερα κατέβασε ρολά
υποκλίνεται η Επανάσταση και η Ποίηση
και με την Ιστορία χέρι χέρι
οι τρεις χώρια κι αντάμα
ακροπατούν μαρκάροντας
τ΄Αρχάγγελου τα χνάρια.
Βουβάθηκαν οι Λυρικές και τα Ωδεία
κλείσανε οι Ακαδημίες και τα Πανεπιστήμια
σταμάτησαν τα Βουλευτήρια και τα Μουσεία
παράτησαν οι φοιτητές τα Αμφιθέατρα
σωπάσαν στις ταβέρνες τα τραγούδια
παγώσαν όλοι στα κομματικά Γραφεία
κ’ ένας ολάκερος και πέρφανος Λαός
σαρκώνοντας κι όλους τους Λαούς της Γης
απλώθηκε σαν άγριος πόταμος
που ξεχείλησε του κόσμου τη Λεωφόρο
και στον αφρό της κατεβασιάς του
σε μιαν ανθόφορτη καλαμωτή
ακουμπισμένη πάνω απ’ τα καυκαλά του
στις υψωμένες γροθιές του
πλαγιάζει ανάγερτα ο Μουσηγέτης ΜΙΚΗΣ
κρατώντας στα χέρια του λίγα
του μυριόλογου βράχου αγριολούλουδα
κ’ ένα χοντρό καλαντάρι κατάγιομο
από μνήμες, καλούδια, πληγές κι οράματα.
Πισώμπροστα πάνε της γης
οι Επαναστάτες ποιητές
πούναι οι πρωτοπρώτοι Ερωτικοί
κι από κοντά νιοι και νιες
αντάμα τραγουδούνε’
Νάχα τ’αθάνατο νερό
τον Εβεργέτη ν’ αναστήσω…..
Ακλουθάνε οι τρεις ερωμένες του
η Εφτέρπη, η Τερψιχόρη και η Ερατώ
που τραγουδούνε, χορεύουν κι απαγγέλουνε
τους θούρειους και τα ερωτικά του
σ’ όλουνους τους Λαούς
γιατί ετούτος ο πλαστουργός
γρικούσε αντίλαλους και έπλαθε ήχους
άκουγε τα πετούμενα και έπλεκε μελωδίες
βύζαινε φως και μουσική γεννούσε
χόρταινε μυροχρώματα κ’ έρανα πλαστοργούσε [ 2]
κίναγε απ’ τις πλάστρες και τα περβόλια
και κατέβαινε στα οδοφράγματα
ετούτος ο απέθαντος Επαναστάτης
και αφκιασίδωτος ερωτικός.
Και κάπου εδώ ο Χρόνος και ο Θάνατος
απόμερα κρυφομιλούν και χαίρονται
τι χάρη στου Μαϊστορα την αιωνιότητα
και τα δικά τους χνάρια θα χαραχτούνε
έστω σαν στιγμές μονάχα
της συμβολικής τους αθανασίας ! . . .
Στην πομπή της ανθρωποθάλασσας
απ’ το Βράχο-Βωμό της γης κατέβηκαν
και στ’ Αδριανού την πύλη ξεπρόβαλαν
ο Προμηθέας , ο Απόλλωνας, ο Διόνυσος, ο Ορφέας
η Αθηνά, η Αφροδίτη, η Αντιγόνη , ο Φειδίας κι ο Ικτίνος
κι απόδιπλα να οι πέρφανοι
παγκόσμιοι Επαναστάτες Ποιητές,
ο Παλαμάς, ο Ρίτσος, ο Μαγιακόφσκι
ο Σικελιανός, ο Τσε , η Λούξεμπουργκ
η Πασιονάρια, η Αλεξίου, η Ηλέκτρα
ο Νερούντα, ο Χικμέτ κι ο Λόρκα
ο Μπρεχτ, ο Ελύτης, ο Σεφέρης , ο Μάνος
ο Βάρναλης , ο Αναγνωστάκης κι ο Λειβαδίτης
κι άλλοι ομοούσιοι αδερφοί του
προσμένουν ούλοι να ντον παραλάβουν
για τα Ηλύσια Πεδία των αλλεπάλληλων
ομφάλιων κρανιόκαστρων.
Και η Παλλάδα με το Ρίτσο
μπαίνουνε πιο μπροστά
και ραίνουνε το σκήνωμα
με του αγιόβραχου τ’ αγριολούλουδα.
Κι απ’ τους αρίφνητους θνητούς στο κατόπι του
ακούγονται δηλωτικά και βροντερά
το Libertadores και το America insurecta
αντάμα με το μήνυμα του ΠΑΛΑΜΑ
« . . . το πρωτόσταλτο είμαι σημάδι
από την πλάση που θαρθεί ! . . .»
και με του Σικελιανού το κάλεσμα
« Ομπρός οι Δημιουργοί
βοηθάτε να σκώσουμε
τον Ηλιο πάνω από τον κόσμο ! »
Κ΄εκεί στα μαρμαρένια αλώνια
την ώρα του δοξαστικού ύμνου
και του όρκου της συνείδησης
πιο πέρα κι απ’ τ’ αρχιπέλαγου την άκρη
ο Φαέθοντας μυριόχρωμος υποκλίνεται
αφού το βιος του ο Φοίβος πρόκανε
και σ’ αυτουνού το δίφρο μεταφόρτωσε [ 3 ]
αφήνοντας για το βαρκάρη
άδειο το καυκί του.
Δεσπώστε τώρα στους πυλώνες της Ιστορίας
κι ανοίξτε τις πύλες της Μνημόεσσας
και ψηλά πάνω στις προθήκες
του καταδικού της κρανιόκαστρου
απλώστε τις αρματωσιές του Επαναστάτη
αντάμα με τα έρανα του πλαστουργού.
Υστερα κάντε αγάντα στην ψυχή
κι αφήστε τ’ άγριο ξεροβόρι
να μελανιάσει τα μούτρα
να παγώσει τα ρουθούνια και το κούτελο
για να μπροστιάσετε την επίγνωση
δαγκώστε κοντά ματώνοντας τα χείλια
μπήξτε τα νύχια στις παλάμες ως το κόκαλο
με γροθιές βαράτε μετά γερά στο στέρνο
και στυλώστε το βλέμμα στο γήινο στόχο
για νάστε έτοιμοι αύριο
όντας θα τ’ανεβάσουμε μάτα τα ρολά.
Εσύ με την πελώρια θωριά
και τ’ άφραχτο περβόλι
εσύ με τα πολλά ματωμένα σημάδια
και την αέναη πορεία
εσύ με την απροσκύνητη
κι αγκέμιαστη σκέψη
εσύ με την καρδιά μικρού παιδιού
και την ψυχή Προμηθέα
εσύ εράνων πλάστη
και αγωγιάτη του κάλλους
εσύ που καταβολάδα είν’ οι σπορές σου
με τους πολύφορους καρπούς
εσύ σημείο αναφοράς, ζυγίσματος
και μόνιμης σκυτάλης
εσύ που το ¨ακόμα¨ του Αναγνωστάκη
όπου δε χώρεσε στους ¨Παλιούς δρόμους¨
και που σ’ αυτό ακουμπάνε οι ποιητές των αιώνων
το βίωσες και το πρόβαλες σύγκορμα κι ολόζωα
εσύ ο 18 αιώνων έφηβος αδερφέ μου
χωρνάς ακέριος μοναχά
μες των Λαών τη μια και οικουμενική αγκαλιά .
Γι αυτό σύντροφε διαλεχτέ
και των ξύπνιων όνειρων συνταξιδιώτη
εμείς οι δίκια εξεγερμένοι
δε σε βάνουμε κάτω από το χώμα
όπου κουμάντο κάνουνε οι μεταφυσικές
οι φόβοι και οι δοξασίες [ 4 ]
αλλά σ’ ακουμπάμε μπροστάρη
στης κάρας τους ανθόκαμπους
εκεί που διαφεντεύουνε μονάχα
οι άσβηστες θύμησες , τα αέναα τραγούδια
και τα σαρκωμένα οράματα
εκεί που της συμπαντικής αρμονίας
έγινε τ’αναγνωστήριο της ανατομίας της .
Καλά σου σεργιάνια μαθές
στα λιβάδια και τις κοιλάδες
της πανανθρώπινης διαχρονικής Μνήμης
και καλό αντάμωμα
στης Γης τα σταυροδρόμια
όπου οι Λαοί της οικουμένης
παλεύοντας, ματώνοντας και τραγουδώντας
καρτεράνε με λαχτάρα
την τελευταία παγκόσμια Επανάσταση
που το πρώτο της χρέος θάναι
να πείσει τις πλειοψηφίες .
Ωρα σου καλή Γητευτή των ψυχών
ώρα σου καλή αθάνατε ερωτικέ συνοδοιπόρε
ώρα καλή μεγάλε Εβεργέτη των ανθρώπων
όλης της γης , εσύ που κουβάλαγες μέσα σου
στοιχεία του παναιώνια ζητούμενου Αθρώπου
εσύ που τους δίδαξες πως τον ζητούμενο ΑΘΡΩΠΟ
που είναι ο ε ρ ω τ ι κ ό ς Α θ ρ ω π ο ς
ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ δηλαδή και ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
εκεί στους παναιώνιους δρόμους τους
θε να τον εύρουν μοναχά
όταν βιώσουν, σαρκώσουν, ξεκορμίσουν και φιλέψουν
τ ο Π α ν α θ ρ ώ π ι ν ο
τ ο Μ έ γ α Α μ ο ι β α ί ο Σ’ Α γ α π ώ !
Και επειδή με τα ερανά σου
διέγραψες δικαιωματικά τ ο τ ί π ο τ α
γι αυτό και είσαι ένας απ’ τους λίγους
που προσπερνώντας για πάντα το Θάνατο
ολύμπια και δίκαια του κραβγάζεις στεντόρεια :
Γραμμένο σ’ έχω μωρέ Θάνατε
Πατόκορφα γραμμένο
Αφού ο Μέγας ο Μυαλός
Βαθιά καλά κατάλαβε
Πως της αθάνατης Ζωής
Είσαι η κοπριά της ! [5 ]
Γι αυτό να μη με περιμένεις
Τι τ’ άσπρο βιος μου εγώ
Πρόκανα και το φόρτωσα
Στου Φαέθοντα το δίφρο
Στης συλλοής τους κόρφους
Και στις καρδιές της οικουμένης
Να σου μείνει ωρέ βαρκάρη
Α δ ε ι ο τ ο κ ο υ φ ά ρ ι μ ο υ !
Και τέλος μάτα δικαιωματικά και οραματικά
Σαν ο τελευταίος ερωτικός Επαναστάτης
Ετούτο το Μανιφέστο βροντοκηρύχνεις
Σ΄όλους τους Κομουνιστές της Γης :
Που χάθηκες Κομουνιστή
Μπροστάρη του αιώνα
Πως βάλτωσες μες τ΄ ανοιχτά
Και με πυξίδα και πανιά ;
Οι Κίρκες οι πολύμορφες
Σ ΄ εκμαύλισαν Επαναστάτη
Κ ΄οι σταυρωτήδες των Λαών
Κατασπαράξαν τ ΄ όνειρο .
Κρατήσου απ΄ τις Ιδέες σου Κομουνιστή
Για να μπορείς να νείρεσαι
Τ ι τ ΄ ό ρ α μ α π ο υ γ έ ν ν η σ ε ς
Δ ε θ α ν τ ο σ β ή σ ε ι ο Χ ρ ό ν ο ς
Δ έ σ ε σ τ ΄ Α θ ρ ώ π ο υ τ η ν Κ Α Ρ Δ Ι Α
Ν α μ α τ α γ έ ν ε ι ς Φ ά ρ ο ς ! . . .
