Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

Αφιέρωμα στον αείμνηστο Μίκη Θεοδωράκη

Έσβησε το άστρο που έλουζε με φως όλη τη γη
φως της αγάπης, φως ιλαρό και της ειρήνης φως,
βαθιά στο σύμπαν χάθηκε και δεν θα ξαναβγεί
κι άδικα ψάχνουν να το βρουν ο αυγερινός κι η αυγή.

Ο αετός της Κρήτης δίπλωσε για πάντα τα φτερά του
που αγνάντευε από ψηλά την πατρική του γη,
δεν θα το δούνε άλλη φορά το αιθέριο πέταγμά του
μήτε το ηλιοβασίλεμα μήτε κι η ώρια αυγή.

Καλό ταξίδι σταυραϊτέ της Κρήτης το καμάρι
θα το υμνούν το έργο σου κι οι ερχόμενες γενιές
κι όσο θα υπάρχει θάλασσα και θα πετούν οι γλάροι
αιώνια θα αντιλαλούν οι νότες σου οι γλυκές.

Σκοτείνιασε από τη θλίψη της η Κρήτη απ’ άκρη σ’ άκρη,
μαράθηκαν τα λούλουδα της γης κι η πρασινάδα,
από τους πικροστεναγμούς κι από το καυτό το δάκρυ
για τον αετό που ύψωσε στα αιθέρια την Ελλάδα.

Γαλήνιο να ‘ναι ποιητή το αιώνιο πέταγμά σου,
το χώμα που σε σκέπασε ανάλαφρο απαλό,
ανάπαυση να βρεις γλυκιά πλάι στα γονικά σου
κι εγώ με τα μάτια της ψυχής το μνήμα σου φιλώ!

Δημήτρης Κ. Τυραϊδής

Στο Μίκη

Πλάτανε γέρο πλάτανε
με τα τρανά σου κλώνια,
τάχα γιατί συνάχτηκαν
της άνοιξης τ’ αηδόνια;

Κι ήρθανε και κουρνιάσανε
στα δροσερά σου φύλλα,
κι ολημερίς κι ολονυχτίς
αναπαημό δεν έχουν.

Μην ο καημός τα λάβωσε
μην το μεγάλο ντέρτι;
Όνειρα μαύρα είδανε
παρηγοριά γυρεύουν.

Στα φύλλα σου απάγγιασαν
και τον καημό τους κλαίνε.
Αντάρα στα κατώμερα
και κατσαχνιά στσι ρίζες.

Πάντα ανθείς τ’ ανάνθιστα
και καρπερείς τα φρούδα
κι όπου μιλείς κι όπου σταθείς
ο ήλιος ανατέλλει.

Τιμή σ’ αυτόν που δίδαξε
μα πιότερη σ’ αυτόν που άγγιξε,
τον ανθρώπινο πόνο
τον καημό και την οδύνη.

Τιμή σε εκείνον που το πνεύμα
κρατεί ψηλά
και το παγερό έρεβος φωτίζει
για να πορευτεί η ζωή κι ο κόσμος.

Ι.Ε. Ηλιάκης

Καλό ταξίδι Μίκη Θεοδωράκη

Μοσχοβολάει στα Χανιά
το χώμα από το κορμί Σου,
Αθάνατη και Αιώνια
θα μείνει η μορφή Σου
——-
Πόλεμος τα τραγούδια Σου,
για Λευτεριά μιλούσες,
έτρεμε η γης στα λόγια Σου
όταν ετραγουδούσες
———
Να διδαχτούνε οι γενιές
τα πάθη της Ζωής Σου,
Ευχαριστούμε από καρδιάς,
Η Ελλάδα είναι δική Σου.

Σήφης Παπασιφάκης

Σάτιρας οι ποιητές

Ποιητής εκ του προχείρου, έχει χοίρου τη μορφή
δίστιχο κάλους απείρου που ‘χει πιάσει οροφή.
Ίσως στιχουργός μεγάλος να το έγραψε μπορεί
μα το ύφος φανερώνει πως τον λέγανε Σουρή.
Κι ο Αλέξανδρος ο Σούτσος, στη Βασίλισσα θα πει
αν το “σίγμα” αφαιρέσεις, σταματώ είναι ντροπή.
Τ’ όνομά ντου δεν τσ’ αρέσει και του το ‘π’ ορθά κοφτά
για να λάβει το πεσκέσι, μα δε λέγονται αυτά.
Κορυφαίοι και οι δύο, Έλληνες σατιρικοί,
που δεν πήγαν σε Ωδείο, είναι τύποι λαϊκοί.
Μόρφωση σχολής δεν έχουν μα για όλα στιχουργούν
οδόν ποίησης ξετρέχουν, θαύματα δημιουργούν.
Σατιρίζουνε τα πάντα και ο Σούτσος κι ο Σουρής
και μοσχοβολούν λεβάντα, σάτιρας είναι φορείς.
Με τα σκάνδαλ’ ασχολούνται των ενοίκων της Βουλής
κι ούτ’ ανθρώπους δεν φοβούνται της Βασιλικής Αυλής.
Δεν διστάζουνε διόλου κι είν’ η σάτιρα καυτή
που ενίοτε χτυπάει στους πρωθυπουργού τ’ αφτί.
Μα κανείς απ’ τους κρατούντες δεν ετόλμησε ποτές
να μηνύσει τους μεγάλους, σάτιρας τους ποιητές.
Τη φωλιά τους λερωμένη έχουνε οι πιο πολλοί
και την σήμερον ημέρα, ίδιο παίζουνε βιολί.
Κι ο Παυλής Πολυχρονάκης απαράλλακτο στρατί
με τσι βάρδους μας ξετρέχει ο αιών το απαιτεί.

Αποχαιρετισμός: Καλό ταξίδι σ’ εύχομαι
Παύλο Πολυχρονάκη
που ‘ριξες μπόλικο νερό στση σάτιρας τ’ αυλάκι.

Εννιαχωριανός

Oυρανομίκη Μακάριε

Ετσά τον τίτλο όρισε ο Άγιος Ειρηναίος
απούναι ο καλλίτερος σύγχρονος και ωραίος.
Αυτού του είδους άθρωποι ότι και να μας πούνε
καλλίτερο δε βρίστουνε όσοι τον αγαπούνε.
Ξανοίγω εις τον Ουρανό να βρου ΟυρανοΜίκη
αυτός επέταξε ψηλά εις το Θεό ανήκει.
Όπου σταθείς όπου βρεθείς απάνω στον πλανήτη
κιανένα τόπο δε θα βρεις να μη γνωρίζουν Μίκη.
Τέθοιο δε βρέθηκε απάνω στον πλανήτη
νάχει στολίδι μουσική και νάναι απού την Κρήτη.
Γεις άθρωπος γεννήθηκε απάνω στην Ελλάδα
να τη στολίζει μουσικά με τόση εξυπνάδα.
Ένας ο Πλάστης και Θεός απού ‘καμε τον κόσμο
με μουσική τον στόλισε τράβηξε τόσο πόνο.
Όσα κι ανε στερήθηκε ετούτος ο πλανήτης
ούλα με μουσική τρανή κατάφερε ο Μίκης.
Στην Κρήτη ελυπήθηκε κόσμος απ’ άκρη σ’ άκρη
για το χαμό ετσά παιδιού έχυσε μαύρο δάκρυ.
Ο Γαλατάς κι η Κίσσαμος γνωρίσανε το Μίκη
ποτές δεν εγνωρίσανε ετσά ΟυρανοΜίκη.
Καμπάνες εχτυπήσανε πολλοί ελυπηθήκαν
τα όρη τα ψηλά βουνά βροχή επλημμυρίσαν
σαν έμαθαν το θάνατο Κρητίκαρου που είχαν.
Τέθοιο λεβέντη Κρητικό πού θα τον ξαναβρούμε;
να λέμε τα τραγούδια ντου τσι ώρες που γλεντούμε.

Μαδαρίτης

Πολλά κακά στον κόσμο μας ήρθανε μαζεμένα

Πολλά κακά στον τόπο μας ήρθανε μαζεμένα
σαν από όργητα Θεού ‘ναι προορισμένα.
Ήρθε ο κορωνοϊός ο τρις καταραμένος
και έχει τον πλανήτη μας άσκημα πληγωμένο.

Στους τάφους έστειλε πολλούς και στα νοσοκομεία
την έβλαψε βαρύτατα και την οικονομία.
Τον «σκυλοκορωνοϊό» ο κόσμος τονε τρέμει
τόσο κακό δεν κάνανε παγκόσμιοι πολέμοι.

Μα ήρθε και ο καύσωνας, πολύ κακό κι εκείνος
και φαίνεται στον κόσμο μας σαν κοσμικός καρκίνος.
Στους σαράντα εφτά βαθμούς που κάπου κάπου φτάνει
κυρίως στη Μεσόγειο πολύ καψώνι κάνει.

Ήρθανε κι οι πυρκαγιές κι αυτό κακό μεγάλο
μα τούτο ανθρωπογενές είναι το δίχως άλλο.
Μας ξεκινά πολλές φορές από απροσεξίες
και καταστρέφει ό,τι βρει, σπίτια, περιουσίες.

Όμως και οικολογικά ζημιές μεγάλες κάνει
πράσινα δάση όμορφα, στάχτη τα μεταβάνει.
Καίει εκτάσεις και χωριά, σπίτια κι επιχειρήσεις
ότι αιώνες τα ‘φτιαχνε ο άνθρωπος κι η φύση.

Δεν θα ξεχάσομε ποτέ ότι έγινε στο Μάτι
που εκαήκαν ζωντανοί οι εκατό νομάτοι.
Εγώ υποψιάζομαι ότι και πότες πότες
δημιουργούνε εμπρησμούς, υπάνθρωποι προδότες.

Είναι η πράξη σίγουρα εσχάτη προδοσία
υπάνθρωποι την κάνουνε μα έχει σημασία.
Με την εσχάτη των ποινών πρέπει να δικαστούνε
και ζωντανούς εις την φωτιά πρέπει να τους πετούνε.

Κανάκης Ι. Γερωνυμάκης

“Οινοχόος” Φωτεινής Σεγρεδάκη

Η Σεγρεδάκη Φωτεινή μας έδειξε πως έχει
και άλλα ενδιαφέροντα που στο μυαλό ξετρέχει.
Γνωστή εις το ευρύ κοινό και μη εξαιρετέα
μέσα στη φιλολογική τση Κίσαμος παρέα.
Μα σήμερα μας έδωσε μία καινούρια γεύση
κι από τα βάθη της καρδιάς νέα χαράζει πλεύση.
Ο Οινοχόος, συλλογή ποιητική δική της
που κάνει ολοφάνερη τη λογοτεχνική της.
Δεινότητα το γράψιμο κι ευχέρεια στην πένα
σε στίχ’ ανισοσύλλαβο που δυσκολεύ’ εμένα.
Και σε κερνά με νάματα, ουράνιας ευφροσύνης
κι ηδύποτα λογιών λογιών π’ ευχάριστα τα πίνεις.
Σε λούζουνε μ’ αρώματα και σε ενθουσιάζουν
σου φέρνουν αγαλλίαση, μέλι θαρρείς πως στάζουν.
Είναι ο οίνος της καρδιάς που την ψυχή ευφραίνει
γιατί ‘ναι Κισαμίτικος και τέτοιος παραμένει.
Είναι το νέκταρ λουλουδιών, απόσταγμ’ αρωμάτων
που μας προσφέρ’ η Φωτεινή, πλήρης συναισθημάτων.
Να ‘ναι καλά ο κεραστής κι υγεία να ‘χει πάντα
κάθε ποτήρι που κερνά, είναι για μας αβάντα.

Εννιαχωριανός