ΠΟΙΗΣΗ μούσα “Αριστοκράτισσα”
Για δές μια Αριστοκράτισσα τις λέξεις πώς ταιριάζει,
μιά-μιά τις τοποθετεί και τις καρδιές ταράζει…
Για δες μιά Αριστοκράτισσα που πλέκει μαντινάδες
και να τις ρίχνει ο έρωτας, καρδιάς στις χαραμάδες!
Για δες μια Αριστοκράτισσα που άλλο καϊμό δεν έχει
τραγούδια να φαίνει σ´αργαλειό, γέλιο, χαρές να βρέχει!
Για δες μια Αριστοκράτισσα που κάθεται στο θρόνο
τραγούδια πλέκει του έρωτα, αγάπης…..ως το πόνο..
Για δες μια Αρστοκράτισσα, λέξεις βάνει σε τάξη
και τις περνά στον αργαλειό, έργα τέχνης να φιάξει!
Για δες μια Αριστοκράτισσα, λουλούδια που μοιράζει
μες την καρδιά της ο έρωτας, μάχες του ετοιμάζει…
Για δες μια Αριστοκράτισσα τραγούδια πως συνθέτει
οι μουσικοί τα ντύνουνε και ο μελωδός τα εκθέτει!
Για δες μια Αριστοκράτισσα, όμορφα που κοιτάζει
στα μάτια της τα αμυγδαλωτά, δάκρυ με μέλι στάζει!
____________________________________________
Αφιερώνεται σε όλους τους ποιητές και ριμαδόρους Χανίων
που με την παρουσία τους στην εφημερίδα
Χανιώτικα Νέα στη στήλη τους “ποιητές και ρημαδόροι”
εκφράζουν πτυχές της Ιστορίας του Πολιτισμού
της φύσης ,της ψυχής, της ζωής, του αγώνα, του έρωτα………
____________________________________________
Αφιερώνεται στον μεγάλο εκλιπόντα της ποίησης των Χανίων
Παύλο Πολυχρονάκη , τον “Αρχοντα και χαροποιό ποιητή”
ο οποίος τιμούσε τα Χανιά ,τον Άνθρωπο και τη ζωή
μέσα από την συχνή παρουσία του στα Χανιώτικα Νέα
Ελάμπρυνε τα πολιτιστικά δρώμενα των Χανίων μας
πολλά χρόνια και το έργο του είναι ένας πολύτιμος Φάρος
ζωντανός,αναμοσβύνων ,διαχέων ελπίδες χαράς και ζωής
——————————————————————————
Αφιερώνεται στον Μεγάλο Χανιώτη ΜΕΛΩΔΟ εκλιπόντα
Μίκη Θεοδωράκη. Μουσικοσυνθέτη Διμηουργό
ο οποίος μελωποίησε την ποίηση και έκανε τον κόσμο
να παραληλλεί με τα ακούσματα της μουσικής του
με ποιήματα ,του αγώνα,της λευτεριάς, του πόνου
του έρωτα,της επιβίωσης, του μόχθου, της ψυχής….
Έργα μεγάλων ποιητών που τα απέδωσαν Μεγάλες φωνές
Μιχάλης Παπαδερός
Ρίμα – Ριζίτικο
Μιας κόρης μπέμπουν προξενιό απόψε του κυρού ντης
και βρίσκομαι στη ξενιθιά, αλάργο ξορισμένος
κι αν ίσως και μ’ απαρνηθεί η κόρη των μαθιών μου
θα δώσω τέρμα στη ζωή.
Λαογραφικά – Γνωμικά
– Με ξύπνησε ο πετεινός· καλύτερα είχα να βράζεις παρά να κράζεις.
– Η πείνα κάνει δόντια κι ο φόβος κάνει πόδια.
– Όλοι μιλούν για τ’ άρματα κι ο Γιάννης για την πίτα.
– Τον Αίνο και την Αγία Δυνατή τα δυο βουνά μεγάλα, ήθελα να πατήσω εδά στα γεράματα, να τ’ αποχαιρετήσω.
– Ζάκυνθο και Κεφαλλονιά, Ιθάκη και Λευκάδα
αυτά τα τέσσερα νησιά πρεπίζουν την Ελλάδα.
– τι είναι και τα όνειρα, ονείρατα βλέπεις
ή λόγια θ’ ακούσεις ή λόγια θα σου πούνε.
Ριζίτικο
– Γυάλινος Πύργος έδειξε τσ’ ανατολής τη μπάντα
παιδιά ποιος Ρήγας κάθεται γη τίνος πλούσιο είναι;
– Μούδε και Ρήγας κάθεται, μήτε και πλούσιου είναι
μον’ είναι μιας πεντάμορφης.
Γνωμικά
– Να λες ότι σου λέει ο νους σου, όχι ότι σου λένε οι άλλοι. Είναι και πονηρά διαβάλματα.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Εχτίμηση τση Λευτεριάς
Τον άθρωπ’ έπλασ’ ο Θεός με λευτεριά γεμάτο
ετσά που γίνηκε εδά παράτα τον και άστον.
Επά στην Κρήτη την παλιά τη μυριοσκλαβωμένη
πόσο τιμάται Λευτεριά με τον καιρό μαθαίνει.
Απού μιτσό και νεαρό του ‘μάθαν οι γονιοί ντου
πως δεν μπορεί χωρίς αυτή να ζήσει τη ζωή ντου.
Ετσ’ αναθρέφονται εδά ούλα τα παλικάρια
χωρίς να πιάνουνε συχνά σπαθιά μα και κοντάρια.
Βέβαια σήμερ’ η ζωή τα πάντα έχει φτιάξει
όσοι φοιτούνε στο στρατό μαθαίνουνε μια τάξη.
Εκειά μαθαίνουν νεαροί τσι σύγχρονες μεθόδους
κι όντε θαν’ αποστρατευτούν κάνουν πολλές προόδους.
Ετσά διαμορφώνεται σήμερο η κοινωνία
αρκεί να μην υπάρχουνε έριδες κι αγωνία.
Ούλοι μαζί αν έχουμε ομόνοια, αγάπη
κιανείς απου τσι γείτονες δεν δικαιούται κάτι.
Εις την πατρίδα έχουμε αγάπη, ορθοδοξία
ομόνοια, τάξη και τιμή Χριστού την εκκλησία.
Εδά διαβάζουμε πολύ αρχαία ιστορία
μαθαίνουμε, συμβάλουμε στου Έθνους την πορεία.
Καιρός να πάψουν ενοχλούν γείτονες πούν’ αγάδες
εμείς δεν προστατεύουμε πατρίδα με τσι γκράδες.
Εδά παλεύει η Τουρκιά με ούλη την Ευρώπη
αν θέλουν τη φιλία μας υπάρχουν καλοί τρόποι.
Ούλοι ετσά θα μάθουμε ομόνοια αγάπη
θα δούμε δε χρειγιάζουνται εκβιασμοί και λάθη.
Μαδαρίτης
Ευθύνη και τιμή
Πολλές φορές στσι ρίμες μου μίλησα για τα λάθη
που κάμαν οι πολιτικοί κι η χώρα μας εχάθη.
Κι αν αρκετοί από αυτούς έχουνε φύγει τώρα
ακόμα καρκινοβατεί η δόλια μας η χώρα.
Δεν είμ’ εδώ για να πετώ, λάσπη σε πεθαμένους
ζώντων ευθύνη και τιμή η προκοπή του γένους.
Μια χώρα που μεσουρανεί μ’ ομόνοια κι αγάπη
αλλά συντρίμμια γίνεται με τση διχόνοιας πάθη.
Όλοι γνωρίζουμε καλά πως είχε προοδεύσει
σε προγενέστερους καιρούς κι είχε τις βάσεις θέσει.
Ν’ ανέβει περισσότερο με ξέφρενη πορεία
μα διχασμού μικρόβιο κι αν θέλετε μωρία,
την καθηλώνει πού και πού, φέρνει τα πάνω κάτω
κι απ’ τα ψηλά πατώματα την οδηγεί στον πάτο.
Για τούτο κι οι σημερινοί τση χώρας μας ηγέτες
και όλοι οι πολιτικοί να βάλουν μπρος τσι μπέτες.
Όλοι τους συνυπεύθυνοι λογίζουνται στο χάλι
που βρίσκετ’ η Ελλάδα μας και φταίει η σπατάλη.
Μην περιμένουν το λαό να επαναστατήσει
γιατί προτού συμβεί αυτό η χώρα μας θα σβήσει.
Οι ενεργοί πολιτικοί πρέπει να το χωνέψουν
και κει το ενδιαφέρον τους και προσοχή να στρέψουν.
Να βοηθήσουν όλοι τους να κάμουνε αγώνα
για να σωθ’ η Πατρίδα μας που ‘χει κομμένο γόνα.
Αν δεν το νιώσουνε νωρίς και δεν αλλάξουν ρότα
θα έρθουνε χειρότερα τα ύστερ’ απ’ τα πρώτα.
Εννιαχωριανός
Όμως εγώ…
Ήλιε τ’ απόκρυφού μας Ουρανού
αχ, σκλάβες τις αχτίδες σου κρατούνε
και δεν αφήνουν οι Κακοί της γης
ελπιδοφόρα λάμψη να σκορπούνε!
Τώρα η σκιά η μαύρη του Κακού
στη σκοτεινιά της όλα τα τυλίγει
και μήτε ο χώρος είναι του σπιτιού
σίγουρο σαν και πρώτα καταφύγει,
λίγο από τον έξω “κουρνιαχτό”
μέσα σ’ αυτό γλυκά να ξεχαστούμε,
δίχως το φόβο μήπως το Κακό
μπροστά μας ολοζώντανο το δούμε!
Όμως εγώ, το φως σου λαχταρώ
της Σκοτεινιάς τα πέπλα να ξεσχίσει,
ολόλαμπρο το δίσκο σου να δω
κι η άρπα της χαράς να ξαναρχίσει,
μ’ απόκοσμο τραγούδι, μαγικό
τα “τείχη” που μας κλείνουν να γκρεμίσει
και νιο ταξίδι λεύτερη η καρδιά
προς του φωτός τα μέρη ν’ αρχινίσει!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
“Στις κατακόμβες”
Όπου η ματιά μας περνά ως μεταποίηση
να εξωραΐζει τους τόπους κι η ποίηση
με πλήσια ελπίδα και πυκνό το Ευαγγέλιο
ν’ ανοίγει δρόμους βαθιά στο θεμέλιο…
Σ’ αυτό π’ ανασκάφτηκε στα βάθη της Πίστης μας
στις κατακόμβες ψ,
σε ουρανοδρόμους μας καλούσε αέναα
σε καιρό ευπρόσδεκτο στα γαλήνια του πέλαγα.
Μες στα υπόγεια Ναών που ευδόκησε
σε τούνελ, σήραγγες, η λατρεία κατοίκησε
και στον παρόντα καιρό μάς το θύμισε
στις κατακόμβες ο Λαός του τον ύμνησε…
Απ’ τις αντάρες ως σώα διαφύλαξε
τα ιερά και τα όσια στα βάθη μας·
πάλι η Λατρεία κι η αγάπη μας έλαμψε
κι αναπέμφθηκε στα γήινα πλάτη μας!
Και οι ματιές – προσευχές μεταβάλλουνε
απ’ τα βάθη των χρόνων ως σήμερα,
τους ανταριασμένους μπρος που προβάλλουνε
νέους ορίζοντες και νέα σύνορα…
Τώρα και αεί λειτουργούμενοι οι τόποι μας
κι ως συναγμένοι πανταχώθεν οι ανθρώποι μας
απ’ τα έγκατα ως τις λαμπρές επιφάνειες
πάσης της Γης σε συνάξεις ουράνιες.
Μια εκκλησία αποτελούμενοι στήνονται
μες στο μαρτύριο, στη μαρτυρία συσταίνονται,
κρυφά σχολειά φανερώνονται κι έρχονται
σε συρροή τα πλήθη συνέρχονται…
