Το αγρίμι, το αγριμάκι μας!
Στων Λευκών Ορέων τα γρεμνά, αγρίμι σεργιανίζει
τον κινδυνο τον αψηφά αδείλιαστο γυρίζει
Το χιόνι δεν το σταματά στο κρύο δεν λυγίζει
και στης Μαδάρας τα γρεμνά τη λεβεντιά στηρίζει
Αγρίμι αξιοθαύμαστο βιτσάτο και γεναίο
δεν λύγισες στον άνθρωπο στον κόσμο φημησμένο
Όμορφο και επιβλητικό τη λεβεντιά στηρίζει
τρέχει στα όμορφα βουνά με δόξα τα γεμίζει
Η τόλμη του είναι σπάνια και τα γρεμνά γαζώνει
τρέχει και φεύγει γρήγορα και ζεί και επιβιώνει
Χιλιάδες θρύλους έγραψε με τα ΛΕΥΚΑ τα ΟΡΗ
τους πήρανε τραγουδιστές και μαντιναδολόγοι
Πιστεύει στο όμορφο βουνό στην ομορφιά του λειώνει
και σαν ελεύθερο πουλί τρέχει και καμαρώνει
Σαν ασυγκράτητο θεριό δεν πέφτει δεν λυγίζει
και με μυώδη ομορφιά περήφανο γυρίζει
Με ριψοκίνδυνες βουτιές και ασύληπτες κινήσεις
πέφτει ψηλά απ´τα γρεμνά προσφέρει συγκινήσεις
Οξυδερκές παράξενο με πείσμα και με χάρη
έχει χαράξει τη ζωή δεν την αλλάζει με άλλη
Ατίθασο για δεν μπορεί να ζήσει σκλαβωμένο
είναι στον κόσμο ζηλευτό και πολυφημησμένο
Με ευγένια τρέχει στα βουνά ανήσυχο είναι μόνο
μεγαλοπρεπέστατο ΚΡΙ -ΚΡΙ τέκνο ΛΕΥΚΩΝ ΟΡΕΩΝ
Ιδιότυπο και ισχυρό με δύναμη ,τόλμη και χάρη
χαριτωμένο τριγυρνά της λεβεντιάς καμάρι
Της ΚΡΗΤΗΣ είναι αγαπητό είναι η ομορφιά της
το σύμβολο της λευτεριάς και τό χει στην καρδιά της
Είναι ένα χάρισμα Θεού κι αυτό και η ομορφιά του
ο κρητικός το χαίρεται και είναι το ίνδαλμα του
Αγρίμια και αγριμάκια μου λάφια μου μερωμένα
η λεβεντιά σας κατοικεί στου κρητικού το αίμα
στήν λεβεντιά σας τραγουδεί στη λεβεντιά σας πίνει
στη λεβεντιά σας αγαπά κι αυτή τόνε στηρίζει
Μοναδικό στο είδος του και πλούτος για την Κρήτη
το αγρίμι μας το όμορφο, ψυχή του μαδαρίτη!
Μιχάλης Παπαδερός.
Γιάντα ο κόσμος είν’ ετσά
Ένα τρανό ερώτημα σ’ ούλους θα ξεστομίσω
γιατί παρά τα χρόνια μου δε νιώθω ν’ απαντήσω.
Γιάντα γεννήκαμ’ έτσι δα κι είμαστε κουμπωμένοι
αφού η ζωή μας είναι μια πραμ’ άλλο· δε μας μένει.
Μουδ’ ανθρωπιά δεν έμεινε κιανείς εδά δεν έχει
ο γεις τ’ αλλού τη βούληση έπρεπε να προσέχει.
Εμπιστοσύνη χάθηκε, φιλότιμο επίσης
δεν απομένει πράμα μπλιο για να το εκτιμήσεις.
Αναστορούμαι παλαιά είχαμ’ εμπιστοσύνη
ότι περίσσευγε του νιούς του γείτονα το δίνει.
Ένα καιρό ελέγαμε κάνουμε πανηγύρι
αναντρανίζανε με μιας τση γειτονιάς οι γύροι.
Τότες που δεν εθέλαμε γεις άλλονε να βλάψει
μουδέ τα δέντρα ο γεις τ’ αλλού να κόψει γη να κάψει.
Προσέχαμε ούλοι πολύ το γύρω άλλο κόσμο
η γης απούταν μύριζε βασιλικό και δυόσμο.
Εδά μπορεί ο γεις τ’ αλλού να βγάλει ντου το μάτι
θέλουνε ούλοι να γλεντούν κιανείς δεν κάνει κάτι.
Όπως εγίνηκ’ ο ντουνιάς δεκάρα δεν αξίζει
ο γεις ξανοίγει τ’ αλλουνού το σπίτι να γκρεμίζει.
Κάθε δουλειά που γίνεται μόνο φιγούρα να ‘χει
να επιφέρει έσοδα χαρά σ’ αυτόν που τα ‘χει.
Απ’ άκρη σ’ άκρη ούλ’ η γης όπλα είναι γεμάτη
ούλοι να κοκορεύονται κιανείς δε βρίσκει άκρη.
Οι ζωντανοί του σήμερο που ‘μαστε στον πλανήτη
Θεό μον’ ανημένουμε να μας δώσει λύση.
Μαδαρίτης
Είμαι ερωτευμένος…
Είμαι ερωτευμένος με τον έρωτα·
κάνω γκριμάτσες κωμικές και
τα κορίτσια με κερδίζουν.
Στης λύπης τη φθορά, φιλάω
τα στήθη και το γυμνό της
στέρνο.
Πολιτεύομαι κόντρα στο ρεύμα
του γάμου κι αναβοσβήνω
τ’ αστέρια που τρεμοπαίζουν
στο στερέωμα τ’ ουρανού.
Είμαι θλιμμένος και θυμάμαι:
“Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας”.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Εικόνες ντροπής
Μια λέξη μοναχά “ντροπή” αρμόζει σε εκείνους,
που φταίξανε και πνίγηκαν, παιδάκια σαν τσι κρίνους.
Σ’ αυτούς που καθορίζουνε τσι τύχες του κοσμάκι
κι αφήνουν αβοήθητο, κι ανήμπορο παιδάκι.
Που ψάχνει για καλύτερη ζωή μες στον πλανήτη,
αφού ‘γινε αβίωτη, εις το δικό του σπίτι.
Άλλοι το αναγκάζουνε και φευγ’ απ’ την πατρίδα,
εκείνη που το γέννησε κι αναζητά ελπίδα.
Φίλους δικούς και συγγενείς, οπίσω του αφήνει
με πόνο και της προσφυγιάς, ακολουθεί τη δίνη.
Ύστερα στη διαδρομή του στήνουνε παγίδες,
να πέσει μέσα να χαθεί, φρούδες να παν’ οι ελπίδες.
Μα κείνοι που ευθύνονται, για τη κατάντια τούτη,
εις τα σαλόνια κάθονται και κολυμπούν στα πλούτη.
Βλέπουν στην τηλεόραση, ντροπής εικόνες κι αίσχη,
μα δεν τους καίγεται καρφί, για κείνους πέρα βρέχει.
Έλλειμμα έχουν ανθρωπιάς , τους ενδιαφέρει μόνο,
πως ν’ αποκτήσουν πιο πολλά, μες απ’ τον ξένο πόνο.
Στην οικομέν’ επικρατεί, αναβρασμός και σάλος,
προέχουν τα συμφέροντα, έγιν’ ο κόσμος φαύλος.
Μες από τα παλάτια τους, πετούν ένα κομμάτι,
ξερό ψωμί στους πρόσφυγες, αν τούτο λέει κάτι.
Που με τα σαπιοκάραβα, τους φέρνουν κάθε μέρα,
αφού εις την πατρίδα τους, τσι σκιάζει μια φοβέρα.
Εμπορ’ εκμεταλλεύονται, αυτή τους την ανάγκη
και τσ’ οδηγούνε ύστερα, σ’ απύθμενο φαράγγι.
Εννιαχωριανός
1/2/3/9/2021 Αποχαιρετισμός
στον Μίκη όλων των Ελλήνων
Σαν τραγουδάει Ο Θεός (Αποχαιρετισμός στον Μίκη)
Αρχές του Φθινοπώρου, από τη νύχτα άκουγα
Τον ήχο μιας σιγανής βροχής. Σεπτέμβρης σκέφτηκα
Κι η εποχή δεν άργησε να τη ήρθε στην ώρα της!
Άκουγα ελαφρά την πρώτη βροχή να χτυπά στα ξώφυλλα
Ψιθύρισα «άντε καιρός ήταν να έρθεις, δίψασε η γη»
Κι άνοιξα το τζάμι να χαρώ το πρωτοβρόχι.
Αναπάντεχο ξάφνιασμα σαν είδα αντί για τη βροχή
Είχε τριγύρω απλωθεί ένα πολύχρωμο χαλί ολοκέντητο
από της μουσικής της νότες που έπεφταν χρωματιστές!
Ορχήστρα Θεϊκή adagio χαϊδολόγησε τα’ αυτιά μου σαν
Να τραγούδαγε μουρμουρητά, αξημέρωτα ο ίδιος ο Θεός,
Σαν κάποιον καλωσόριζαν ψηλά στα Θεία Δώματα…
Κι ήσουν εσύ μοναδικέ μας ΄Ανθρωπε ο καλεσμένος,
Και με μπαγκέτα μαγική διεύθυνες τους μουσικούς
Αλάνθαστα όπως πάντα, κι οι νότες πλημμυρούσανε
Όλης της γης τα πλάτη!……
ΚΙ όλοι όσοι σε γνώριζαν ήθελαν να ..βάλουν πλάτη…
Για να σηκώσουνε απ τη γη τον Μέγα Άνθρωπο!
Φιλόπατρις , Φιλότιμος, Φιλάνθρωπος, κι ακούραστος
Στις μάχες, στις συντροφιές αστεία έξυπνα και συνετά
Με την Πατρίδα πάντα φορεμένη κατάσαρκα, γύρω
στο ύψος της καρδιάς, την ταξίδεψες την σύστησες
μεγάλη η συγκομιδή του Ήθους σου!
Μεγίστη η κληρονομιά που μας αφήνεις!
Κι όπου πάτησες βαθύ το αποτύπωμα γεμάτο Φως
Για την Πατρίδα, για την Λευτεριά, για την Αλήθεια
Και για το Δίκαιο! Να..»Φυλάτε την χώρα μου» Εσύ παρακάλεσες…
Τον Θεό, τον Ήλιο, τη Θάλασσα και τα ένδοξα βουνά μας
Το φώναζες με αυτή την ιδιόρρυθμη
και βροντερή φωνή σου
Τη φόρεσες παντού,
κι εμείς την ράψαμε πάνω στο πνευμόνια μας
Και σε τραγουδήσαμε παντού!
Είσαι μεγάλος Μίκη μας, δεν είναι εύκολο να σε χωρέσει
κανείς και πουθενά! Είσαι Παγκόσμιος, κι Ουράνιος,
κι Αθάνατος, κι έτσι θα μείνεις
φωτεινό παράδειγμα Ανθρώπου
ακούραστου φτιαγμένου από ατσάλι, για ν ακουμπά
επάνω σου όλος ο κόσμος
τους καημούς του τη στεναχώρια του
και τις ερωτευμένες καρδιές τους,
να γλυκαίνει ην πίκρα του
να ανάβει το κερί της ελπίδας του για να στεριώνει
το άστρο της περηφάνιας του
και να στεγνώνουμε το δάκρυ
των βασάνων μας, γιατί Εσύ ξέρεις το πώς…
τα μάτια σου που σφάλισαν στη γη, εκεί θα αναλάμψουν
όταν καθίσεις στεφανωμένος με τα λουλούδια
και τις δάφνες των Αθανάτων, τα μάτια σου θα γίνουν
φάροι φωτεινοί να μας δείχνουν
τα λάθη και με τις μαγικές
μπαγκέτες σου να μας δείχνεις τη σωστή κατεύθυνση.
τα τραγούδια σου σοφά και ανεκτίμητα ,
και ότι ακόμη γραφεί
Λίγο θα είναι. Γιατί το μεγαλείο της ψυχής σου κανείς
Δεν μπορεί να ζωγραφίσει, τη θέληση την αντοχή σου
Που ο Θεός σε προίκισε,
Μεγάλε και αξέχαστε Μίκη Θεοδωράκη
Της Ελλάδας των Ελλήνων , Παγκόσμιε εσύ φιλοσοφημένε
τροβαδούρε Ποιητή και ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΊΑ Χαίρε!!!
Ελένη Π. Νικολάου – Λεμονή
Αγαπημένε Μίκη δώσε χαιρετίσματα στον Παύλο Γ. Νικολάου (γεν. 1925) που κάνατε μαζί “διακοπές” στο ονειρεμένο νησί της Μακρονήσου
