Ποιητές και ριμαδόροι σχολιάζουν την επικαιρότητα

“Φθινόπωρο”

Φθινοπώριασε!
Πότε φύγαν οι ζέστες;
Που πήγαν οι Ανοξιάτικες υποσχέσεις;

Ήμουν με τόσα όνειρα γεμάτη.
Όνειρα πολλά, ζεστά, ιδρωμένα.
Μες το γυαλό και μέσα στην άλμη.
Στη πύρινη λαύρα του Αυγούστου βαλμένα.

Με τ’ αναγκαία τον σάκο γεμάτο
να ξεχειλίζει με πάθος και προσμονή,
να ξεκινώ με τον Ήλιο φορτσάτο
και να γυρνώ, μόνο τ’ αστέρια σα θα έχουν φανεί.

Να πέφτω στην άμμο, να χτίζω παλάτια,
να παίζω παιχνίδια σα να ‘μαι μικρή.
Να ακροβατώ στων καραβιών τα κατάρτια
και να ‘μαι απ΄ τα χαράματα εκεί.

Ήθελα λέει να τρέχω με φίλους.
Αγώνες να κάναμε εις το γιαλό.
Να γινόμαστε κάτι απ΄ τους ήλιους
και να σβήνει η λαύρα μες το νερό.

Καλοντυμένοι αργά το βραδάκι,
να γυρνάμε σεργιάνι, μες στη ζωή.
Στην προβλήτα, στο μικρό ταβερνάκι
στην υγειά μας να πίνουμε λίγο κρασί.

Μα τώρα κίτρινα πέφτουν τα φύλλα.
Στους πέντε ανέμους τα άδεια κλαδιά.
Συννεφιά και αγέρας φέραν μαυρίλα
στον ουρανό, μα και στη δόλια καρδιά.

Οι ηλιόλουστες μέρες που πήγαν;
Πως χάθηκαν γοργά χωρίς να τις δω;
Πότε μεσ’ απ’ τα μάτια μου φύγαν;
Της καρδιάς τον Χειμώνα, πως θα διαβώ;
Μαίρη Κουτρούλη – Σκαμνάκη

Φωνή βοώντος

Πάνε χρόνια που ακούμε, εγερτήριες φωνές,
διορατικών ανθρώπων, με ιδέες φωτεινές.
Που τον κώδωνα κινδύνου, κρούουν καθημερινά,
στους Ηγέτες του Πλανήτη, γι’ επερχόμενα δεινά.
Οι προφήτες των καιρών μας, βλέπουν την καταστροφή,
που επέρχεται ραγδαίως, να πατάει οροφή.
Μα κανείς δεν συγκινείται, απ΄ του Κόσμου τσι τρανούς,
το συμφέρον δεν αφήνει, διόλου να δουλέψ’ ο νους.
Επιστήμονες μεγάλοι, δρουν δειγματοληπτικά
και αποδεικνύουν ότι, σβήν’ η Γη μας τελικά.
Της ατμόσφαιρας οι ρύποι, που συσσωρεύονται ψηλά,
με μορφή θερμοκηπίου, από μόνο του μιλά.
Σύντομ’ έρχεται η μέρα, που θα φθάσουμε στ’ αμήν,
εάν γρήγορα δεν πάμε, σε εγκάρσιαν τομήν.
Το σημερινό το χάλι, τώρα αν δεν χτυπηθεί,
ίσως και η τελευταία ευκαιρία να χαθεί.
Τούτο πρέπει να χωνέψουν, Ηγεσίες και Λαοί,
για να έχ’ η Ανθρωπότης, πάλι καθαρό…φαΐ.
Προτού φθάσουμε στα άκρα, γιατί τότε θα ν’ αργά
σήμερα, να ξεκινήσουν και με βήματα γοργά.
Καθυστέρηση σημαίνει, πλήρης παραλογισμός
κι είναι φανερό πως τότε, δεν υπάρχει γυρισμός.
Γι’ αυτό πίεση ν’ ασκήσουν, στους αρμόδιους φορείς,
όσοι έχουνε τον τρόπο, φίλε μου και συ μπορείς.
Η αντίδραση απάντων, των ανθρώπων όπου Γης,
ίσως είν’ η θεραπεία, της παγκόσμιας πληγής.

Υποσημ: Εμπνευσμένο από το βιβλίο
του αοιδίμου Μητροπολίτου Ειρηναίου Γαλανάκη
« Μηνύματα Ευθύνης και Αφύπνισης».
Εννιαχωριανός

Ριζίτικο

Γέρος και νιος εκάθουντο σ’ αρχοντικό κονάκι
κι ορμήνευέντου για πολλά, πολλά ορμήνευέντου
Γιέμου κι αμπάς στο καπηλειό και βρεις τους χαροκόπους
γύρω για γύρω του σκαμνιού την νταύλανακαθίζεις
μετό καλιά σου κάθιζε και νηστικός σηκώνου.

Μαντινάδα
Το μερακλή τον άνθρωπο
όλοι τον αγαπούνε
κι όπου περάσει και σταθεί
ρωτούνε από που ‘ναι.

Ριζίτικο

Ποιος είναι που τη ταίργιαζε τέθια καλή παρέα
γη καπετάνιος έκαμε, γη καπετάνιος είναι
και κάλεσε όλους τσ’ άρχοντες και τσ’ όμορφες γυναίκες
και τηνε καμαρώνομε την όμορφη παρέα.

Τα ριζίτικα τραγούδια έχουνε πάρει την τοπική προφορά από εσπαλες – ανέκαθεν, γι’ αυτό πρέπει να τα τραγουδούμε όπως τ’ ακούσαμε και ακριβώς όπως τα βρήκαμε από τους μεγαλύτερους.

Χριστέ μου πως τα χαίρομαι πως τα χαίρομαι
τα δέντρα οντέ ν’ ανθούνε
και τω Μανάδω τα παιδιά όντε μονομεργιούνε.
Ότι ξέρομε οι μεγαλύτεροι να τα γράφομε, να τα τραγουδούμε,
να τα γνωρίζουν και οι νεότεροι (ο Λαός τα θέλει όλα.)

Ο Ριζίτης Μ.Τ.

Το παράλογο

Ο καθένας ζει μέσα στον παραλογισμό του.
Συνήθειες, λόγια και σκέψεις
αλέθονται στον μύλο της ζωής.
Πενθούμε για τη νεότητα που φεύγει
και τα επερχόμενα γεράματα.
Μια συνταγή για το φίλτρο της ύπαρξης
ψάχνουμε· μάταια όμως. Κ
ρίσεις πανικού, εμβόλια και ενέσιμα φάρμακα, κατευθύνουν την κάθε ημέρα που ανατέλλει.
Στην πέτρα της αληθείας,
οικοδομούμε την προσωπικότητα μας
και αν λαθεύουμε ή όχι,
είναι το πυρ της θεότητος
αυτό που θα μας δοκιμάσει.
Χαρά για τη ζωή και τα δώρα της
και κάπου εκεί, ο φόβος του θανάτου,
μας φέρνει για το τι θα αντιμετωπίσουμε
όταν έλθει.

Στυλιανός Γ. Ξενάκης

Καλυτέρεψη τση ζωής

Θεός μας έμπεψ’ επαδά με τη δουλειά να ζούμε
εδά που την αλάφρωσε πολύ ευχαριστούμε.
Κιανείς δεν είπε ως εδά τσοι χρόνους απού ζούμε
πως είναι πράμα βλαβερό πο τούτα που θωρούμε.
Έρχονται κάμποσα επαδά απού τσί ξένες χώρες
γιαυτό και μας αρέσουνε που λιγοστεύουν ώρες.
Μερκά που μας αρέσουνε μας έρχουνται απ’ όξω
εμπήκανε στα σπίθια μας μπορώ να τα ζυγώξω;
Να διώξω τον ηλεχτρισμό πούσβησε τα σκοτίδια
γη νάϋλα των κοπελιώ που γίνονται παιγνίδια.
Επήρα μια κουζίνα γω που τα φαγιά μου ψήνει
και σιντερώστρα εύκολη που ρούχα δεν αφήνει.
Ψούνησα τηλεόραση τα νιά ούλα θωρώτα
δεν ανημένω ανίδεους να μου τα πούνε πρώτα.
Έχω ψυγείο βάνω κεια κρέατα, ψάρια, μέλια
μυζήθρα και αθότυρο να τρώνε τα κοπέλια.
Νερό και πια πολλά πιοτά πάντα εκειά τα βάνω
χειμωνικά καλοκαιρνά φρούτα γλυκά δε χάνω.
Ανακαλύψεις και καλά πούρθανε στσοι αθρώπους
γλυτώσανε το σύνολο απού μεγάλους κόπους.
Στο σπίτι το νοικοκυριό γένηκαν ευκολίες
όντε βρεθούνε τα ψιλά είναι και ευκαιρίες.
Όπου γυρίσεις και στραφείς καινούριες προσφορές
υπάρχουνε στην αγορά μπόλικες και φτηνές.

Μαδαρίτης

“Ψυχή και σώμα”

Ψυχή… και σώμα, πάντοτε…
σε διαμάχη… είναι.
Το σώμα, λέει… στην ψυχή
ένα με μένα, γίνε!

Γιατί… αυτό ‘ναι που πονεί…
μα η ψυχή, αντέχει!
Το σώμα, όμως το θνητό
τη γνώμη… λάθος έχει!

Σώμα μου, πρέπει να σκεφθείς
πως χώμα… θε να γίνεις!
Και εις την γη… θε να θαφτείς
και κει θα παραμείνεις!

Μα εγώ… η ψυχή, έχω φτερά
και σαν θέλω τ’ ανοίγω!
Θα παραμείνω αθάνατη…
κι όταν μακριά σου… φύγω!

Θε να πετάξω… εκεί ψηλά…
που βασιλεύει ειρήνη!
Γιατί Σώμα με κούρασες…
εκεί… θα βρω, γαλήνη!

Και λέει…
το Σώμα στην Ψυχή…
– Ψυχή μου, σε κανάκευα…
μία ζωή… της λέει!

Το σώμα νιώθει πια φθαρτό
δίχως ψυχή… και κλαίει!

Μα η ψυχή, που ένιωθε…
πάντα… φυλακισμένη…
Σαν το πουλί, μες στο κλουβί
και αλυσοδεμένη…

Τώρα, ανοίγει… τα φτερά
πολύ ψηλά πετάει!
Εκεί που την προσμένουνε…
ψυχές… που αγαπάει!

Βέλη Χριστιανάκη