Αχ! Χελιδόνι μου
Τα χελιδόνια βλέπω κι απορώ,
που για ταξίδι μακρινό φτερά ανοίγουν,
και τα ζηλεύω και τα χαίρομαι μαζί,
που του φευγιού οι δυσκολίες δεν τα πνίγουν
Δεν θέλουν πιστοποίηση για covid,
δεν έχουν κλείσει θέση, ούτε τα νοιάζει,
παράθυρο σ’ αεροπλάνο δε ζητούν
και το κατάστρωμα του καραβιού τα συναρπάζει
Αποσκευές μαζί δεν κουβαλούν,
μονάχα την καρδιά και τα φτερά τους
κι έχουν συνοδοιπόρους στο ταξίδι τους
τα φιλαράκια, τους γονείς τους, τα παιδιά τους
Αναρωτιέμαι μόνο…Δεν κουράζονται
ατέλειωτες στεριές και θάλασσες να οργώνουν,
πού τρώνε, πού ηρεμούν, πού ησυχάζουνε,
σε πόσο χρόνο το ταξίδι αποσώνουν…
Μικρά παιδιά-αν έχουνε-αφτέρουγα,
αμάθητα κι ανήμπορα για δρόμο,
τα παίρνουν, τα αφήνουν, τα ξεγράφουνε,
ή ένα σταυρό σηκώνουνε στον ώμο…
Όταν θα φτάσουν στην παλιά τους τους γειτονιά
άραγε, ποιός εκεί τα περιμένει,
ποιός τα καλοσορίζει, ποιός το φρόντισε
η διαμονή τους να ‘ναι ευτυχισμένη…
Σαν έρθει η άνοιξη, ξανά θα απορώ,
όταν τα δω κοντά μου να γυρίσουν
Είναι τα ίδια, που αποχαιρέτησα…
Δεν έχουνε μιλιά ,να μου μιλήσουν…
Κι αν την απάντηση ποτέ μου δε θα βρω,
στα χείλη μια ευχή πάντα θα υπάρχει
“Να τα προσέχει ο καλός Δημιουργός,
Εκείνος που στον κόσμο όλο άρχει
Εκείνος τα ‘πλασε κι Εκείνος τα οδηγεί,
στα μακρινά ταξίδια τους να πάνε
Κι Εκείνος δυναμώνει τα φτερά
να φεύγουν, μα και πίσω να γυρνάνε
Κι εγώ ζηλεύω, που δεν είμαι χελιδόνι
και ξεροβόρι το χειμώνα με παγώνει…
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα
Φιλόλογος
Μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
Συνήθεια
Λίαν πρωί σηκώνομαι, κάθε καινούργια μέρα,
για ν’ αναπνεύσω καθαρό και δροσερό αέρα.
Εις την Φραντζέσκα ύστερα, διαβάζ’ εφημερίδα
στην Αναγνώστου Γογονή, το μάτι μου γαρίδα.
Ρίμα του Εννιαχωριανού, ψάχνω να δω στη στήλη
των ποιητών που βλέπουνε, όλ’ οι γνωστοί και φίλοι.
Κάθε φορά που θα τη δω, την αγοράζω πάντα,
μαζεύω τα αποκόμματα, μα δε κατέω γιάντα.
Χιλιάδες μέχρι σήμερα, έχω στην άρκη βάλει,
ανέ ντα μονομέριαζα, θα γέμιζα… τσουβάλι.
Είκοσι χρόνια πάνε πια, που άρχισα να γράφω,
συνήθεια μου έγινε, τώρα καλά να πάθω.
Να σταματήσω δεν μπορώ και νύχτα και ημέρα,
ως κι αν τα χρόνια που περνούν με οδηγούν στα γέρα.
Εμπνεύσεις έρχονται στο νου, θύμισες, γεγονότα,
που πρέπει ρίμες να γεννούν, κατά τα εωθότα.
Η απασχόληση αυτή, μου χάρισε φιλίες,
που να διαιωνίζονται, δεν έχουν δυσκολίες.
Από τις ωραιότερες, Πλυμάκη και Καμβυσέλλη,
που αναμνήσεις μου γεννούν, γλυκές σαν και το μέλι.
Φίλο’ χα και τον Καμπιανό και το Ψαρό το Νίκο,
που πρόωρα εφύγανε, για του Θεού τον οίκο.
Μα στεκ’ η λογοτεχνική, Χανιώτικη παρέα,
κάμποσα χρόνια και ας μην, αποτελεί φορέα.
Υγεία μόνο να’ χουμε κι εμπνεύσεις να υπάρχουν,
να σατιρίζουμ’ ανοιχτά, όλους αυτούς που άρχουν.
Εννιαχωριανός
Χρώματα
Τα μάτια σου φαντάστηκα
δυο γαλανά ακρογιάλια
κι αχτίδες ήλιου τα μαλλιά
χρυσές, στα περιγιάλια.
Όμως, πόσο γελάστηκα!
Τα μάτια, τα μαλλιά σου,
ούτε γαλάζια, ούτε ξανθά
είναι τα χρώματά σου!
Κι εγώ με ‘κείνα που ‘πλαθα
κάποτε την καρδιά σου
χρυσή, ωραία και ζεστή
σαν και τα χρώματά σου!
Τώρα, που η τύχη το ‘φερε
ξανά να σε κοιτάξω,
θα δω τα χρώματα σωστά
και τη καρδιά θ’ αλλάξω.
Αλλά το ίδιο όμορφη
φαντάζει μου η καρδιά σου
χρυσά, γαλάζια ή καστανά
κι αν είν’ τα χρώματά σου!
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
Η εποχή που ζούμε…
Η εποχή που ζούμε είναι εποχή μονώσεως·
καθένας είναι κλεισμένος στον εαυτό του.
Οι έρωτες κεραυνοβολούν τις καρδιές,
τα συναισθήματα σαν πίδακες ηφαιστειακής
λάβας, εκρήγνυνται.
Με κραγιόν στα χείλη περιμένουν
τον αγαπημένο.
Κάθε φορά, το παραμύθι επαναλαμβάνεται:
Σύζευξη – γάμος – διαζύγιο, σαν ρουτίνα
επαναληπτικού αλγορίθμου, που μαθαίνουν
οι φοιτητές του Μαθηματικού, στο μάθημα
της Πληροφορικής.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Στίξεις και στιγμές
Ο Οκτώβρης πάντα έρχεται
περιβεβλημένος την ένδοξη άλω
του ψυχωμένου αγώνα
απέναντι στις λεγεώνες μιας θεωρίας
που αμφισβητούσε, δίχως λόγο και ειρμό,
την αυτοδιάθεση
λαών και ανθρώπων.
Πιο πίσω στο χρόνο
και πολύ πιο πέρα στον τόπο
όντα του απόλυτου σκότους
εκπονούσαν τα σχέδιά τους
για την ανάδυση νέων αυτοκρατοριών
την επινόηση νέων πηγών πλούτου
την οικοδόμηση νέων Δυνάμεων
πάνω στη λάσπη αιματόβρεχτων πεδίων.
Βλέπεις όλα αυτά τα αγκυλωτά καλώδια
πέρα, στο χειμώνα του Βορρά,
ηλεκτροφόρα,
υπερυψωμένα,
αδιαπέραστα από κάθε σκέψη απόδρασης
τους στύλους με τα φώτα που γέρνουν το κεφάλι
έξω και μέσα από το στρατόπεδο
τα σίδερα παντού
τη βαρειά αυλόθυρα
που εγκωμιάζει το κάτεργο του θανάτου?
Αν υπάρχει κάτι
που να μπορεί να λυτρώσει
την ανθρωπότητα
από αυτό το ασήκωτο βάρος
είναι μονάχα η οδύνη της επίγνωσης
η μεταμέλεια ενός Σύμπαντος Κόσμου.
Άκου το θανάσιμο συριγμό των όπλων
στα πυκνά, ελατόφυτα δάση
εκεί που μανάδες με μικρά παιδιά
πέφτουν μέσα στο λάκκο
που χάσκει ολάνοιχτος
σαν αδηφάγο στόμα υποχθόνιου θηρίου.
Ποιο ήταν τάχα το έγκλημά τους?
Κοίτα, αν θες,
τα κάστανα που πέφτουν στο χώμα του Ζαχσενχάουζεν,
τις αιματόχροες στίξεις πάνω στους καρπούς
που κανείς δεν θέλει να μαζέψει.
Πέρα, στο Άουσβιτς και το Μπιρκενάου,
χιόνια βαριά πασχίζουν να σκεπάσουν τις μνήμες
που με το φως ενός μικρού καντηλιού επανέρχονται
για να διαδηλώσουν
απέναντι σε μια παραπαίουσα ανθρωπότητα
με κύριο σύνθημα το “ΠΟΤΕ ΠΙΑ”.
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
