H ψυχή, η άγνωστη, γνωστή …………
Έχει η ψυχή σκαμπανεβάσματα του ύψους και του βάθους
αλληλοεξαρτόμενα ,συνάρτηση ,του πόθου και του πάθους
Είναι ένα δένδρο η ψυχή με ρίζες , κορμό και φύλλα
ποτίζεται πολλώ λογιώ λυπαίνεται για να καρπίσει μήλα
Στο κλουβί δεν μπαίνει η ψυχή δεν είναι παπαγάλος
πρέπει εσύ να είσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος
Ταξίδια θέλει η ψυχή τον κόσμο να γνωρίζει
το λάθος από το σωστό, πρέπει να αναγνωρίζει
Πρέπει να ψάχνει η ψυχή να βρίσκει την αλήθεια
και μην συναναστρέφεται το ψέμα από συνήθεια
Πρέπει τα συναισθήματα να κυριαρχούνε
γιατί αλλιώς λουλούδια και καρποί δεν πρόκειται να βγούνε
Πρέπει να ονειρεύετα η ψυχή φανταστικούς τους κόσμους
να περπατεί σε ανηφοριές να πετά στους ουρανούς
μα και να προσγειώνεται στους στενωπούς τους δρόμους
Πρέπει να ερωτεύεται η ψυχή ακόμη και την πέτρα
γιατί είναι απεριόριστη , χωρίς σταθμά και μέτρα
Πρέπει η ψυχή να αγαπά ,να σέβεται
να έχει καλούς κανόνες
γιατί αλοιώς μπαίνει σε περιπέτειες
με ανέμους και κυκλώνες
Πρέπει να μην κρυβόμαστε διαφάνεια να ζητούμε
μην φυλακίζεται η ψυχή, γιατί δεν θα μπορούμε!!
Πρέπει να καταλαβαίνουμε του διπλανού τον πόνο
αν βγεί απ ´το αδιέξοδο, νάναι χαρά μας μόνο
Να μην σκλαβώνεται η ψυχή, νάναι πουλί που φεύγει
ελεύθερο που να πετά , του ανέμου να ξεφεύγει
Είναι ένα δένδρο η ψυχή , βγάζει καρπούς για ανθρώπους
όμορφο για να γεννεί θέλει αγάπης το νερό
ψηλά τα συναισθήματα ,ήλιο, φεγγάρι,….κόπους
Είναι,ένα δένδρο η ψυχή που αν καρποφορήσει
της Έδεμ δίνει τους καρπούς, καθείς να ευπορήσει
Έχει Χειμώνες η ψυχή , Φθινόπωρο, Άνοιξη, Καλοκαίρια
νύχτες , βαθειά μεσάνυχτα, Ήλιο με μεσημέρια..
————————————————————————
Η Ψυχή είναι ΅ Θεός΅ και πρέπει να τον έχεις
φίδια με κορκόδελους πρέπει να τα προσέχεις!
για νάχεις να ονειρεύεσαι …..και τη ψυχή να βρέχεις
————————————————————————-
Μιχάλης Παπαδερός
΅ της Ζωής και της Πνοής ΅
Μέσα μας είναι ο Θεός
Άνθρωπος σαν ευρέθηκε σε τουτονέ τον κόσμο
κοίταξε να, προφυλαχτεί και δεν μετρούσε χρόνο.
Είδε πως έχει μια ζωή, σε τούτο το βασίλειο
τον ουρανό εξάνοιγε εθαύμαζε τον ήλιο.
Ο θαυμασμός επλήσιανε σαν ηύρε και παρέα
θαρρώ πως εζευγάρωσε και πέρναγε ωραία.
Σαν ήβρε καλοκοιμηθιά θεώρησε πως πρέπει
νάχουν αυτόν για αρχηγό ούλους να τσοι προσέχει.
Έφαε κατακαυλιές ο νούς στην κεφαλήν του
εγάηρε με τον καιρό, πείρα ούλη δική ντου.
Είδε πως η ομάδα ντου, πού’ χε και μεγαλώνει
χρειάζεται πια δυνατά ζώα για το αλώνι.
Για να γεννούν ούλα καλά, δύναμη πρέπει να ‘χει
με ανθρωπιά και σύνεση δε θέλουνε να τρέχει.
Όσο κι’ ανέ κουράστηκε άλλο πράμα δεν είδε
μόνο δύναμη θεϊκή πάντα μπροστά του βρήκε.
Εκείνη, τόνε βοηθά όσο ζόρε και αν έχει
εκείνο να, παρακαλεί στη ζήση ότι τύχει.
Ποτές δεν το σκεφτήκαμε πως ο Θεός είν’ ένας
ούλο το κόσμο βοηθά στσί πόνους μιας γέννας.
Κιανείς σε τούτη τη ζωή δε σκέφτηκε ποτές του
η δύναμη απούχουμε ειν’ απού τσί δικές του.
Άλλο Θεό δε βλέπουμε στον κόσμο απού ζούμε
Αυτόν έχουμε μέσα μας, Εκείνον προσκυνούμε.
Ένας Χριστός, μια Παναγιά, δίνουν τη δύναμη μας
στσοί επιθέσεις του εχθρού είναι πάντα μαζί μας.
Μαδαρίτης
Στις κατακόμβες
Όπου η ματιά μας περνά ως μεταποίηση,
να εξωραϊζει τους τόπους κι η ποίηση
με πλήσια ελπίδα και πυκνό το Ευαγγέλιο
ν’ ανοίγει δρόμους βαθιά στο θεμέλιο.
Σ’ αυτό π’ ανασκάφτηκε στα βάθη της Πίστης μας
στις κατακόμβες ο Σωτήρας και Ρύστης μας
σε ουρανοδρόμους μας καλούσε αέναα
σε καιρό ευπρόσδεκτο στα γαλήνια του πέλαγα.
Μες στα υπόγεια Ναών που ευδόκησε
σε τούνελ, σήραγγες, η λατρεία κατοίκησε
και στο παρόντα καιρό μας το θύμησε
στις κατακόμβες ο Λαός Του τον ύμνησε.
Απ’ τις αντάρες ως σώα διεφύλαξε
τα ιερά και τα όσια στα βάθη μας,
πάλι η Λατρεία κι η αγάπη μας έλαμψε
κι αναπέμφθηκε στα γήινα πλάτη μας!
Και οι ματιές -προσευχές μεταβάλλουνε
απ’ τα βάθη των χρόνων ως σήμερα
τους ανταριασμένους μπρος που προβάλλουνε
νέους ορίζοντες και νέα σύνορα.
Τώρα και αεί λειτουργούμενοι οι τόποι μας
κι ως συναγμένοι πανταχώθεν οι ανθρώποι μας
απ’ τα έγκατα ως τις λαμπρές επιφάνειες
πάσης της Γης σε συνάξεις ουράνιες.
Μια εκκλησία αποτελούμενοι στήνονται
με στο μαρτύριο, στη μαρτυρία συσταίνονται,
κρυφά σχολεία φανερώνονται κι έρχονται
σε συρροή τα πλήθη συνέρχονται.
Λένα Αλυγιζάκη
Η Φώφη
Η Φωφή η Γεννηματά ήταν σοφή γυναίκα
και με αξιοπρέπεια τα πάντα εμελέτα.
Από τους προπατόρους της ήταν αναθρεμμένη,
με ανθρωπιά και σεβασμό περίσσια φορτωμένη.
Και ο ελληνικός λαός πάντα θα τη θυμάται,
καθένας με τα έργα του και το ήθος του τιμάται.
Η Φώφη άφησε όνομα διά τους απογόνους,
να είναι υπερήφανοι τους επομένους χρόνους.
Και ο ελληνικός λαός θα τη θυμάται χρόνια,
σαν άνθρωπο αξιοπρεπή χωρίς καμιά διχόνοια.
Σύμμαχοι και αντίπαλοι πάντα θα τη θυμούνται,
τέτοιοι άνθρωποι συνεπείς πότε τους δεν ξεχνιούνται.
Εμείς δεν είμαστε οπαδοί εις την παράταξη της,
θ’ αναγνωρίζουμε ανθρωπιά και τη διαγωγή της.
Ιωάννης Φατσέας
Η ποίηση
Η ποίηση είναι καταφύγιο
που αγαπάω· βρίσκει η καρδιά μου
παρηγοριά και το σώμα μου
ξαναγεννιέται·
Εκεί υπάρχουν τα κορίτσια
οι παιδίσκες με τα καρέ μαλλιά
οι γυναίκες που μου υπόσχονται
βράδια ηδονής.
Εκεί κι η θάλασσα, η γαλάζια
ερωμένη μου με τον ανεξερεύνητο βυθό της.
Τόσοι άνθρωποι τράφηκαν απ’ τους
μαστούς της, αγόρια ανδρώθηκαν
και θηλυκές οπτασίες βρήκαν
την ταυτότητα τους.
Έτσι, θα τελευτήσω ως ποιητής
με γνωμικά και μαρμάρινα λόγια,
με δάκρυα και με κρουνούς
βροχής φθινοπωρινής.
Τώρα, είμαι ακόμα νέος και
αναμένω τα κορίτσια να μου δοθούν και πάλι.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Αιωνία η οδός
Τι κι αν ζήσω πέντε χρόνια παραπάνω
μιαν ημέρα το ταξίδι μου θα κάνω
σ’ ένα τόπο «χλοερό» όπως τον λένε
κι οι δικοί μου ενδεχόμενα να κλαίνε,
τέτοια σύνταξη που φεύγει απ’ το σπίτι
κι είναι δύσκολοι καιροί , φτωχέ σπουργίτι.
Πάν’ τα ψώνια, τ’ αγγαρέματα και τ’ άλλα,
χαιρετάω και θα μείνουνε μπουκάλα.
Συνοδεία θα με πάνε φλυαρούντες
«φίλοι» άσπονδοι κι εχθροί αδημονούντες
να με δουν να ταξιδεύω μακαρίως
μες τα λούλουδα.΄.΄.΄ χαιρόμενοι κρυφίως.
Να τα βλέπω όλα θά ’θελα. Τι πλάκα
να γελώ, να κοροϊδεύω κάθε βλάκα
που με ύφος σοβαρό στο βήμα στέκει
λογοστέφανο «μεγάλου»…. να μου πλέκει.
Την ρητορική του τέχνη να προβάλει,
μέλημά του. Τι υπόθεση μεγάλη.
Μα κι ο ψεύτικος λυγμός που καταπίνει
όλους γύρω αδιάφορους ν’ αφήνει…..
Σαν κομπάρσος σε ιλαροτραγωδία
να γελάς και στη δική σου την κηδεία
Έλα τώρα και τα λάχανα……. σπουδαία
όλα είναι στη ζωή μας μια ιδέα.
