Μεγάλοι Έλληνες ποιητές
Θα κάνω μια προσπάθεια, ονόματα θα γράψω
ποιηταράδες Έλληνες, σε ρίμα θα ταιριάξω.
Χωρίς να είμαι σίγουρος, ότι θα καταφέρω,
ετούτο το εγχείρημα, σε πέρας να το φέρω.
Γιώργος Σουρής που στιχουργεί, με σάτιρας την πένα
και το Ρωμιό εξέδιδε, σε χρόνια περασμένα.
Κι ο Σούτσος ο Αλέξανδρος, σάτιρας γράφει στίχους,
σε πρόσωπα του Βασιλιά, και όχι εις τσι… τοίχους.
Κρυστάλλινος και καθαρός, ο στίχος του Κρυστάλλη,
του Ηπειρώτη ποιητή, που ‘χει σφραγίδα βάλει.
Βαλαωρίτης ο γνωστός, στ’ όνομ’ Αριστοτέλης,
για να τον φθάσεις τωρινές, πολλά καρβέλια θέλεις.
Ο Κωνσταντίνος Παλαμάς, πολλές μετρά παλάμες,
από ψηλά που βρίσκεται, μέχρι να φθάσει χάμες.
Κι ο Σολωμός ποιηταράς, μ’ υπάρχει και σε… ψάρι,
που ταξιδεύει θάλασσες, με περισσό καμάρι.
Λάμπρος Πορφύρας το λαμπρό, τση ποίηση αστέρι
και στοχαστής του λυρισμού, π’ απ’ άλλους διαφέρει.
Βάρναλης Κώστας λυρικός και ποιητής μεγάλος
που αν στη ρίμα δεν θα μπει, μπορεί να γίνει σάλος.
Με νόμπελ εβραβεύτηκε, ο Οδυσσέας Ελύτης,
ο καταγόμενος από, Ηράκλειο τση Κρήτης.
Έλληνας απ’ την Αίγυπτο, Καβάφης Κωνσταντίνος
απ’ τους μεγάλους ποιητές, λογίζεται κι εκείνος.
Σε χρόνους προγενέστερος, Βιτσέντσιος Κορνάρος,
Ρωτόκριτου ο ποιητής, που ‘χει μεγάλο βάρος.
Σαπφώ αρχαία λυρική, ποιήτρια μεγάλη,
που στον πλανήτη ολόκληρο, ίσως δεν βρίσκεις άλλη.
Λίγους μονάχα ποιητές, στη ρίμα αναφέρω,
ετούτη που διαβάζεται και την ευθύνη φέρω.
Όμως τη δεύτερη φορά, θα δείτε μέσα κι άλλους,
γνωστούς στο Πανελλήνιο, τση ποίησης δασκάλους.
Εννιαχωριανός
Ιντά ναι η πατρίδα μας
Απού την αρχαιότητα ντράκαρε μιά ορπίδα
πώς νάχουμε ελεύτερη την ξακουστή πατρίδα.
Ούλ’ απού κατοικούσανε βγάνανε φιλοσόφους
τσοί πρόσεχαν και είχανε ευγένεια και τρόπους.
Τα έργα που σκαρώνανε ήτονε ξακουσμένα
αυτά ζητούμε σήμερο ναρθούνε τα κλεμμένα.
Περάσανε πολλοί λαοί πό τούτονέ τον τόπο
κι όσα δε καταστρέψανε ταρπάξανε με τρόπο.
Μερκοί εθέλανε μαθώς χώρα να καταλάβουν
μα δεν κατέχανε επά ίντα γενναίους θάβρουν.
Αργότερ’ αποχτήσαμε τρανή Αυτοκρατορία
με γλώσσα ίδια μεμάς είχαν ίδια θρησκεία.
Εδάρθαν άγριγιες φυλές Ευρώπη και Ασία
κι αρπάξανε η καθεμιά αυτά πούχαν αξία.
Επά εμείναμεν εμείς πρέπει να το σκεφτούμε
πώς πρέπει τρόπο να ‘χουμε στη χώρα απού ζούμε.
Χρόνια σαράντα και οχτώ πέρασαν από τότες
απού τη χούντα διώξαμε κι είμαστε πατριώτες.
Καθένας πούχαι Έλληνας κι αληθινά πιστεύει
θα πρέπει να ‘ναι σύμφωνος όσα η πατρίδα λέει.
Καιρός να αποχτήσουμε πραγματική αξία
πουν να μας λογαριάζουνε σε κάθε γης γωνία.
Κιανένα τρόπο δε θωρρώ άλλο να μας ταιριάζει
μόνο Χριστό και Παναγιά που πάντα μας αγιάζει.
Μαδαρίτης
Πρωινό ξύπνημα
Μια μέρα μελαγχολική που ξύπνησα,
κατάλαβα τη δύναμη του ήλιου.
Τα χρώματα των ρούχων μου
αναλύονται, μόλις εκείνος κάνει την εμφάνιση του.
Βλέπω φως παντού, ως τα τρίσβαθα της ψυχής μου.
Το σύμπαν μας ηλιοκεντρικό· οι υπόλοιποι
πλανήτες, ζουν νομοτελειακά
και ενίοτε μας μπερδεύουν .
Θα τρέξω με την ταχύτητα του φωτός, για να
προλάβω τους δείκτες του ρολογιού μου
που σαν τρελοί, γυρίζουν πέρα- δώθε.
Τη νύχτα με το τηλεσκόπιο μου, θα παρατηρήσω
τους διάττοντες αστέρες και θα γράψω
μια ωδή, στον Καρλ Φρίντριχ Γκάους.
Αστροφυσική και μαθηματική αστρονομία·
μελέτη στιγμών και πόθοι καρδιακοί
που κρατούν για πάντα.
Στυλιανός Γ. Ξενάκης
Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα
Κύριε Διευθυντά,
Την πρώτη Δεκέμβρη γιορτάζουμε την πολυπόθητη Ένωση της Κρήτης μας με τη μητέρα Ελλάδα, μετά από πολλούς και σκληρούς αγώνες με ποτάμια το αίμα, δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, πόνο και δάκρυα. Η επίσημη Ένωση έγινε, όπως είναι σε όλους μας γνωστό 1/12/1913 με την έπαρση της ελληνικής σημαίας στο φρούριο του Φιρκά. Με την ευκαιρία αυτή σας γράφω τους παρακάτω στίχους του Γιατρού – ποιητή και λογοτέχνη Μιχάλη Καυκαλά από το βιβλίο του Κρητολόγιο 1
Κρήτη μου
Στέκω κι αποθαμάζω σε, πολύπαθη μου Κρήτη
δαχτυλιδόπετρα ακριβή στο φάλι του πλανήτη.
Συναμετάξυ Ανατολής, Νότου, Βορρά και Δύσης
ζωσμένη με τα κύματα, και τα στοιχεία τση φύσης.
Αιώνες μεσοπέλαγα ξυφαίνεις και ξομπλιάζεις
την αντριά και τη μ-πρεπειά, κι όμορφα τσι ταιριάζεις.
Και σου χτυπούν αλύπητα οι μπόρες κι οι ανέμοι
και θέλου να σε καταπιού φουρτούνες και πολέμοι.
Συχνά πυκνά σου χύνονται πολλώ λογιώ Βαρβάροι
κι οχθροί σε συνορίζουνται, φονιάδες και κουρσάροι.
Κι ως κείτεσαι στη θάλασσα ταράσσεις και ξιπάσαι
και θέτεις μια και στένεσαι ολόρθη και βρουχάσαι.
Και γίνεσ’ άγριο θεριό, θεόρατο κι αφρίζεις
και πνίγεις ούλα τα στοιχειά και τα κακά σκορπίζεις.
Και ξαναθέτεις και γεννάς Μινώταυρους, Κουρήτες,
Γρεκούς, Δασκαλογιάννηδες, κι αθρώπους Ψηλορείτες.
Και βγάνεις πάλι Μίνωες, Ρωτόκριτους, Βενζέλους,
και Δασκαλοχαρίκλειες, γυναίκες σα τζ’ αγγέλους.
Χτίζεις Αρκάδια και Φαιστούς και Θέρισσα και κάστρα
και μεγαλώνει η δόξα σου και φτάνει σάμε τ’ άστρα.
Κι απ’ τση Γραμπούσας το νησί ως το γιαλό τση Στείας
απλώνουνται τα κάλλη σου κι ερέχτηκε ντα ο Δίας.
Και σου ζηλέψαν άρχοντες, Πρίγκιπες και ρηγάδες
και προξενιά σου πέψανε προύχοντες, Βασιλιάδες.
Μα δε ντωνε συβάστηκες, μον’ ούλους τσ’ αποβγάνεις
και δε ντον έδωκες κιανούς το μίτο τσ’ Αριάδνης.
Κι αν είχες πόνους γη χαρές, την ίδια στράτα εκράθειες
και σκλαβωμένη αν ήσουνε, περήφανα επορπάθειες.
Κι εβάστας τα συνήθεια κι εμίλειες στη μιλιά σου
και μ-πεντοζάλη και σερτό χορεύα ντα παιδιά σου…
Για την αντιγραφή Σταύρος Εμμ. Καυκαλάς
συνταξιούχος Ο.Τ.Ε. Ασκύφου Σφακίων
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Η φλόγα στ’ αγιοκέρι…
— Το αγιοκέρι που κρατώ
στο χέρι μου κ’ λιώνει,
καυτές στάζουνε πάνω του
“σταγόνες προσευχής”
γι’ αυτό, δεν με πληγώνει.
— Μάτια δικά μας
ικεσίας, ταπεινά,
με της παρθένας
σμίγουν μάτια θεομητορικά.
— Χείλη δικά Της
ακίνητα, βουβά,
συνομιλούν
με τα δικά μας νοητά…
— Γιατί μια φλόγ’ απλή μα θαυμαστή,
που καίει πάνω στο κερί,
ανθρώπων πρόσωπα
φωτίζει, γαληνεύει…
– Κι’όλες τις άγιες μορφές,
Χριστού, Αγίων, Παναγιάς,
μπορεί και ζωντανεύει!..
— Ψυχή βαρειά και πληγωμένη
και μια καρδιά πουν’ λαβωμένη,
κοιτά τη φλόγα, προσδοκά,
να ‘βρει γαλήνη, γιατρειά…
— Νιώθει, πως θα’ρθει η στιγμή
το “θαύμα” να φανερωθεί
και πάλι θ’ ανασαίνει…
— Πόθοι κ’ όνειρα κρυφά,
που ‘μοιάζαν τόσο μακρινά,
μια φλόγα
μαγική κεριού
πάντα στο χέρι ενός πιστού,
μπορεί και τ’ ανασταίνει!…
